Εχετε ξεφτιλίσει την Οpta, το Var και τη Galanis Sports Data ρε κερατάδες…
Νέο κομμάτι Dream Theater λοιπόν, με την επιστροφή του Portnoy πίσω απ το kit. Πλέον boomers και νεολαία κάνουν reaction videos για αυτά τα πράγματα, εγώ δεν κατέχω από αυτά τα διαόλια, το πάω παραδοσιακά. Διάφορες σκέψεις ενός παλιού οπαδού λοιπόν πάνω στο Night Terror και στην επιστροφή του Portnoy.
Συνήθως οι οπαδοί από τις μπάντες με μεγάλη καριέρα, όπως οι DT, ζητάνε μια “επιστροφή στα παλιά”. Όντως η επιστροφή του Portnoy ήταν ένα ζητούμενο, αφού ο αντικαταστάτης του, αν και τεχνικά άψογος, δεν μπόρεσε να δέσει ποτέ με το σύνολο, ούτε να αγαπηθεί απ τους οπαδούς. Και πρόκειται για οπαδούς, γιατί μιλάμε για ένα από τα πλέον ανδροκρατούμενα communities, αποτελούμενο από μουσικούς κατά μεγάλο ποσοστό, που ακολουθούν την μπάντα φανατικά. Φυσικά αυτή η επιστροφή απασχολεί και τις ίδιες τις μπάντες. Οπότε σου λέει, πόσο παλιά το θέτε να πάμε;
Δύσκολη εδώ η απάντηση όμως και η εκτέλεση ακόμα περισσότερο. Γιατί οι DT είναι μια μέταλ μπάντα, στο ρόστερ μιας γνωστής εταιρείας και έχοντας βαρύνει τον ήχο της και δίνοντας βάρος στο μουσικό community που τους ακολουθεί, οφείλει να εξυπηρετεί κάποια στάνταρ που θα κάνουν όλους χαρούμενους. Όλους; Κυρίως την εταιρεία βέβαια, που θέλει να φέρει πιτσιρικαρία που αγόρασε την πρώτη της Ibanez με οικονομίες από τα κάλαντα ξέρω γω.
Οι DT λοιπόν φαίνεται πως επιστρέφουν ως θείος που κάθεται με την νεολαία και επιστρέφουν σε μια ψευτο-dark θεματολογία, που μοιάζει περισσότερο σαν τις Ανατριχίλες του Stein που βλέπαμε μικροί παρά στον Flanagan πχ. Το cheesiness από το εξώφυλλο μέχρι την αισθητική του κλιπ είναι διάχυτο και θυμίζει τις πολλές επιλογές που δίνει το ειδικό section με τα ακριβά τυριά του ΑΒ Βασιλόπουλος. Το έχουν ξαναεπιχειρήσει στο ψευτο-φουτουριστικό Astonishing πχ με όχι καλά αποτελέσματα.
Οι οπαδοί θα ήθελαν ένα Images like δίσκο ή, γιατί όχι, ένα Metropolis pt3 σίγουρα. Οι DT δεν τους έκαναν την χάρη. Πήγαν ωστόσο πίσω, με βάση το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησε από τον επερχόμενο δίσκο τους. Πίσω στο μέτριο αλλά heavy Systematic Chaos και ίσως και στο Black Clouds and Silver Linings. Φυσικά και ως σημείο αναφοράς θα μπαίνει πάντα και το Train of Thought, που όμως εκεί η heavy στροφή ήρθε οργανικά και όχι ως fan service. Άλλωστε το Αs i Am γι αυτό το λόγο γράφτηκε.
Έχουμε στο Night Terror ολα τα DT συστατικά. Κλισέ θα τα έλεγε κάποιος κακοπροαίρετος. Όλα τακτοποιημένα σε κουτάκια, σερβιρισμένα με ένα ιλουστρασιόν περιτύλιγμα και με επίκεντρο το καταπληκτικό ντραμινγκ του Portnoy, ώστε να φανεί η διαφορά με το πρώτο break. Μας πέθανε στα linear φυσικά, αλλά γι αυτό είναι γνωστός, είναι trademark, οκ. Από κει και πέρα, ο La Brie παραμένει το ίδιο αδιάφορος, με το ρεφραίν να προσπαθεί να γίνει catchy, αλλά να καταλήγει cringe. Βέβαια όσο και να βρίζουμε τον La Brie, η προσωπική μου άποψη είναι πως η καταστροφή των Theater είναι ο Rudess. 25 συναπτά έτη ακριβώς τα ίδια, ολοένα και λιγότερο ενδιαφέροντα. Ο Petrucci βέβαια παίζει ένα διαστημικό σόλο, που σίγουρα θα δουν στο ρηπήτ πολλοί επίδοξοι shredders, ώστε να κλέψουν τεχνικές, όπως κάναμε όλοι μας κάποτε. Εκεί τίκαρε το κουτάκι δλδ.
Είναι κακό το κομμάτι; Όχι στην καμία. Απλά είναι φτιαγμένο στο ίδιο Random Dream Theater Song Generator που λειτουργεί με υπερωρίες τα τελευταία 15+ χρόνια. Ένας Portnoy ίσως να μην φέρει την άνοιξη, αλλά θα φέρει ένα γκρουβάτο παίξιμο που είχε λείψει από όσους τους αγαπήσαμε ως μια διαρκώς εξελισσομενη μπάντα. Ο Portnoy παραμένει ο μεγαλύτερος οπαδός των DT και θα φτιάχνει σετλιστ που σέβονται όσους πάνε στα λάηβ. Φοβάμαι όμως πως οι στουντιακές δουλειές θα παραμείνουν “καθωσπρέπει”. Μαντεύω/ελπίζω πως ο δίσκος δεν θα είναι κακός. Θα είναι μια αξιοπρεπής επιστροφή μιας θρυλικής μπάντας, με ήχο 2024 και όλα τα υπόλοιπα 2004. Ακόμα και το εξώφυλλο, είναι σαν μια upside down εκδοχή του Images and Words, σαν να το έβαλαν μέσα από την σχισμή που χωρίζει το πάνω-κάτω στο Stranger Things. Επίσης, αν παρατηρήσει κανείς την αρχιτεκτονική των χώρων και των αντικειμένων στα εξώφυλλα των DT είναι όλα τόσο βαριά και “ρετρό” που νιώθεις ότι κάπου υπάρχει είτε κάποια προθήκη με το καλό σερβίτσιο ή κάποια τηλεόραση με σεμεδάκι. Τεσπα, άλλη κουβέντα αυτή.
“Θέλω να γυρίσω στα παλιάαα”, που λέει και το άσμα. Ορίστε, γυρίζουν, αλλά το θέμα είναι πως η χρονομηχανή, ακόμα και στο Back to the Future, ενίοτε ήταν απρόβλεπτη. Το fan service, η νοσταλγία κτλ για κάποιους είναι ζητούμενα, αλλά πλέον με την ΑΙ μπορείς να φτιάξεις ακριβώς τον ήχο που νοσταλγείς, χρησιμοποιώντας ακριβώς τις “ρυθμίσεις” που θέλεις. Κάπως έτσι αλλά χωρίς ΑΙ το κάνουν και οι DT. Πλέον έχουν μπει στην κατηγορία των Maiden, Metallica κτλ. Τι περιμένεις από αυτούς; Ε αυτό θα έχεις, λίγο πιο παλιά, λίγο πιο τώρα, αλλά χωρίς εκπλήξεις. Take them as they are.
16 Likes
Ακριβως οι σκεψεις μου ρε Αλ Μπάντη. Το μονο που μου εμεινε απο το κομματι ειναι οτι ο γιος μου ο μεγαλος οντως εκανε κατι νυχτερινους τρομους οταν ηταν 2 χρονων - και ελπιζω να μην ειναι κανενας ατυχος γονιος να το βιωσει, ειδικα την πρωτη φορα που δεν εχεις ιδεα και τι ειναι. Ηλπιζα οτι φερνοντας πισω ενα αναποσπαστο κομματι τους οι Theater θα τολμουσαν να βγουν απο την 20-χρονη λουπα στην οποια εχουν περιελθει και να μας προσφερουν οχι κατι ρηξικελευθο οπως το να χωσουν σημειο Tangerine Dream (ποιοι το εκαναν αυτο 
) μιας και δεν ηταν ποτε το ζητουμενο αλλα μια υφολογικη διαφορα ετσι για τα ματια του κοσμου αντι για Dream Theater produced by AI. Η ελπιδα ομως τι κανει; Πεθαινει παντα τελευταια. Απλα δεν τους καταλαβαινω.
2 Likes
Πετάγομαι για α) καρδούλα σε νέο ποστ @hokam (τι μου κάνεις γέρο μου) και β) να παρατηρήσω ντροπαλά ότι δεν έχει και πολύ νόημα να περιμένετε ριζοσπαστικές μουσικές αναζητήσεις από συγκρότημα που όπου να 'ναι κλείνει τα 40 χρόνια, δεν ξέρω, ίσως, μια σκέψη.
8 Likes
Eπιστρέφω στα παλιά Γράκχε μου. Σαν τους Θήατερ κι εγώ ένα πράγμα. 
1 Like
Απ’ τη στιγμή που γύρισε ο Πορτνοι μέχρι τώρα έχει περάσει πόσο, κανένας χρόνος; Ούτε.
Ο δίσκος είναι έτοιμος στο μεταξύ.
Πόση σκέψη να έριξαν στις συνθέσεις για να βγάλουν κάτι νέο; Ο Ρούντες είπε στη συνέντευξη που έδωσε στον @Outshined και @nikatapi ότι μπαίνει στο στούντιο χωρίς ιδέες, κι ό,τι προκύψει
1 Like
Ηταν ειλικρινής, αυτό τουλάχιστον πρέπει να του το αναγνωρισουμε!
Καλά έτσι γράφτηκαν και αριστουργήματα τύπου Six Degrees, πάντα έτσι έγραφαν οι theater από το scenes και μετά δεν είναι κάτι νέο.
Και το train of thought σε 3 βδομάδες το εγραψαν
3 Likes
3 εβδομάδες δεν κρατάει κι αυτό;
5 Likes
1 Like
Μήτσο, εδώ ακριβώς είναι η βασικότερη ένστασή μου. Να χώσουν οι Theater ένα σημείο Tangerine Dream; Μα γιατί; Επειδή μια μερίδα ανθρώπων που υπήρξαν οπαδοί της μουσικής τους πριν 20 (και βάλε) χρόνια σήμερα ακούνε Tangerine Dream; (χρησιμοποίησε τους Tangeringe Dream ως μεταβλητή για όποιο ιδίωμα ή καλλιτέχνη θέλεις). Προσπαθούμε πρωτίστως να κρίνουμε κάτι για αυτό που είναι ή γιατί δεν είναι αυτό που θα θέλαμε να είναι;
Χίλια πράγματα θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά οι DT. Αυτό που κάνουν το κάνουν καλά; Κάποιος δεν θεωρεί καλό το “Six Degrees”, άλλος δεν θεωρεί καλό το “Train Of Thought”. Αλλος δεν θεωρεί καλό τραγούδι το “Octavarium”. Και το πιο εύκολο είναι να τα συσκευάσουμε σε 20-25 χρόνια όλα και να πετάμε ένα αυθαίρετο “χάλασαν”.
Καλά, ο @nikatapi με τον Mangini πιο γραφικός κι από χωριό του Πηλίου. Δεν πείθεις κανέναν μπρο…
5 Likes
Ωχ ωχ, κατάλαβα, εμένα που από Theater πλέον ακούω (ουσιαστικά) μόνο τα τρία πρώτα θα με γαμήσει ο @Outshined
1 Like
Ουτε στη Μαντζινιτσα δεν θα ελεγαν τετοιο πραγμα που ειπε ο φιλτατος
4 Likes
Ρε το γραφω οτι δεν ειναι το ζητουμενο. Δεν θα μπορουσαν να κανουν κατι τετοιο. Υφολογικη διαφορα means οτι σε οποιο αλμπουμ της καριερας σου να εισαι θα εχεις ενα core ηχο που υπηρετεις (ολες οι μπαντες κυνηγανε trademark ηχο) και απο εκει και περα θα διαφοροποιεισαι τοσο ωστε να δικαιολογειται οτι προσφερεις στον κοσμο νεο δισκο. Οι Rush το κανανε μεχρι το τελος, διαφοροποιουνταν. Οι King Crimson οσο ηταν ενεργοι στουντιακα. Εχω κι αλλους δεινοσαυρους στο μυαλο μου, αυτα μου ηρθαν ετσι προχειρα. Στις μπαντες ομως ισχυει οτι και στο ποδοσφαιρο (sic). Αυτοι ειναι σαν ανθρωποι, αυτο το αποτελεσμα βγαζουν.
1 Like
Γιατί μωρέ; (το “Images” θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν κάποιου είδους οικουμενική, μουσική αλήθεια btw )
Αλλά πχ το να έρχομαι και να λέω κάθε φορά που βγάζουν οι Accept δίσκο πόσο βαρετοί μου φαίνονται πλέον, ενώ έχω σταματήσει να ενδιαφέρομαι για τους ίδιους και τον ήχο που πρεσβεύουν 20 χρόνια, βγάζει πουθενά ξέρωγω; (μπορεί να σκεφτώ καλύτερο παράδειγμα, αυτοί μου ήρθαν τώρα :P)
2 Likes
Πιο γραφικός από το RLRLKK του Portnoy σίγουρα οχι 
1 Like
Απλά σε πειράζω που είσαι έτοιμος να την πέσεις σε όποιον πει οτιδήποτε αρνητικό για τους Theater… Στην πραγματικότητα δεν σε κράζω γι’ αυτό, το σέβομαι άπειρα αυτό το πάθος, κι εγώ έτσι είμαι για συγκροτήματα που έχουν υπερβεί το στάδιο “είναι πολύ καλοί / τους ακούω ευχάριστα” και σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο για μένα, που τα αγαπάω σε τελική ανάλυση. Για τους Accept θα σου 'λεγα τώρα, Mr. Prog Snob, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία τους τα βαριέμαι κι εγώ
1 Like
Maybe I overreacted. Truth is I don’t care that much anymore.
Και προφανώς το τραγούδι δεν άλλαξε, ούτε συγκλόνισε τον κόσμο μου. Απλά, μάλλον αντιδρώ πιο έντονα σε κλασσικές γκρίνιες (πρώην) Theaterάδων που τις θεωρώ κάπως άδικες.
Αλλά όλα καλά. Είμαι έτοιμος για διπλή βάρδια στην Ιταλία σε 2 εβδομάδες. Προβάρω ήδη να κάνω RLRLKK πάνω στον nikatapi, σε κάθε γύρισμα. (βγάζει babality)
3 Likes
Προσωπικά αν και μου άρεσε το View, δεν θα στεκομουν καθόλου στην απόδοση του Mangini. Γιατί? Ο τύπος είναι φοβερός τεχνικά, ανώτερος ίσως του Portnoy, αλλά πάντα έβαζε τόσα πολλά πράγματα μέσα στα κομμάτια, που στο τέλος δεν είχες κάτι να ξεχωρίσεις, καθώς είχε τόση πληροφορία μέσα, που χανοτανε καποιος(εγώ τουλάχιστον).
Αυτό σχολίασα και γω για πιο “άδειο” ήχο.
Πίσωγυρισμα πάντως δεν θα το έλεγα. Ίσως τον περίμενα πιο εντυπωσιακό τον Portnoy, αλλά αυτό έδωσε. Ένα κομμάτι είναι δεν θα κρίνω, αλλά η πρώτη γεύση ήταν θετική, παρόλο που θα ήθελα και λίγο παραπάνω.
Μην ξεχνάμε επίσης, ότι 13 χρόνια τώρα οι Θιατερ είχαν ενσωματώσει την πολυπλοκότητα του Mangini στον ήχο τους, πράγμα που αυτή την στιγμη κάνει διάφορα, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Οσων αφορά τον Rudess, ναι είναι ξεκάθαρα ο αδύναμος κρίκος, ο τύπος παίζει μόνο υποστηρικτικά. Κοίταζα πρόσφατα λάιβ και μου είχε κάνει εντύπωση ότι παντού έχει παρτιτούρα μπροστά του (ακόμα και στο video clip). Ok, έχει να παίξει 15 τραγούδια ξέρω γω με 1500 νότες το καθένα, αλλά μου φαίνεται περίεργο.
Ο Rudess μέχρι το Octavarium είχε καλή συνεισφορά. Ακόμα και στο Scenes που είναι πάντως, το αποτέλεσμα ήταν τέτοιο γιατί είχε καλό υλικό από τον sherinian και αυτός με την σειρά του (ο Rudess)είναι καταπληκτικός εκτελεστής.
Από την στιγμή που υπάρχει ο Rudess, θα πρέπει να βγει μπροστά ο Petrucci και από την στιγμή που δεν έχει κάποιον να τον υποστηρίξει σε άλλα πράγματα εκτός από μέταλ, τότε αυτά θα γράψει.
Εμένα μια επιστροφή σε Six Degrees cd1 μονοπάτια θα με ικανοποιούσε πλήρως, αλλά ας δούμε τι έχουν να δώσουν.
Οσων αφορά αλλά μεγαθήρια και τι έχουν κάνει, δεν μπορεί να υπάρξει καμία σύγκριση. Όχι λόγω μεγέθους, αλλά τι νόημα έχει κάτι τέτοιο.
Είναι δεδομένο το τι παίρνουμε από Θιατερ τα τελευταία 20 περίπου χρονια, δεν θέλουν να κάνουν κάτι άλλο οι άνθρωποι. Γιατί? Δεν ξέρω.
Άλλοι μουσικοί συνεχίζουν να ψάχνονται, άλλοι κατασταλάξουν κάπου. Ίσως δυστυχες το γεγονός ότι κάποτε ξεστραβωνανε κοσμο και προχωραγανε μπροστά, αλλά πλέον δεν θέλουν κάτι τέτοιο και είναι φανερό. Δεν μπορώ να μιλήσω όμως για ξεπεσμό για αυτό τον λόγο.
Στιχουργικά, δεν μπορώ να πω πολλά. Θα ήθελα και γω καλύτερους στίχους, να δένει το πακετακι καλύτερα, αλλά κακά τα ψέματα, ποιος θα ακούσει το 2024 τους Θιατερ για τους στίχους τους?
6 Likes
Καλά εννοείται θα κλαίμε παρέα και θα τραγουδάμε σαν μαλακες Night Terror - άλλο αυτό άλλο σαν σωστοί οπαδοί να υπεραναλυουμε το κάθε δευτερόλεπτο.
4 Likes