Ρε όντως, το σκέφτηκα, λέω “μλκ, ένα γύρισμα κάνετε, θα είσαι σε τρεις σκηνές, ΜΗ ΧΑΛΑΣ ΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΒΡΕ ΝΕΡΝΤΟΥΛΑ”
3 Likes
Η διαφορα στα τυμπανα κανει μπαμ απο το πρώτο λεπτό. Ο portnoy πάιζει με ψυχή και αυτο φαίνεται αμέσως. Ο άλλος ηταν ενα υπερετχνικό ρομπότ που ναι μεν έπαιζε παπάδες αλλα κούραζε.
Μπορεί να μην εχουμε σύνθεση απο portnoy ούτε και να έχουμε έχουμε ακούσει κατι συγκλονιστικό σαν ιδέα, αλλα η ψυχή και η καύλα του έλειπε απο την μπάντα.
Απο χθες το κομμάτι έχει κάνει θετική αίσθηση μεγάλη κ ενας απο τους λόγους είναι αυτός που αναφέρω, ´ασχετα με το αν δεν ειναι κάτι συγκλονιστικό.
Δεν εχω τεράστιες προσδοκίες πλέον απο αυτή την μπάντα. Αυτο που ηταν να κάνουν, το έκαναν πολύ καλά.
3 Likes
Ίσως να μιλούσα με Portnoy hater όμως? 
Πλάκα κάνω προφανώς.
Κάποιος όμως πρέπει να το πει επιτέλους… Τα backing vocals του Mike ήταν σχεδόν πάντοτε μια χαρά, και έχουν προσφέρει ένα μεγάλο θετικό πρόσημο σε κάποια τραγούδια τους στο παρελθόν, όπως Fatal Tragedy και Prophets Of War. Σίγουρα δεν θα έπρεπε για μένα ποτέ να αποτελούν κάτι με το οποίο κάποιος θα ξενερώσει και θα πει “τι είναι αυτό τώρα το κλείνω”, όπως συχνά παρουσιάζεται από αρκετό κόσμο. Τα φωνητικά του Λαμπρι σε συναυλίες από την άλλη, μπορούν κάλλιστα να κάνουν κάποιον να κλείσει τον δίσκο
Όσον αφορά όλα τα υπόλοιπα που αναφέρθηκαν σε όλα αυτά τα πόστς… Δεν μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω τις προσδοκίες κάποιων που βλέπω (ειδικά στα social media) από τους Dream Theater στον 16ο δίσκο τους. Η μπάντα έκανε γύρω στις 5 υπερβάσεις στην καριέρα της, ουσιαστικα αποτέλεσε το μεγαλύτερο ίνδαλμα και παράδειγμα για χιλιάδες μπάντες στον χώρο του progressive metal, και εδώ και πολύ καιρό έχει κατασταλάξει με το να παίζει μέσα σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια. Περίμενε κανένας σοβαρά δηλαδή να κινηθούν έξω από αυτά τα πλαίσια επειδή επέστρεψε ο Portnoy? Με τον Portnoy δεν ήταν ακόμα η μπάντα όταν ξεκίνησε να παίζει με μανιέρα στο δεύτερο μισό των 2000ς? Προσωπικά το βρίσκω αρκετά delusional να κατακρίνουμε μια μπάντα επειδή δεν βγάζει κάτι εξωπραγματικά καινούριο και ρηξικέλευθο μετά από 40 χρόνια ύπαρξης.
Διάβασα και κάποια σχόλια για προβλεψιμότητα. Δηλαδή εσείς όταν ακούτε μουσική το θεωρείτε απαραίτητο να νιώθετε έκπληξη επειδή έσκασε μελωδία που δεν περιμένατε? Δε λέω, καλό είναι όταν συμβαίνει, αλλά δεν νομίζω πως πρέπει να αποτελεί και αυτοσκοπό.
Από κει και πέρα, μπορούμε φυσικά να κρίνουμε το songwriting και την ποιότητα των συνθέσεων. Εμένα αυτό που άκουσα μου κάνει σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να το βρίσκω συνταρακτικά καλό. Ένα τίμιο 8/10 αν πρέπει σώνει και καλά να το ποσοτικοποιήσω, που είναι παραπάνω από τίμιο βασικά.
Χίλιες φορές πάντως τα τύμπανα του Portnoy στο Night Terror που δίνουν τρελό groove και ανεβάζουν την ποιότητα της σύνθεσης εξυπηρετώντας την μουσική κι όχι τον απαιτητικό φαν που θέλει να ακούσει 7896 νότες για να εντυπωσιαστεί, παρά την βαβούρα του Mangini από τον οποίον δεν θυμάμαι προσωπικά ούτε ένα fill στο μυαλό μου.
Κάποιοι περιμένατε ένα Dance Of Eternity pt. 2 κι αυτό φαίνεται
ΥΓ1. Δε θα είναι όλος ο δίσκος έτσι, χαλαρώστε. Αυτό είναι το πιο προσιτό και προβλέψιμο τραγούδι λογικά, ή έστω ένα από τα 2-3 με αυτόν τον χαρακτήρα. Θα έχουμε και άλλα πράγματα στον δίσκο.
ΥΓ2. Μια χαρά αρκετό χρόνο αφιέρωσαν στην συγγραφή του δίσκου οι Dream Theater, και λογικά περισσότερο από ότι στους τελευταίους 9 δίσκους. Ξεκινώντας από το Train Of Thought , μπήκαν στη διαδικασία του να γράφουν δίσκο μέσα σε λιγότερο από μήνα, τώρα τουλάχιστον πέρασαν κάνα 2 μήνες στο στούντιο μέρα νύχτα.
ΥΓ3. Το ότι ο Ραντες είναι η καταστροφή των Theater το λέμε κάποιοι οριακά από την προηγούμενη χιλιετία
5 Likes
Από το Train of thought και μετά το καταλαβαίνω, με εξαίρεση το Octavarium και μετά μόνο από δω και από κει.
Στα Scenes και Six degrees ήταν εκπληκτικός όμως.
3 Likes
Τεχνικα ισως ο καλυτερος που υπαρχει στο ειδος…Σε ολα τα υπολοιπα ειναι παρα πολυ λιγος…
Συμφωνώ εννοείται, με την σημείωση ότι στο Scenes τα μισά πλήκτρα και βάλε τα είχαν γράψει Sherinian και Moore.
Το Six Degrees για μένα είναι η συνθετική κορυφή του Rudess στους DT, με το Octavarium να ακολουθεί.
- Εισαγωγή Blind Faith
- Disappear ολόκληρο
- Φούσκες στο Misunderstood
- Prog όργια στο Glass Prison
Όλα αυτά chef’s kiss
3 Likes
Εκλαψα
Και ο Mike ακούει Blood Incantation 
https://www.instagram.com/p/DBDU7-NN-Xv/?igsh=MWRnb3BjdHpzMmJhYw==
6 Likes
The plot thickens… χαχα
8 Likes
τυπικό θιάτερ. δεν το λες κακό, αλλά το ξεχειλώνουν λίγο, αναμενόμενα.
τo ρεφραίν, έτσι κι έτσι. Βασικά, δεν έχει φωνή να το τραβήξει λίγο ακόμα να φαίνεται οτι είναι το ρεφραίν. στο 5ο και 7ο λεπτό κάποιες μελωδίες ενδιαφέρουν… και στηρίζουν το κομμάτι να βγεί δεκάλεπτο.
2 Likes
Πόσο όμορφο είναι το εξώφυλλο της ειδικής έκδοσης για το βινύλιο εντωμεταξυ? Και προφανώς πολύ ανώτερο του κανονικού. Κατά τα άλλα οκ δε θα έδινα ποτέ £120 που λογικά θα βγαίνουν κάπου $150 τουλάχιστον για να πάρω μάσκα ύπνου Dream Theater και λεύκωμα να γράφω τα όνειρα μου Το πακέτο ως σύνολο είναι όμορφο βέβαια για τους συλλέκτες που τους περισσεύουν λεφτά για πέταμα.
EDIT : sold out ήδη λέει, ατυχησατε όσοι ελπιζατε
3 Likes
Δηλαδη θελεις να πεις οτι δεν ηταν ποτε το ονειρο σου να εχεις μια τετοια μασκα υπνου;
1 Like
Αν ήμουν hater κάτι θα ΄λεγα για το τι νοήματα παράγονται το να δίνεις και μία μάσκα ύπνου μαζί με τον νέο δίσκο Dream Theater, αλλά δεν είμαι. 
11 Likes
Ουτε ο Θεος ο ιδιος (Mike) πειθει τον Outshined για τους BI
1 Like
Dream Thater
2 Likes
Η ειδική έκδοση που έβαλα αποπανω έχει διπλό CD με το δεύτερο CD να είναι όλα τα τραγούδια σε instrumental μορφή, αν θέλεις ακόμα μια ασίστ …
Η μάσκα πάντως μπορεί να είναι για όσους ακούνε το BI
Την μασκα υπνου επρεπε να την δωσουν μαζι με μαξιλαρι στην ειδικη εκδοση του astonishing
5 Likes
Ωραίο το εξώφυλλο της ειδικής έκδοσης αλλά έχουν ήδη τουλάχιστον άλλα πέντε με καταγάλανους ουρανούς σε διάφορες παραλλαγές.
5 Likes
Underrated comment
Unlike DT
2 Likes