Πρέπει να μοίρασε πολύ πόνο ο μεγάλος στα μιντια που έβαλε αληθινά ονόματα καναλιών - εφημερίδων και δημοσιογράφων . Μια αληθινή ιστορία κανιβαλισμού - trial by media , bullying και αστυνομικής αυθαιρεσίας . Υψηλού επιπέδου ερμηνείες
1 Like
Μια ερώτηση. Γνωρίζει κανείς αν το καινούριο πακετάκι της τριλογίας ταινιών lotr σε 4κ θα μπορέί να παίξει σε ps4?
Όχι, δεν το υποστηρίζει η κονσόλα. Γενικά δεν υποστηρίζει 4k blu ray ταινίες. Μόνο να στριμάρει βίντεο μπορεί η pro έκδοση κι αυτό με το ανάλογο hdmi κι όχι με 100% επιτυχία.
Ok κατάλαβα. Απλές blu ray υποθέτω μπορεί άνετα ;
Κανονικότατα.
Η νέα ταινία του Ντέιβηντ Φίντσερ σε παραγωγή νετφλιξ, η οποια σχετιζεται με τον σεναριογραφο Χερμαν Μανκιεβιτς και την συνεισφορα του στο σεναριο του Πολιτη Κεην
Απογοητευση απο πολλες αποψεις. Μεγαλυτερο και προφανεστατο μειον, το οποιο δεν με αφησε να την απολαυσω κιολας, το γεγονος οτι το σεναριο -γραμμενο απο τον πατερα του Φιντσερ- πηγαζει και βασιζεται σε ενα διασημο αρθρο του New Yorker που είχε κάνει μεγάλο τζέρτζελο στα 70ς όπου με ψευδή κατά βάση στοιχεία ή ασαφείς πηγές, είχε προσπαθήσει να σπιλώσει τον Ουέλς και το δημιούργημά του, καθώς στην Αμερική ακόμα και σήμερα παραμένει λίγο ταμπού σκηνοθέτης λόγω της κόντρας του με το κατεστημένο του Χόλυγουντ και τις ασυμβίβαστες επιλογές του… στην Αμερική ξαναλέω, στην Ευρώπη που δεν είναι καθυστερημένοι, ο Ούελς λάμβανε πάντα την αναγνώριση που του άξιζε
Στα παραπάνω, δηλαδή την προβολή μιας fake ιστορίας οπου στο μεγαλύτερό της ποσοστό ο Ουέλς δεν ακούμπησε το σενάριο του Κέην αλλά μόνο ο Μάνκιεβιτς, προστίθεται και μια παντελώς άσχετη επίσης fictional πλευρά του χαρακτήρα, το πολιτικό του φρόνημα και η εμπλοκή του στις εκλογές του '30κάτι, όπως και το πως και αυτό επηρέασε το αρχικό σενάριο… πράγματα που με λίγη έρευνα δεν είναι αληθινά - ο Μάνκιεβιτς δεν ήταν γενικά πολιτικοποιημένος- και το σενάριο τα χρησιμοποιεί για να κάνει, ως κλασσικό οσκαρικό έργο, τους παραλληλισμούς με το σήμερα, Τραμπ, καπιταλισμος απο τα ματια του φιλελε κτλ κτλ γραφικά αμερικανικα
Αλλά ακόμα και αν δεχθεί κανείς το fiction της ιστορίας, ε δεν είναι καλογραμμένο το σενάριο. Κουράζει, είναι αρκετά μπερδεμένο χωρίς λόγο και υιοθετεί με τα φλασμπακ κάτι τύπου όπως το έκανε ο Ουέλς στον Κέην for reasons…μεγαλύτερο του μείον -σαν καθαυτο σεναριο-, το ότι δεν υπάρχει κανένα συναισθηματικό δέσιμο με πρόσωπα και καταστάσεις. Ο Μανκ ήταν αντιπαθέστατος από την αρχή ως το τέλος, όχι με την έννοια ενός αντιήρωα αλλά ενός πραγματικά αδιάφορου πρωταγωνιστή
Ερμηνείες όλες αξιοπρεπείς αλλά ο Όσκαρικός Όλντμαν, εμένα με κουράζει… αυτή η μανιέρα που χρησιμοποίησε και στη μαλακία με τον Τσώρτσιλ, με απωθεί πολύ και δεν με αφήνει να τον αφουγκραστώ καθόλου γτ είναι τελείως ψεύτικος. Μου λείπει ο πραγματικός Όλντμαν. Γενικά έγινε ψιλοανυπόφορος εδώ για εμένα…
Σκηνοθεσία και φωτογραφία + τεχνικό κομμάτι, top notch, Φίντσερ είναι αυτός, είναι τρομερός τεχνίτης. Δημιουργός επουδενί, αλλά τρομερός τεχνίτης
Anyway, απογοήτευση μέσες άκρες, δύσκολα συγκράτησα 5-10 πράματα που μου άρεσαν αν και το είδα πολύ ευχάριστα… btw αν θέλει να το δεί κανείς, σίγουρα πρέπει να έχει δει τον Πολιτη Κέην πριν + να έχει μια εικόνα από το Hollywood του '30 (ονόματα, εταιρείες παραγωγής κτλ) γτ αλήθεια θα χάσει την μισή ταινία και δεν θα πιάσει τίποτα πλην των πολύ βασικών και επιφανειακών…
Ο Φίντσερ με έχει εκεί που πρέπει, με τα serial killer-ωειδή του, Zodiac, Se7en, Mindhunter και το Fight Club back in the day… μόνο το Social Network με κράτησε από όλες τις υπόλοιπες και σίγουρα δεν ήταν αυτός ως σκηνοθέτης ο λόγος, αλλά ο Σόρκιν…
Παραμένει από τους καλύτερους επι πληρωμή τεχνίτες εκεί έξω though…
4 Likes
Ακριβώς αυτό. Αν εξαιρέσει κανείς την σκηνοθετική οπτική του Φιντσερ που για μενα σώζει την ταινία σε μεγάλο βαθμό, το σενάριο και κυρίως το επιμύθιο, έχουν εξαρχής προδιαγεγραμμένη θέση και τέλος, που με έκαναν να αναρωτιέμαι “και τι με αυτό;”. Η ταινία λειτουργεί περισσότερο ως προσθήκη στο υπάρχον lore της αποκαθήλωσης του Ουέλς στις Η.Π.Α., αναμασώντας ειδικά για αυτήν την ταινία και την φήμη του σεναρίου τα ίδια κλισέ σε κουραστικό και ενίοτε υποκριτικό βαθμό, και αν και μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα εν τέλει η επίγευση είναι αυτή της απογοήτευσης κυρίως για το ότι χάνεται η όποια μαγεία του “να ριχτεί φως σε μια κρυφή ιστορία”.
Αν κανείς γνωρίζει με τι έχει να κάνει, θα διακρίνει αμέσως την μανιέρα. Στο ίδιο πλαίσιο βέβαια, θα την συγκρίνω την ταινία με το τελευταίο έκτρωμα για μένα του Ταραντίνο, που βλέπω πολλά κοινά, όπου ακόμη και η όποια “επίθεση” μπορεί να γίνει στο Χόλυγουντ και την βιομηχανία του εν τέλει καταφέρνει να είναι διαρκώς αυτοαναφορική και εσωστρεφής σε κουραστικό βαθμό.
Κακή ταινία δεν είναι θεωρώ, απλώς δεν έχει την αντιδραστικότητα που ήλπιζαν οι συντελεστές, βασικά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τη βλέπουν σε τέτοιες “μεσοβέζικες” λύσεις, όσα πάρει ο άνεμος…
1 Like
Δεν είναι η αγαπημένη ταινία της χρονιάς επειδή θα δεις τον εαυτό σου 5-6 φορές εκεί μέσα. Είναι επειδή την 7η φορά που θα τον δεις, θα πεις μα, αυτό εγώ δεν το χα πει σε κανέναν. Κι όμως…
Κι επειδή παίζει κι αυτό:
Ταινιάρα από τις λίγες.
4 Likes
Gone Girl ταινιαρα ρε!
1 Like
Δεν έχω δει τίποτα καινούργιο εδώ και πολλές μέρες. Ήθελα να δω Mank αλλά το άφησα για αργότερα (δεν διαβάζω επίτηδες τίποτα για την ταινία μέχρι να την δω). Χθες είδα όμως το κατιτις μου. Δεν τα είδα σινεμά βέβαια για αυτό ποστάρω εδώ.
Wonder Woman 1984 για αρχή.
Δεν μου φάνηκε και τόσο κακό. Η ταινία θέλει να κάνει κάτι παραπλήσιο με τα παλιά Superman του Donner. Και σαν ύφος, αρκετά πιο αφελής δράση στα πρότυπα εκείνων των ταινιών αλλά και με αρκετά δάνεια στην ίδια την πλοκή. Το θέμα είναι πως δεν μπορείς και τόσο εύκολα να φέρεις όλα αυτά τα στοιχεία στο σήμερα και να πιάσεις το ίδιο αίσθημα. Οι υπερβολές αρκετές, με την ταινία συχνά να τα παίρνει όλα πολύ πιο σοβαρά από ότι πρέπει.
H Kristen Wiig στην αρχή με εκνεύρισε αφού έπαιζε τον ίδιο ρόλο με αυτόν στις ταινίες του Feig, η αδέξια κοπελίτσα που δεν μπορεί να σταματήσει να μιλάει και να χαζογελάει συνεχώς. Αλλά όσο περνάει η ώρα (και περνάει αργά δυστυχώς) βελτιώνεται συνεχώς, σε βαθμό που θα ήταν πολύ προτιμότερο να είναι αυτή ο main villain της ταινίας και όχι ο Pascal αφού το δικό του story ήταν που παραφούσκωσε το σενάριο και το γέμισε με υπερβολές και απιθανότητες που κούρασαν. Δεν πέρασα και άσχημα πάντως, ίσως και λόγω χαμηλών προσδοκιών. Στα συν η σκηνοθεσία και μόνο που κατάφερε να κρύψει αποτελεσματικά και με έξυπνο τρόπο, την παντελή έλλειψη ταλέντου της εντελώς “ξύλινης” Gadot.
Είδα και Soul από pixar.
Όμορφο, διασκεδαστικό με κάποιες συγκινητικές στιγμές αλλά σου δημιουργεί την εντύπωση που όλα αυτά κάπου τα έχεις ξαναδεί. Δεν μοιάζει με copy paste βέβαια σε καμιά περίπτωση απλά το γενικότερο mood, οι συμπεριφορές των χαρακτήρων, σου δίνουν αυτή την γενικότερη αίσθηση στη μεγαλύτερη διάρκεια. Αξίζει βέβαια και με το παραπάνω. Θα το ξανάβλεπα.
Την ταινια Ετερος Εγω…ακουγα καιρο καλα λογια και ηρθε η στιγμη…δεν νομιζω οτι εχει να ζηλεψει κατι απο ξενες ταινιες τετοιου ειδους…
5 Likes
Είναι καλή ταινία όντως όπως και η σειρά μου άρεσε . Καιρός να δω και την 2η σεζον btw
3 Likes
Εφυγες σουμπιτος για δευτερη σεζον Ετερος Εγω
Απλα γαμησε
3 Likes
Το έχω βάλει watchlist από την μέρα που το πρότεινε ο Lars (έλα ένας είναι ο Lars) στο Instagram
1 Like
Ο αδερφος του Mads Mikkelsen ε?
2 Likes
Ο λαός απαιτεί σπιν οφφ με τον Μασάτο
1 Like
Επανέρχομαι για να δηλώσω πως το Another Round ήταν η καλύτερη ταινία του 2020 που όμως την είδα την πρωτοχρονιά του 2021.
Μεθυστική αν μη τι άλλο.
9 Likes
Μετά από πολλά χρόνια, αποφάσισα χθες να δω ολόκληρο το “Andrey Rublev” του Tarkovsky. Ανά τα χρόνια, είχα δει αποσπάσματα, κυρίως από προβολές στο κανάλι της Βουλής αν δεν απατώμαι, αλλά ποτέ ολόκληρη την ταινία. Για την ιστορία, την είδα στο youtube, με ελληνικούς υπότιτλους, καθώς υπάρχει στην πλατφόρμα εδώ και κάνα δίμηνο. Δεν είμαι σίγουρος εάν αυτή η έκδοση (διάρκειας τριών ωρών) είναι η πλήρης, καθώς διαβάζω ότι η ταινία είχε υποστεί και πολλές “πατρικές” παρεμβάσεις από το Σοβιετικό καθεστώς, έως ότου επιτραπεί η δημόσια προβολή της. Όπως και να 'χει, “καλή” η καραντίνα για ανάλαφρα θεάματα, αλλά προκειμένου να μην μετατραπεί το μυαλό σε “πουρέ”, κάνουμε που και που κι ένα δώρο στον εαυτό μας.
Κατ’ αρχάς, το πρώτο επίθετο που έρχεται στο μυαλό είναι επική. Απίστευτη παραγωγή για την εποχή, χωρίς εκπτώσεις και υποψία γραφικότητας, πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή της. Αυτής της κατηγορίας οι δημιουργίες είναι που τεκμηριώνουν ότι ακόμα και με τις τεχνολογικές διευκολύνσεις της εποχής μας, αν δεν το έχεις σαν καλλιτέχνης, δεν υπάρχει περίπτωση να συγκινήσεις και να ταρακουνήσεις το φιλοθεάμον κοινό (τουλάχιστον αυτό που επιλέγει να δει κάτι πέραν των blockbusters). Για την σκηνοθετική ματιά και τις πινελιές του Tarkovsky, τι να πρωτογράψω; Μαέστρος ολκής, σχολή από μόνος του ο άνθρωπος. Θα μπορούσε να ανήκει στο πάνθεον, μόνο και μόνο για την συγκλονιστική και τεχνικά άψογη εναρκτήρια σκηνή, πολλώ δε μάλλον όταν και όλη η υπόλοιπη ταινία εμπεριέχει σκηνές-διδάγματα για τους δημιουργούς των υπολοίπων 1.000 ετών και βάλε. Κοστούμια, φωτογραφία, μουσική (και μη) επένδυση, όλα σε ακαδημαϊκό επίπεδο (και δεν εννοώ οσκαρικό, προφανώς).
Τώρα για την ιστορία ποίηση και το στοχασμό της ταινίας, τι μπορείς να γράψεις; Κατά την άποψή μου, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μία βιογραφία του Ρώσου αγιογράφου. Κινούμενος παραλλήλως και μη γραμμικώς με το βίο του μοναχού, ο Tarkovsky παραδίδει έναν βαθύτατο φιλοσοφικό προβληματισμό πάνω σε ζητήματα όπως η προσωπική πίστη, οι ενοχές, η μετάνοια, η σχέση Κράτους-Εκκλησίας, οι κοινωνικές ανισότητες και οι προκαταλήψεις, οι “πειρασμοί” της ζωής και η αυτοσυγκράτηση και και και… Υπό το ιστορικό πλαίσιο του ύστερου Μεσαίωνα, καταφέρνει να προβληματίσει για προαιώνια ζητήματα, διατηρώντας παράλληλα και κάποια στοιχεία της εποχής που η ταινία δημιουργείται (ήτοι, της Ψυχροπολεμικής περιόδου). Εκεί όμως που εντοπίζεται το πραγματικό μεγαλείο είναι στους συμβολισμούς της ταινίας, τα νοήματα των οποίων “σκάνε” στο κεφάλι του θεατή σαν “κεραμίδες”, προκαλώντας πληθώρα σκέψεων και συνδέσεων. Προσωπικά, συγκλονίστηκα και σχεδόν δάκρυσα από την τελειότητα, κατά τη διάρκεια των αριστουργηματικών σκηνών με το γελωτοποιό, την παγανιστική τελετή, αλλά κυρίως με την ανέγερση και τη δοκιμή της καμπάνας (ειδικά η στιχομυθία στο τέλος μεταξύ του μοναχού, που “σπάει” και τη σιωπή του, και του αγοριού που κλαίει κι εξομολογείται ότι δεν ήξερε το μυστικό, ενδέχεται να είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου).
Η ταινία “κυλάει” αργά, ακαδημαϊκά και είναι αναντίρρητα “δυσκολοχώνευτη”. Έτσι είναι, όμως, όταν έχεις συνηθίσει σε “σκουπίδια” για καιρό και ξαφνικά προσπαθείς να χωνέψεις την (πραγματική, όχι εκβιαστική) ποιότητα που σου προσφέρθηκε με το “κουτάλι”. Δεν θα ισχυριστώ ελιτίστικα ότι δεν είναι για όλους, καθώς θεωρώ ότι ο καθένας οφείλει να την δει. Λυρικό αριστούργημα “παλαιάς κοπής”.
9 Likes
1 Like
Ωραία τα γράφεις γενικά, θα διαφωνήσω μόνο στο κομμάτι των συμβολισμών που αναφέρεσαι: δεν υπάρχουν συμβολισμοί στο έργο του Ταρκόφσκι όπως και των περισσότερων κινηματογραφικών δημιουργών που ξέρω, είναι πλήρως αντίθετοι με την έννοια του συμβόλου ή του συμβολισμού στα έργα τους. Τα σύμβολα είναι ιδεολογικές έννοιες που πρέπει αναγκαστικά να αποκωδικοποιηθούν ενώ ο Ταρκόφσκι αντιλαμβάνεται τις εικόνες σαν το ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει, δεν μπορούν να εξηγηθούν, με λίγα λόγια είναι αυτό που είναι και απλά εκφράζουν συναισθήματα, σκέψεις, την κατάσταση των προσώπων μια δεδομένη στιγμή κτλ. Απλά ο Ταρκόφσκι πιο σωστά θα μπορούσαμε να πούμε πως εκφράζεται πιο ποιητικά, πιο μεταφορικά και όχι τόσο περιγραφικά.
4 Likes