τι φωτογραφια ειναι αυτη ρε τσοντιαρη?
[SIZE=“3”]Ταινιαρα.[/SIZE]
3η φορα που το βλεπω και παλι με αφησε μαλακα
περαν της τρομακτικης ερμηνειας του F.Murray Abrahams ως Σαλιερι ( απο τα πιο αξια οσκαρ σε ανδρικη ερμηνεια εβερ)
περαν της εκπληκτικης αναπαραστασης της τοτε εποχης
περαν του αρτια δομημενου σεναριου κ της σκηνοθεσιας του μιλος φορμαν
αυτο που σου μενει πιο πολυ απολα ειναι αυτη η ΜΟΥΣΙΚΗ.
οταν το ειδα πριν κατι μηνες για 2η φορα θυμαμαι να παταω pause στις 2 το πρωι για να βαλω να κατεβαινει το don giovanni (η σκηνη πουναι και στην ταινια ειναι απλα ανατριχιλιες)
μετα την χθεσινη θεαση καηκα με το requiem το οποιο ακουω τωρα κ η τριχα καγκελο…8O
δειτε αυτη τη ταινια , κ θαυμαστε πως 300 χρονια μετα ο μοτσαρτ παραμενει πιο θεος απο ποτε διχως facebook,twitter,nyspace και λοιπες media παπαριτσες
http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/19840101/REVIEWS/401010306
Αwake μαζί σου:thumbup:
Αυτή η ταινία με έχει στοιχειώσει απο μικρό.
Θυμάμαι μικρό παιδάκι, μόλις είχα κλείσει τα 13, με πήγε ο πατέρας μου σε συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, όπου θα έπαιζαν το Ρέκβιεμ. Μολις μπήκε το Dies Irae, αρχισα να δακρύζω…και δε σταματησα ώσπου τελείωσε η συναυλία…Ήταν ότι ομορφότερο είχα ακούσει ποτέ μου…που να το ακουγα και απο καμιά σοβαρή ορχήστρα δλδ…Κλασική δεν ακούω με την ίδια ζέση όπως παλιά, αλλά όταν αποφασίσω να ακούσω, καμιά μουσική δεν ικανοποιεί τις αισθήσεις μου τόσο…
Ον τόπικ, η ταινία προτείνεται ανεπιφύλακτα…οι βιογραφικές συνήθως βγαίνουν μάπα…αλλά αυτή αποτυπώνει τέλεια το μεγαλείο και τις ιδιαιτερότητες του προσώπου που παρουσιάζει.
Θαυμάσιο το Amadeus.
Παίζει να ναι η απ΄οτις πρώτες ταινίες που έγραψα στο τόπικ :Ρ
The thirteenth floor …
Ταινία α λα Μάτριξ … Πρέπει να είχαν βγει την ίδια περίοδο οπότε μάλλον η δεύτερη επισκίασε την πρώτη .
Αυτό θέλω εδώ και μέρες να το δω. Με έπεισες και θα μπει στο πρόγραμμα για αυτή τη βδομάδα
ειδα αυτο χθες που το ειχε η τv αν και πρεπει να το ειχα δει και πολυ παλια γιατι μου σκαγαν φλασιες…νταξ ειναι του 90 αλλα βγαζει πολυ 80ιλα=τρουιλα:p και μ’αρεσε…ωραιο σαν ιδεα αν και τα χαλασε λιγο με τις “εξιλεωσεις” αλλα κ μονο η ατμοσφαιρα αξιζε
Ταινιάρα, με είχε καθηλώσει:):!:
ειδα χθες ενα ντοκιμαντερ του κουλογλου με δραματοποιημενες σκηνες: “εξομολογησεις ενος οικονομικου δολοφονου”
εχει φαει πολλες επικρισεις αλλα εμενα μ αρεσε πολυ.
πολυ μεγαλη μαχη για να μην με παρει ο υπνος…
απογοητευση…
The Pianist
Απίστευτο έργο και μάλλον στα καλύτερα που έχω δεί, όπως και ένα από τα λίγα που λυπάμαι που δεν το παρακολούθησα στο σινεμά όταν πρωτοβγήκε. Σκηνοθεσία τέλεια, οι ερμηνίες απίστευτες, και το ότι ήταν αληθινή ιστορία το κάνει ακόμη πιο συγκλονιστικό.
Lupin με κατεστρεψες.!
και ηθελα να το δω σημερα.
θα δω το Vertigo ή το Rear Window
σε εσωσα απο ενα ανουσιο και βαρετο 2ωρο,trust me:p
rear window δεν έχω δει, αλλά το vertigo τσακίζει.
ενταξει πλακα κανω…
θα δω το vertigo αν ειναι…
πω πωωωω…αυτή την ταινία crimson απαξ και τη δεις…δεν την ξεχνάς ποτέ…σφηνώνεται στο υποσυνείδητο
μπρρρρρρ:p
Πολυ καλο!!! 
Το Σταρ, αν δεν κάνω λάθος, έχει λίγο πριν τα μεσάνυχτα το The Mist…Η Ομίχλη…καμιά σχέση με του Κάρπεντερ…το τέλος αυτής της ταινίας είναι ότι πιο δραματικό έχω δει, ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή, είναι απλά καλή:):!:
Εγω στο Mist μολις τελειωσε η ταινια εμεινα μερικα δευτερολεπτα ακινητος τελειως και μετα πεθανα στο γελιο!!! Δηλαδη το τελος δεν υπαρχει και οντως αν το τελος δεν ηταν αυτο που ηταν θα ηταν μια μετρια ταινια!!!Θα την ξαναδω παντως:p