συγγραφέας(Jeff Daniels) μετακομίζει για λίγο καιρό σε ενα σπίτι στην εξοχή κοντά σε μια μικρή πόλη…βλέπει την γυναίκα του(Lisa Kudrow) μόνο τα σαββατοκύριακα λόγο της δουλειάς της(γιατρός), και δεν ξερει αν καν είναι μαζί…μαζί του μετακομίζει και ο φανταστικός του φίλος…ένας υπερηρωας(Ryan Reynolds)-alter ego του συγγραφέα…
στην πόλη γνωρίζει μια κοπέλα(έφηβη)(Emma Stone) που προσλαμβάνει για babysitter…μόνο που δεν έχει παιδί…:!:
μεταξύ τους υπάρχει κάτι το εξαιρετικό καθώς δεν διαφέρουν και πολύ…
πολύ όμορφη ταινία, απλή, αλλά καθόλου βαρετή…
ο Jeff Daniels είναι ιδανικός για τέτοιους ρόλους
η Lisa Kudrow(φιλαράκια) ταιριάζει και αυτή στο ρόλο της συζύγου
και οσο για την Emma Stone(Zombieland και νέο spiderman) είμαι ερωτευμένος.!!!
Annie Hall (1977) του Γούντι Άλεν
Εντάξει, αρκετά καλό, αλλά το περίμενα αρκετά καλύτερο. Βασικά μάλλον δεν μου άρεσε τόσο επειδή έχοντας δει αρκετές, πιο πρόσφατες ταινίες του Άλλεν, φαίνεται ξεκάθαρα πως αποτελεί, και για τον ίδιο ακόμα, σημείο αναφοράς αυτή η ταινία. Όλες οι πιο πρόσφατες ταινίες του είναι ξεκάθαρα επηρρεασμένες από αυτήν (τεράστια απόδειξη το Whatever Works που κάνει μπαμ ότι είναι μια όμορφη και έξυπνη κόπια του Annie Hall).
Γενικά, αυτό που μου αρέσει στον Άλλεν, είναι τα πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία που χρησιμοποιεί και αυτοσαρκάζεται με τρομερή ψυχραιμία και πανέξυπνο χιούμορ. Επίσης, μερικές ατάκες του τσακίζουν κόκκαλα.
Αριστούργημα! Εκπληκτική και απόλυτα πιστή (χωρίς φυσικά να ξέρω και πολλά πράγματα γι’ αυτό, μόνο ότι έχω διαβάσει) αναπαράσταση της επανάστασης των Ισπανών ενάντια στον δικτάτορα Φράνκο. Δραματουργικά άψογο, καθηλωτική σκηνοθεσία, υπέροχες ερμηνείες, πανέμορφη φωτογραφία και εξαιρετική μουσική. Μια ωδή στην ελευθερία και ένα σχόλιο για την κατάρρευση των ιδεολογιών.
Videodrome (1982) του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ
Καλτιά ολκής από τον μετρ του φανταστικού και σουρεαλιστικού τρόμου αν και δεν ήταν τόσο mind-fucking όσο περίμενα (χωρίς αυτό να είναι κακό). Απόλυτα επίκαιρη μέχρι και σήμερα (σχεδόν προφητική θα την έλεγα), αφού καυτηριαζεί ευφυέστατα και με μοναδικό τρόπο τον εθισμό με την τηλεόραση, την αποχαύνωση που προκαλεί και την υποβόσκουσα καθοδήγηση που επιβάλλει.
η ταινία ξεκινάει ως εξής: “The following is a work of fiction. Any resemblance to persons living or dead is purely coincidental. Especially you Jenny Beckman. Bitch.”
ρομαντική κομεντί, αλλά καμία σχέση με τις περισσότερες τοιυ είδους.η zooey deschanel έγινε μετά από αυτήν την ταινία indie είδωλο, και η χημεία της με τον joseph gordon - levitt είναι αρκετά καλή.η ταινία έχει καλές μουσικές αναφορές, και η σκηνή “expectations/reality” βάζει κάτω όλες τις σιροπιαστές αμερικάνικες κομεντί.τα συνεχή flashbacks ίσως κουράζουν στην αρχή, αλλά στην πορεία θα καταλάβεις πως συνδράμουν στην εναλλακτικότητα της ταινίας σε σχέση με τις υπόλοιπες του είδους.εξαιρετική, αλλά ΔΕΝ είναι η ταινία που θα πας να δεις με το ταίρι σου…
μάλλον εννοείς τη φετινή κυκλοφορία της ως she & him.εγώ το βρήκα σχετικά καλό, αλλά ως εκεί.αν δεν ήταν κυκλοφορία της zooey δε θα είχε ασχοληθεί κανείς.
εξαιρετικό πάντως το soundtrack της ταινίας.
ξεκιναει ωραια, με χιουμορ αλλα απο ενα σημειο και μετα γινεται βαρετη και το κλεισιμο ειναι ελεεινο. μια χαρα την βλεπεις με το ταιρι σου. γενικα τιποτα το σπουδαιο.
το κλείσιμο είναι ελεεινό μόνο αν περιμένεις ένα τυπικό κλείσιμο για ρομαντική κομεντί.αλλά είναι κάτι που δεν περιμένεις.και ακριβώς γι’αυτό δεν είναι ελεεινό.τώρα, μπορείς να τη δείς με το ταίρι σου, αρκεί μετά το τέλος της ταινίας να της πεις “είσαι η autumn μου”.
για μένα, μαζί με το eternal sunshine of a spotless mind ίσως οι καλύτερες ταινίες του είδους στα 00’s.
το γαμησες και ψοφησε. το τελος ειναι ελεεινο ακριβως επειδη ειναι προβλεψιμο και τυπικο.
το esotsm δεν το βαζεις στην ιδια κατηγορια αλλα αν εννοεις γενικα ταινιες για ερωτες, σχεσεις κτλ το 500days δεν μπαινει ουτε στις 20 της δεκαετιας.
άνετα μπαίνει, και μέσα στη 10άδα κιόλας.8)
σε μια τυπική αμερικάνικη κομεντί, στη σκηνή expectations/reality θα συνέβαινε ό,τι συμβαίνει στο σκέλος expectations, και μετά έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.η ταινία είναι εναλλακτική σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες ρομαντικές σαχλοκωμωδίες, και αντιμετωπίζει το θέμα του love story όπως θα έπρεπε να αντιμετωπιζόταν.
τεσπα, διαφωνούμε καθέτως, οριζοντίως και επί ταυτά…
το οτι ειναι εναλλακτικη σε σχεση με ταινιες meg ryan δεν μου λεει κατι, δεν την κρινω αναλογα με ρομαντικές σαχλοκωμωδίες. παλι εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα. δεν λεω οτι ειναι για πεταμα. στην σκηνη με το ασανσερ γελασα δυνατα. απλα δεν ειναι τιποτα το σπουδαιο. απο περιεργεια ποιες αλλες θα εβαζες μεσα στη δεκαδα?
Προσπάθεια αναβίωσης της πρώτης και καλύτερης φυσικά ταινίας. Δεν είναι κακή αλλά δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να μου κάνει την ίδια εντύπωση με την παλιά. Καλές ιδέες στο σενάριο προσπερνιούνται εύκολα και γρήγορα ενώ μερικοί χαρακτήρες δεν έχουν λόγω ύπαρξης. Πάντως αν και καλός ηθοποιός οι macho ρόλοι δεν πάνε με την καμία στον Adrien Brody.
σίγουρα θα έβαζα μέσα το eternal sunshine of a spotless mind.το love actually επίσης μ’αρέσει αρκετά.το amelie από τις καλύτερες ταινίες ever, και τα notebook και serendipity ως guilty pleasures.το stranger than fiction ως κάτι πιο εναλλακτικό, σίγουρα το vicky christina barcelona, και στο νο.1 το high fidelity.μάλλον ξεχνάω κάποια.μέσα σε όλα αυτά και το 500 days of summer ε?
Και μόνο που υπάρχουν τα The Notebook και Love Me If You Dare, καταλαβαίνουμε ότι απέχει πάρα πολύ, το “500 μέρες με τη Σάμερ”, αν και φυσικά είναι ωραία ταινία.
Μάλλον 20άδα λογικά θα είναι, αλλά εντάξει δεν έχει νόημα να αρχίσουμε πάλι λίστες. Σίγουρα υπάρχουν αρκετές και πολύ καλύτερες από αυτήν.
καλα και το Love me if you dare δεν ειναι κατι απιστευτο, απλα ειναι γαλλικη, εχει ωραιο σαουντρακ και παιζει η γυναικα των ονειρων μου. κατα τα αλλα απλα οκ. horror κατεβασε οπως εισαι το in the mood for love. ακου κει love actually.
τι σχέση έχουν οι ταινίες του kar wai με δυτικότροπες ρομαντικές κομεντί?:-k
ταινιάρα και το in the mood for love και το 2046, αλλά σε εντελώς άλλο είδος.
και μια χαρά ταινία είναι το love actually.8)
