Συμφωνώ με το 50% των δηλώσεών σου, μάντεψε ποιο μισό είναι ποιο χαχα
2 Likes
3 Likes
στο 2:45 ειναι σαν Apocalyptica 
1 Like
Γενικα απιστευτη εκτελεση, μπραβο στα τζαπανια.
Καλα η κοπελα με το βιολι απο αλλο πλανητη.
άψογο και το μπάσο στο σόλο είναι πολύ πιο κατανοητό από το λίγο θόρυβο που βγάζει η βρωμιά του Μγιανγκ
Και η ελληνική συνεισφορά στους Dream Theater
2 Likes
Το ποσταρε ο πορτνόης στο φουμπου:
Kατι τέτοιο φανταζόσουνα για φωνή σε ενδεχόμενο προτζεκτ Petrucci/Portnoy/Sherinian, @QuintomScenario?
Θυμάμαι ότι είχες πεί για τον θεούλη τον Κοτσεν, αλλά και αυτός μια χαρά μου έρχεται.
3 Likes
Ηρθα ξεκαθαρα να κραξω πριν ακουσω γιατι περιμενα κατα 90% οτι θα ηταν μαλακια φωνη κλασικη προγκ και αδιαφορη εχοντας καταλαθος ακουσει 3-4 δευτερολεπτα στο instagram στο κινητο μου πριν κατι ωρες, αλλα τελικα το μονο που εχω να πω ειναι οτι ο τυπος απλα τα ισοπεδωσε ολα, ειναι εκπληκτικος, φανταστικος, τρομερος και απιστευτα ταιριαστος ενω εχει κανει και φοβερη δουλεια στο να ψαχτει πως θα ταιριαξουν οι στιχοι, ο ρυθμος και η χροια του.
Θα προτιμουσα Ritchie Kotzen ναι, αλλα εγκρινω 100% τον τυπο στο βιντεο, πραγματικα φοβερος.
Και ναι, ΑΚΡΙΒΩΣ τετοια φωνη φανταζομουν.
1 Like
Είναι σαν ένας καλύτερος Κοβερντέιλ
Κάποιος να τον βάλει σε προτζεκτ, κατι καπου, να τον ακουσουμε τον αθρωπα.
1 Like
ναι και μενα Coverdale μου θυμισε…
2 Likes
τρομερη εκτελαση,donati επος,τον τυπο που τραγουδαει δεν το ηξερα,φωναρα ,εχει αυτο το “jorn lande” αστρο 
οποιoς αγαπαει portnoy και εχει χρονο ας το δει,epic 
η ετυμηγορία μας ενδιαφέρει
Ετοιμάζει την ετυμηγορία ο Νίκος που έκανε και τις συνεντεύξεις του και όλα τα παρελκόμενα 
Μόνο ομορφιές.
(btw ένα hint για το άλμπουμ έχω δώσει εδώ)
3 Likes
Α ρε ποσο ομορφα τα λες στο κειμενο! Και χωρις να ακουσω τον δισκο.
Συμφωνω πληρως με την οπτικη σου για τους DT.
Κι ας μου την λες ενιοτε οταν τους την λεω 
3 Likes
Ούτε και θυμάμαι αν και πότε στην είπα… Ίσως πιο παλιά που έβραζαν περισσότερο τα αίματα…
2 Likes
Πάντως θα έλεγα ας είμαστε αισιόδοξοι και για το επόμενο Dream Theater. Το LTE θα μας κρατήσει καλή παρέα, αλλά όπως μου τα είπε (λακωνικά βέβαια) ο Jordan, κάτι καλό θα δουμε κι από εκεί. Αν το συνδυάσουμε και με αυτά που έχει πει ο Mangini περί energy κλπ, νομίζω θα έχουμε κάτι δυνατό.
Προσωπικά όσο νοσταλγία κι αν έχω για Portnoy και ενδοιασμούς κάποιες (στυλιστικές/ηχητικές) επιλογές της Petrucci-led εποχής, νιώθω προσωπικά ότι έχω το best of both worlds, με portnoy και 30.000 projects και Theater που συνεχίζουν να βγάζουν καλούς δίσκους, με την περιέργεια και το ενδιαφέρον που μου δίνει ο Mangini με το παίξιμό του.
1 Like
Στο μόνο που έχω ενδοιασμό είναι για το αν ήταν στους Θίατερ, αν θα μπορούσε να βγάλει τα Sons of Apollo.
Transantlantic είχαμε έτσι και αλλιώς, Neal Morse το ίδιο, άντε ίσως και τους Flying Color.
Παρόλα τα παραπάνω, ένα δημιουργικό αντίβαρο ο Πετρούτσης το χρειάζεται.
Ίσως και όχι βέβαια, απλά ίσως μεγαλώνοντας να έχει αλλάξει αρκετά ως κιθαρίστας και να είναι πιο μονοδιάστατος (ηχητικά τουλάχιστον). Όπως έχει παρατηρήσει και ο @QuintomScenario, o ήχος του στα ρυθμικά στα νέα LTE, δεν με τρελαίνει και μένα, γιατί βγάζει μια μεταλίλα η οποία για μένα θα έπρεπε να είναι λίγο πιο πίσω. Στα lead βέβαια είναι άλλο πράγμα. Το ίδιο και στους θίατερ. Ο ήχος του στους δίσκους είναι όσο το δυνατόν πιο γεμάτος και ογκώδης (από το Train of Thought βέβαια έχει ξεκινήσει).
Η αλλαγή βέβαια στο προσωπικό του ήταν εμφανής όταν πήγε σε 6χορδη όπου ο ήχος είναι λίγο πιο “ανοιχτός”.Μάλλον είναι στον ήχο που θέλει να πετύχει πλέον οι ενδοιασμοί μου και κανένα αντιβαρο δεν θα τον αλλαζε.
Επίσης, κανένα ενδιαφέρον δεν μου δίνει ο Mangini, όσο αξιολατρευτος και να είναι και όσο τεχνικά εξαιρετικός, το γκρουβ του λείπει σε πολλά σημεία και το γαμημενο το hit hat του, μου τρυπάει τον εγκέφαλο. Cannot unsee.
2 Likes
Για το θεμα του αντίβαρου στον Petrucci συμφωνώ, εξίσου πιο μονοδιάστατος πλέον μου φαίνεται και o Portnoy για να μαι ειλικρινής (τουλάχιστον τα τελευταία 10-15 χρόνια).
Εξάλλου μεγαλώνουν, και είναι λογικό εδώ που τα λέμε, ούτε τα ίδια ερεθίσματα θα έχουν ούτε την ίδια κάβλα για πειραματισμό.
Τώρα όσον αφορά στον Mangini και το groove, εκεί κολλάει το σχόλιο μου περί ηχητικών επιλογών, που θεωρώ πως τον έχουν αδικήσει τρομερά ως παίκτη και συνθέτη. Δεν το συμμερίζομαι αυτό που λέγεται περί groove γενικά, και μάλιστα θεωρώ πως ο Mangini είναι τρομερά groovy (hello extreme), απλά τον έχουν χαντακώσει οι επιλογές του Petrucci σε επίπεδο παραγωγής.
Δεν το λέω επειδή το έχουν πεί άλλοι, είναι κάτι που μου βγήκε αυθόρμητα μόλις άκουσα το Dream Theater. Πχ στο The enemy inside είναι μια χαρά, αλλά δεν ήταν και ιδιαιτερα δύσκολο. Στο Paralyzed τα έχει πάει πολύ καλά. Το Fall Into the Light όμως, είναι λες και το κρατάει πίσω, ακόμα και το υπέροχο opening toy Barstool warrior είναι λες και το κρατάει πίσω με τα ανούσια (για τα αυτιά μου) γυρίσματα.
S2N, πλήρως περιττή τεχνικότητα, που μόλις την αφήνει και πάει σε κάτι πιο απλό (“signal to noise becomes the answer”), το κομμάτι αλλάζει χαρακτήρα.
Η τεράστια διαφορά του με τον Portnoy, είναι πως ο Πορτνόης έχει μια παραπάνω αίσθηση του που πρέπει να γίνει τεχνικός και που όχι. Ίσως να φτάει ότι προσπαθεί να γεμίσει την θέση του, οπότε θα “πρεπει” να φανεί αντάξιος. Μετά από 4 αλμπουμ όμως αυτό θα έπρεπε να μην υπάρχει σαν αίσθηση στον ίδιο.
Πάντως το drumming του δεν μου είχε αρέσει από εποχές Annihilator.
Τώρα για τις επιλογές του Petrucci στην παραγωγή θα συμφωνήσω. Ειδικά τα τύμπανα ακούγονται πολύ χειρότερα απ ότι με Πορτνόη, ακόμα και από το Black Clouds, που παίζει να έχει την χειρότερη παραγωγή Θίατερ.
2 Likes