Το σενάριο δεν ήταν αρχικά έτσι.Λόγω θανάτου του Λετζερ άλλαξε(πέθανε όσο γινόντουσαν ακόμα γυρίσματα)Οι Ντεπ,Φαρελ και Λο δεν ήταν στο σενάριο,όπως και το τέλος της ταινίαςκαι ίσως γ’αυτό ήταν κάπως χαοτικό στο τέλος.
Πάντως και εγώ που το είχα δει στο σινεμά,άνετα θα το ξαναέβλεπα.
Nαι,το ξερω για τις αλλαγες,που για μενα,ισα ισα,μαρεσε πιο πολυ ετσι-με τις τρεις μεταμορφωσεις-…απλα ναι,επαιξε δυστυχως και αυτο το ρολο του…ειναι ψιλοαχταρμας απο ενα σημειο και μετα…και γενικα,οχι ακριβως αμπελοφιλοσοφιστικο-και ο μυνχαουζερ πανω κατω ιδιο θεμα ειχε-,απλα ηταν πολυ οτιναναι σε σημεια…
Ο θαυμαστός κόσμος του Τέρι Γκίλιαμ! Τρελοί άνθρωποι που ζουν σε έναν φυσιολογικό κόσμο ή μήπως φυσιολογικοί άνθρωποι που ζουν σε έναν κόσμο γεμάτο τρέλα; Όποια και να είναι η απάντηση, οι πρωταγωνιστές του Γκίλιαμ πάνε κόντρα στην ομοιομορφία και δεν είναι υπερήρωες (ούτε καν ήρωες). Όπως εχει πει και ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Τζακ Κέρουακ, “μόνο οι Τρελοί αξίζουν…”. Απλά υπέροχη ταινία!
Down By Law του Τζιμ Τζάρμους
Σημείωση: Είμαι Τζάρμους φάνμποης. Επί της ουσίας τώρα, εκπληκτική, λυρική, ποιητική, μια ταινία που μαγεύεσαι από τη λιτότητά της, με εκπληκτικές ερμηνείες με επικό ρεσιτάλ Μπενίνι (η 1η μη-ιταλική ταινία του). Αυτό που κάνει ο Τζάρμους δεν μπορώ να το εξηγήσω. Με μερικές γκριμάτσες, μερικές ατάκες και ένα απλό σενάριο, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα αριστούργημα που δίνει νέα υπόσταση στον όρο, τέχνη.
Gegen Die Wand του Φατίχ Ακίν
Μαύρο, απαισιόδοξο, καταθληπτικό, με εκπληκτικό νεύρο και πανέμορφες εικόνες. Ένα σκοτεινό, ρεαλιστικό παραμύθι που από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λέπτο προκαλεί δέος.
Κατά την ταπεινή μου άποψη εντελώς Stanley είναι η εκπαίδευση, το καλύτερο μέρος της ταινίας.
Μετά είναι μια τυπική (αντι)πολεμική ταινία.
Προσκύνησα στην εκπαίδευση, βαρέθηκα απίστευτα μετά.
Ηθελα να τη δω αλλα γραφω διαγωνισμα αυριο γαμωτ.
Βεβαια η τακτικη σταρ “10 λεπτα ταινια, 20 λεπτα διαφημισεις” ειναι λιγο πρηξαρχιδε.
Ειχα δει στον alpha το sleepers(de niro στα καλυτερα του) και ηταν καπως πιο ηπια τα πραγματα σε σχεση με τα διαλειμματα.
Ειδα επιτελους το 2012 λοιπον. Περιμενα κατι καλυτερο απο μια κλασσικη αμερικανια οπου ο καλος της υποθεσης τους σωζει ολους, τα ξαναφτιαχνει με τη γυναικα του, πεθαινει ο γκομενος της και κανεις δεν δινει ενα σκατο. Και πολλα αλλα τετοια. Μην αναφερουμε την κωλοφαρδια που τους εφαγε καθ’ολη τη διαρκεια της ταινιας.
Εχε χαρη που μου αρεσει ο Κιουζακ.