Να σου πω, τώρα που το λες, κι εγώ θυμάμαι να το διαβάζω σε αντίστοιχο thread πάνω σε κουβέντα, αλλά δεν μπορώ να το εντοπίσω σε κάποια συνέντευξη… Γράψε άκυρο!
Πάντως ρε παίδες να σας.πω την αμαρτία μου…παρόλα τα χρόνια που εφαγα και προσπαθούσα να πιέσω τον εαυτό μου να γουστάρει το falling, (το οποίο τελικά το θεωρώ σπουδαίο), έίναι ο μόνος δίσκος που μετα απο τόσα χρόνια, όποτε τον ακούω ανακαλυπτω καινουρια πραγματα. Αυτή δεν είναι η ουσία;
Οφτοπικ το ξέρω, συνεχίστε!
4 Likes
Να γουσταρει τον πιεζες τον εαυτο σου, η’ να μη γουσταρει; Καλοπροαιρετα το λεω, μην το παρεις προσωπικα! Επειδη ειχε αυτον τον ηχο που ειχε, πολλοι τοτε δεν κανανε τον κοπο να βουτηξουν στα βαθια. Ποια βαθια δηλαδη, στα δυο-τρια μετρα. Εμενα μου αρεσει παρα πολυ το FII, απλως θεωρω οτι εχει μερικα φιλλερακια για τα γουστα μου. Εχει ομως και κατι ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ…
1 Like
Για μένα είναι σπουδαίος δίσκος το falling, και το ακούω ακόμα και τώρα που και που (σε αντίθεση πχ με το sfam που ενώ θεωρητικά είναι “αντικείμενικα” καλύτερος δίσκος αλλά έχω να το ακούσω χρόνια)
Ένα άλλο που ακούω σχετικά συχνά είναι και το train of thought, αλλά αν μπορούσα να έχω στατιστικά ακροάσεων οι νικητές σίγουρα θα ήταν τα images και awake, με το δεύτερο να έχει γεράσει φανταστικά
Τα six degrees και octavarium ενώ με είχαν ενθουσιασει όταν βγήκαν, πλέον επίσης τα ακούω σπανιότατα.
Τέλος, ο νικητής από τα τελευταία άλμπουμ σε ακροάσεις είναι άνετα το distance over time, που ήταν πολύ καλύτερο των (αρκετά χαμηλών) προσδοκιών
3 Likes
Για το distance θα συμφωνήσω κι εγω ακόμη το ακούω, ειδικά κομμάτια σαν το at wit’s end που νομίζω στέκεται άνετα στα καλύτερα της μετα-portnoy εποχής.
2 Likes
Καμια πιεση, ειναι μακραν αυτος που εχει αντεξει καλυτερα στον χρονο περισσοτερο απο οποιονδηποτε αλλον, και ναι θα το παιξω arrogant και θα πω οτι σε πολλους φαινοταν απο τοτε αυτο.
Εγω τα λεω 23 χρονια, δε θα κατσω τωρα να κανω αναλυση. Μαζι με Awake για μενα στην 1η θεση διχως αμφιβολια. Αμεσως απο κατω τα Images και SFAM.
4 Likes
εγω το εχω μετα απο images και awake…
Ξεκινάω με το ότι αν δεν ήταν ο @pantelis79 να επιμένει για τους Dream Theater , θα είχα ακόμα επιδερμική σχέση , γνωρίζοντας τα βασικά - χιτακια
Ο ελεύθερος χρόνος της 1ης καραντίνας ήταν ευεργετικος για να ακούσω όλη την δισκογραφία τους με την προσοχή που της αρμόζει
Δεν είναι μπάντα της γενιάς μου , όσοι τους προλάβατε στα καλύτερα τους σας ζηλεύω και μοιραία θα έχετε και το ανάλογο δέσιμο
Νομίζω είμαι κοντά στην άποψη της πλειοψηφίας ότι οι DT στα 90’s υπήρξαν απαράμιλλης ομορφιάς και ποιότητας συγκρότημα . Το FII που αναφέρετε έχει άκρως ενδιαφέρουσα μουσική , με πολλά Floydικα στοιχεία αλλά και 70’ς … Συν 2-3 από τις κορυφαίες και πιο αναγνωρίσιμες στιγμές της μπάντας . Δεν ξεχωρίζω εύκολα τα 4 άλμπουμ αυτά των 90’ς
Στα υπόλοιπα σταδιακά άρχισα να τους χάνω , το SDOIT μάλλον είναι βαρύ και πιο δύσκολο άκουσμα οπότε το κρατάω σαν εκκρεμότητα να ακούσω περισσότερο ( το glass prison με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη ) . Στα υπόλοιπα πάντα θα βρίσκεις υπέροχα κομμάτια, δεν το έχασαν αυτό απλά συνολικά σαν δίσκοι δεν με αφησαν με ανοιχτό το στόμα σε σχέση με την χρυσή περίοδο ( το octavarium είναι μια εξαίρεση για μένα πάντως )
Στα 10’ς δεν μου άρεσε κάτι από αυτούς πλην μεμονωμένων στιγμών
Νομίζω το πολύ μέταλ δεν τους ταιριάζει λόγω Λαμπρή, θα μπορούσαν να το γυρνούσαν σε πιο προγκ ροκ φάση τώρα στα γεράματα ή jazz fusion που το είχαν μικροί ( μια κατεύθυνση σαν το viper king από το DOT δεν θα ήταν άσχημη στα αυτιά μου πχ ) . Δυστυχώς όμως δεν μου φαίνεται ότι έχουν και ιδιαίτερες καλλιτεχνικές ανησυχίες πλέον ή ίσως δεν θέλουν να πειραματιστούν υπό το λογκο των Theater
Δεν ξέρω , ο Πετρουτσι μάλλον είναι φουλ μεταλας και το περνάει στις συνθέσεις , αλλά στο προσωπικό του φέτος είχε και blues και ήταν και εξαιρετικό . Από ήχο , κιθάρες - ενισχυτές - εξοπλισμό είναι κορυφαίος με απίστευτο γούστο για μένα και σίγουρα έχει πολλά να δώσει ακόμα στον χώρο
Δεν ξέρω κατά πόσο έχουν βάση αυτά που έγραψα , ακόμα θεωρώ ότι έχω επιδερμική σχέση και λέω μια άποψη ενός απλού ακροατή που δεν ασχολείται και τόσο με λεπτομέρειες και σχολιάζει με γνώμονα το τι έχω ακούσει μέχρι στιγμής. Σίγουρα πάντως τους έχω πάρα πολύ ψηλά πλέον σαν μουσικούς και σύνθετες
5 Likes
Δε νομιζω οτι ειναι μεταλλας ο Πετρουτσι. Απλα αυτο που παιζουν οι Dream Theater πουλαει. Τοσο απλα.
Μου φαινεται φοβερο το οτι ενω δεχομαι το οτι λες πως εχεις επιδερμικη σχεση, εγω που ακουω Dream Theater 23 χρονια μπορω να πω οτι συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΑ με καθε λεξη και σημειο στιξης που εγραψες, και πως για μενα εχεις πεσει μεσα εντελως στην κριση σου και για την ιστορια της μπαντας, και για τους δισκους τους, και για το τι καλλιτεχνικες ανησυχιες ειχαν και εχουν οι Dream Theater.
2 Likes
Αυτό εμένα που με χαλάει,όπως είπε κάποιος παλιοτερα εδω μέσα, είναι που στα λαιβ απο τότε που έφυγε ο πορτνόης, τα πάντα είναι ενα copy paste.καμια εκπληξη και κανένας αυτοσχεδιασμός. Δλδ ρε φίλε οι maiden πιο πολύ ενδιαφέρον έχουν στα σετλιστς τους.
Θυμάστε το once in a livetime? Για σκεφτείτε αυτο το λαιβ με εναν πιο καθαρο ήχο…
Οφφτοπικ 2. Συμεχίστε.
1 Like
Κι εγώ, δε νομίζω ότι ο Petrucci είναι φανατικός μεταλλάς. Απλά τον ενδιαφέρει να πουλάει η μπάντα κι αυτή τη στιγμή ο ήχος αυτός είναι δοκιμασμένος, πετυχημένος εμπορικά και ασφαλής.
Φανταστείτε τον σαν τον Μαρινάκη του metal 
Δεν καίγεται να αλλάξει κάτι στην πετυχημένη συνταγή των τελευταίων χρόνων (συγκεκριμένα μανατζερικά γραφεία, όμιλοι, πωλήσεις με έσοδα). Αν έρθει μια επιτυχία (πρόκριση σε νοκ-άουτ ή καλλιτεχνική επιτυχία για τους DT αντίστοιχα), ευπρόσδεκτη αλλά το sustainability της “εταιρίας” έχει μεγαλύτερη σημασία.
Καλλιτεχνικά δε μου λένε τίποτα πια. Σέβομαι ότι θέλει να κρατήσει τα έσοδα σε ένα επίπεδο (άλλωστε η μπάντα πλέον είναι κοστοβόρα) αλλά από μένα έχουν να πάρουν ψωμάκι από το SDoIT (αν και μέχρι και το Dramatic ήταν μια χαρά για τα γούστα μου).
Το ότι δεν αυτοσχεδιάζουν στα live το ερμηνεύω ως εξής:
- Έφυγε ο Portnoy που ήταν αυτός που πίεζε για διαφορετικά setlists (ανάλογα πχ με την πόλη που έπαιζαν) και κανένας άλλος δεν καίγεται να διατηρήσει αυτήν την πλευρά της μπάντας.
- Η πλειοψηφία του κοινού στο οποίο απευθύνονται πλέον, θέλει ένα σόου με τραγούδια όσο πιστά γίνεται με την απόδοση του album και δεν το ενδιαφέρει ο fusion αυτοσχεδιασμός.
- Ένα σόου με αυτοσχεδιασμούς θέλει περισσότερη προπόνηση, χρόνο και “μεράκι” και δε νομίζω ότι όλοι οι υπόλοιποι (πλην Petrucci) έχουν τη διάθεση και την τρέλα του Mike (με τα τόσα projects). Είναι και η ηλικία άλλωστε, έχουν οικογένειες, το σόου είναι ήδη απαιτητικό…
ΥΓ: Για την κατάταξη: SFaM, FiI, Awake με αυτή τη σειρά και μετά Images (δε γέρασε καλά αυτό), SDoIT, ToT, BCaSL, ADToE, Octavarium, SC και μετά τα τελευταία 3.
2 Likes
Διαβάζοντας τις συζητησεις σας και επειδη δυστυχως εχω και λιγο χρονο παραπανω ειπα να πιασω δισκογραφια theater ξανα. Η αποψη μου πριν απο αυτη την αναδρομη ειναι.
Images and words uber alles
Awake,Falling,Scenes καταπληκτικα
Μου αρεσει πολυ και το πρωτο αλλα ειναι αλλη μπαντα. Μου αρεσει επισης και το Train Of Thought.
Ολα τα υπολοιπα τα ακουσα οταν βγηκαν και με αφησαν αδιαφορο ειτε τα ακουσα λίγο είτε περισσοτερο.
Τα πηρα απο την αρχη για να μπω στο mood. Οταν φτασω στα αμφιλεγομενα τα ξαναλεμε.Τωρα να λεμε οτι γαμαει το Images ή το Awake είναι τζαμπα λόγια.
ΥΓ Το Change of seasons θα ειναι παντα το αγαπημενο κομματι Theater
4 Likes
Παντως οσο και να αγαπώ το Falling, εχει μεσα φιλερς. Απλα αντισταθμίζονται απο κομματάρες σαν το Peruvian Skies και το Lines In The Sand.
1 Like
Ακριβώς η άποψή μου.
EDIT: και το New Millennium τεράστια κομματάρα
Mόνο το Anally είναι φίλλερ για μενα, 10/11 είναι εκπληκτικό ποσοστό, ειδικά όταν υπάρχουν τόσα ΕΠΗ εδώ μέσα.
1 Like
μου αρεσει πολυ το anna Lee…
3 Likes
Ακομα θυμαμαι σχολειο την ωρα του μαθηματος να ειμαι με ακουστικα και να λιωνω την αθυεντικη κασετα απο το awake ( που σε εκεινη την εκδοση νομιζω δεν ειχε και το Scarred) … XAXA … To Falling ηταν το πρωτο αγορασμενο cd απο Theater μια που τα αλλα ηταν βυνιλια η κασετες μεχτι τοτε και ακομα το εχω και στη καρδια μου και για αυτo to λογο αλλα και γιατι εψηνα γκομενα να τους ακουσει μαζι με Savatage… A ρε κατι εποχες…Αγαπημενο Theater κομματι παντως ακομα kai τωρα ειναι το learning to live…
5 Likes
To Awake ήταν το πρώτο CD που αγόρασα, γιατί διάβασα σε ένα Μίννυ (ναι, το κοριτσίστικο αντίστοιχο του Μίκυ Μάους) μια κριτική για το Scenes from a Memory και όταν πήγα στο δισκάδικο δεν το βρήκα. Έκτοτε αποτελεί σημείο καμπής για τη μουσική μου εξερεύνηση και ακόμη και τώρα όταν θέλω να τσεκάρω τον ήχο σε ακουστικά ή σε ηχεία, βάζω το Scarred για αυτήν την υπέροχη εισαγωγή με το μπάσο και το νιαούρισμα της κιθάρας…
Αγαπημενο theater κομματι ε…
Space dye vest, αυτο δεν ειναι τραγουδι ειναι κατι αλλο που δυσκολευομαι να εκφρασω σε λεξεις αυτη τη στιγμη
Απο κανονικα τραγουδια, καποια απο τα αγαπημενα μου ειναι surrounded, learning to live, mirror, caught in a web, peruvian skies, lines in the sand, dance of eternity, home, change of seasons, in the name of god, on the backs of angels, untethered angel, at wit’s end μερικα που μου ερχονται τωρα
3 Likes
Πες τα, γιατί με αυτά που γράφονται εδώ μέσα ώρες-ώρες κάποιος θα νόμιζε ότι είναι 10άρι ακατέβατο
(προφανώς θέμα γούστου ε, απλά μου φαίνεται ώρες-ώρες ότι αποθεώνεται τώρα το συγκεκριμένο σαν ομαδική ομολογία ενοχής για το κράξιμο που είχε φάει όταν είχε βγει)
Να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα την τρέλα με το συγκεκριμένο κομμάτι. Για μένα παραείναι cheesy, κάποιο σαν το Lifting Shadows π.χ. το 'χω πολύ ψηλότερα
2 Likes