Dream Theater

Κάποιος ποσταρε σε ένα γκρουπ στο fb , κριτική για το νέο άλμπουμ…τη ποσταρω εδώ και βλέπουμε αν ήταν μουφα…Dream Theater – Parasomnia

Mike Portnoy’s comeback with a thematic album based on dreams and nightmares.
This story begins with a musical box, a rattle, something that teleport us to lullabies which sets the atmosphere of what’s going to come with this album… Suddenly a clock starts clicking, everything becomes darker, and the madness begins…

“In The Arms of Morpheus”
An instrumental that begins with those famous 8-strings that people love. There’s a lot of tension in the ambience. Without any doubt, we’re facing a great overture that travels through all the melodies that we’re going to listen to throughout the album, also having its own identity.
Once the song ends, we start listening something familiar…

“Night Terror”
The first single from Parasomnia. What else can be said that hasn’t been said before? It’s a mix between the last couple of albums before Mike Portnoy’s departure and what they’ve learned during the last 14 years with Mike Mangini.
It has a little bit of everything, powerful riffs, a great chorus, exceptional solos, and those famous tempo changes that make DT what they are.
The themes of this song are nightmares and sleep paralysis.

“A Broken Man”
The second single from this album. An extremely heavy introduction, with some changes here and there, setting the heavy atmosphere that it touches: PTSD.
It is probably one of the most different songs they made considering what we are used to listening to from them, however we can find some moments that remind us of ‘Six Degrees of Inner Turbulence’. As if that wasn’t enough, when we reach the instrumental part of the song, Petrucci delivers a completely wacky solo from out of nowhere to then come back to the chorus. Please, pay attention to the chorus melody. It’s one of the recurrent melodies of the album.

“Dead Asleep”
If the last couple of songs were heavy, thankfully now we have a breather…
… or not. Possibly the heaviest song in the album. A dark atmosphere where someone is remembering a tragedy of which it doesn’t remember anything about because it was sleeping… or not?
During the instrumental part of the song, there are some passages that can remind us to the instrumental part of ‘Beyond This Life’.

“Midnight Messiah”
I don’t want to spoil much about the topic of this song. I like to call this song this way:
Imagine Megadeth, Metallica, Judas Priest & Bad Salad had a son, and the godfather is ‘As I Am’.
Well, that’s kind of what you can expect here. in has great vocal melodies while keeping on a familiar zone within the DT World.
Oh… and if it wasn’t clear enough… It’s heavy AF.

“Are We Dreaming”
This little piece of music serves as an interlude for ‘Bend the Clock’. It’s basically a small composition that retakes some of the principal melodies and gives them a special touch that can generate sadness, happiness, nostalgia, etc. in less than a minute and a half.
Just a little breather before…

“Bend the Clock”
This one is probably going to click with a lot of people. It’s some kind of power-ballad where we can find beautiful melodies, and it speaks about a person that wants to advance in his life and leave everything behind, but it finds itself paralyzed within its own nightmares and panic attacks.
The song ends with an epic John Petrucci solo that is going to remind people a lot to ‘A New Beginning” ending from ‘The Astonishing’.
And now, we reached the end…

“The Shadow Man Incident”
For those who suffered this (me included) it’s a known topic.
There are people that probably are not going to understand what’s going on, but I believe is cool that someone talks about it.
The song structure reminds me of a mix of the intro from “In the Presence of Enemies Part 1” and the rest to “In the Presence of Enemies Part 2”.
It begins with a musical box and suddenly out of nowhere the song starts. It’s really a journey from beginning to end. The topic is about a figure of a shadow/person that, for some reason, appears all around the world and there’s no logical explanation about this, but this figure paralyzes us and doesn’t let us continue.
I won’t spoil more about this one, I want you to live the experience. The only thing I can say is that it has some of the best James LaBrie melodies I’ve heard in a long time.

This album is a thematical album, not a concept. It treats different dream topics as sleep disorder and the mental illness that can cause.
Probably is going to take some time to take it in at the beginning, but once you learn the parts of the songs, it’s a great experience.
Hope you enjoy it as much as I did.

5 Likes

Σύντομα θα διαβάσετε και το δικό μας, ετοιμάζουμε ωραία πραγματάκια

5 Likes

Από το promo που έχω και εγώ, είναι λίγο πολύ ότι και τα singles. Δύο τελευταία, LTE3, και λίγο πιο heavy από ότι περιμένει κάποιος. Θέλει πολύ πολύ δουλειά. Στο δεύτερο και το έβδομο λεπτό του 19λεπτου ανατρίχιασα με την πρώτη! Dead Asleep από την πρώτη μέρα highlight.

4 Likes

Εγώ θα περιμένω την επίσημη, αναλυτική τοποθέτηση του @nikatapi και θα πω μετά. Τόσους μήνες δεν έχουμε πει κουβέντα, τι είναι μερικές ημέρες ακόμα… :stuck_out_tongue:

2 Likes
3 Likes

λογικό όταν σε παίρνει ο ύπνος. :stuck_out_tongue:

1 Like

Αύριο εχουμε νέο τραγούδι;

  • Γυρισε ο Mike και θα ακουσουμε παλι prog
  • Meanwhile o Mike :rofl:
8 Likes

Said no one ever?

Αν δεν πεταχτεις για party pooping δε μπορείς ρε φιλε

Party pooper? Από που κι ως που?
Προφανώς για να βάζω καρδούλα εκτίμησα και το ποστ και το βίντεο.

Τώρα οκ, υπάρχει έστω και ένας στον κόσμο που να λέει ότι όσο είχαν τον Mangini δεν έπαιζαν prog? Αδυνατω να το πιστέψω

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ βίντεο :sweat_smile:

Μόνο με έναν τρόπο θα γινόταν καλύτερο: Αν κάποια στιγμή έτσι για πλάκα ο Μάικ έριχνε εκεί και ένα thrash beat (“let’s DaveLombardo this bitch up”) ή γιατί όχι κάνα blastbeat! (“let’s grind this bitch up!”)

1 Like

Αναλυτική γνώμη για το νέο άλμπουμ.

14 Likes

Τα είπαμε και με τον James LaBrie για το “Parasomnia”, την περιοδεία κι όχι μονο

8 Likes
2 Likes

Νέο άλμπουμ Dream Theater με τον Mike Portnoy ξανά στη μπάντα, λοιπόν. Μεγάλη υπόθεση για τον μικρόκοσμο κάποιων από εμάς αυτή η επανασύνδεση, με τις ζωντανές εμφανίσεις ήδη να ξεπερνούν τις προσδοκίες μας.

Ξέρω πως θα ακουστεί σαν flexing, αλλά το συμπέρασμα που έχω για το “Parasomnia” είναι προϊόν τριψήφιου αριθμού ακροάσεων τους τελευταίους μήνες, οπότε δεν μιλάμε για τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών. Άσε που τις πρώτες μέρες δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος ενθουσιασμός…

… με τον λόγο να είναι ότι από τους DT μπορεί να έχει ένας οπαδός τους διάφορες απαιτήσεις. Και με συγκροτήματα που κάποτε σου διαμόρφωσαν ή άλλαξαν τον μουσικό σου κόσμο υπάρχει συνήθως μια ελπίδα ότι ή θα το ξανακάνουν ή ότι έστω θα στον συγκλονίσουν ως τότε. Αυτό οδηγεί συχνά σε δυο συγκεκριμένες άμεσες αντιδράσεις: αποθέωση ή απογοήτευση, χωρίς κάτι από τα δυο να στηρίζεται απαραίτητα από ουσιώδη επιχειρήματα. Οπότε, εκτός από λίγες περιπτώσεις που το συμπέρασμα είναι αβίαστο, προτιμώ να δίνω λίγο χρόνο πριν εκφέρω άποψη.

Η δική μου άποψη, λοιπόν, είναι αρκετά πιο ενθουσιώδης από του Νίκου στην κεντρική μας σελίδα, παρόλο που σε τεχνική ανάλυση δεν θα διαφωνούσαμε ιδιαίτερα. Εκεί που εγώ θεωρώ πιο καταλυτικό σημείο είναι ότι ο Portnoy με το παίξιμο του ξαναδίνει εκείνο το feeling που κάνει τα τραγούδια πιο… ζωντανά. Δεν είμαι σίγουρος αν το περιγράφω σωστά. Και, δεύτερον, απολαμβάνω το άλμπουμ στην ολότητά του ως ολοκληρωμένο έργο: με την ομοιογένεια που έχει ηχητικά και στιχουργικά, με τα μουσικά θέματα που επαναλαμβάνονται μέσα στα τραγούδια.

Όποιοι περίμεναν με την επιστροφή του Mike ένα πιο “all over the place DT album” (όπως πχ ήταν τα σετ στις συναυλίες) θα απογοητευτούν. Το “Parasomnia” εστιάζει στην heavy, τεχνική πλευρά της μπάντας και βγάζει μπροστά το δίπολο Petrucci/Portnoy: Πολλά riff, πολλά κιθαριστικά θέματα και τα drums πιο μπροστά στη μίξη και πιο ενεργά, σαν μαζί οι δυο τους να οδηγούν την κούρσα σε κομμάτι. Λόγω heaviness το άλμπουμ φέρνει συχνά στο μυαλό το “Train Of Thought”, σε σημεία υπάρχει μια “Scenes” προσέγγιση, κάτι από τα πιο τεχνοκρατικά κομμάτια του “Systematic Chaos” και λόγω του πως προσεγγίζεται η θεματική του άλμπουμ, συν κάποια σημεία του Rudess υπάρχει και κάτι από το ομότιτλο “SDOIT”. Αυτά είναι τα βασικά σημεία αναφοράς στο μουσικό/υφολογικό μέρος του “Parasomnia”.

Πέραν των δυο τραγουδιών που έχουν κυκλοφορήσει υπάρχει το 11λεπτο “Dead Asleep”, που μπορεί να είναι και το τραγούδι που έχω ακούσει τις περισσότερες φορές, με ένα σημείο του να μου φέρνει λίγο την ατμόσφαιρα του “Beyond This Life” και γενικά πολύ ψωμί μέσα του. Μετά, όταν μπει το βασικό riff του “Midnight Messiah” είναι το πιο Hetfield πράγμα που έχω ακούσει να παίζει ο Petrucci και γενικά έχουμε ένα up-tempo, heavy αλλά και σχετικά fun για τα μέτρα των Theater κομμάτι. Το power ballad “Bend The Clock” είναι απλά υπέροχο, καταπληκτικές μελωδίες και μάλλον ο καλύτερος LaBrie στο άλμπουμ, ενώ θα συμφωνήσω με τον James στο ότι το “The Shadow Man Incident” είναι η επιτομή του άλμπουμ. Τρομερά θέματα και το instrumental party που στήνεται μεταξύ 10ου και 15ου λεπτού (ξεκινώντας καρφί σαν SDOIT και περνώντας από tango μέχρι ξεσάλωμα Rudess/Petrucci) να είναι από αυτά που με κάνουν να πω αβίαστα «Ναι, Dream Theater μέχρι να σβήσει ο ήλιος».

Μπορεί οι Theater να μην επανεφευρίσκουν όχι τον τροχό, αλλά ούτε τους εαυτούς τους σε αυτό το άλμπουμ, και φαντάζομαι δεν θα ενθουσιάσουν ούτε όσους περιμένουν να ακούσουν Theater των 90s ούτε όσους έχουν δεν εκτίμησαν την πιο heavy δισκογραφική πλευρά τους. Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω εγώ είναι ότι το “Parasomnia” με έχει κερδίσει 100%, το ακούω με λαχτάρα και ενθουσιασμό συνεχόμενα για πολύ καιρό και κάθε φορά το απολαμβάνω. Κάποιοι αστερίσκοι (πχ η αισθητική σε κάποια σημεία, βλέπε artwork) μου φαίνονται δευτερούσης σημασίας και δεν επηρεάζουν την τελική εικόνα που έχω και την ετυμηγορία μου. Αντιθέτως, όσο περνάει ο καιρός είναι ένα άλμπουμ που το αγαπώ ακόμα περισσότερο.

Για το 2024 θα ήταν ν.1 στη λίστα μου με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Αλλά βγαίνει το 2025, οπότε θα πρέπει να περιμένω λίγους μήνες να δω που θα φτάσει. Θα μου κάνει τρομερή εντύπωση να μην είναι κάπου εκεί ψηλά, πάντως.

16 Likes

Εγώ θα το πω με λιγότερα λόγια και χρησιμοποιώντας συγκρίσεις. Εξαιρώντας την ανυπέρβλητη τετράδα από I&W μέχρι και Scenes, το Parasomnia κοντράρει με 6DoIT και Octavarium για τις από κάτω θέσεις. Δεν τα ξεπερνάει αυτά τα δύο, αλλά είναι ακριβώς από κάτω τους. Τα υπόλοιπα μάλλον τα ξεπερνάει όλα.

EDIT: για μένα ο δίσκος απλώς ήθελε ένα ακόμα κομμάτι σαν το Bend The Clock για να “σπάσει” λίγο το heaviness, αλλά αυτό είναι πταίσμα.

10 Likes

Μου αρεσουν αυτά που ακούω σήμερα !

Φακ Γιέαααααα !!! :love_you_gesture:

Αντε να δούμε.

1 Like