ευχαριστώ πρώτα από όλα.
αλλά…
παρακαλώ να ξαναβρεθεί ο “πάπυρος”.
Το να προκύψουν θέματα για συζήτηση είναι ό,τι καλύτερο. 
__Παρακαλώ! 
__Πού να βρεθεί, τον έφαγε η μαύρη τρύπα του internet, κάπου μεταξύ του router μου και τους server του Rocking… lol! Ε, αυτά που έγραψα περίπου αλλά, “επί 2”, πιό αναλυτικά.
__Και έλεγα πως το “το καλύτερο είναι πως εκτός από πολλές πληροφορίες δίνει και είναι πως δίνει και τροφή για κουβέντα”. 8) 
8)
ξαναγράψτον…
για να ξεκινήσουμε, το θέμα με τον Rudess είναι μεγάλο. Δεν χωρά αμφισβήτηση πως πρόκειται για τον πιο ταλαντούχο μουσικό, ενδεχομένως και από όλους τους υπόλοιπους. Ο άνθρωπος σχεδιάζει και προγραμματίζει τα μοντέλα του μόνος του. Επίσης, στο live καταφέρνει και κάνει τις συνθέσεις ακόμα καλύτερες σε ορισμένες περιπτώσεις, ενώ οι ιδέες του στα τζαμαρίσματα είναι το κάτι άλλο.
Το θέμα είναι όμως συκγεκριμένο. Συνθετικά άκουγες τον Moore και μάζευες το σαγόνι σου, ενώ ο Sherinian είχε μια απίστευτη ευρύτητα στην γκάμα των ήχων. Σκέψου το εγκεφαλικό που προκαλεί το παίξιμο και οι ιδέες του Rudess στους LTE. Ξαναβάλε τους δίσκους και δες πόσα πράγματα από αυτά που παίζει θα τα ήθελες μέσα στη μουσική των Theater.
Tα σέβη μου στον φίλο Οutshined για το ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ό αφιέρωμα που πραγματικά μας μετέφερε σε καθε σταθμό της τρέχουσας δεκαετίας των Theater.
Πραγματικά το ευχαριστήθηκα και με καθε αναφορα σε ετος και αλμπουμ πηγαινα πίσω στο πως ενιωθα στην καθε πρωτη ακρόαση.
Θα συμφωνήσω ότι ήταν φοβερά ευχάριστο να το διαβάζεις και απίστευτα εμπεριστατωμένο, καλά δεν περιμενα και κατι αλλο φιλαράκι απο σένα (με paypal να σε πληρώσω γίνεται?:p).
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα τα σχόλια στο τέλος, είναι γνωστά πραγματα εγώ θα προσέθετα και την συνθετική στρατηγική σαν (πιθανό) “πρόβλημα”, αυτό δλδ του ότι μπαίνω στο στούντιο για ένα αλφα διαστημα να λιώσω και πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να βγάλω κατι. Αυτο βοηθάει στο αυθόρμητο και το momentum της στιγμής/εμπνευσης αλλα καλλιστα μπορεί να σε απομακρύνει απο το πιο εμπνευσμένο (και γιατί οχι -παρόλη την σχολαστικότητα των DT- δουλεμένο αποτέλεσμα.
Για τον Rudess συμφωνώ εν μέρει, στο τελευταίο αλμπουμ μας εδειξε όντως καποια καλά στοιχεία όπως είπε και ο Shadowcaster, αλλα περιμένουμε παραπάνω πραγματα απο αυτόν απο το να μας δείχνει (κατά τη γνώμη μου) ότι ειναι ένας “απιαστος εκτελεστικά session μουσικός με μικρές συνθετικές εκλάμψεις”. Περιμένουμε ποικιλία, ηχοχρώματα, ατμόσφαιρες (ε και λιγότερα σόλο:p).
Tα περί απαξίωσης τα έχουμε πει. Παρα πολλά συγκροτήματα και δίσκοι αυτής της δεκαετίας (κυρίως για prog μιλάμε αλλα όχι μόνο) βασίστηκαν πανω στην φιλοδοξία του να κανουμε ένα αλμπουμ σαν το “Scenes from a Memory”. Υπήρξε μια στροφή στο αρτιστικό ροκ/μέταλ, σε κατευθύνσεις καλλιτεχνικά φιλόδοξες, και βεβαίως στην τεχνική.
Μπορεί ο καθένας να αποφασίσει ότι οι DT δεν του λένε κατι πλέον ή μπορεί ποτέ να μη του λέγανε και να του αρέσουν αλλα prog σχήματα αλλά η απαξίωση και ο μηδενισμός δεν σε κανουν σοφότερο μόνο κολλημένο. Οι DT ευτυχώς γιαυτούς ούτε επαναπαυτηκαν σε όσα κατέκτησαν ούτε επελεξαν το δρόμο του να κοπιάρουν τους εαυτούς τους (αλλο αν καποια κλισέ υπήρξαν ή αν το αποτέλεσμα τους δικαίωσε απόλυτα ή όχι). Μιλάω για το όραμα καθαρά.
Υ.Γ.: Αυτό για την διαμάχη Τate-Portnoy νομίζω ότι υπεραναδείχθηκε σαν θέμα την εποχή εκείνη. Καθαρά μιντιακό τερτίπι, στερείται σοβαρότητας πιστευω…
Απωλεσθέντος του παπύρου του φίλου Βασίλη, ας προσπαθήσω να τον αντικαταστήσω ως ένα βαθμό (να χώσω κι άλλα; :lol:):
Ο Rudess είναι γνωστό ότι παικτικά παίζει μπάλα μόνος του …
Τώρα σε συνθετικό επίπεδο, αν δεχτούμε ότι η πλειοψηφία του Scenes έχει γραφτεί με τον Sherinian (πράγμα που δεν γνωρίζω κατά πόσον ισχύει καθώς έχω δει σε video τον Portnoy να λέει ότι μπήκαν στα Beartracks Studios εκείνη την εποχή με άδεια χέρια όταν είχε έρθει ο Rudess στην μπάντα και βγήκαν με το album και ότι ήταν η πρώτη φορά που το έκαναν αυτό … και δυστυχώς ή ευτυχώς τους έμεινε αυτός ο τρόπος δουλειάς και συνεχίζουν ως σήμερα) και κατά συνέπεια το εξαιρέσουμε απ’τις δουλειές με τον Rudess, έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα δουλειάς αλλά η διαφορά με τους παλαιότερους πληκτράδες των Theater είναι ότι δεν βάζει σε κανέναν δίσκο μέχρι τώρα τη σφραγίδα του με τρόπο εμφανέστατο όπως την έβαλε ο Sherinian με την μοναδική γκάμα ήχων του (που λέει και ο Outshined) στο Falling Into Infinity ή ο Moore στα I&W και Awake. Κι όμως, όπως ορθά επισημάνθηκε, στους δίσκους των LTE έχει “γράψει”! Δεν γνωρίζω ούτε υποψιάζομαι τι ακριβώς είναι αυτό που τον “περιορίζει” στους Theater, γιατί οπωσδήποτε κάτι τον περιορίζει, και το’χει πει ο ίδιος ο Portnoy (στο Chaos in Motion αν δεν απατώμαι) αλλά δεν δίνει το 100% των δυνατοτήτων του. Είναι φανερό ότι “πνίγεται” όταν η μπάντα αποφασίζει να παίξει όπως στο μισό Systematic Chaos ή στο Train of Thought αν και εκεί προσέφερε εξαιρετικές στιγμές, όπως στο In The Name of God, αρκεί να προσέχεις τι ακούς και το καταλαβαίνεις με τη μία (ιδιαίτερα live όπου απλά ζωγραφίζει ο τύπος).
Κατά τ’άλλα θα έλεγα πως μία απ’τις στιγμές που έδωσε φουλ δείγμα του τι μπορεί να κάνει και ως αποτέλεσμα είχαμε ένα απ’τα 2-3 καλύτερα κομμάτια που’χει γράψει η μπάντα ήταν στο ομώνυμο του Six Degrees. Το Overture απ’όσο ξέρω είναι σχεδόν εξ’ολοκλήρου δική του δουλειά και βέβαια πάνω στα θέματα που εμπεριέχει πατάει ολόκληρο το κομμάτι που, ας το πω για άλλη μια φορά - δε βαριέσαι, για μένα είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουν γράψει και είναι κρίμα που φίλοι της μπάντας δεν δίνουν σημασία στο Six Degrees και προσκυνάνε Train of Thought.
Όσον αφορά τους άλλους, ε ok ο Myung έτσι όπως είναι σαν χαρακτήρας είναι δύσκολο από μόνος του να κάνει κίνηση ώστε να πάρει έδαφος συνθετικά, ωστόσο εκεί που μπορεί να κάνει τη διαφορά, στις μπασογραμμές, έχω την εντύπωση ότι έχει πέσει κι αυτός σε σχέση με παλαιότερα σε θέμα ποικιλίας, λόγω του τρόπου της συγγραφής των δίσκων ίσως; Στους 2 τελευταίους κιόλας ακούγεται σα να τον έχουν θάψει στη μείξη. Στιχουργικά όποτε έχει προσφέρει το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό, πραγματικά δεν κατανοώ γιατί δεν θα τον άφηναν να συνεισφέρει σε περίπτωση που έχει ιδέες. Ok σίγουρα τα χρόνια έχουν περάσει και μπορεί να μην υπάρχει η έμπνευση που ξεχείλιζε παλαιότερα αλλά κάποια standards και λοιποί κανόνες αρχίζουν και γίνονται επικίνδυνα.
Εγώ είμαι περίεργος να δω πώς θα σκεφτεί ο Portnoy για το επόμενο βήμα της μπάντας (όταν αυτό έρθει) γιατί τώρα πλέον σαν όνομα έχουν εκτοξευτεί και ίσως φανεί δελεαστικό να συνεχιστεί η ίδια συνταγή “μπαίνουμε στο στούντιο, λιώνουμε 6 μήνες και βγαίνουμε με δίσκο” η οποία μου φαίνεται ότι είναι και η πηγή των όποιων ποιοτικών ελλείψεων διαπιστώνουμε εμείς. Ίσως πάλι έχουν περισσότερη άνεση χρόνου την επόμενη φορά λόγω της επιτυχίας που κάνανε με το BC&SL και βγει κανα αποτέλεσμα του στυλ Scenes … λέω εγώ τώρα … Για το θέμα του παραγωγού δεν νομίζω ότι προβλέπεται αλλαγή στο κοντινό μέλλον, εκτός και αν ο Portnoy διαβάζει τι γράφουμε εδώ πέρα και του μπει καμιά ιδέα … γιατί δεν πιστεύω ότι έχουν ένσταση πολλοί οπαδοί της μπάντας εκεί έξω γι’αυτό το θέμα …
Κάποιος είχε γράψει (ο Shadowcaster νομίζω) ότι θα’ταν ενδεχομένως καλύτερα για την μπάντα να περάσει σε κατάσταση “Take The Time” από “Constant Motion”. Ίσως έτσι απελευθερωθούν κάπως γιατί μια δεκαετία τώρα τρέχουν, ε είναι φυσικό να υπάρχει ως ένα σημείο σωματική και πνευματική κόπωση.
Παρά την όποια “”“γκρίνια”"" μας πάντως, ούτε καν μέτριο δίσκο έχουν βγάλει (εγώ απλά δεν χωνεύω το ντεμπούτο - εκτός μερικών κομματιών, τι να κάνουμε …) ούτε έκαναν κάποιου είδους συμβιβασμό. Αντιθέτως, κάθε κυκλοφορία τους έχει μέσα μοναδικές στιγμές. Να κάτσω να μετρήσω; Χμμ πες σ’αυτήν την δεκαετία: Glass Prison, Blind Faith, Great Debate, SDoIT, σχεδόν όλο το Τrain of Thought (ας το ξαναγράψω, δεν βαριέσαι πάλι, έχω δει πάρα πολλούς να το προσκυνάνε αλλά κατά τ’άλλα δεν τους αρέσουν οι Theater επειδή έχουν μεγάλα κομμάτια με πολλά solos κτλ. … τι να πεις!), το δεύτερο μισό του Octavarium (αν και για μένα το These Walls μια χαρά gamay απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΟΛΟΖ ΡΕ ΦΙΛΕ!!!11, το Root of All Evil επίσης μια χαρά κομμάτι, τα άλλα οκ να δεχτώ ότι σε κάποιον φαίνονται μέτρια, ούτε εγώ τρελαίνομαι), το υπέροχο μουσικά, αλλά μάπα στιχουργικά, In The Presence of Enemies (Outshined ΔΕΝ έχει My μέσα, αυτό είναι από άλλο έργο, Machine Head και Αγία Γραφή ας πούμε … ;p), το υπέροχο Repentance, Ministry of Lost Souls (λεπόν και τα Forsaken, Constant Motion μια χαρά σας απαυτώνουν αλλά δεν τα γουστάρετε το 1ο λόγω … βιντεοκλίπ και το δεύτερο επειδή παραθυμίζει λέει Μετάλλικατς … ε βάλτε το στο αμάξι να με θυμηθείτε παλιόπαιδα!), σχεδόν όλο το τελευταίο προσφέρει μεγάλες στιγμές … και τέλος πάντων Count of Tuscany ΡΕ! Έπρεπε να το ακούσω ξανά και ξανά αυτό το κομμάτι για να πιστέψω ότι βγάλανε άλλο ένα κλασσικό κομμάτι για τη μουσική αυτή, συνεχίζοντας να προσφέρουν ό,τι μας έχουν συνηθίσει με κομμάτια σαν το Octavarium. Κι αν κάποιος έχει ενστάσεις για κάποιο απ’τα παραπάνω, ok, ας το αφαιρέσει κι ας δει πόσα μένουν. Σε μία περίοδο που στουντιακά δεν είναι το top που έχει πιάσει η μπάντα, κοιτάχτε τι έχει να επιδείξει. Απ’την άλλη αν τα διαγράψει όλα αυτά κάποιος απ’τον κατάλογό του τότε, ναι, γουστάρει μόνο 90s απ’τους Theater και αυτό είναι δικό του πρόβλημα, απλά να μη το ανάγει σε παρακμή και λοιπά ωραία, γιατί αν σε περίοδο παρακμής μια μπάντα αποκτά καινούργιους οπαδούς με τη σέσουλα, παίζει ΤΑ live και συνεχίζει να είναι σε δημιουργικό οργασμό, ε τι να πουν κι άλλες …
Απλά, είναι οι Theater, πώς να το κάνουμε και υποτίθεται ότι πρέπει να είναι πάντα στην κορυφή όσο συνεχίζουν να παίζουν.
Σε κάποια φάση φαινόμαστε βέβαια κι εμείς γραφικοί με τα γραφόμενά μας αλλά όποιος έχει κόλλημα με μία μπάντα και έχει αναπτύξει χαρακτήρα ακροατή μέσω αυτής νομίζω ότι καταλαβαίνει γιατί έχουμε όρεξη να γράφουμε τέτοια κατεβατά και γιατί γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων … :lol:
Βαριέμαι να κοιτάξω το ποστ για ορθογραφικά, συντακτικά και λοιπές παρλαπίπες.
υ.γ. Σάντοουκάστερ δεν έβαλα παύλες όπως (δεν) πρόσεξες, μην το παραχέσουμε κιόλας. Σε μέγεθος άμα θες μπορώ να κάνω έντιτ για να φτάσω τον πάπυρό σου
__Εύγε Λεβιάθαν, άξιο τέκνο της Αιγύπτου! :lol: Λέβι και Amazing ωραία ποστ!! Πάμε για κουβεντούλα λοιπόν!
__Αυτό που λένε και τα δύο παιδιά είναι δυστυχώς πολύ σωστό. Μπορεί κάποιες στγμές να σου βγαίνει αυτό το “πάμε με λευκές παρτιτούρες στο στούντιο και βλέπουμε τι μπορεί να βγει”, αλλά δε σου βγαίνει πάντα ρε γαμώτο -πώς να το κάνουμε. Και όταν ξοδεύεσαι σε τόσα άλλα πράγματα και συναφή με τη μουσική σου (όχι κάτι εντελώς άσχετο -π.χ. Swing / Jazz / Latin / industrial που να σε εμπνεύσει σε νέα μονοπάτια), λογικό είναι να μην χτυπάει κόκκινα η αυθόρμητη έμπνευση.
__Είχε πει και ο Mike πως αν ξέραν οι οπαδοί πόσο γρήγορα γράψαμε το Train Of Thought θα γκρίνιαζαν ή κάτι τέτοιο, αλλά εκεί τους βγήκε σε μεγάλο βαθμό -ΟΜΩΣ δεν γίνεται να τους βγαίνει πάντα… Και δεν είναι τυχαίο που το Images είναι τέτοια δισκάρα… Καλή η έμπνευση της στιγμής (έτσι γράφουν πολύ οι Τζαζίστες), αλλά πρέπει να την χρησιμοποιούν συνδιαστικά με τις δουλεμένες ιδέες… Ειδικά στο Prog (και σε τέτοιο επίπεδο), δεν πρέπει να περισσεύει νότα. Οχι επειδή “το χουμε” να αρχίζουμε και να μη σταματάμε και να μην πετάμε / εξελλίσουμε τις ιδέες μας.
__Στο BC&SL είχαμε τέτοιους διαλόγους μεταξύ Rudess & Petrucci και βγήκαν έτσι πολλά ριφάκια και ιδέες και αυτό φάνηκε στο τελικό αποτέλεσμα. Αν τώρα έχουν μιά πιό ανοιχτόμυαλη παραγωγή και πούνε σε όλους, “πάμε να δουλέψουμε μόνοι τις ιδεές μας και μετά να φέρουμε όλοι και να δουλέψουμε όλοι μαζί τις καλύτερες, καθώς και ότι άλλο βγει”, και προσέξουν και τους στοίχους -νομίζω θα ήταν πολύ καλύτερα…
__ΑΛΛΑ, από την άλλη, έχει πει ο Mike πως υπήρχαν περίοδοι που παραλίγο να διαλυθεί το σχήμα και ΑΥΤΟΣ ο τρόπος δουλειάς “βολεύει” όλους και κρατάει τη μηχανή των θίατερ ζωντανή, ζωντανή έτσι ώστε να μπορεί να δουλεύει χωρίς πρόβλημα… Ε, προσθέστε σ’ αυτό και τις τρελές πωλήσεις του νέου δίσκου (που έχει φοβερά σημεία αλλά τελικά ως σύνολο δεν είναι και κάτι φοβερό), και δείτε πως μάλλον… τσάμπα μιλάμε… #-o
__Out, έχεις δίκαιο, θα ακούσω ξανά αυτά που λες με προσοχή… έτσι για την αγάπη προς το σπορ! :D:D
υ.γ. περί διαμάχης Τate-Portnoy δεν είχα ακούσει…! :-k
Beautiful…
δεν έχω βρει αρκετό χρόνο να απαντήσω σε όσα θέλω.
Κύριε, Amazing, το στρατηγικό πλάνο που λέτε μακάρι να είχαμε την πολυτέλεια να το δούμε ως αρνητικό. Είναι, ρεαλιστικά ίσως, αναγκαίο κακό. Αν ψάξεις θα δεις πως οι μπάντες που εχουν την ευχέρεια να καθυστερούν ένα δίσκο για να βγει όπως θέλουν, είναι είτε συγκροτήματα που οι μουσικοί κάνουν άλλες δουλειές για να βγάλουν τα προς το ζην, είτε συγκροτήματα που δεν είναι στο ηλικιακό τους peak. Π.χ. κανένας δεν θα απαιτήσει από τους Rush να μπουν στο Studio και κανείς δεν θα τους πει πόσο καιρό θα κάνουν να βγάλουν το δίσκο. Σε μια μπάντα όπως οι Theater δεν είναι εφικτό. Έχει να κάνει και με τη μετάβαση από “constant motion” σε “take the time” που αναφέρθηκε.
Χαίρομαι που δεν έχει απαξιώσει κανένας τον Sherinian. Για όσους δεν το έχουν ψάξει καλό είναι να ακούσουν τα demos του Falling Into Infinity που υπάρχουν στα official bootlegs στο Ytsejam. Το τελευταίο τραγούδι είναι κάποιο metropolis pt.2 που θα ανανγωρίσετε πολλά μέρη από τον δίσκο. Φυσικά, ηχογραφήσεις με Sherinian αν και το συντριπτική ποσοστό της μουσικής έχει γραφτεί από Petrucci / Portnoy.
Η διαμάχη κρατάει από παλιά. Ο Tate είχε πει κάτι υπεροπτικό για τους Theater και ο Portnoy όταν έβγαλαν το HITNF τους χαρακτήρισε “Cheeseryche”. Γενικά, έχουν ειπωθεί ομορφιές.
Ο Rudess έδειξε κάποια στοιχεία στο BC&SL αλλά πρέπει να δώσει περισσότερα. Οι ήχοι του είναι πολύ κοντά στου Petrucci σε κάποια lead. Εγώ θέλω διακριτά πλήκτρα και μεγαλύτερη ποικιλία ήχων. Μπορεί να ενθουσιάζεται που έγραψε solo με το iphone του και να είναι πραγματικά ξεχωριστό σαν σκέψη, αλλά το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Π.χ. το πιανάκι στη μέση του Blind Faith δεν πιστεύω πως χάλασε κανέναν, ε;
Στον Myung αν με στεναχωρεί να ακούω μπασογραμμές που απλά ακολουθούν το βασικό riff. Έχει περιοριστεί γενικά. Στους στίχους είναι πιο φανερό γιατί δεν γράφεται το όνομά του, αλλά και στο μουσικό μέρος φαίνεται ότι δεν έχει βάλει το δικό του λιθαράκι σε πολλές συνθέσεις.
Πραγματικά μέτριο δίσκο δεν πιστεύω πως έχουν. Δεν υπάρχει δίσκος που άμα ψάξεις δεν θα βρεις ένα μικρό μουσικό κομμάτι μαγείας. Χαρακτηριστικό είναι πως η αγαπημένη μου σύνθεση στη δεκαετία έρχεται από τον λιγότερο αγαπημένο μου δίσκο. Octavarium.
Το κλείσιμο του Count Of Tuscany…
Τελικά όταν μιλάμε για τους DT, ακόμα και τα posts είναι τεράστια.
Μακροσκελη και βαρετα θες να πεις ε ?
Υποσχομαι να διαβασω το αφιερωμα του Outshined.Μονο για τον κοπο που
εκανε το παληκαρι.
Ένα διαλειμματάκι θέλει η μπάντα, να κάνουν κανα προσωπικό άλμπουμ (ή καμιά συμμετοχή, ως συνήθως) και απλά λίγο μέτρο. Με τόση πολλή μουσική που προσφέρουν οι Dream Theater, ακόμα και κομμάτια που δεν μπορεί να διανοηθεί καμία άλλη μπάντα, φαίνονται σχετικά μέτρια γι’αυτούς. Σαν σύνολο σίγουρα δεν λες ότι έχουν κάνει κακό άλμπουμ, αλλά με την υπερπληθώρα μουσικών προτάσεων πλέον, πολλοί τους απορρίπτουν.
Πάντως, σαν δίσκος το “Six Degrees…” φαίνεται να είναι το κορυφαίο τους, μεταξύ 5 καλών δίσκων και ίσως το μοναδικό από τα παρακάτω, στο οποίο “τόλμησαν” κάτι καινούριο σε νέο άλμπουμ τους. Γιατί σαν δίσκος που έρχεται να διαδεχτεί ένα αριστούργημα σαν το “Scenes…” παραείναι τολμηρός και ίσως αυτό είναι το στοιχείο που οδήγησε πολλούς σε σταδιακή απομάκρυνση από τις νέες δουλειές της μπάντας. Ένα στοιχείο που ήταν συνυφασμένο πάντα με τους Dream Theater, αλλά όταν βγάζουν δίσκους που παίζουν τα πάντα μέσα σε 70 λεπτά, πόσο πρωτοποριακοί να ξαναγίνουν. Από κει και πέρα οι τύποι και ιδίως ο Mike, συνεχίζουν να 'ναι οπαδοί της μουσικής και να δείχνουν ανοιχτόμυαλοι και ακομπλεξάριστοι και να παίζουν τις διασκευάρες τους και να αλλάζουν συνεχώς το σετλιστ τους. Γιατί καλά όλα τ’άλλα, αλλά επί σκηνής δεν παίζονται.
Α, και με Portnoy vs Tate κάτι είχε ειπωθεί και όταν ήταν να παίξουν support οι theater στους maiden στην αμερική, αλλά τελευταία στιγμή μπήκαν οι Ryche.
Και μια πιθανή κατάταξη:
- Six Degrees
- Train Of Thought
- Black Clouds & Silver Linings
- Systematic Chaos
- Octavarium
Deathster, ο κόπος ήταν να ξεκαθαρίσω τι θε έμπαινε τελικά.
Δεν μπορείς να κάνεις ένα αφιέρωμα σε μια μπάντα που δεν βάζει μέτρο στη μουσική της και να βάλεις περιορισμό στο κείμενο…χαχα.
Η σειρά είναι μάλλον η σωστή στα album όπως τα έβαλε ο Dying.
Είχε παιχτεί παρασκήνιο εκείνη την περίοδο με την περιοδεία και το support και αν θυμάμαι καλά είχαν κάνει σοβαρό foul οι Ryche.
Moλις το διαβασα.Πολυ ωραιο.Πληρες,πλουσιο σε πληροφοριες.
Μπραβο.
Μπορει να μην αρεσκομαι σε τετοια ακουσματα πλεον αλλα η αληθεια να λεγεται.
Υ.Γ. Το διαβαζα ακουγωντας Hellhammer :-s
'στω ρε πατριώτη.
Υ.Γ. Ωραίος ο συνδυασμός σου…, χεχε
Να και τα demo του metropolis που ανεφερε και ο outshined.οταν τα ειχα πρωτοακουσει μου ειχε κανει εντυπωση επειδη θεωρουσα κι εγω οτι το SFAM αρχισε να συνθετεται(ειναι σωστο αυτο;) μετα που μπηκε ο Rudess στην μπαντα.Εστω οτι το ειχαν δουλεψει απο 1996 εως 1997 και μετα αλλο τοσο περιπου με Rudess,ειναι λογικο να βγει τετοια δισκαρα.Ειχαν τις ιδεες,μετα απο καιρο τις ξαναδουλεψαν και βγηκε το SFAM.Καμια σχεση δηλαδη με το ΤοΤ που γραφτηκε σε 3 βδομαδες και γενικα ολα τα υπολοιπα που μπαινουν στο studio και οτι βγει,βγηκε.Οχι οτι δεν μ’αρεσουν οι υπολοιποι δισκοι!
Edit:Πολυ καλο το αρθρο,διαβαζεται με την μια ακουραστα.
Το άρθρο ήταν μία χαρά και όντως διαβάζεται άνετα με τη μία. Μη μασάς. Περίπου έτσι έιναι. Αν μη τι άλλο, μιλάμε για ένα ξεχωριστό γκρουπ…
Μάστορα, ο λογαριασμός τραπέζης είναι: Α-02…
χαχαχα, σοκιν θα σε κυνηγήσω. :lol:
Σχετικά με την ιστορία Tate / Mike, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είχε ως εξής:
Κάπου γύρω στις αρχές τις δεκαετίας, είχαν κανονίσει οι DT με τους Ryche περιοδεία στην Αμερική. Τελικά όμως οι Ryche είπαν στους Theater πως αποφάσισαν να μην περιοδεύσουν, αλλά να μπουν στο στούντιο για να δουλέψουν περισσότερο το επόμενό τους άλμπουμ (λογικά ήταν το “Tribe” τότε).
Μετά από αυτό, οι DT προσπάθησαν να κλείσουν θέση ως support στους Maiden, οι οποίοι ετοίμαζαν τότε τη δική τους αμερικάνικη περιοδεία. Χτύπησαν λοιπόν την πόρτα των maiden, και έμαθαν πως οι Ryche είχαν κινηθεί πίσω από την πλάτη τους, κλείνοντας αυτοί τη θέση του support…
Ε, ποιος είδε τότε τον Μιχάλη και δε το φοβήθηκε…
Γι’ αυτή την “κόντρα” δεν είχα ακούσει ποτέ μου και στην τελική δεν με πολυνοιάζει.
Δεν έχω να προσθέσω άλλα, αυτή τη στιγμή μπήκε Καρράς στο Ντέρτι.φμ 8)
Χαίρομαι που αρκετά παιδιά εδω μέσα αναγνωρίζουν τον κόπο του φίλου outhsined.
Το άρθρο είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα…Άριστο σε δομή, σε γραπτό λόγο και περιεκτικότατο σε πληροφορίες. Εύγε…να περιμένουμε και για την δεκαετία του 90 τώρα?
Να σαι καλά φιλε…χθες ψώνισα,πλήρωσα λογαριασμούς και μπορώ να πω οτι θα κάνω άνετα Χριστούγεννα στην Ελβετία
ok sir,
δίκιο έχει ο Κόζυς. έτσι έχει το θέμα. αλλά η κόντρα είχε ξεκινήσει πολύ παλιότερα. αν και όταν ήταν ακόμα majesty υπάρχουν φωτός του Μιχάλη με μπλουζα 'ryche να μην ξεχνιόμαστε.