Ουφ, αν και συμφωνω στο θεμα της παραγωγης, οι μισες συνθεσεις στο DT ειναι για μενα μια προσπαθεια να γραψουν το Under A Glass Moon 2, το Pull Me Under 2, το Take The Time 2 κτλ… και προφανως ειναι κατωτερου επιπεδου απο εκεινα τα τραγουδια (ως κοπιες εννοω)
Απο αυτον τον δισκο ακουω τα πρωτα 4, και μετα απλα το χαος. Τα επομενα 4 μου φαινονται οτι πιο αδιαφορο εχω ακουσει απο DT με αυτο το line up, και το Illumination Theory πλατιαζει τοσο πολυ που χανονται και οι ωραιες του στιγμες (κατι που δε νιωθω ουτε για ενα δευτερολεπτο για τραγουδια οπως ACOS, Octavarium, Tuscany).
Τελικα απο τους 4 δισκους της Mangini εποχης, μονο το ADTOE με αφηνει πληρως ικανοποιημενο για τα υψηλα δεδομενα που καποτε ειχαν θεσει οι DT. Το Distance Over Time ειναι μια θετικη νοτα, αλλα τα αλλα 2, για μενα δεν…
Δε με χαλαει ουτε ενα τραγουδι στο ADTOE, και δε βρισκω πολλες ομοιοτητες με το παρελθον τους. Γι αυτο μου αρεσει ο δισκος, εχει δικο του χαρακτηρα στα δικα μου τα αυτια.
Ισχύει ότι το ADTOE πατάει πάνω στις φόρμες του Images and Words και υπάρχουν πολλές αναλύσεις για αυτό το θέμα.
Τώρα για την παραγωγή του DoT έχω τις ενστάσεις μου.
Το ρίχνει η παραγωγή όντως (στα drums κυρίως) αλλά όταν τα κομμάτια είναι καλογραμμένα για μένα πρέπει να είναι κάτω του μετρίου για να μου αλλάξει άποψη. Του ADTOE για μένα μια χαρά είναι, θα έλεγα μάλλον η καλύτερη μετά το Octavarium. Τώρα ψειρίζουμε τη μαϊμού λίγο αλλά αφού το πιάσαμε, αυτά που με ενοχλούν περισσότερο είναι το triggering και το ότι οι κιθάρες πιάνουν πολύ χώρο.
Υποτιμημένο το Falling Into Infinity μεν, από την άλλη έχει και μερικά αδιάφορα τραγούδια.
Εξακολουθώ να πιστεύω οτι ο Sherinian είναι ριγμένος από καλλιτεχνικής άποψης (αν και εν τέλει τον ωφέλησε το πέρασμα από την μπάντα). Είχε πολλά να δώσει και έβγαζε μια ροκιά που δεν είχε ο Moore και δεν πλησίασε καν ο Rudess.
Tο demo του Metropolis Pt2 δείχνει σε πόσα θέματα πάτησε ο Rudess και πιστεύω ότι ένα φουλ απελευθερωμένο άλμπουμ με τον Sherinian εκείνη την εποχή θα μας έκανε να παραμιλάμε.
Ο Rudess τρώει κράξιμο, ωστόσο μην ξεχνάς ότι άλλοι ήταν οι παραγωγοί τόσα χρόνια στη μπάντα. Δε νομίζω οτι SFAM, Six Degrees, Octavarium είναι αμελητέες ποσότητες. Όπως επίσης ας μην ξεχνάμε δυο φοβερούς δίσκους Liquid Tension Experiment.
Προσωπικά ανατριχιάζω με το παρακάτω, άκου τι θέματα παίζει και κρίνε αν η παραγωγή τον αδικεί. (το θεωρώ ίσως το πιο συγκλονιστικό κομμάτι που έγραψαν ποτέ, πέστε να με κράξετε)
Aν εξαιρέσεις το Anal ee, δεν έχει περιττή νότα μέσα. Γούστα είναι αυτά πάντως.
Σίγουρα επίσης, αν συνέχιζε ο Σερινιαν θα ακούγαμε πράγματα και θάματα, αλλά ο Ραντες μέχρι και το Six Degrees ήταν εξαιρετικός. Μετά τον πήρε η κάτω βόλτα. Με τελευταία ψήγματα μεγαλείου το Octavalium, απλά καλούλης στο Systematic και ανύπαρκτος από εκεί και πέρα.
Καλά παιδιά ότι και να λέμε, το μεγαλύτερο ποσοστό των DT ήταν και είναι ο Petrucci. Απο αυτόν ξεκινάνε όλα και οι πληκτράδες (πλην Moore) είναι συμπληρωματικοί.
Πλέον η μπάντα είναι yes men του petrucci, με ό,τι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτεροι δίσκοι τους προέκυψαν μέσα από τις εσωτερικές/καλλιτεχνικές/προσωπικές τους κόντρες.
Το Images για μενα εχει γερασει πολυ ασχημα. Ακομα και πριν 10 χρονια μου ακουγοταν ηδη παρωχημενο, ποσο μαλλον τωρα. Καταπληκτικος δισκος χωρις περιττη νοτα, αλλα δεν τον εχω ακουσει πανω απο 5 φορες την τελευταια δεκαετια.
Το Awake ειναι το μονο που ανταγωνιζεται για μενα το Falling. Παρολο που ο LaBrie δεν εχει κοψει ακομα τις τσιριδες, ο δισκος ειναι χεβι, σκοτεινος, και με το πιο βασικο για μενα, με 4 τραγουδαρες επη (Voices, Mirror, Lie, Space Dye Vest)
Το Falling δεν εχει ουτε περιττη νοτα (οπως και κανενας δισκος των Theater μεχρι και το Scenes αλλωστε). Δεκτο το να μην αρεσει σε καποιον το υφος τους, αλλα και το Anna Lee και το Just Let Me Breathe και το Take Away My Pain ειναι κομματαρες. Εκτος αυτου, ο δισκος εχει μεσα New Millenium, Peruvian Skies, Hell’s Kitchen, Lines In The Sand, δηλαδη το πιο γαματο τους fusion τραγουδι, το πιο γαματο τους groovy χιτακι με το δευτερο καλυτερο σολο του Πετρουτσι, το καλυτερο τους instrumental, και το καλυτερο τους prog τραγουδι με το καλυτερο σολο του Πετρουτσι, οποτε ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ. Και δεν ανεφερα καν το Trial Of Tears που ειναι επισης 10/10.
Scenes From A Memory ναι δισκαρα, τελειο, επος 10/10 κτλ, αλλα για μενα προσωπικα ενα μικρο σκαλοπατι πιο κατω, λογω της τυριλας. Το concept ειναι λιγακι παιδικο και εναν 18χρονο μπορει να τον εξιταρει αρκετα μια τετοια ιστορια, αλλα πλεον οκ μου φαινεται λιγακι αστεια η φαση με τον γιατρο και την Βικτωρια. Disney κι αγιος ο θεος. Τουλαχιστον οκ δεν ειναι και σαν το Astonishing. Οι μπαλαντες του δισκου δε με τρελαινουν, και αν σε καποιον φαινεται φιλερακι το Anna Lee, σε μενα φαινονται φιλερακια τα Through Her Eyes και The Spirit Carries On, κριμα ¯_(ツ)_/¯
.