The Doors / the movie. Την έχω δει πολλές φορές, αλλά δεν την χορταίνω. Πραγματικά ο Κίλμερ (έτσι δεν λέγεται;) μοιάζει πολύ στον Μόρισσον εδώ…
Απίστευτη ταινία.
Είδα κι εγώ μια βιογραφία προχθές:
Control του Αντόν Κορμπίν
Βιογραφική ταινία για τη ζωή του Ίαν Κέρτις, τραγουδιστή των Joy Division, ο οποίος αυτοκτόνησε μόλις στα 23 του χρόνια, ανήμπορος να διαχειριστεί το σταριλίκι του και την προσωπική του ζωή παράλληλα. Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, χωρίς ψευτο-μελοδραματισμούς, τίμια και ειλικρινής ταινία με έναν εκπληκτικό Σαμ Ράιλι στον πρωταγωνιστικό ρόλο και έναν Κορμπίν πίσω από την κάμερα να χειρίζεται με μαεστρία το υλικό του. Εξαιρετική!
Ειδα το orphan !πολυ καλη ταινια με ανατρεπτικο σεναριο που ξεφευγει απο τα κλισε οικογενεια παει να μεινει σε ερημικο περιβαλλον:D
:thumbup:
Και είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Μέχρι τότε ήταν γνωστός για τα videoclip των Depeche Mode και κάποια των U2
Έχει και στα σκαρία ταινία με τον Clooney με τίτλο The American
γαμησε το control
ειδα zodiac, μπορω να πω οτι μ’αρεσε αρκετα αν και καταλαβαινω γιατι σε πολλους φανηκε μετρια/κακη. robert downey jr. ολα τα λεφτα.
και before sunset. οταν ξεκινησε ειπα “καμια συνηθισμενη νεροβραστη ρομαντικη μαλακια θα ναι”, στη συνεχεια εφτιαξε αρκετα, ειχαν ενα ενδιαφερον οι διαλογοι, σε μερικα σημεια γελασα και τελικα μπορω να πω οτι ηταν συμπαθητικη αλλα οχι κατι απιστευτο.
Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω τι δεν μπορεί να άρεσε. Η έλλειψη λύσης; Κατά τη γνώμη μου αυτό ακριβώς κάνει την ταινία αριστουργηματική.
:thumbup::thumbup:η ταινια γαμαει και ο Ραιλι ειναι καταπληκτικος…ρησπεκτ και σε Σαμανθα Μορτον,τρομερη ερμηνεια…
Έτσι ακριβώς είχα σκεφτεί και γω κάποτε όταν είχα δει το τρέιλερ σε ένα σινεμά, χωρίς να γνωρίζω την ύπαρξη του before sunrise… Δες το και αυτό (προσωπικά μου αρέσει πιο πολύ) για να έχεις πλήρη εικόνα.
είδα το armored.με μάτ ντίλον,λόρενς φίσμπερν,ζάν ρενό.ταινία δράσης ήταν με μία χρηματαποστολή αλλά όχι κάτι σπουδαίο σαν ταινία.
Ειδα το Law Abiding Citizen και μου αρεσε πολυ… Πολυ καλος ο Gerard Butler, απιστευτος ο χαρακτηρας που ερμηνευει και ειναι πολυ πειστικος στην αποδοση του ρολου…
Ειναι η τριτη φορα που το βλεπω μαλλον…κλασσικη ταινιΑΡΑ,του Τσαρλς Λουτον-και η μοναδικη του ως σκηνοθετης δλδ-…
ενας μελλοθανατος,που εχει σκοτωσει για αρκετα χρηματα-τα οποια εχει κρυψει,μοιραζετε την ιστορια του με το μικρο του γιο αλλα και την κρυψωνα…στη συνεχεια λεει την ιστορια-διχως ομως λεπτομεριες περι του μερους που εχει κρυψει τα λεφτα-,στον συγκατοικο του στο κελι,εναν απατεωνα με ειδικοτητα στο να ξαφριζει χηρες…ετσι,οταν ο απατεωνας βγει απο τη φυλακη,ντυμενος ιερεας,θα προσπαθησει να αποπλανησει χηρα και παιδια ωστε να μαθει που βρισκονται τα χρηματα…
Η ταινια ειναι ενα αριστουργημα του παγκοσμιου σινεμα,με φοντο τη δυτικη Βιρτζινια του '30,μερη βγαλμενα απο τη πενα του Μαρκ Τουεην,περιεχοντας σκηνες οπου ποιηση,μαγεια και ονειρο συνυπαρχουν,κανοντας την ταινια να θυμιζει ενα παραμορφωμενο και νοσταλγικο παραλληλα εφιαλτη…η αισθητικη της,τα σκηνικα,η ατμοσφαιρα,επηρεασαν απο Ληντς μεχρι Τερενς μαλικ και Μπαρτον κατα τη γνωμη μου…εκπληκτικο…
Το σημειο που η ταινια κανει τη διαφορα και ξεφευγει απο τα πιο ‘‘γηινα’’ ορια της,ειναι οι πρωταγωνιστες και η οπτικη αποδοση του κοσμου με βαση αυτους…η οπτικη της ταινιας απο ενα καθοριστικο σημειο και μετα,περνα μεσα απο τα ματια των 2 παιδιων,τα οποια καταδιωκει στα ποταμια και στους βαλτους ο Δολοφονος…αυτο εχει ως αποτελεσμα,τα παραπανω,δλδ αυτη την ονειρικη ατμοσφαιρα-σαν απο παραμυθι…επισης ο Ρομπερτ Μιτσαμ,στον καλυτερο ρολο της καριερας του,δινει ρεστα και ειναι ανατριχιαστικος ως ο ‘‘ιερεας’’ που προσπαθει να ξεκανει παιδια ωστε να βρει το χρυσαφι…με τα ανατριχιαστικα τατουαζ ‘‘Love-hate’’ στα δαχτυλα του,παυει να θυμιζει ανθρωπο απο ενα σημειο και μετα,και αρχιζει να φερνει στον Χαρο,ο οποιος απλα βγηκε να δρεψει…
Τεσπα,επειδη το γ@μησα,η ταινια ΣΠΕΡΝΕΙ,η σκηνη που περνανε απο τη μια οχθη του ποταμου στην αλλη,ειναι σαν βγαλμενη απο ονειρο και παραμενει μια απο τις καλυτερες και πιο τρομαχτικες σκηνες ολων των εποχων και γενικα,νομιζω πως ο καθενας πρεπει καποια στιγμη να δει αυτη τη ταινια…αν οχι,τοτε οποιοι απο δω γουσταρετε Μπαρτον,Ληντς,Σκορτσεζε,Μαλικ-γμστ,τους παντες σχεδον-,ας την ψαξουν…
edit:Kαι η σκηνη του ποταμιου για τους αμπαλους που βαριουνται να το δουν και εχουν-?- απορεια:p:
http://www.youtube.com/watch?v=iFzTBPy7nl8
την εχω κατεβασει και δεν την εχω δει ακομα. μαλακια.
Τα ‘‘Στίγματα’’, που έχει το Star σε λίγη ώρα τα σπάνε:):!:
+1
ooo yeah…
Καντο,ειναι πραγματικα εξαιρετικη σε καθε τομεα…
Milk. καλη ταινια, δεν εχω ιδεα αν ειναι ακριβης σε σχεση με τα πραγματικα γεγονοτα και τους χαρακτηρες, αλλα υποθετω οτι σε μεγαλο βαθμο ειναι. γαματος ο penn οπως παντα, αλλα το οσκαρ επρεπε να παει στον ρουρκ.
Gran Torino. αρκετα καλη, διασκεδαστικη στο μεγαλυτερο μερος της, το σεναριο ειχε να πει καποια πραγματα αλλα δεν ειναι και απο τα πιο ολοκληρωμενα που χει γραψει. η ερμηνεια του Ιστγουντ απολαυση. Επρεπε να χει παντως alternate ending με τον Ιστγουντ να
λεει στον παππα πριν παει στο σπιτι “ετοιμασε 6 φερετρα” και φευγοντας “λαθος, καντα 7”
Eγω ειμαι σε spree. Εχω γαμηθει να κατεβαζω ταινιες. Αναπληρωνω για την παυση που ειχα κανει οταν κλεισανε το gamato και το greek fun.
Λοιπον ειδα:
α) Το 2012. Απο τις πιο θεαματικες ταινιες που εχω δει. Γαμω τα εφε. Στη σκηνη που βουλιαζει η Καλιφορνια ειχα μεινει μαλακας. Αυτο ειναι και το ατου της ταινιας. Δυνατες σκηνες που εντυπωσιαζουν το κοινο. Κατα τα αλλα μια κλασσικη -πλεον- ταινια για το τελος του κοσμου απο αιτια της φυσης. Παντως δε τη βαρεθηκα καθολου.
β) Το Stalingrad. Ολοι μου ελεγαν πως ειναι και γαμω τις πολεμικες ταινιες και δεν ειχε τυχει να το δω ποτε. Ηταν οντως ωραια ταινια αν και δεν τρελαθηκα. Δειχνει τον πολεμο απο τη σκοπια μιας μεραρχιας Γερμανων στρατιωτων που τους στελνουν στο ανατολικο μετωπο. Πιο πολυ εστιαζει στην ματαιοτητα του πολεμου, τις σχεσεις των στρατιωτων (ακομα και απο αντιπαλα στρατοπεδα) και την ψυχολογια τους οταν βρισκοται στο μετωπο, παρα σε επικες μαχες στους δρομους της πολης.
γ) Το The Road. Μια μουφα και αλλη μιαμιση. Ειδα Βιγκο Μορτενσεν και Σαρλιζ Θερον στην αρχη και λεω “εδω ειμαστε”. Δεν αργησα να βαρεθω τη ζωη μου και να αρχιζω να κανω skip σε σκηνες μιας και το σκηνικο ηταν το ιδιο συνεχεια. Αυτος με το γιο του να προχωρανε και να προχωρανε προσπαθωντας να επιβιωσουν. Το καλο της ταινιας ηταν οτι ηθελε να δειξει το πως προσπαθει ο (συγκεκριμενος τουλαχιστον) ανθρωπος να κρατησει τις ηθικες αξιες και την αξιοπρεπεια του ακομα και οταν ολα εχουν καταρρευσει και να μην παραδοθει στην τρελα, αλλα για μενα δε το εσωσε και με αφησε με την εντυπωση της βαρετης ταινιας.
δ) Το Sherlock Holmes. Αρκετα ευχαριστη ταινια. Βεβαια λιγο ακυρη σε σχεση με τον Σερλοκ Χολμς που ολοι ξερουμε αλλα ηταν μια πιασαρικη αλλαγη. Ο τυπος μπορουσε να σου πει ακομα και τι ωρα ειχες γεννηθει κοιταζοντας τα νυχια σου ξερω γω. Και αμα λαχει σε βγαζει και νοκ αουτ σε 3 κινησεις. Αμερικανια σε αρκετα σημεια. Πιο πολυ το ευχαριστηθηκα λογω του πρωταγωνιστη (δε θυμαμαι ονομα :roll:) που του παει το εξυπνο χιουμορ και ηταν ωραιο διδυμο με τον Τζουντ Λο.
ε) Το Πορταιτο του Ντοριαν Γκρεη. Και αυτη γαμω τις ταινιουλες. Πανω-κατω οπως την περιμενα. Ναρκισσισμος, επαρση, ηδονισμος, αμαρτια, αιωνια νεοτητα και ενας φοβος κρυμμενος στο πισω μερος του εγκεφαλου που σιγα σιγα αρχιζει να βγαινει, για το τι συνεπειες φερνουν ολα αυτα. Αν και η φατσα του τυπου με προκαλλουσε να τον αρχισω στα μπουκετα για καποιο λογο, ηταν ωραια επιλογη για τον ρολο. Προσωπικα ομως θα προτιμουσα τον Stuart Townsend οπως ειχε παιξει τον Ντοριαν Γκρεη στο “League of Extraordinary Gentlemen” γαμω τα στυλακια.
The international με Clive owen και Naomi watts…δυνατη περιπετεια με πλοκή και πολυ καλες ερμηνειες και θεμα το τραπεζικό συστημα και τις παραπλευρες δραστηριοτητες του που δεν φαινονται…
και εγω ειδα το σερλοκ χολμς και ηταν αρκετα καλο…περισσοτερο κωμωδια παρα περιπετεια η μυστηριου