Γιατι το 1998 και το 1999, δηλαδη οταν βγηκαν τα πρωτα LTE, ο Rudess ηταν στην κορυφη της εμπνευσης του. Και βασικα το LTE ηταν ο λογος που εριξαν ακυρο στον Sherinian (πολυ λανθασμενα για μενα) οι Dream Theater. Η συνεχεια γνωστη, και με εξαιρεση μερικες εκλαμψεις, για μενα ο Rudess ειναι μακραν ο πιο αδυναμος κρικος των Theater συνθετικα. Παρολα αυτα Portnoy και Petrucci ποτε δεν επεσαν επιπεδο. Απλα οι Theater των 90ς παντοτε επαιρναν ενα μεγαλο boost συνθετικα κι απο τον εκαστοτε keyboard player. Οταν αυτο σταματησε να γινεται… επεσε και η ποιοτητα τους.
Eγώ θα διαφωνήσω σε αυτό. Απλά νιώθω οτι οι Theater ειδικά μετά το Octavarium (που θεωρώ εξαιρετικό τον Rudess σε όλο το δίσκο) μπήκαν σε συγκεκριμένα κουτάκια. Και αυτό φαίνεται από την ομοιογένεια (με εξαίρεση το Astonishing) των δίσκων απ όταν ανέλαβε τα ηνία ο Petrucci.
Αν προσέξεις το riffing και τις ιδέες του Petrucci, είναι αυτός που “μαζεύτηκε” περισσότερο, αφήνοντας ειδικά τις πιο jazz/fusion επιρροές του και έκανε μεγαλύτερο focus σε ενα πιο metal ηχο.
Καλώς η κακώς παιδιά ο Petrucci ηταν και είναι η κινητήριος δύναμη, και το γούστο του σε κάποια πράγματα κατ’εμέ είναι αμφιλεγόμενο.
Απλά με Moore και Portnoy υπήρχε μια δημιουργική κόντρα, που βοηθούσε το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές. Τώρα η φάση είναι είσαι καπετάνιος κι εμείς ακολουθούμε.
Δεν γνωριζω ποιος ειναι ο πραγματικος λογος, επειδη δεν παρακολουθω και τοσο τα politics της μπαντας (παρολο που ειμαι fan απο το 1996-7 και παντα ακουω οτι καινουριο βγαζουν), και οι δυο αποψεις ισως περιεχουν αληθεια.
Αυτο παντως ισχυει σιγουρα. Μεχρι το octavarium, που για μενα ειναι ο τελευταιος (ως τωρα?) πραγματικα μεγαλος δισκος τους, ενιωθες πως η μπαντα πειραματιζεται και δημιουργει προοδευτικη μουσικη.
Σοφά λόγια, σοφών ανδρών! (… αν και δεν νομίζω να νιώσουν κάποιο αίσθημα… απορφανισμού το Images and Words,το Awake, ή κάποιο άλλο αν χωρίσουν τους δρόμους τους οι συντελεστές τους!)
Δε μου αρεσει ουτε το Train Of Thought ιδιαιτερα σαν δισκος, και βρισκω τις περισσοτερες ιδεες του Rudess απαραδεκτες στον συγκεκριμενο δισκο. Το σωζει ο Petrucci, εχοντας γραψει φοβερα κιθαριστικα θεματα. Σκεφτομαι τι ηχους εχει βαλει στο Endless Sacrifice ο Rudess και ανατριχιαζω λιγο (οχι με την καλη εννοια).
Ουτε με το μισο SDOIT τρελαινομαι να σου πω την αληθεια. Βασικα για μενα ο Rudess σε 2 δισκους των Theater εχει συνεισφερει σε τεραστιο βαθμο και πολυ θετικα, στο Octavarium και στο A Dramatic Turn Of Events , που ηταν τρελη εκπληξη.
Στο SFAM καλως ή κακως τα μισα πληκτρα ηταν ηδη γραμμενα απο τον Sherinian. Οτι εβαλε ο Rudess βεβαια ηταν καλο.
Εχοντας ακουσει και ολη την προσωπικη δισκογραφια του Rudess, εχω καταληξει στο οτι ειναι παικτικα εξαιρετικος, αλλα συνθετικα μετριος και χειροτερα.
Οσο ηταν ο Portnoy στην μπαντα, δεν δεχομαι οτι ο Petrucci πηρε τα ηνια, τι να σου πω. Απλα ο Rudess δεν ειναι ουτε Sherinian ουτε Moore. Θα ηθελα παρα πολυ να δω που στηριζεται αυτη η στηρικη σε Rudess οταν ο τυπος τα τελευταια 15 χρονια αναλωνεται στο να παιζει φουσκες και να βγαζει apps για πληκτρα σε κινητο ενω αλλοι που εχουν περασει απο κει εχουν γραψει και μια εισαγωγη στο Lines In The Sand.
Μια χαρα ειναι ο Λαμπρι σε επισημες κυκλοφοριες. Το προβλημα στους Theater για μενα ειναι καθαρα συνθετικο εδω και 10 χρονια για να μην πω 15.
Καλά, μια χαρά δεν είναι και ας μην κρυβόμαστε. Ο Λαμπρής είναι επιεικώς υποφερτός στα studio, απαράδεκτος στα live.
Ακόμα και αν είναι η μητέρα των παιδιών μας, οφείλω να πω ότι τα παιδιά μεγάλωσαν και πλέον έχουν φτιάξει τη ζωή τους. Τώρα, αν θέλετε να την κρατάμε από συμπάθεια, τι να πω.
Και η φιλανθρωπία μέσα στη ζωή είναι…
Σε κάθε περίπτωση και μένα θα με πείραζε η αποχώρηση του από τους DT (30 χρόνια είναι αυτά), αλλά θεωρώ ότι θα ήταν μάλλον αναζωογονητική αυτή η αλλαγή.
Νταξει αποψη σου, εμενα μου αρεσει η χροια του και παντοτε μου αρεσε, και δεν βρισκω κανενα προβλημα στα στουντιο που δεν βγαζει παραφωνες τσιριδες.
Απο κει και περα οντως ας μην κρυβομαστε, χωρις τον Λαμπρη θα ειχαν μεινει μια underground μπαντα οι Theater, και Theater χωρις LaBrie πλεον απλα δεν υπαρχουν και ουτε θα υπαρξουν ποτε. Ευτυχως.
Ο Rudess είναι τεχνικά αρτιότατος, αλλά συνθετικά κάτω του μετρίου, κι αυτό φάνηκε από τη μπαρούφα που συνέγραψε με τον Petrucci (Astonishing το 'πανε, για να μας πετάξουν στάχτη στα μάτια, ή γιατί έχουν αίσθηση του χιούμορ). Εισαγωγή τύπου Lines in the Sand δεν μπορεί να γράψει ο Rudess, για τους Dream Theater τουλάχιστον…
Το Six Degrees… ήταν πολλή πληροφορία για μένα, κι ίσως αυτό φταίει που δεν το έχω ακούσει. Octavarium το έχω ήδη ξεχάσει, το Systematic Chaos είχε κάποια σημεία που είχαν πλάκα, αλλά οκ, και για να μην τα πολυλογώ, από το Train of Thought κι ύστερα δεν έχω κολλήσει με κανέναν δίσκο τους. Νομίζω πως γενικά υπήρχε ένα συνθετικό dip που δεν μπορώ να το αποδώσω μόνο στον Rudess. Είχε δίκιο ο Portnoy που είπε να κάνουν ένα διάλειμμα…
Κι αν γράφανε λιγότερο μελό μπουρδομπαλάντες, ίσως να μην έκανα πια τόσο κακούς συνειρμούς με τον LaBrie, που σε άλλο τόνο μπορεί να είχε καλύτερη απόδοση.
Επίσης, μεγάλο φάουλ που άλλαξαν τακτική και τώρα δέχονται να δουλέψουν στο στούντιο μόνο ολοκληρωμένα κομμάτια, κι όχι ιδέες. Έτσι χάνουμε οποιαδήποτε νέα πνοή μπορεί να έφερναν οι Myung και Magnini, που μπορεί να μην γράφανε ολόκληρα τραγούδια, αλλά μία ιδέα θα την έχουν, δεν μπορεί!
Αυτό δεν ξέρω που το διάβασες αλλά δεν πολυισχύει. Πάντα απο ιδέες ξεκινάνε.
Και μάλιστα στον τελευταίο δίσκο, το S2N προέκυψε από riff του Myung, και το Room 137 από riff (ναι riff) του Mangini.
Αμεσως μετά λοιπόν από το FII, έχουμε τα Αwake και Scenes, ίσως κάπου στο μεταξύ το I&W και τέλος το Six Degrees, το οποίο αν εξαιρέσω το Disappear που πάντα μου φαινόταν περιττό, όλο το υπόλοιπο είναι άψογο.
Δεν το ξεχνώ, το έχω ακριβώς μετά. Είναι η μόνη (σε ένα βαθμό) αποδεκτή ένσταση για την 4η θέση. Αλλά τα 3 πρώτα δεν διαφοροποιούνται (όπως και τα 2 επόμενα)
