Συμφωνω κατα λεξη με οσα γραφει ο Σεβεκ προσωπικα.
Νομιζω βλεπουμε τους Θηατερ με ακριβως το ιδιο ματι (και αυτι), με αυτον να ειναι λιγο πιο αυστηρος στα 2000ς τους, και εγω να ειμαι λιγο πιο αυστηρος στα 2010ς τους.
Δεν ξερω κατα ποσο παιρνουμε best of both worlds, γιατι δεν μπορουμε να ξερουμε τι θα γινοταν σε ενα εναλλακτικο συμπαν. Αυτο που ξερω ειναι πως προσωπικα δινω μεγαλυτερη βαση σε quality > quantity, και αρα προτιμω 5 μνημειωδεις δισκους απο Dream Theater, απο 30 δισκους των projects του Portnoy.
Θα μου πεις, αν δεν ειχε φυγει ο Portnoy, θα παιρναμε κατι μνημειωδες πλεον? Σχεδον σιγουρα οχι.
Απλα ειναι και στη μεση το θεμα legacy. Μονο τα Sons Of Apollo και τα Flying Colors θα μου ελειπαν πολυ. Αντιθετα απο τα Theater… μονο το Dramatic θα μου ελειπε, τιποτα αλλο.
Εξαιρετικο groove εχει ο Mangini, εγω δεν διαφωνω σε αυτο. Για μενα του λειπει “ψυχη” , οπως κι αν το εκλαμβανει καποιος αυτο. Οταν ακουω Portnoy στα τυμπανα, παντοτε προσθετει στο κομματι ενα ακομα μικρο λιθαρακι που θα με κανει να νιωσω καποιου ειδους μουσικη καυλα, με τον Mangini στους Theater δεν το εχω νιωσει ποτε αυτο. Δεν με εχω “πιασει” να περιμενω καποιο σημειο να κανω air drumming στο ντους μου. Ισως φταιει το οτι δεν ακουω ποτε Dream Theater στο ντους, αλλα you know what I mean.
Η “ψυχή” πολλές φορές αποτυπώνεται στην καλύτερη/πιο οργανική παραγωγή. Αν τα τύμπανα ακούγονται “πλαστικά”, έχεις πιο πολλές πιθανότητες να νομίσεις ότι κάποιος παίζει ρομποτικά, χωρίς ψυχή.
Σιγουρα παιζει πολυ μεγαλο ρολο κι ο ηχος σε αυτο που λεω, αλλα γενικα μωρε ο Portnoy κανει πολλες μαγκιες, ακομα κι ενα πιατινι την σωστη στιγμη μπορει να σε πωρωσει (εσενα κοιταω Change Of Seasons). Αλλα εχει και διαχρονικα καλυτερο ηχο.
Παρε ενα προχειρο παραδειγμα που σκεφτηκα, ξεκινωντας απο το 7:22 περιπου στο Finally Free και για κανα διλεπτο, ο Portnoy μας δινει fills που καθε ενα θα μπορουσε να ειναι pinnacle για αλλους drummers και θα σταθω σε αυτο που κανει στο 9:00 - 9:08… εχει τελειωσει το τραγουδι, εισαι μεσα στην καυλα απο τον λυρισμο και τα καταπληκτικα κουπλε και ρεφρεν για 7 λεπτα, και βρισκεις τον εαυτο σου να κανει headbanging για ολοκληρο το outro, με καθε επαναληψη του βασικου riff/αποσπασματος καλυτερη απο την προηγουμενη
Πάντως για να πω και την αποψάρα μου, όλα (ανεξαιρέτως) τα post-Portnoy άλμπουμς τα βρίσκω καλυτερα/πιο ενδιαφέροντα/λιγότερο φλύαρα από Systematic Chaos και ειδικά Black Clouds το οποίο έχει καταλήξει για μένα στον πάτο της κατάταξης όσο περνούν τα χρόνια.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως πάντως όσα λέτε για Portnoy/Mangini, είναι άλλο το στυλ παιξίματος και ο τρόπος που νιώθει κανεις το ρυθμό, η το τι θα παίξει στην εκάστοτε στιγμή ο καθένας. Και επίσης είναι αλήθεια πως το παίξιμο του Portnoy είναι πιο “πιασάρικο”.
Για να δώσω ένα παράδειγμα, όταν το αυτί μου (και το μυαλό μου) έπιασε αυτό το σημείο στο Illumination Theory, που στην ουσία ο Mangini έπαιξε στα toms τη μελωδία του riff που παίζει ο Petrucci, το βρήκα συγκλονιστικά έξυπνο και πρωτότυπο. Δυστυχώς η (ψιλοαπαράδεκτη) παραγωγή το θάβει σε μεγάλο βαθμό αυτό.
Άλλη ενορχήστρωση, άλλοι ήχοι, άλλο feel μεταξύ των δυο, εννοείται ότι λατρεύω και τον Portnoy, αλλά παικτικά έχει να μου δείξει κάτι καινοτόμο κι ενδιαφέρον από το Six Degrees. Μετά επαναλαμβάνει τα ίδια κόλπα ξανά και ξανά. Γαμάτα είναι, αλλά πλέον δεν νιώθω την ίδια περιέργεια όταν τον ακούω, ξέρω και περιμένω κάθε τι που θα παίξει και επιβεβαιώνομαι στο 90% των νέων κομματιών στα οποία συμμετέχει.
Για μένα ήταν ένας safe δίσκος το Distance, που ωστόσο χρειαζόταν για να επιστρέψει η μπάντα από το διάσπαρτο και ασυνεπές Astonishing. Παρ’ όλο που εκτίμησα αφάνταστα την δημιουργικότητά τους στο Astonishing, και αναγνωρίζω ότι πρώτη φορά προσπάθησαν να γράψουν κομμάτια χωρίς περιττές φράσεις, και να παραμείνουν στο story-telling, το γεγονός ότι απλώθηκαν σε ένα δίωρο σχεδόν δίσκο έδειξε ότι η φλυαρία εν τέλει επικράτησε, αλλά με άλλο τρόπο.
To Distance… ήταν μεστό, καλό, και τίμιο. Ούτε μπρος ούτε πίσω. Αλλά έδειξε μια περισσότερη συγκέντρωση. Νομίζω μετά τα τόσα side projects του Πετρούκιου, παίζει να ήρθε μια φρεσκάδα και ίσως γραφτούν καλά κομμάτια.
Με μια πρώτη ακρόαση μπορώ να πω ότι δεν με ενθουσίασε.
Αν και instrumental μπάντα, πάντα έφτιαχναν κομμάτια αξιομνημόνευτα ακόμα και όταν παίζουν 432 νότες το δευτερόλεπτο.
Εδώ, υπάρχει πάααρα πολύ πληροφορία, αρκετό μεταλ ριφφινγκ (που ήταν παρόν και στους προηγούμενους, αλλά πολύ λιγότερο), πολύ δεμένος και στιβαρός ήχος (σε αντίθεση με τα 2 πρώτα που η χαλαρότητα τους, τους ανέβασε εκεί που τους ανέβασε).
Προφανώς και αυτό είναι μια πρώτη ιδέα για τον δίσκο, αλλά περίμενα λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Σίγουρα όχι κακός δίσκος, θέλει τον χρόνο του.
Εμένα μου άρεσε αρκετά μπορώ να πω , αλλά λατρεύω και να ακούω την κιθάρα του Πετρουτσι, δεν είμαι κανένας αντικειμενικός
Θα συμφωνήσω όμως ότι δεν σου μένουν και πολλά με την πρώτη ακρόαση , είναι ένα μικρό θεματακι αυτό
Εκεί που διαφωνώ είναι για τον ρυθμικό ήχο του , εμένα μου αρέσει πολύ και θεωρώ ότι ταιριάζει και κουμπώνει στην μίξη με τα πλήκτρα. Κάτι που γενικά το βρίσκω δύσκολο επειδή και τα δύο όργανα είναι " μεσαία " … Ο lead ήχος του είναι συγκλονιστικός
“James [LaBrie] is doing vocals now, and I was listening to something that he just put together - kind of the final rough mix; it’s not mixed, but it’s just a rough mix - if you will - and I was, like, ‘Holy shit. People are gonna freak out.’ I can’t wait to share this album.”
Κρατησαν τα πιο experimental και χαοτικα για το δευτερο δισκακι απο οτι φαινεται, που το ακουω τωρα. Το οποιο ειναι θεωρητικα ενα σωρο improvisations, αλλα ειναι κι αυτο εξαιρετικα ενδιαφερον.
και θα σταθω σε αυτο που κανει στο 9:00 - 9:08… εχει τελειωσει το τραγουδι, εισαι μεσα στην καυλα απο τον λυρισμο και τα καταπληκτικα κουπλε και ρεφρεν για 7 λεπτα, και βρισκεις τον εαυτο σου να κανει headbanging για ολοκληρο το outro, με καθε επαναληψη του βασικου riff/αποσπασματος καλυτερη απο την προηγουμενη
