Μια χαρα αλμπουμ παιδια, μην το πεις ουτε του παπά. Για μενα Broken Man, Dead Asleep, Bend the Clock και Shadow Man Incident ξεχωριζουν αλλα αυτο που μου αρεσει ειναι οτι ολο το αλμπουμ εχει μια ωραια ομοιογενεια που το κανει να ρεει. Η αποκαλυψη του αλμπουμ ειναι οτι ο Petrucci θυμηθηκε την πεντατονικη. Γενικα το αλμπουμ βγαζει μια αυρα «καλων Theater αρχων ‘00s» οταν ακομη ειχαν αυτη την αυτοπεποιθηση δρεποντας τις δαφνες του SFAM και απαντες βαρουσαν προσοχη. Και μετρω πολυ οτι ο δισκος εχει ενα δικο του υφος και στεκεται ως κατι μη καινοτομο μεν αλλα μια φρεσκια προσεγγιση του πως ακουγονται οι Theater το 2025.
8 Likes
Μεγάλο έπος το bend the clock.
4 Likes
Κυρίως ωραίοι Theater από τα παλιά αγαπητέ. 
Έχουμε γίνει και φανμπόηδες Καλαμούτσου άλλωστε και του εντελώς αντι-παραδοσιακού προγκ. 
Και για να μην παρεξηγηθώ θεωρώ τον Rudess έναν απίστευτα ταλαντούχο μουσικό και τρομερά συμπαθή σαν χαρακτήρα. Σίγουρα είναι άνθρωπος που μπορείς να πιεις μια μπύρα μαζί του, χωρίς να θες να του κοπανήσεις το Kurzweil στο κεφάλι. Τα πρώτα άλμπουμ DT μαζί του ήταν μια φυσική συνέχεια των LTE, τους οποίους όλοι νομίζω τότε είχαμε λατρέψει παθολογικά. Και φυσικά όταν αυτός ο ήχος ήρθε και στους DT, η μπάντα έφτασε ταβάνι.
Σταδιακά και ειδικά μετά την φυγή Portnoy έπρεπε ο Rudess να βγει μπροστά. Και δίνοντας του κατά κάποιο τρόπο ένα free pass ο Petrucci, το στίλ του, με τα διαρκή arpeggios και διάφορους ήχους που ήθελε να γίνουν trademark προσπάθησε να καλύψει το κενό της γκρούβας, που πια έλειπε αδιανόητα. Εκεί κάπου χάθηκε η μπάλα νομίζω, γιατί του εσκασαν προφανώς και ένα κάρο endorsements και προσπάθησε να μην χαλάσει χατίρι σε κανέναν. Ε όταν δεν γκρουβάρεις, ο La Brie έχει πιάσει ναδίρ και ο Petrucci έχει μαλώσει με την μελωδία, τι να κάνει και ο Rudess, ε πίου πίου θα κάνει. Το καταλαβαίνω.
Όμως, νομίζω πως τελικά, από το Train of Thought ακόμα ο Petrucci έψαχνε έναν πληκτρά/δεύτερο κιθαρίστα. Και ο συμφωνικός/πιανιστικός ήχος του Jordan ήταν και είναι μακριά από αυτό, αφού ο τόσο heavy ήχος κλωτσάει συχνά άσχημα με τα τόσο γλυκανάλατα πιανάκια και τα φωνητικά του Λα Μπρι. Γι αυτό και λέω για Sherinian. Ειδικά τα προσωπικά του τελευταίου και η τόσο καλή συνεργασία με τρομακτικούς κιθαρίστες, είναι και η απόδειξη του πως θα μπορούσαν να ακούγονται οι DT αν έμενε ο Sherinian. Όμως, επειδή όλοι ξέρουμε ότι τέτοιο σενάριο δεν παίζει, ας μείνουμε σε ένα what if σενάριο όπως λες κι εσύ και ας χαρούμε με το ότι επιτέλους έχουμε έναν καλό δίσκο.
Μετά από 40 χρόνια δισκογραφίας δεν έχουν να αποδείξουν κάτι φυσικά, ούτε περιμένουμε τίποτα τρομερό, όμως πρέπει να το λέμε κιόλας, όταν βγαίνει ένας δίσκος που τιμά την κληρονομιά τους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο στην τελική.
11 Likes
Πετάγομαι απρόσκλητος να πω - τα έχω ξαναπει και ιδιωτικά με τους συναδέλφους στο site - πως στο θέμα Rudess συμφωνώ απολύτως με @hokam .
Για μένα ο συμπαθεστατος και παιχταρας Rudess είναι ο απολύτως λάθος μουσικός για τους Theater. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που ΔΕΝ είναι δημιουργικός. Πάμε λίγο πίσω στον Moore (ειδικά) και στον Sherinian; Οι άνθρωποι πετούσαν απρόβλεπτους κι ευρηματικούς ήχους, ανατρέποντας ή εμπλουτίζοντας μονίμως την προσδοκία του ακροατή. Το απρόβλεπτο ήταν δομικό κομματι του κάθε Theater τραγουδιού.
Και ρωτάω: πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιο μέρος του Rudess σας εξέπληξε;
8 Likes
Octavarium 12:16, αποθέωσής
4 Likes
Aυτό είναι 20 χρόνια και 7 (?) άλμπουμ πριν. Εγώ θέμα με τον Rudess από άποψη ήχων δεν έχω, αλλά στο ότι μοιάζει αρκετά μονότονος στην μελωδία του και στις ιδέες του. Οκ, έγινε το καμπαρέ στυλ στο “Dance of Eternity” και έσπειρε, έγινε ξανά στο προηγούμενο άλμπουμ, τώρα στο Parasomnia ήταν σαν να ήταν αναμενόμενο ότι κάπου θα χωρέσει. Μ’ αρέσει; Ναι, γιατί παίζει εκπληκτικά. Δεν με εντυπωσιάζει, όμως.
2 Likes
Προφανώς αυτό είναι το πρόβλημα.
Στους θίατερ τουλαχιστον, ο ανθρωπος ειναι εκτελεστής και όχι δημιουργός.
Τώρα αυτό είναι δικό του θέμα? Είναι συνδυασμός με το γεγονός ότι ο Πετρούκιος έχει πάει φουλ μεταλ από αυτούς τους δίσκους και μετά, οπότε και δεν βρίσκει πολύ χώρο? Δεν μπορεί να αποδώσει σε φουλ μεταλ? Όλα αυτά μαζί?
1 Like
Στο ομώνυμο και στο Astonishing είχαν πιο ροκ/Rush καταβολές. Ειδικά στο δεύτερο, ήταν σχεδόν 50% συνεισφορά. Αν ήθελε, θα μπορούσε πιστεύω
2 Likes
Πιστευω οτι ο Rudess τραβηξε και προς τα πισω/κατω τον Petrucci, ο οποιος οταν δεν ακουγεται heavy μας εγκωσε και στα συμφωνικα σημεια, τυπου Night Terror στο 8:09. Σα να τον επηρρεασε σε αυτη τη κατευθυνση.
Το Astonishing όσες φορές και να προσπάθησα, δεν μπορεσα να φτάσω στο τέλος. Δεν είναι τυχαίο.
Το ομώνυμο από την άλλη, το έχω ακούσει πολύ περισσότερες φορές απ ότι περίμενα και το έχω εκτιμήσει πολύ περισσότερο απ όσο αρχικά. Και πάλι όμως, είναι 90% Πετρουτσης.
2 Likes
Αφού ανοίξατε αυτή τη συζήτηση, η αλλαγή ήρθε κυρίως λόγω Petrucci ο οποίος άφησε ολες τις fusion/rock καταβολές εις βάρος μιας αμιγώς metal προσέγγισης. Σε συνδυασμό με ότι αυτό τους μεγάλωσε πολύ εμπορικά,το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο.
Ο Rudess όπου φεύγει από φουλ metal ο ήχος μια χαρά ντύνει και με ατμόσφαιρα και με ιδέες.
2 Likes
Πρωτες ακροασεις εδω, περιμενα το official release.
Πολυ καλες οι πρωτες εντυπωσεις, και πολυ θετικο πως μου φαινεται αρκετα πιο συνεκτικος σαν δισκος απο τους τελευταιους 2 που μοιαζαν περισσοτερο σαν συλλογες απο (τιμια εως πολυ καλα) προγκμεταλ κομματια.
Κατα τ αλλα οι περισσοτεροι το εχετε ακουσει παρα πολλες φορες υποθετω, late to the party κι ας βγηκε σημερα 
1 Like
Να, αυτά δεν μπορώ… 
Θα σου πω ότι πλέον η έκπληξη είναι δευτερεύουσα σε σχέση με παράγοντες όπως η έμπνευση ή η αισθητική. Πχ τα πλήκτρα σε τραγούδια όπως το “Bigger Picture” (από το ομώνυμο άλμπουμ) ή το “Answering The Call” (από το “View”) είναι υπέροχα για αυτό που είναι, χωρίς να κάνει κάτι τρομερό ή πρωτότυπο. Αντίστοιχα, στα περισσότερα τραγούδια από το “Dramatic”. Από την άλλη, υπάρχει και το “Illumination Theory” με τα κλασσικά στοιχεία που κάτι διαφορετικό προσπάθησε να φέρει στο τραπέζι.
Μπορώ να βρω κι άλλα παραδείγματα, αλλά μένω σε κάποια σχετικά πιο πρόσφατα. Δεν θα πω πχ για τα πλήκτρα στο “Blind Faith” ή στο “Disappear” (από το “SDOIT”), ούτε φυσικά στο υπέρτατο “Octavarium”.
Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω την κριτική, απλά την θεωρώ κάπως υπερβολική και μάλλον άδικη.
3 Likes
Δεν είναι κάποια τρομερή κριτική μωρέ, φαντάσου όμως πόσο πιο ωραία θα ήταν αν υπήρχε και λιγο το στοιχειο της εκπληξης. Prog σε λένε…
Να πω ότι έχω παραπονο και από τον (λατρεμένο) John Myung… άλλος δημοσιος υπάλληλος μας έγινε κι αυτός. Στα 90s-early 00s δεν ήξερες από ποιον να φυλαχτείς…
Ολα αυτα απλως για τα instrumental μερη των τραγουδιων. Ο βασικος σκελετος ειναι σταθερα πολυ καλος.
3 Likes
Ο Myung πάντως στα άλμπουμς τα τελευταία είχε περισσότερη παρουσια, αλλά έκοψε τα leads που έπαιζε παλιά. Για όποιον έχει δει τα DVD. Με commentary ξέρει, τον ρωτούσαν και οι άλλοι γιατί δεν παίζει πλέον αυτά
1 Like
και απαντούσε, ή κοιτούσε αινιγματικά;
2 Likes
-John, what are you playing here?
- …Bass…
5 Likes
Ετοιμαστείτε για χαζομάρα.
Εγω στο άλμπουμ αυτό ακούω “Images And Words” + " Octavarium".
Την ομοιγένεια του 1ου και την μεταλλιλα του 2ου.
Την μελωδικότητα του 1ου σε φωνητικά και περάσματα και βαρυ-σκοταδο ριφινγκ του 2ου.
Βλέπετε δεν λέω ToT για το “μεταλ” και το “σκοτάδι”. Οχι δεν μου το φέρνει καθόλου για λόγο/ους που αδυνατω να εξηγήσω. Μου φέρνει το σκοτάδι του “Octavarium” (Ναι έχει!). Ψυχοσκοταδο.Ενδοσκοπικό.
Δεν ξερω τι θελω να πω! Χαχα! (panic attack? Night terror? ).
Δυσκολο να εξηγήσεις ηχους! Σας ζηλεύω εσας που το έχετε εξασκήσει χρόνια. Εγω τα περιγράφω σαν ξυλοκόπος .Χαχα! Ναι!
Μελαγχολία του IaW απο την μια και συνέπεια σε αυτη καθ’ολη την διαρκεια.
Σκοτάδι και ριφινγκ του Οctavarium!
" Ντριμ Θιμίλα μια έντονη ντριμ θιμιλα μου βγάζει αυτός ο δίσκος. Ειναι ισως ο πιο Ντριμ Θιατερ δίσκος έβερ! " Μια σκέψη που είχα στην 4-5η ακρόαση.
Αν τα βάλω στην σειρά στο μυαλό ολα αυτά θα επανέρθω!
2 Likes
Παντως ειναι grower δισκος , οσο το ακουω τοσο καλυτερο γινεται , και δεν του το ειχα στα 2-3 πρωτα ακουσματα… ειναι theater με λιγοτερο το dream στοιχειο …
3 Likes