Ο λαός απαιτεί σπιν οφφ με τον Μασάτο
1 Like
Επανέρχομαι για να δηλώσω πως το Another Round ήταν η καλύτερη ταινία του 2020 που όμως την είδα την πρωτοχρονιά του 2021.
Μεθυστική αν μη τι άλλο.
9 Likes
Μετά από πολλά χρόνια, αποφάσισα χθες να δω ολόκληρο το “Andrey Rublev” του Tarkovsky. Ανά τα χρόνια, είχα δει αποσπάσματα, κυρίως από προβολές στο κανάλι της Βουλής αν δεν απατώμαι, αλλά ποτέ ολόκληρη την ταινία. Για την ιστορία, την είδα στο youtube, με ελληνικούς υπότιτλους, καθώς υπάρχει στην πλατφόρμα εδώ και κάνα δίμηνο. Δεν είμαι σίγουρος εάν αυτή η έκδοση (διάρκειας τριών ωρών) είναι η πλήρης, καθώς διαβάζω ότι η ταινία είχε υποστεί και πολλές “πατρικές” παρεμβάσεις από το Σοβιετικό καθεστώς, έως ότου επιτραπεί η δημόσια προβολή της. Όπως και να 'χει, “καλή” η καραντίνα για ανάλαφρα θεάματα, αλλά προκειμένου να μην μετατραπεί το μυαλό σε “πουρέ”, κάνουμε που και που κι ένα δώρο στον εαυτό μας.
Κατ’ αρχάς, το πρώτο επίθετο που έρχεται στο μυαλό είναι επική. Απίστευτη παραγωγή για την εποχή, χωρίς εκπτώσεις και υποψία γραφικότητας, πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή της. Αυτής της κατηγορίας οι δημιουργίες είναι που τεκμηριώνουν ότι ακόμα και με τις τεχνολογικές διευκολύνσεις της εποχής μας, αν δεν το έχεις σαν καλλιτέχνης, δεν υπάρχει περίπτωση να συγκινήσεις και να ταρακουνήσεις το φιλοθεάμον κοινό (τουλάχιστον αυτό που επιλέγει να δει κάτι πέραν των blockbusters). Για την σκηνοθετική ματιά και τις πινελιές του Tarkovsky, τι να πρωτογράψω; Μαέστρος ολκής, σχολή από μόνος του ο άνθρωπος. Θα μπορούσε να ανήκει στο πάνθεον, μόνο και μόνο για την συγκλονιστική και τεχνικά άψογη εναρκτήρια σκηνή, πολλώ δε μάλλον όταν και όλη η υπόλοιπη ταινία εμπεριέχει σκηνές-διδάγματα για τους δημιουργούς των υπολοίπων 1.000 ετών και βάλε. Κοστούμια, φωτογραφία, μουσική (και μη) επένδυση, όλα σε ακαδημαϊκό επίπεδο (και δεν εννοώ οσκαρικό, προφανώς).
Τώρα για την ιστορία ποίηση και το στοχασμό της ταινίας, τι μπορείς να γράψεις; Κατά την άποψή μου, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μία βιογραφία του Ρώσου αγιογράφου. Κινούμενος παραλλήλως και μη γραμμικώς με το βίο του μοναχού, ο Tarkovsky παραδίδει έναν βαθύτατο φιλοσοφικό προβληματισμό πάνω σε ζητήματα όπως η προσωπική πίστη, οι ενοχές, η μετάνοια, η σχέση Κράτους-Εκκλησίας, οι κοινωνικές ανισότητες και οι προκαταλήψεις, οι “πειρασμοί” της ζωής και η αυτοσυγκράτηση και και και… Υπό το ιστορικό πλαίσιο του ύστερου Μεσαίωνα, καταφέρνει να προβληματίσει για προαιώνια ζητήματα, διατηρώντας παράλληλα και κάποια στοιχεία της εποχής που η ταινία δημιουργείται (ήτοι, της Ψυχροπολεμικής περιόδου). Εκεί όμως που εντοπίζεται το πραγματικό μεγαλείο είναι στους συμβολισμούς της ταινίας, τα νοήματα των οποίων “σκάνε” στο κεφάλι του θεατή σαν “κεραμίδες”, προκαλώντας πληθώρα σκέψεων και συνδέσεων. Προσωπικά, συγκλονίστηκα και σχεδόν δάκρυσα από την τελειότητα, κατά τη διάρκεια των αριστουργηματικών σκηνών με το γελωτοποιό, την παγανιστική τελετή, αλλά κυρίως με την ανέγερση και τη δοκιμή της καμπάνας (ειδικά η στιχομυθία στο τέλος μεταξύ του μοναχού, που “σπάει” και τη σιωπή του, και του αγοριού που κλαίει κι εξομολογείται ότι δεν ήξερε το μυστικό, ενδέχεται να είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου).
Η ταινία “κυλάει” αργά, ακαδημαϊκά και είναι αναντίρρητα “δυσκολοχώνευτη”. Έτσι είναι, όμως, όταν έχεις συνηθίσει σε “σκουπίδια” για καιρό και ξαφνικά προσπαθείς να χωνέψεις την (πραγματική, όχι εκβιαστική) ποιότητα που σου προσφέρθηκε με το “κουτάλι”. Δεν θα ισχυριστώ ελιτίστικα ότι δεν είναι για όλους, καθώς θεωρώ ότι ο καθένας οφείλει να την δει. Λυρικό αριστούργημα “παλαιάς κοπής”.
9 Likes
1 Like
Ωραία τα γράφεις γενικά, θα διαφωνήσω μόνο στο κομμάτι των συμβολισμών που αναφέρεσαι: δεν υπάρχουν συμβολισμοί στο έργο του Ταρκόφσκι όπως και των περισσότερων κινηματογραφικών δημιουργών που ξέρω, είναι πλήρως αντίθετοι με την έννοια του συμβόλου ή του συμβολισμού στα έργα τους. Τα σύμβολα είναι ιδεολογικές έννοιες που πρέπει αναγκαστικά να αποκωδικοποιηθούν ενώ ο Ταρκόφσκι αντιλαμβάνεται τις εικόνες σαν το ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει, δεν μπορούν να εξηγηθούν, με λίγα λόγια είναι αυτό που είναι και απλά εκφράζουν συναισθήματα, σκέψεις, την κατάσταση των προσώπων μια δεδομένη στιγμή κτλ. Απλά ο Ταρκόφσκι πιο σωστά θα μπορούσαμε να πούμε πως εκφράζεται πιο ποιητικά, πιο μεταφορικά και όχι τόσο περιγραφικά.
4 Likes
Ομολογώ ότι μέχρι πριν λίγες μέρες δεν γνώριζα την ύπαρξη αυτής της ταινίας. Ο σκηνοθέτης ( William Friedkin ) είναι πασίγνωστος φυσικά κυρίως λόγω Εξορκιστή. Στο Wikipedia γίνεται αναφορά στην ταινία ως εισπρακτική αποτυχία λόγω του ότι κυκλοφόρησε παράλληλα με το Star Wars. Κάτι στην υπόθεση της ταινίας (τέσσερις άντρες με δύο φορτηγά γεμάτα εκρηκτικά έτοιμα να εκραγούν διασχίζουν μια ζούγκλα) με τράβηξε και έτσι αποφάσισα να περάσω δύο ωρίτσες μαζί της. Και αμέσως έγινε μία από της αγαπημένες μου ταινίες ever.
Καταρχήν η σκηνοθεσία είναι εκπληκτική. Υπάρχουν σκηνές που σου κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα. Επίσης μου άρεσε ο πρόλογος. Σήμερα ο κάθε ατάλαντος σκηνοθέτης θα πετούσε μερικά φλας μπακ αλά Lost, αντίθετα με το Sorcerer ξεκινάει η ταινία και δεν ξέρεις που το πάει.
Θα χαρακτήριζα την ταινία μάλλον “αντρική”. Από τη μία είναι μία ιστορία υπέρβασης του εαυτού σου κάτω από αντίξοες συνθήκες όπως π.χ. το Die Hard, το Rocky κλπ , από την άλλη υπάρχει η ματαιότητα και ο μηδενισμός όπως στα Καμία Πατρίδα για τους Μελοθάνατους και Αποκάλυψη Τώρα.
Χαρακτηριστικό ότι στην ταινιά εμφανίζονται και μόνο για λίγο ελάχιστοι γυναικείοι χαρακτήρες. ( Μία νύφη που στην τελετή του γάμου της έχει μαυρισμένο μάτι, μια άσχημη ιθαγενής που ανταλλάζει λίγες στιγμές ανθρωπιάς με τον πρωταγωνιστή, μια συγγραφέας που ωστόσο λέει κάτι που είναι κλειδί για την ταινία: Κανείς δεν είναι μόνο ένα πράγμα.
Τελειώνοντας πρέπει να αναφερω την υπέροχη φωτογραφία (ταινία για γιγαντοοθόνη) και το τέλειο ηλεκτρονικό soundtrack (Tangerine Dream).
4 Likes
Ωραίος, ηταν μεγάλος ποιητής ο Ταρκόφσκι
1 Like
Ρε μλκ!!! Χτες το ειδα!!! Ειναι remake του “Μεροκαματου του τρομου”, γαλλικης ταινιας των αρχων των '50ς (που βασιζεται στο ομωνυμο βιβλιο).
Θα το τσεκάρω !
Ταινιαρα παντως το Sorcerer, οντως η εναρξη ειναι καταπληκτικη. Η σκηνη στην κρεμαστη γεφυρα, φοβερη. Η μουσικη πολυ ταιριαστη. Περιπετεια που δε σε αφηνει να ησυχασεις λεπτο, σκατιαρικη σεβεντιλα η ατμοσφαιρα. Πρωταγωνιστει ο Roy Scheider.
1 Like
ΟΚ, κατανοώ πώς το λες και συμφωνώ πλήρως τόσο με την τελευταία σου πρόταση, όσο και με τη γενική σου παρατήρηση αν θες, υπό την έννοια ότι οι «συμβολισμοί», όπως τους εννοώ εγώ, αναφέρονται σε μεταφορές (ή αλληγορίες, αν προτιμάς) και πολλαπλά επίπεδα συνδέσεων. Δεν χρησιμοποίησα τον όρο με την αυστηρά «τεχνική» έννοιά του. Υπό αυτό το πρίσμα, χαρακτηριστικό παράδειγμα σκηνών της ταινίας που ευνοούν τη δημιουργία συνδέσεων (καταχρηστικά συμβολισμών) αποτελούν (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) η σκηνή της σταύρωσης και αντίστοιχα της γυναίκας που κολυμπάει στο ποτάμι για να ξεφύγει την ίδια ώρα που περνάει η βάρκα από δίπλα της με τον αγιογράφο με σκυμμένο το κεφάλι.
Όπως και να ‘χει, μέγιστος κινηματογράφος. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μετά την παρακολούθηση της ταινίας, μού προέκυψε η ανάγκη να ξαναδώ (μετά από πολλά χρόνια) το “Aguirre, the Wrath of God” του Herzog. Μυστήρια πράγματα…
2 Likes
Λάθος τοπικ ως προς την απάντηση μου , αλλά την τελείωσα σήμερα και συντάσσομαι . Εξαιρετική και η 2η σεζόν
Άντε να περιμένεις 1 χρόνο τώρα
1 Like
είδα χθες τον κύκλο των χαμένων ποιητών και του έβαλα 5 αστεράκια
ταυτίζομαι
6 Likes
Πρωτη φορα?!
ναι 
εχω κι αλλες ελλειψεις απο ακομη πιο κλασικα
Καλα κι εγω, αλλα δεν τα γραφω γιατι ντρεπομαι (Νονος γκουχου γκουχου)
Ταινιαρα το Dead Poets.
1 Like
έλα ναι ποιός με φώναξε (κελ ντροπή… :/)
1 Like
Νταξει δεν ντρεπομαι στην πραγματικοτητα…
Βαριεμαι ταινιες με μαφια και γκανγκστερς.
Οπως βαριεμαι και πολεμικες. Καποια στιγμη θα τα δω μωρε 
Ποιους νονούς, εδώ είστε λέττερμποξντ και δε λέτε τίποτα 
Με ίδιο νικνέιμ κυκλοφορώ κι εκεί.
Μολις ειδα την ταινια, ωραια ηταν, πολυ καλη, την περιμενα ακομα πιο ωραια να πω την αληθεια.
1 Like