Moλις ειδα το “Τεσσερις Μυγες σε Μπλε Βελουδο” και ηταν ενα αρκετα καλο giallo.
Ειδα χτες το Celda 211
Φοβερη ταινια, ωραια πλοκη και πολυ καλες και οι ερμηνειες… Με εξεπληξε ευχαριστα, την περιμενα καλη, αλλα οχι τοσο. Την προτεινω ανεπιφυλακτα.
παραδόξως μου άρεσε αρκετά…το γεγονός ότι όλα γίνονται μέσα σε μια νύχτα δρα θετικά, και τα 88 λεπτά που διαρκεί δεν είναι λίγα καθώς αν το πήγαινε παραπάνω θα πλάτειαζε όπως αρκετές άλλες ταινίες του είδους.ο steve carell μου αρέσει πολύ σε τέτοιους ρόλους.είναι από τους καλούς κωμικούς ηθοποιούς αυτή τη στιγμή.
μια ευχάριστη κωμωδία που εννοείται ότι προτείνεται σε όλους τους φανς του είδους.
Εψές
Είχα ξεχάσει σχεδόν πόσο σπουδαία ταινία είναι. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας ενός μπάτλερ και μιας οικονόμου σε αριστοκρατική σπιταρόνα της Αγγλίας του μεσοπολέμου, εν μέσω των δραματικών παρασκηνιακών πολιτικών ζυμώσεων που προηγήθηκαν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο James Ivory συνενώνει αυτά τα δύο διαφορετικά στοιχεία του σεναρίου με τρόπο πραγματικά αριστοτεχνικό.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι η ταινία πολιτικά πάσχει, καθώς προσπαθεί εμφανώς να αθωώσει εκείνο το τμήμα της βρετανικής άρχουσας τάξης που συμπαρατάχθηκε ανοιχτά με τους Ναζί μέχρι και το ξέσπασμα του πολέμου, ως ένα βαθμό εξέθρεψε την ασυδοσία τους και τους αποθράσυνε πέρα από κάθε όριο, παρουσιάζοντας εκείνους τους Εγγλέζους τζέντλεμεν ως εύπιστους και υπερβολικά τίμιους “ερασιτέχνες” της πολιτικής διπλωματίες που τους “έπιασαν κότσο” οι… κακοί Ναζί. Παπάρια μάντολες! Ακόμα κι έτσι βέβαια η ταινία είναι καθηλωτική και κυρίως λόγω των κορυφαίων ερμηνειών από τους δύο πρωταγωνιστές της. Ειδικά για το Μέγα Anthony Hopkins, τί μπορεί να πει κανείς. Τολμώ να πω ότι αυτό το Ιερό Τέρας της Υποκριτικής (για μένα ο καλύτερος ηθοποιός ever) σ’ αυτήν την ταινία έκανε την ερμηνεία της ζωής του. Μπορεί ο ρόλος αυτός να μην ήταν τόσο “αβανταδόρικος” όσο εκείνος στη Σιωπή των Αμνών π.χ., αλλά ήταν άπειρα πιο δύσκολος. Κι όμως ο Hopkins κατάφερε να τον κάνει τόσο δικό του που δεν μπορώ να διανοηθώ κανέναν μα κανέναν άλλο ηθοποιό που θα μπορούσε να παίξει αυτόν το ρόλο. Κατάφερε να αποδώσει το βουβό σπαραγμό του ανθρώπου ο οποίος είναι καταδικασμένος μια ζωή να απαρνείται τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του στο βωμό της εκπλήρωσης των εργασιακών του καθηκόντων, με ανεπαίσθητες συσπάσεις του προσώπου του, μικρές αλλά συνταρακτικές παύσεις στο ρυθμό της ομιλίας του και αλλαγές στη στάση ή την κλίση του κορμιού του! Έτσι κάνουν οι ΜΕΓΑΛΟΙ ηθοποιοί, κύριοι. Άξιος, άξιος.
οντως εδω ο χοπκινς ειναι βουβο ηφαιστειο
μπορει ολοι(η μαζα που λεγαμε) να λενε για την (τρομερη μεν-αβανταδορικη δε) ερμηνεια του στην σιωπη των αμνων
αλλα εδω παιζει οπως λες, με ενα βλεμμα με μια σιωπη,με ενα νευμα στο προσωπο του
απιστευτη ερμηνεια,και εγω την θεωρω την κορυφη αποσα εχει κανει (σαν ερμηνεια)
και καπου διαβαζα που καποιος τον εθαβε κ ελεγε ΄σιγα τον ηθοποιο’…#-o
Χαίρομαι που συμφωνείς μαζί μου, αλλά σταμάτα να χρησιμοποιείς δικά μου λεγόμενα για να βγάλεις πάλι τον ελιτισμό σου!
Προς αποκατάστασιν της ιστορικής αλήθειας και αποφυγή παρεξηγήσεων για τις απόψεις μου, η Σιωπή των Αμνών ναι ΕΙΝΑΙ ταινιάρα και η ερμηνεία του Χόπκινς σ’ αυτήν ΕΙΝΑΙ ερμηνειάρα. Για την ακρίβεια, φαντάζομαι πώς θα προσπαθούσαν να αποδώσουν αυτό το ρόλο οι περισσότεροι ηθοποιοί και απλά… γελάω.
Δεν την είδα ακριβώς σήμερα, αλλά πριν καμιά 15αρια χρόνια και δε θυμάμαι πώς την λένε και θέλω τη βοήθεια σας (δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο πιο σχετικό θέμα, αλλά κι εδώ κολλάει νομίζω- λαίμαι τώρα).
Πρέπει να είναι παραγωγή 1970-90, αυτό που λέμε δραματική, πρωταγωνιστεί ένα παιδάκι που μέσα στον κακό χαμό ενός για άγνωστους λόγους συγκεντρωμένου πλήθους, χάνει τους γονείς του και βρίσκεται μόνο του. Το setting είναι τέλη 19ου αιώνα, ή αρχές 20ου, στη βικτωριανή Αγγλία -ή στον απόηχό της-, δηλαδή τύπισσες κυκλοφορούν με τις ομπρέλες τους, οι άντρες με καμπαρντίνες και καπέλα κετς. Μία χαρακτηριστική σκηνή που θυμάμαι είναι όταν το παιδάκι βρίσκει κάτι τύπους και του δίνουν ένα πιάτο ρύζι και αυτό πεινασμένο πέφτει και το τρώει με τα χέρια. Όλα τα αποπάνω στο περίπου, αν κάποιος έχει οποιαδήποτε ιδέα ας την ρίξει γιατί το’χω καημό από μικρό παιδί να την ξαναδώ.
λιγο λαθος θυμασε το στησιμο,αλλα αυτη ειναι η ταινια κατα 99,9%
εκτος εαν λeει για το david copperfield 8)
Νομίζω πως δεν είναι κάτι από τα δύο, τουλάχιστον για το copperfield απ’ό,τι βλέπω δεν υπάρχει κάποια μεταφορά του σε ταινία εκείνη την εποχή, ενώ δε θυμάμαι να έχει μέσα γιαπώνια. Η σκηνή με το ρύζι είναι η μόνη που θα με σώσει και θα την βρω κάποτε. Θενξ για τις απόπειρες πάντως 
Το είχε χτες στη Βουλή.
Δέος. Για άλλη μια φορά.
τελικα ειναι ο τροτσκυ αυτος ή δεν ειναι???
:p:p
Πριν από λίγο “Το Τελευταίο Σπίτι Αριστερά” του 1972 και ήταν όπως φημήζεται : ερασιτεχνικό και cult.
Bαθμός : 7
Eιδα :
- Το Zombie Flesh Εaters του τρομερου Λουκιο Φολτσι και ηταν πολυ καλο. Ουτως η αλλως στο ζομποσινεμα ειναι μετρημενες στα δαχτυλα της μιας παλαμης οι καλες ταινιες.
Βαθμός : 8
- Το Μeet The Feebles. Kαθαροαιμο δειγμα της εξωφρενικης περιοδου του Τζακσον, αλλα το βαζω τριτο κατα σειρα μετα απο Braindead και Βad Taste.
Βαθμός : 7
deja-vu?? :?
γουτουφου?
[B]1) Deja vu
Το Déjà vu είναι η εμπειρία του να έχετε βιώσει ή δει μια νέα κατάσταση στο παρελθόν. Να νιώσετε σαν το γεγονός να έχει ήδη συμβεί ή να επαναλαμβάνεται. Η εμπειρία συνήθως συνοδεύεται από μια έντονη αίσθηση οικειότητας και μια αίσθηση παραδοξότητας ή παραξενιάς. Η ?προηγούμενη? εμπειρία συνήθως αποδίδεται σε ένα όνειρο, αλλά μερικές φορές υπάρχει μια σταθερή αίσθηση ότι έχει πραγματικά συμβεί στο παρελθόν.
Deja Vecu
Το Déjà vécu είναι αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι δοκιμάζουν όταν νομίζουν ότι βιώνουν το deja vu. Déjà vu είναι η αίσθηση που έχει κάποιος όταν έχει δει κάτι πριν, ενώ déjà vécu είναι η εμπειρία του να έχει δει ένα γεγονός στο παρελθόν, αλλά με μεγάλη λεπτομέρεια, όπως το να αναγνωρίσει μυρωδιές και ήχους. Αυτό, επίσης, συνήθως συνοδεύεται από μια πολύ ισχυρή αίσθηση γνώσης για το τι πρόκειται να γίνει στη συνέχεια.Deja Visite
Το Déjà visite είναι μια λιγότερο κοινή εμπειρία και περιλαμβάνει μια παράξενη γνώση ενός νέου τόπου. Για παράδειγμα, ίσως γνωρίζετε την τοποθεσία γύρω σας (μια νέα πόλη ή ένα τοπίο) παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν την έχετε επισκεφτεί. Γνωρίζετε, δηλαδή, ότι είναι αδύνατο για σας να έχετε αυτή τη γνώση και όμως την έχετε.http://www.otherside.gr/wp-content/uploads/2010/06/Crazy-550x315.jpg
Deja Senti
Το Déjà senti είναι το φαινόμενο του να έχεις ήδη νιώσει κάτι. Η φράση ?αυτό το έχω ξανανιώσει? αποτυπώνει απόλυτα το Deja Senti. Αυτό είναι αποκλειστικά και μόνο ένα ψυχικό φαινόμενο και σπάνια παραμένει στη μνήμη μας αργότερα. Αρκετοί επιληπτικοί ασθενείς βιώνουν συχνά το deja senti.Jamais Vu
Το Jamais Vu περιγράφει μια γνώριμη κατάσταση την οποία δεν αναγνωρίζουμε. Συχνά θεωρείται ότι είναι το αντίθετο του déjà vu. Ο παρατηρητής δεν αναγνωρίζει την κατάσταση αν και είναι γνωστό ότι παρευρισκόταν σε αυτή. Όπως όταν ένα άτομο προς στιγμήν δεν αναγνωρίζει ένα πρόσωπο, μια λέξη, ή έναν τόπο παρά το γεγονός ότι στην ουσία τα γνωρίζει.Presue Vu
Το Presque Vu είναι πολύ παρόμοιο με την αίσθηση στην ?άκρη της γλώσσας?. Όταν κάποιος είναι έτοιμος να πει μια λέξη αλλά κολλάει το μυαλό του και δεν του βγαίνει.L?esprit de l?escalier
L?esprit de l?escalier είναι όταν μας έρχεται μια ιδέα, μια έξυπνη σκέψη όταν είναι πολύ αργά. Είναι το γνωστό σε εμάς ?κατόπιν εορτής?.http://www.otherside.gr/wp-content/uploads/2010/06/deka-fainomena-tou-myalou-01.jpg
8 ) Capgras Delusion
Το Capgras Delusion είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ένα άτομο πιστεύει ότι ένας στενός φίλος ή ένα μέλος της οικογένειας του έχει αντικατασταθεί από ένα πανομοιότυπο και αναζητεί αυτόν που τον εξαπάτησε. Αυτή την αυταπάτη την συναντάμε σε άτομα που πάσχουν από σχιζοφρένεια.
Fregoli Delusion
Το Fregoli Delusion είναι ένα σπάνιο φαινόμενο του εγκεφάλου στο οποίο ένα άτομο έχει την πεποίθηση ότι διαφορετικοί άνθρωποι είναι το ίδιο πρόσωπο σε ποικίλες μεταμφιέσεις. Συχνά συνδέεται με την παράνοια και την πεποίθηση ότι το άτομο που είναι μεταμφιεσμένο προσπαθεί να τους καταδιώξει.Prosopagnosia
Η Prosopagnosia είναι ένα φαινόμενο στο οποίο ένα άτομο αδυνατεί να αναγνωρίσει πρόσωπα των ανθρώπων ή αντικειμένων που έπρέπει να γνωρίζει. Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν αυτή τη διαταραχή είναι συνήθως σε θέση να χρησιμοποιούν άλλες αισθήσεις τους για να αναγνωρίσουν τα άτομα ? όπως αρώματα ενός προσώπου, το σχήμα ή το στυλ των μαλλιών τους, τον ήχο της φωνής τους, ή ακόμα και το περπάτημα τους. Μια κλασική περίπτωση αυτής της διαταραχής παρουσιάστηκε σε ένα βιβλίο το 1998 που ονομάζεται ?Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη σύζυγό του με ένα καπέλο».[/B]
…
\m/
ζεσταμα για Inception την τριτη