Ένα βήμα πριν πει ότι τα έπαιξε κάποιος Έλληνας ντράμερ που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε η προσφορά του.
4 Likes
λεω οτι το I&W δεν το αγγιζεις. ειναι μνημειο.
2 Likes
Βασίλης Ζαχαρόπουλος ο μέγας, με πολύ προσεκτική διατύπωση του στυλ “ΑΝ ΠΟΤΕ ακουστεί ότι το images είναι με drum machine” και κουτοπονηριές “εγώ δεν το ξέρω αλλά αν βγει το είπα πρώτος”. Μνημειώδης επίσης η κριτική του στο Scenes με αναφορές στη βοτανολογία :")
1 Like
Το βασικό πάντως που χάνουμε που δε θα έρθουν το 26 προς τα ευρωπαϊκά εδάφη είναι το Change Of Seasons κ ο αναμφίβολα αναζωογονημένος LaBrie
4 Likes
Με στεναχώρησε αυτη η εξελιξη.
Το parasomnia ειναι ακλονητο φαβορι για album of the year στα κιταπια μου. Βαλε μεσα και το λατρεμενο ACOS και δεσαμε… Ελπιζω καποια στιγμη στο μελλον να απολαυσω live εστω το σολο του bend the clock.
3 Likes
Ακόμα θυμάμαι τον ακραίο βερμπαλισμό του. Μάλιστα έκλεινε θυμάμαι με το αμίμητο “διένυσαν την απόσταση από το 1 στο 0 και από το 0 στο 1, άρα βάζω 10”, κάτι τέτοιο. 
Θα βγω εκτός θέματος, αλλά εξίσου επικ ήταν μια ανταπόκριση από Ozric Tentacles που τους παρομοίαζε με “μο*νι”.
4 Likes
Κάμποσες φορές το είχε χρησιμοποιήσει αυτό
Θυμάμαι ας πούμε κάποτε είχε περιγράψει τη μουσική των Motorhead ως “γλυκιά σαν υγρό μνί” ή κάτι τέτοιο
Proper edgelord
2 Likes
Noμίζω “πιο γλυκιά κι απ’το μουνί”. Tραγικός τύπος. Γενικά από κάποιους συντάκτες μαθαμε πραγματακια αλλά με τα χρόνια έπεσαν τραγικά στην υπόληψη μου.
1 Like
1 Like
μια απο τις πιο ωραιες εκλπηξεις του tour.
2 Likes
Και το βιντεο απο το Παρισι. Απο τα πολυ ομορφα τραγουδια των Theater της προηγουμενης δεκαετιας. Μου αρεσει παρα πολυ ετσι οπως το εχει κανει ο Portnoy. Ολα τα μερη ειναι ταιριαστα στις μελωδιες, και το παιζει με το δικο του στυλ.
3 Likes
Λοιπον, πολυ συνοπτικα, μετα απο την μνημειωδη συναυλια που παρακολουθησα χθες το βραδυ.
-
Το Parasomnia ειναι φανταστικο ζωντανα. Ολα τα τραγουδια ακουγονται ακομα καλυτερα απο οτι στον δισκο, και δεν βαρεθηκα ουτε δευτερολεπτο.
-
Το Bend The Clock τελικα ειναι και επιβεβαιωμενα μετα απο αυτην την ζωντανη εκτελεση το καλυτερο τραγουδι του δισκου. Και αν και εχω τρελη αδυναμια στο Wither, ειμαι νομιζω πλεον ετοιμος να πω πως το Bend The Clock ειναι η καλυτερη τους power μπαλαντα σε αυτην την χιλιετια, εστω και με ελαχιστη διαφορα.
-
Τα highlights απο το πρωτο μισο της συναυλιας ηταν σιγουρα το In The Arms Of Morpheus με την οχταχορδη, το BTC οπως αναφερθηκε, και το The Shadow Man Incident σε μια κολασμενα αρτια και αψογη εκτελεση. Ο Πορτορικανος φιλος μου με τον οποιον ειχα παει να τους δω για τα 40 χρονια πριν 7 μηνες και δεν μπορεσε να ερθει χθες, εχει πει το εξης υπεροχο για τον Πετρουτσι και το γεγονος οτι βαζει σε καθε δισκο μονο ενα τραγουδι με οχταχορδη. Γινεται τοσο πανισχυρος λεει με την οχταχορδη, που φοβαται και ο ιδιος την ιδια του την δυναμη και πεφτει στις 7 χορδες για τον υπολοιπο δισκο. Καπως ετσι ξεκινησε η συναυλια χθες. Με ολο το κοινο να τρομαζει.
-
Η σταση που παιρνει ο Πετρουτσι με το μαυρο δερματινο παντελονι 2-3 δευτερολεπτα πριν ξεκινησει καποιο απο τα αψογα σολο του, ειναι το δευτερο πιο πωρωτικο πραγμα που μπορει να δει κανεις σε μια μεταλ συναυλια, μετα απο την αντιστοιχη σταση του James Hetfield οταν ειναι ετοιμος να χωσει ριφφαρα και να φωναξει καποιον απο τους στιχους του.
-
Κι αν το Parasomnia ηταν μια συλλογη απο θεσπεσια ορεκτικα με το ενα να ειναι καλυτερο απο το αλλο, το δευτερο μισο ξεκινησε μετα απο διαλειμμα 20 λεπτων με το κυριως μενου. Για αρχη πατατες ογκρατεν με το παντοτε καυλωτικο As I Am, μετα θαλασσινα με το The Enemy Inside με το οποιο εκανε πλακα σε ολους τους haters του ο Portnoy, και στην συνεχεια μπριζολαρες και κοψιδια με την τριαδα Peruvian Skies - Home - Take The Time. Τι να πρωτοπω για αυτα τα τραγουδια. Απο την πρωτη φορα που ειδα live τα δυο απο αυτα το 1998 και το Home δυο χρονια αργοτερα, εχουν μπει ακομα περισσοτερο στην καρδια μου. Και στα τρια τραγουδια επαιζαν πανεμορφα βιντεο στο φοντο, το laser show τα συνοδευε τελεια, ενω πριν απο το Home συγκεκριμενα επαιξε αποσπασμα απο τον Μαγο του Οζ και συγκεκριμενα την ατακα “there’s no place like home”.
-
Εχω ξαναδει τους Dream Theater στη Νεα Υορκη, αλλα αυτη η εμφανιση ηταν στο Long Island στο οποιο μεγαλωσαν οι δυο John κι ο Mike. Οι τρεις που ξεκινησαν την μπαντα μαζι με τον Kevin Moore πριν 40 χρονια δηλαδη. Και ομως, ηταν η πρωτη φορα που επαιζαν στο Nassau Veterans Memorial Colisseum, εναν ιστορικο χωρο στον οποιον εχουν εμφανιστει αμετρητες ιστορικες μπαντες. Οπως μας θυμιζουν και τα πανο που κρεμονταν ακριβως απο πανω μου, το ρεκορ εμφανισεων το εχουν οι Grateful Dead με 44 (!), ενω τα περισσοτερα sold out shows τα εχει ο Billy Joel με 34, κλασικος αγαπημενος για τους κατοικους του Long Island. Και μιας και λεγαμε για μπριζολες, η συζυγος μου δουλευε για μια δεκαετια στην υποδοχη σε πολυ γνωστο steak house που ειναι μολις 10 λεπτα απο τον χωρο της συναυλιας, και μου εχει πει οτι ο Billy Joel ειναι θαμωνας αφενος, τεραστιος μαλακας αφετερου
Οπως και να χει, μιας και κλασικα εκτροχιαζομαι, η συναυλια αυτη ειχε τεραστια σημασια για τους 3 απο τους 5 Dream Theater, και ειδικα για τον Portnoy που λατρευει κατι τετοια. Και ο οποιος ανεβασε χθες στα social του αναρτηση στην οποια αναφερει ποιες μυθικες συναυλιες εχει δει εκει μεσα (Metallica το 1989 μια εξ αυτων). -
Και παμε στο επιδορπιο. Σβηνουν ολα τα φωτα για 3-4 λεπτα εκτος απο εναν μωβ προβολεα, και σε καποια φαση αρχιζει να παιζει η κλασικη σκηνη απο το Dead Poets Society στην οθονη, στην οποια ο Robin Williams μιλαει για το νοημα της ζωης στους μαθητες του, και τους λεει πως ειμαστε ολοι τροφη για τα σκουληκια, οποτε carpe diem and gather your rosebuds while you may. Εχοντας δει 3 απο τα 7 κομματια του Change Of Seasons ζωντανα στον Λυκαβηττο πριν 27 χρονια (και ισως καποια διασπαρτα απο δω κι απο κει τις 8 προηγουμενες φορες που τους εχω δει ζωντανα), το να δω ολοκληρο αυτο το επος ηταν το κερασακι στην τουρτα. Ή μαλλον για να ειμαστε πιο ακριβεις, ηταν προφιτερολ, τιραμισου, cheesecake, εκλερ, καρυδοπιτα, εκμεκ και μελομακαρονο μαζι. Οι εποχες περνουσαν στην οθονη με το υπεροχο βιντεο που εδειχνε τα κοκκινα φυλλα του φθινοπωρου, τα λευκα χιονια του χειμωνα, τα πορφυρα ηλιοβασιλεματα, τα πρασινα λιβαδια και τις γαλαζιες παραλιες, και στο μυαλο μου αυτα τα 23 λεπτα περνουσαν ολες οι εποχες που εχω ζησει και οι σκεψεις που ειχα οταν εβλεπα Dream Theater ως εφηβος με την ανεμελια μου, ως 24χρονος με τα υπαρξιακα μου, ως 33χρονος με την ηρεμια μου και την ανεξαρτησια μου, και ως πλεον 44χρονος με την οικογενεια μου, την δουλεια μου και το παιδι μου. Σπανια δακρυζω σε συναυλιες πλεον, ε λοιπον χθες ηταν μια απο αυτες τις φορες.
ΥΓ1. Ανημερα της συναυλιας χθες, εκλεισαν 2 χρονια ακριβως απο την ημερα που οι Dream Theater ανακοινωσαν την επιστροφη του Mike Portnoy στην μπαντα. Δυο υπεροχα χρονια για τους φανς της μπαντας δηλαδη, και με περισσοτερα να επονται.
ΥΓ2. Απο τις 9 φορες που τους εχω δει συνολικα, αυτη ηταν μαλλον η 2η καλυτερη, μονο κατω απο τον Λυκαβηττο του 1998. Derek Sherinian μας λειπεις. Πολυ ψηλα εχω και αυτην του 2005 στο Φαληρο, αλλα και του 2002 στο Ροδον.
25 Likes
Αντε γαμησου 
6 Likes
2 Likes
εξαιρετικο review bro, μπραβο!! χαιρομαι που περασες τοσο καλα. καπως ετσι περναμε ολοι στο τελος και ας γκρινιαζουμε.
με εβαλες σε σκεψεις για ποια ειναι η καλυτερη απο τις 13 που τους εχω δει. το 2005 εχεις δικιο ηταν live οροσημο. δεν μπορω να αποφασισω γιατι τους εχω δει σε ιστορικα venue και με παρασερνει αυτο στο να κρινω δικαια. στο Wembley το 2014 παντως ηταν τρομαχτικοι και με πολύ λαο απο κατω. ακομα και το The Astonishing στο Παρισι με τοσο οπτικοασκουστικο υλικο ηταν σουπερ. Hammersmith με I&W και ACOS. δεν ξερω τι να πρωτοσκεφτω. Θα ηθελα να δω το Parasomnia ρε γαμωτο.
Λυκαβηττος νομιζω για ολους μας θα ειναι το πρωτο μας ραντεβου με την γυναικα της ζωης μας.
3 Likes
5 Likes
Θα ηθελα πολυ να δω μια αγγελια που να λεει “there are no qualifications for the new vocalist, he can fart his way out to the stage and sing like a duck, it’s all the same for us. The band are interested to fullfil any criteria as long as the new singer can simply emulate funny sounds and inarticulate screams”.
1 Like