Δεν ενθουσιαστικα με το κομματι… Θα δειξει στα 10 ακουσματα πως θα παει αλλα περιμενα κατι παραπανω…και ο Labrie δεν μου αρεσε καθολου ( που γενικα τον λατρευω)
Παρα παρα πολυ καλο τραγουδι, σε κλασικες φορμες. Ισως οτι πιο κοντινο εχουν γραψει σε Awake νοοτροπια εδω και παρα πολλα χρονια. Η εισαγωγη και το πρωτο ριφφ ειναι λες και πηραν τον Mustaine για ενα φεγγαρι στην μπαντα, και γενικα οπως ειπωθηκε παραπανω απο νικαταπι, το διδυμο Metallica/Megadeth παιζει πολυ δυνατα κατα την διαρκεια του τραγουδιου.
Το ριφφ που μπαινει βεβαια στο 1:22 ειναι σημα κατατεθεν Τζον Πετρουτσι, και δε θα μπορουσε να ειναι κατι αλλο, ασχετα αν μετα απο 20 δευτερολεπτα ειναι λες και του αρπαζει την κιθαρα απο τα χερια ο Hetfield
Εγω θα πω και κατι αλλο, το οποιο βασιζεται περισσοτερο στην χροια και στον τροπο με τον οποιο τραγουδαει ο LaBrie. Αυτο το τραγουδι θα μπορουσε ΚΑΛΛΙΣΤΑ να ειναι σε καποιον δισκο των Helloween με τον Andi Deris απο το τρελο σερι δισκαρων που εκαναν ξεκινωντας με το Master Of The Rings και τελειωνοντας με το Dark Ride. Θυμιζει παρα παρα πολυ τον Deris, και ειδικα στο ρεφρεν.
Το μεσαιο σημειο του Midnight Messiah παντως ειναι φανταστικο. Λενε πολλοι για Train Of Thought στον δισκο, εγω σε τρια τραγουδια δεν εχω ακουσει τιποτα που να μου θυμιζει ToT. Αντιθετως εχω ακουσει παρα πολλα που να μου θυμιζουν Scenes From A Memory. Με καλο τροπο.
ΥΓ1. Βλεπω παιζει παλι μυρμηγκακι και ρολογακι στο εξωφυλλο, nice.
ΥΓ2. Τρια στα τρια στο τραγουδι, και αρχιζω να εμπιστευομαι αυτο που ειπε ο Παντελης πως ο δισκος ειναι στα επιπεδα Octavarium/Six Degrees, κατι που με χαροποιει ιδιαιτερα. Αλλωστε τα γουστα μας ταιριαζουν κατα 95-97% οσον αφορα τους Theater. Απλα ειναι αμπαλος και δεν του αρεσει το Anna Lee και το Space Dye Vest
ΥΓ3. Ωραια και η κριτικη στην σελιδα του Rocking, με πληρως αχρειαστες βεβαια τις (λανθασμενες αλλωστε) σποντες προς τον Portno, την ωρα που τα αλλα 4 μελη χαιρουν εκτιμησης και λατρειας.
Σαν να βγήκε μέσα από το “Black Clouds”, με τη στοιχειωτική του ατμόσφαιρα, τα καταιγιστικά riffs του Petrucci αλλά και τα trademark (η και επαναλαμβανόμενα) fills του Portnoy να μας γυρίζουν πίσω σε κάτι οικείο
και το κλασσικό fill του Portnoy να ζεσταίνει την καρδιά μας
Άλλαξε κάτι δραστικά με την επαναφορά του Portnoy στις τάξεις της μπάντας; Πρακτικά όχι. Εξάλλου, οι βασικοί συνθέτες παραμένουν οι ίδιοι.
Αξίζει το hype της επιστροφής του Portnoy να ωραιοποιήσει το άλμπουμ; Επίσης όχι.