Δεν το βρίσκω.
Βοήθεια!!!
Δες τα dm σου
1 Like
Ευχαριστώ παιδάκια! 
Δισκος που θελει αρκετα ακουσματα αλλα νομιζω πως δεν ειναι καλυτερος απο τον προηγουμενο.
Θα φανει τις επομενες μερες…Για την ωρα συμφωνω με @QuintomScenario σε οσα εγραψε.
2 Likes
Kαμία βοήθεια και πρός τα εδω please? 
Που τον έχετε βρει ;;;; Please help !!!
Απόψε θα γίνει μια πιο ήρεμη και χωρις φανμποισμούς ακρόαση.
Αυτο νομίζω που παρατήρησα μόλις τελείωσε το αλμπουμ, είναι οτι ο rudess δεν ειναι πρωταγωνιστής στην όλη φάση.
Μόνο καλό ειναι αυτό.
3 Likes
Πολύ πρόχειρα, μετά από 2 φουλ ακροάσεις(με εξαιρετικά μεγάλη πιθανότητα για κωλοτούμπα αργότερα):
- 6 κομμάτια είναι λίγα. Ιn the Arms of Morpheus και Are We Dreaming, θα μπορούσαν να μην υπάρχουν ή να το θέσω αλλιώς, να υπάρχει άλλο ένα κανονικό κομμάτι.
- Είχαν δώσει 3 από τα 6 νέα κομμάτια → 3 νέα κομμάτια στο ακουσμα δλδ, λίγα τα λες. Κατι πρέπει να γίνει με αυτόν τον τρόπο προώθησης.
- Dead Asleep, χωρίς να είναι κακό δεν εντυπωσιάζει, κρατάει όμως ένα επίπεδο.
- Bend the clock πολύ καλό.
- Τhe Shadon man Incident. Ενδιαφέρον, έχει πολύ πληροφορία.
Όπως αναμενόταν, εστιάζουν στην μετά Train of Thought περιοδό τους (δεν αλλαξε δηλαδή κατι σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους). LaBrie σταθερά καλός εδώ και 2 δίσκους, μένει εκεί που μπορεί (το πιέζει σε 2-3 σημεία, αλλα δεν ενοχλεί) με αρκετές ενδιαφέρουσες μελωδίες. Πετρουτσαρος σταθερά καλός, αλλά η πρώτη γεύση είναι ότι οι ιδέες του είναι ενα μικρό σκαλάκι πιο κάτω από το View (το οποίο και θεωρώ εξαιρετικό δίσκο). Φίλος Rudess υποστηρικτικός και μόνο.
Όπως είπε και ο @QuintomScenario , ήθελε λίγο σπάσιμο η μεταλλίλα.
Φυσικά να πω για τον Portnoy, ότι επιτέλους ακούμε Theater οπως πρέπει και όχι με ένα drum machine.
Συνολικά η πρώτη γεύση είναι θετικότατη. Το τοποθετώ κάτω από το View, το οποίο είναι ένα φοβερό album (παρόλο που έχουμε το drum machine) με ίσως περισσότερη ποικιλία. Για την ακρίβεια, ενώ έχει 7 κομμάτια(αριθμητικά λίγοτερα από τα 8 του Parasomnia), φαίνεται πως έχει περισσότερα (ότι είπα στο πρώτο bullet).
2 Likes
Εμένα δεν με ενοχλεί ο αριθμός των κομματιών αλλά η πολύ μεταλλίλα. Ας είχε ένα κομμάτι 50 λεπτών αλλά να ήταν σαν το Bend the clock .
2 Likes
Το πρώτο είναι για το παρασομνια, και το δευτερο για το Βιου 
Καταλαβα απολύτως, η αντιδραση ειχε να κάνει με τον χαρακτηρισμό για drum machine, όταν ειδικά το view έχει από τα πιο εντυπωσιακά κι έξυπνα σε ενορχήστρωση τύμπανα σε δίσκο theater
E machine είναι ο τύπος, δεν φταίω εγώ 
Tώρα για το εντυπωσιακά, οκ, το συζητάμε. Ας πούμε ότι ήταν πολλά κλικ πιο πυκνά απ ότι χρειαζόταν. Αλλά και πάλι, έβαλε το χεράκι του ο Sneap και συμμαζεύτηκε λίγο το ηχητικό χάος.
Με αφορμη τα παραπανω σχολια, και αρκετα ακομα σχολια στις διαφορες γωνιες του ιντερνετ, αλλα κυριως και μια πολυ αξιολογη κουβεντα με τον @pantelis79 για τον νεο δισκο, καπου εδω να πω οτι ακουω το Parasomnia σε τρελο repeat εδω και 2 εβδομαδες, να ναι καλα το Reddit και ο αντιστοιχος Panos του New Jersey που βοηθησε μια μικρη μεριδα κοσμου να ακουσει τον δισκο νωρις.
Οταν ακουω νεο δισκο απο καποτε (ή και ακομα) λατρεμενη μπαντα, τα βασικα κριτηρια που εχω για
να δω ποσο με ικανοποιει το αποτελεσμα ειναι:
(Α) το αν ο δισκος εχει 2-3 πολυ δυνατα τραγουδια
(Β) η ιντριγκα που μου προκαλει ο δισκος ως συνολο ωστε να τον ξανακουσω
(Γ) ο ηχος που εχουν επιλεξει
(Δ) το replay value σε βαθος χρονου
(Ε) οι καινοτομιες που μπορει να εχει ή οχι ο δισκος για την μπαντα.
Με δεδομενο του οτι το (Δ) δεν μπορει να ποσοτικοποιηθει και να αποτιμηθει αν δεν περασει τουλαχιστον κανας χρονος, και του οτι το (Ε) στην περιπτωση καλλιτεχνων που βρισκονται στην Legacy φαση της καριερας τους ειναι πολυ σπανιο (και ταυτοχρονα κατι σαν bonus - που βοηθαει εναν δισκο αν υπαρχει, αλλα δεν τον κατακεραυνωνει αν δεν υπαρχει), εχω να πω οτι ειμαι ΠΟΛΥ ικανοποιημενος απο το Parasomnia προσωπικα.
Αρχικα, το In The Arms Of Morpheus το θεωρω το καλυτερο τους instrumental κομματι σε αυτην την χιλιετια που εχει μπει σε δισκο. Το Stream Of Consciousness δεν το λατρεψα ποτε (καλα περναω οταν το ακουω, μεχρι εκει), το False Awakening Suite ειναι πολυ καλο αλλα πολυ μικρο, το Enigma Machine βασικα μου αρεσει παρα πολυ απλα οχι οσο ο Μορφεας, και τις διαφορες χαζομαρουλες του Astonishing δεν τις λαμβανω καν υποψη.
Δε θα κατσω ομως να αναλυσω καθε τραγουδι ξεχωριστα, γιατι θελω να εστιασω κυριως στο οτι ο Μορφεας μας βαζει κατευθειαν στο κλιμα του δισκου, και καθοριζει τον τονο στον οποιο θα κινηθει ολοκληρο το Parasomnia. Δυνατα riffs, εξαιρετικος ηχος στην παραγωγη, samples τα οποια θεματικα ασχολουνται με sleep disorders, λιγο teasing απο μελωδιες που ακουμε σε αλλα τραγουδια, και γενικα ενας δισκος απο αυτους που οι Dream Theater ειχαν να βγαλουν πολλα χρονια. Με σαφη κατευθυνση, με ομοιογενεια, με οραμα, και με ποιοτητα στις συνθεσεις.
Προφανως προκειται για εναν απο τους πιο σκοτεινους δισκους τους, αλλα εμενα δε μου θυμιζει το Train Of Thought παρα ελαχιστα. Αντιθετως ακουω παρα πολυ Scenes From A Memory σε ολα τα τραγουδια, και κυριως αναφερομαι στην θεατρικοτητα και στο cinematic υφος που ειναι διασπαρτο παντου. Υπαρχουν εντωμεταξυ και ουκ ολιγες στιχουργικες αναφορες στο Metropolis Pt. 2, που με κανει να πιστευω πως εν τελει το Parasomnia μπορει καλλιστα να θεωρηθει ως ενα ατυπο Metropolis Pt. 3, ειδικα αν σκεφτει κανει την θεματικη του.
Μονο και μονο η υπαρξη των Night Terror, Dead Asleep, Bend The Clock και Shadow Man Incident ικανοποιει και με το παραπανω το κριτηριο (Α), στο (Β) σιγουρα μπαινει ενα μικρο πρασινο tick εγκρισης 
, οσον αφορα το (Γ) δεν υπαρχει καμια αμφιβολια πως μιλαμε για φανταστικο ηχο, ενω μπορω να πω ακομα και για το (Ε) πως το Parasomnia εχει σιγουρα μια δικη του ταυτοτητα και μια καινουρια προσεγγιση για τους Theater, κι ας μην ανακαλυπτει κανεναν τροχο. Για το (Δ) θα σας πω καποια στιγμη μεσα στο 2026 ισως 
Ετσι για τον χαβαλε ας γραψω και το νεο μου ranking με σημειωσεις, κι ας ειναι πολυ νωρις ακομα:
- Falling
- Awake
- Scenes
- Images
- Octavarium
- Six Degrees
- Systematic
- Parasomnia
- Black Clouds
- Dramatic
- View
- Train
- Distance
- Dream Theater
- Dream and Day
- Astonishit
- Τα πρωτα 4 ειναι η ιερη τριαδα, δεν εχει καμια σημασια η σειρα, ολα δεκαρακια
- Τα Octavarium και Six Degrees ειναι επισης σταθερα μισο επιπεδο πιο κατω απο τα πρωτα 4.
- Το Parasomnia μπορει να ανεβει και στην θεση 7 στην λιστα μου, για πιο πανω πολυ δυσκολο
- Οι δισκοι στις θεσεις απο 9 εως και 12 ειναι πολυ κοντα και αλλαζουν ολη την ωρα σειρα.
- Οι τελευταιες 4 θεσεις ειναι 100% παγιωμενες = αυτα που ακουω πολυ σπανια (ή ποτε)
Το προσημο για μενα ειναι πολυ θετικο.
Παρτε κι αυτο.
4 Likes
Ένα μίνι review ακόμα.
Τριάντα χρόνια φανμπόης, κάθε φορά που βγάζουν άλμπουμ το ακούω πλέον σχεδόν ψυχαναγκαστικά. Το μόνο που δεν κατάφερα να ακούσω ολόκληρο ήταν το Astonishing, ένα άλμπουμ τόσο τραγικό, που μπαίνει δίπλα στην εμπειρία του Lulu των Lou Reed/Metallica.
Κι εκεί που δεν το περίμενα, καθώς τα τρία κομμάτια που είχαν βγει ως τώρα δεν με έψησαν και πολύ, τελικά το άλμπουμ είναι μια χαρά, αξιοπρεπές και κυρίως Τίμιο.
Επιστροφή του Portnoy στο kit και επιτέλους το πράγμα γκρουβάρει. Επίσης, ο Petrucci παίζει τα καλύτερα σόλο του εδώ και πολλά πολλά πολλά χρόνια. Επιτέλους μελωδίες και απρόσμενα licks που θυμίζουν παλιό καλό Petrucci πριν το γυρίσει στον pure αθλητισμό στην ταστιέρα και εκτός ταστιέρας. Το σόλο ειδικά στο Bend the Clock είναι μούρλια. Καλύτερο κομμάτι το Dead Asleep (μάλλον). Παραδόξως, έχουμε και καλή μπαλάντα, που γενικά δεν ήταν το δυνατό τους σημείο εδώ και κανα δυο δεκαετίες.
Επίσης πρέπει να παραδεχτώ κάτι που δεν περίμενα ποτέ να πω. Ότι ο Λα Μπρι δεν είναι ο χειρότερος μέσα στο δίσκο. Ο Rudess σε ένα ακόμα ρεσιτάλ πλίνκι πλίνκι και “κοιτάξτε πως κάνει πίου πίου το iPad μου” είναι ο πιο αδιάφορος της πεντάδας, αφήνοντας πίσω του τον La Brie που, όταν ειδικά δεν τον βλέπεις να ζορίζεται και να γλείφει τον αέρα, ακούγεται τιμιότατος. Ο Rudess απλά δεν παλεύεται πια. Και τον θεωρώ προσωπικά την πραγματική καταστροφή των DT, γιατί έβαλε και τον Petrucci στο τριπάκι να παράγει περισσότερες μπουρμπουλήθρες και από Bubble Bath στο Playboy Mansion.
Λατρεμένε Sherinian γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα. Συνεχίζω να πιστεύω, λόγω και της μετέπειτα πορείας του, ότι ήταν από τους πιο εργατικούς και ταλαντούχους πληκτράδες στο όλο οικοσύστημα, απόλυτα ταιριαστός με τον ήχο των DT, ειδικά από το 2000 και μετά. Μακάρι και αυτό το reunion επιτέλους να πάει ο άλλος να κάνει αδιάφορη καριέρα στο Τικ Τοκ και να παίζει με το ένα χέρι κιθάρα, με το άλλο πλήκτρα και με τα πόδια ντραμς.
Τεσπα, long story short, μια χαρά το δισκάκι, ωραία ριφια, κουνάει το πράγμα ο γκρουβότερος προγκ μέταλ ντράμερ, το όλο αποτέλεσμα δεν το περίμενα στην καμία. Παραμόνευα με το φτυάρι στον ώμο, το κρατάω τελικά για το επόμενο Motorpsycho… Κοίτα που μας κατάντησαν δλδ.
6 Likes