τα εξώφυλλα του σινγκλ και του άλμπουμ πολύ ωραία σαν κοσνεπτ , αλλά έντονα ψηφιακό που του κόβει πόντους . Δεν έχω όμως άποψη για τα artwork , για το πως θα άλλαζε δλδ το αποτέλεσμα με κάποιον άλλο καλλιτέχνη άλλης αισθητικής ας το πω έτσι. Δεν είναι και χθεσινός ο άνθρωπος, κάθε άλλο
πίσω στα καθαρά μουσικά , δεν ξέρω αν έχω και καμία απαίτηση από τους DT , εγώ την βρίσκω τόσο πολύ με τον ήχο και το παίξιμο του Petrucci που είμαι καλυμμένος ( έχω μια κάποια “αρρώστια” κιθαριστικά με αυτόν )
Δεν με ενδιαφέρει να ακούσω κάτι το απίστευτο ή καινοτόμο ξέρω γω , οικείο άκουσμα είναι, έτσι παίζουν οι Dream Theater ( του “σήμερα” )
To τραγουδι καλο και θελει ακουσματα… Κλασικοι θεατερ θα ελεγα αλλα ο μηχαλακης φερνει ενα αερα στη μουσικη τους που ελειπε .ο πετρουτσι μετα το 7λεπτο κανει τα γνωστα του… προσιμο θετικο και το βρισκω ποιο ενδιαφερον απο τα τελευταια τους… ισως επειδη λατρευω και πορτνοι
Στο τραγούδι υπάρχει κάτι που οι μυημένοι ή καμένοι DT fans αναγνωρίζουν και δίνει και πολλές απαντήσεις σχετικά με το κομμάτι. Για να σας βοηθήσω και μέχρι το break στο old school solo του Petrucci, η μπάντα κάνει μια αναδρομή προς τα πίσω της δισκογραφία της και αυτό το κάνει σκόπιμα. Ενώ ξεκινάει με View, συνεχίζει με ADTOE, μετά BC, μετά TOT, μετά SFAM και πάει λέγοντας. Μετά το break που ανέφερα πιο πάνω, πάμε για prog όργιο με αναφορές σε LTE. Αυτό είναι έξυπνο κόλπο, αλλά και safe. Είμαι πολύ οκ με το safe των DT. Τους ακούω από το 1994, τι έκπληξη να μου κάνουν πια; Αρχικά, όχι μόνο δεν κράταγα μικρό καλάθι, δεν κράταγα ούτε καλάθι. Ελα όμως που ο φίλος μου ο Νίκος, μου δημιούργησε hype. Το τραγούδι είναι ωραίο, οκ. Στα επιμέρους, οκ ο Labrie και λίγο βραχνός, και οι υπόλοιποι στα επίπεδα μπαμπάδων που ήταν πάντα. Μου άρεσε; Ανάμεικτα προς… ναι! Σε καμία περίπτωση δεν είναι Alien, που με ξετίναξε!!
Εδώ υπάρχει ένα δεδομένο βέβαια, η επιστροφή Portnoy. Νομίζω ότι αυτό σας έχει κάνει το hype τόσο μεγάλο και λιγότερο το τελικό αποτέλεσμα.
Ο ήχος είναι ίδιος με του A View…, οπότε δεν άλλαξε κάτι ο Portnoy και εάν το κομμάτι, ακριβώς όπως είναι, ήταν με τον Mangini, δεν θα υπήρχε ο ίδιος ενθουσιασμός και αυτό είναι ξεκάθαρο.
Παρόλα αυτά πρέπει να εξυμνήσω για νιοστή φορά τον Petrucci που δεν λέει να στερέψει από έμπνευση. Περιμένω του tour σε λίγες μέρες, να τους ξαναδώ από κοντά και του χρόνου ξανά στην Αθήνα όπως λένε οι φήμες. Θα τον απολαύσω εκεί τον Portnoy. Θα συγκινηθώ εκεί, θα γουστάρω εκεί.
Αυτά για πρώτες σκέψεις, μέχρι τον Φεβρουάριο που θα βγει το άλμπουμ, θα έχουμε πολλά να πούμε και να δούμε.
άνετα πάει για εισαγωγικό κομμάτι στα λαιβ τους πιστευω…
οπως και ναχει, ειναι μια μιξη πολλών στιγμών απο παλιά.
θα συμφωνησω με κάποιους οτι σαν πρώτο δείγμα δεν μου διέλυσε τον εγκέφαλο, αλλα νομίζω οτι καταλαβαίνουμε όλοι οτι η φάση στάζει καύλα και είναι αυτό που έλειπε εδω και χρόνια απο την μπάντα.
ήδη στην 3 ακρόαση, το κομμάτι το κάνεις δικό σου.
παικτικά κλασσικά όλοι τους απο άλλο σύμπαν με πρωτομάστορα τον petrucci που κλασσικά παίζει τον κώλο του.
για φωνητικά δεν σχολιάζω, δεν περιμενα κάτι διαφορετικό. σίγουρα πάντως δεν σπάει μπάλες, θα έλεγα μάλισττα οτι στα ρεφραίν βγάζει μια ζεστασιά.
τεσπα, σιγουρα απο τις πιο μεγάλες αναμονές ο δίσκος και μακάρι να καταφερουμε να τους δούμε και λαιβ του χρόνου
Το γεγονός ότι τα 9+ λεπτά του περνάνε νεράκι, τα λέει όλα.
Θα συμφωνήσω οτι δεν είναι κάτι εξωφρενικό, αλλά μου φαίνεται ότι πλέον το μόνο που περιμένουμε από Θιατεε, είναι ωραία και τεχνική μουσική.
Αυτό το πετυχαίνουν και με το παραπάνω.
Αρκετά σκοτεινη εισαγωγική μελωδία - το χτίσιμο μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό το As I Am. Τολμώ να πω πως ο Πορτνοης κράτησε επίτηδες απλά τα μέρη του στην εισαγωγή ως δήλωση “τώρα μαλακές κοιτάχτε πως groovαρει ένα κομμάτι, χωρίς να χτυπάς εκακατονοχτακοσια πράγματα το δευτερόλεπτο”. Αναντίρρητα αυτό είχε λείψει στους Θιατερ στους τελευταίους δίσκους.
Γενικά ομορφιές, με -αναμενόμενα- ύφος από Six Degrees και μετά (και τζουρες Scenes).
Αυτό που ξένισε λίγο είναι η αλλαγή από το σκοτεινό ύφος , στο λίγο πιο τυρενιο του ρεφραίν.
Λαμπρής καλούλης, αλλά θα τον προτιμούσα ελαφρώς πιο συγκρατημένο , όπως ήταν και σε όλο το View (θα ζοριστει σε αυτό στα λάιβ).
Τολμώ να πω πως, ο ήχος ακούγεται πιο άδειος σε σχέση με τους μετά 2010 Θιατερ και αυτό είναι γιατί δεν χτυπάει κάποιος 38 πράγματα το δευτερόλεπτο ( για καλό το λέω).
Αν συνθετικά μείνουν στο ίδιο επίπεδο με το View (που τον θεωρώ τον πρώτο πραγματικά καλό δίσκο μετά από το Octavalium), τότε θα είμαι πλήρως ικανοποιημένος.
Πρώτη γεύση πολύ καλή και σίγουρα καλύτερη από το Alien.
Άποψη για το “Night Terror” - έτσι, για τον τζερτζελέ.
Το τραγούδι είναι κομμένο και ραμμένο για να ενθουσιάσει παλιούς οπαδούς. Θα έβαζα κι εμένα μέσα (από 1992 μέχρι 2003 ήταν σίγουρα μέσα στις αγαπημένες μου μπάντες) αλλά έχω πολύ καιρό να ενθουσιαστώ με Theater.
Ωραία η επιστροφή Portnoy, εντυπωσιακή και ουσιαστική ταυτόχρονα η παρουσία του. Ο αθεόφοβος, στο συγκεκριμένο τραγούδι, κάθε του fill και αλλαγή ρυθμού μοιάζει να παραπέμπει σε παλιότερες στιγμές! Του το συγχωρείς όμως, ειδικά με αυτά τα μακροσκελή γυρίσματα (εκεί που βάζει και τα 6" tom ντε) που, εκτός των άλλων, δείχνουν και την αγάπη του και στον Peart!
Το τραγούδι ως ατμόσφαιρα με έφερε πίσω στο Train Of Thought, με ολίγη από SFAM. Πρόκειται για πολύ καλοστημένη σύνθεση, με πολύ καλή ροή για τραγούδι 10 λεπτών. Εξαιρετικό σε αυτόν τον τομέα.
Όσο και να δουλεύετε τον LaBrie, εμένα μου αρέσει και τον αγαπώ - με LaBrie μαγευτήκαμε κάποτε με Theater, όχι; Οι γραμμές του εδώ είναι καλούτσικες αλλά και λίγο ανόρεχτες.
Η Αχίλλειος Πτέρνα εδώ μου φαίνεται ο συμπαθέστατος Ruddess. Φαντασία μηδέν. Γενικώς εγώ είμαι στην ομαδά Theater = #μόνοKevinMoore. Λείπεις πολύ ρε μαν.
Στίχοι ΤΡΑΓΙΚΟΙ. Τόσο χαμηλά είναι ρε παιδιά ο πήχης μας για το στιχουργικό κομμάτι μιας μπάντας;
Αυτά, θα ακούσουμε το άλμπουμ στο σύνολο του και θα δούμε. Περιμένω ένα ακόμα αξιοπρεπές άλμπουμ.
SFAM παιδιά εγώ δεν βρήκα ιδιαίτερα. Έχει όλο τον μεταλλικό ήχο των DT απ’ τη νέα χιλιετία, ως το 2011, και αρκετά παραπέμπει και στο View. Άντε να βρήκα κάποια που μου θύμισαν “Beyond this Life” σε σημεία, και that’s it.
Μέγιστη αλήθεια, αλλά ας βάλουμε και τον Σερινιάν, έτσι για το αλατοπίπερο, γιατί κι αν έχει γράψει κι αυτός τρομερά σημεία.
Ξανάκουσα σήμερα το Count of Tuscany από περιέργεια. Καλύτερα να άκουγα BI (πλάκα κάνω!)
Εμένα το πρόβλημά μου με τους Theater της νέας χιλιετίας, είναι ότι ρε παιδί μου μπορείς σχεδόν να προβλέψεις τη μελωδία - ΚΑΙ ΤΙ ΕΝΝΟΩ (καψλοκ για να προλάβω κακεντρεχή σχόλια): προφανώς δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα κάνει ένα συγκρότημα που έχει ως πυξίδα τις συνεχείς αλλαγές. Αλλά ξέρεις λίγο πολύ πώς θα ακούγονται τα επιθετικά, τα λυρικά (βλ. τυρίλα), τα τρομακτικά, κοκ. Δεν υπάρχει αυτό το αλατοπίπερο στις κλίμακες, στις συνθετικές ανατροπές προσδοκιών, σε πιο ιδιαίτερους δρόμους και με περίεργες επιλογές νοτών, που θα τραβήξουν την προσοχή.
Υπάρχει τρομερά καλογυαλισμένη και τεχνική μουσική, που όμως νομίζω ότι παρασέβεται τα στεγανά της Δυτικής μουσικής θεωρίας (ειδικός δεν είμαι, αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως δυτικό ήχο, τέλος πάντων), κι έτσι από ένα σημείο και μετά δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον που να σε ιντριγκάρει.
Μάνος κέρασε αλήθειες με το ποστ.
Εγώ κρατάω κριτική για όταν βγει ο δίσκος.
Το μόνο που θα πω για να ρίξω λάδι στη φωτιά, είναι ότι σε σχέση με το View που ο Mangini έδωσε απίστευτες στιγμές στα τύμπανα, αυτό που άκουσα από Portnoy μου φάνηκε πισωγυρισμα και φουλ προβλέψιμο.
Επίσης μην ξεχνάμε ότι η κινητήρια δύναμη της μπάντας συνθετικά είναι ο Petrucci, ο οποίος αν και πάντα ότι δώσει είναι σωστό και συνήθως μελωδικό, πάσχει στο ότι έχει ξεχάσει τελείως τις πιο rock/fusion καταβολές του, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνεται υφολογικά (ασχέτως αν το κάνει καλά)
