Συμπαθητικη,στα χναρια του Saw,οχι στον τροπο θανατου κτλ αλλα στην ιδεολογια (9 εγκλειστα ατομα σε ενα δωματιο τα οποια συνδεονταν μεσω μιας υποθεσης μεταξυ τους)
Rear Window του αλφρέδου. δεν το χα δει τελικά, λάθος νόμιζα 
ένας γυριστρούλης φωτογράφος (james stewart) έχει σπάσει το πόδι του στην - επιτυχή κατά τ’ άλλα - προσπάθειά του να βγάλει μια γαμάτη φώτο και είναι καθηλωμένος - καρεκλωμένος στο διαμέρισμά του για αρκετές βδομάδες. το πίσω παράθυρό του βλέπει σε ακάλυπτο, όπως και όλες οι πολυκατοικίες που πλαισιώνουν τον ίδιο χώρο και όπως είναι απολύτως φυσιολογικό, αφού βαράει μύγες ο άνθρωπος, αρχίζει και μπανίζει σιγά σιγά τους γείτονες για να περάσει την ώρα του κι αυτός. μέσα σε όλα, δεν είναι και πολύ θερμός στην ιδέα της παντρειάς με το γκομενάκι του (grace kelly), αφού βλέπει πως έχουν κάποιες θεμελιώδεις διαφορές περί ιδεατού τρόπου ζωής. σε κάποια φάση, αρχίζει να πιστεύει πως ένας γείτονάς του έσφαξε τη γυναίκα του και παρά τις καραμπαμ ενδείξεις περί του αντιθέτου, παλεύει να το αποδείξει μέχρι τελικής… πτώσεως.
αρκετές ανατροπές και κουλ ατάκες σε μια ταινία που εστιάζει κατά κύριο λόγο στις ανθρώπινες σχέσεις, μέσα σε μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα (όπως συμβαίνει συνήθως στις ταινίες του χιτσκοκ), παρά το υποτιθέμενο φονικό.
δείτε την τώρα που χει ζέστη, θα μπείτε στο πετσί του πρωταγωνιστή. ομορφιές!
μας εγινε η καρδια περιβολι σε σημεια…
βαρυ το θεμα και δυσκολο…(το θεμα οχι η ταινια)
πραγματεύεται τι ζωη του Jack Kevorkian(γιατρου) και τις προσπάθειες του να βοηθησει ανθρώπους με ανιατες ασθένειες να αυτοκτονήσουν…
overall καλη τανια…
τοδα χθες στο φιλμνετ κ το αφησα να παιζει μιας κ οντως ξεκινα πολυ ενδιαφεροντα
οτι λεει ο συναδελφος απο πανω με εχει καλυψει απολυτα.
Καλουλα ηταν…λιγο καηλα
Strangers
Μαρεσε!
Είδα για πολλοστή φορά το Άλιεν, αυτή την φορά την Director’s Cut έκδοση. Μια απο τις πιο αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Μία απο τις ελάχιστες που θεωρώ Α-Ψ-Ε-Γ-Α-Δ-Ι-Α-Σ-Τ-Ε-Σ. Ρυθμός, σασπένς, ατμόσφαιρα, διάλογοι, χαρακτήρες (το στοιχείο που χωρίζει το Aliens του Κάμερον απο την τελειότητα), εφέ, η ΘΕΙΚΗ μουσική του Jerry Goldsmith (για μένα το καλύτερο score ταινίας ever).
Οι ηθοποιοί είναι απίστευτοι, νιώθεις την καθημερινότητα τους όταν είναι ατάραχοι και νιώθεις (για τα καλά) τον παραλυτικό φόβο τους όταν έρθουν αντιμέτωποι με το πρωτόγονο αίσθημα της ανάγκης για επιβίωση.
Δεν υπάρχει σεκάνς ή ξεχωριστή σκηνή την οποία να μη λατρεύω…Το πως ξετυλίγεται το Αlien στην οθόνη είναι ένα εκπληκτικό μάθημα σκηνοθεσίας και εσωτερικού ρυθμού αφήγησης (Ridley you are my hero:p).
σιγά την ταινία…, δεν έχει και κανένα σενάριο ολκής, για να θεωρείτε σπουδαία
Ξου ρε, εσύ στα Blade Runner σου:p
Το σενάριο ίσως όντως να είναι το μόνο απλοικό στην ταινία, αλλά η ιδέα, η σύλληψη, Ο ΚΥΚΛΟΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ…όλα απο το μηδέν…χωρίς να είναι βασισμένο σε καποιο βιβλίο πχ… για μένα πολύ πιο πάνω απο το τάδε περίπλοκο σενάριο
Είδες, επίτηδες δεν ανέφερα πιο πάνω το σενάριο και το έπιασε η σουπιά:p
μαζί σου είμαι 
το σχόλιο ήταν τιμητική αναφορά στην διαμάχη monte - lupin σε άλλο thread 8)
Ωχ μη μου τους φέρεις εδώ please:lol:
:lol::lol::lol:
ερχομαι
Έλα τερατάκι όπως είσαι, έτσι θα καταλήξεις
:p:p
Το Fight Club, βλέπω, για ακόμη μία συναρπαστική φορά:):!:
Higher Learning
Πολύ καλή ταινία του 1995, σχετικά με τη ζωή στο Αμερικανικό κολλέγιο Columbus. Γουστάρω απόλυτα ταινίες της εποχής με τέτοιου είδους θέμα, ενώ στη συγκεκριμένη παίζουν πολύ καλοι ηθοποιοί σε νεανική ηλικία. Η μόδα του grunge μάλλον ακόμη θέριζε, πολύς κόσμος είναι ντυμένος σε αυτό ακριβώς το στυλάκι. σεναριακά το βρήκα άψογο και κατανοητότατο, η σκηνοθεσία μου άρεσε ενώ και η μουσική είχε πολύ ενδιαφέρον. Με λίγα λόγια διαμάντι από τα λίγα 
Ray
Σχετικά με τη ζωή του Ray Charles. Είχε ενδιαφέρον, ενώ το καλύτερο του στοιχείο ήταν φυσικά η μουσική. Κούραζε κάπως προς το τέλος επειδή εξελισσόταν αργά, αλλά γενικότερα άξιζε την ώρα του.
In America
είναι σχετικά με τη ζωή μια οικογένειας Ιρλανδών που μεταναστεύουν στη Νέα Υόρκη. Πολύ καλό έργο, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ιδιαίτερα λυπηρό στο τέλος σου αφήνει αισιόδοξο μήνυμα με πολύ γοητευτικό και ρεαλιστικό τρόπο.
εφυγε για τορεντακι asap…καλα που μου το θυμησες,οντως,διαμαντακι κανονικο…πιο μικρος το εβλεπα συνεχεια οταν το εδειχνε η τιβι-και παιζει και ο υπερθεος Ice Cube του οποιου σχεδον ολες οι ταινιες στα mid 90s ηταν μια και μια…
Καλός είναι μωρέ, αλλά τρομερό ποζέρι, όταν παίρνει αυτό το serious face του πολύ βαρύ και άγριου τύπου, πάντα κοντεύω να πέσω από το καναπέ γελώντας :lol:
Εχθές είδα το A face in the crowd, του Ηλία Καζάν. Το κυρίως θέμα είναι το πως ένας απλός ανθρωπάκος καταφέρνει να αποκτήσει τεράστια δύναμη και αυτό τον οδηγεί στη καταστροφή. Μου θύμισε κάπως το Being There, και κατάφερε να με κρατήσει ξύπνιο ενώ νύσταζα απίστευτα. Πολύ λυπηρή ταινία, οι δύο κεντρικοί πρωταγωνιστές απίστευτοι, και ενώ διαφωνώ με κάποια νοήματα που προσπαθεί να περάσει η ταινία, συνολικά άλλο ένα καλό έργο από τα παλιά που αξίζει τη προσοχή αρκετού κόσμου.
Εγώ π΄’αλι διαφωνώ κυρίως με τον ρουφιάνο σκηνοθέτη, αν και δεν πρέπει να μπερδεύουμε τον δημιουργό με το δημιούργημα:):!:
μαρεσε αρκετα,ηταν ευχαριστο και ειχε και φοβερα soundtrack…το σεναριο ηταν καλο,αν και στη φαση που…
ανεβαινει ο τυπος στο διαστημοπλοιο,ουτε μας εξηγει πως εφτασε εκει και κυριως το πως ειναι ζωντανος ενας ανθρωπος που ηταν χαμενος στο διαστημα 7 χρονια και τωρα ειναι σε μορφη zombie
εκτος αυτου,ολα τα αλλα ηταν οκ!