Και μόνο να φανταστώ π.χ. το Nemo στα ελληνικά με πιάνει ρίγος…
On topic.
Απόψε είδα επιτέλους τον Πιανίστα. Τα συγχαρητήριά μου κύριε Πολάνσκι.
Το Νέμο στα ελληνικά πάντως είναι εξαιρετικό.Θοδωρής Αθερίδης και Δήμητρα Παπαδοπούλου δίνουν ρέστα.Επίσης το τραγούδι της Μαδαγασκάρης στα ελληνικά είναι δέκα φορές καλύτερο απ’το αντίστοιχο αγγλικό.Γενικά βέβαια δεν προτιμώ μεταγλωττισμένα.Απλά δίνω δυο παραδείγματα που έχει γίνει πολύ καλή δουλειά απ’τους δικούς μας.
Εχθές είδαμε με την παρέα το Killers
Συμπαθητική για το είδος της…
[B]Howl (2010), των Ρομπ Έπσταϊν και Τζέφρι Φρίντμαν[/B]
Στο προσκήνιο είναι, το πασίγνωστο ποίημα του Άλεν Γκίνσμπεργκ που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά και μοιάζει τόσο επίκαιρο, μέχρι και σήμερα, περίπου 60 χρόνια μετά τη δημιουργία του.
Η ταινία χωρίζεται σε 3 μέρη. Το πρώτο είναι, μια συνέντευξη του Γκίνσμπεργκ σε ένα δημοσιογράφο όπου μιλάει για τις επιρροές του, την τέχνη, τη beat γενιά, τους κολλητούς του, τους εραστές του και τη ζωή του γενικά. Το δεύτερο είναι η απεικόνηση της περιβόητης δίκης του ποιήματος (με κατηγορούμενο τον Λόρενς Φερλινγκέτι που έξεδωσε το Howl τότε) και της πανηγυρικής νίκης της ελευθερίας στη λογοτεχνία. Το 3ο είναι μια animated έκδοση του ποιήματος.
Αντικειμενική άποψη: Μέτρια ταινία. Χωρίς καθόλου νεύρο, χωρίς γραμμικό σενάριο, με μέτριες ερμηνείες (δεν δίνονται και τα πατήματα για κάτι καλύτερο, βασικά) κυρίως από τον Τζέιμς Φράνκο που υποδύεται τον Γκίνσμπεργκ. Το μέρος όπου μιλάει στον δημοσιογράφο, ενώ έχει πράγματα να πει, τελικά δεν πείθει, ενώ το μέρος της δίκης είναι ακόμα πιο αδιάφορο, χωρίς καμία κλιμάκωση. Το animated μέρος σε συνδιασμό με την παράλληλη απαγγελία του ποιήματος είναι εντυπωσιακό και αρκετά προσεγμένο και ίσως το μοναδικό που θα κρατήσει ο μέσος θεατής από την ταινία.
Υποκειμενική άποψη: Μόνο κλάμμα, βλέποντας μια από τις αγαπημένες μου προσωπικότητες και έναν από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς να είναι πρωταγωνιστές σε ταινία. Στο άκουσμα του ποιήματος (το οποίο έχω διαβάσει δεκάδες φορές), δάκρυσα και ανατρίχιασα ουκ ολίγες φορές. Ναι είμαι τεράστιος φαν και τελικά με την ταινία γούσταρα άπειρα, παρά τα πολλά μειονεκτήματά της.
Άντε να κυκλοφορήσει και ο Βάλτερ Σάλες (Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας) το On The Road, το εκπληκτικό βιβλίο/ύμνο στην ελευθερία του Τζακ Κέρουακ, να τρελαθούμε τελείως. Νομίζω μέσα στο '11 θα βγει.
[B]127 Hours (2010), του Ντάνι Μπόιλ[/B]
Η -πέρα για πέρα- αληθινή ιστορία του ορειβάτη Άρον Ράλστον, που κατά τη διάρκεια πεζοπορίας του σε κάτι φαράγγια, γκρεμοτσακίστηκε με αποτέλεσμα ένας βράχος να του πιάσει το χέρι, καθιστώντας τον ανίκανο να κινηθεί και αναγκάζοντας τον τελικά, να καταφύγει σε ακραίους τρόπους για να επιβιώσει.
Δύσκολο θέμα για ταινία, αλλά όταν σκηνοθέτης είναι ο καγκουράκος Ντάνι Μπόιλ, μια χαρά γίνεται. Η σκηνοθεσία του είναι για άλλη μια φορά εξαιρετική, αν και αρκετά εφετζίδικη, κάτι που έχει αρχίσει να με ενοχλεί στις ταινίες του, γενικά. Το σενάριο, αν και απλοϊκότατο, είναι πολύ καλογραμμένο και δεν χάνει πουθενά. Ο Φράνκο, ως γνωστόν, δεν είναι κανένας τρομερός ηθοποιός, οπότε κι εδώ δεν προσφέρει κάτι το τρομερό, αλλά είναι αρκετά καλός και νομίζω του ταιριάζει και ο ρόλος. Το μοντάζ είναι επίσης πολύ καλό και κρατάει τον θεατή. Επίσης μου άρεσαν οι αυτοσαρκασμοί του πρωταγωνιστή. Φοβόμουν ότι θα έβγαζε μόνο -και καλά- μεγαλόπνοα νοήματα για τη ζωή, την ύπαρξη και το σύμπαν, αλλά τελικά εδώ ο Μπόιλ το χειρίστηκε ωραία το θεματάκι, βγάζοντας τελικά νοήματα, αλλά μέσα από έξυπνους αυτοσαρκασμούς.
Στην τελικά, ωραία ταινιούλα, πέρασαν στο μπαμ 90 λεπτά, εννοείται ότι δεν συγκρίνεται με Shallow Grave και Trainspotting, αλλά ούτως ή άλλως ο Μπόιλ έχει δείξει ότι έχει αλλάξει ρότα.
ΡΕ, βγηκε το αποπανω 127 σε ριπ?
Ασαπ χωνω…για σκηνοθεσια πριν διαβασω το παραπανω ειχα συμφωνησει:πολλα ναρκωτικα-σπιντακια,κοκες κτλ- ο Μποιλ:p
ειναι τοσο φρικη οσο λενε η επιμαχη σκηνη?
Πόσο φρίκη λένε ότι είναι; 
Εντάξει, έχω δει και πολύ χειρότερα… Είναι τόσο φρίκη όσο θα έπρεπε βασικά. Αρκετά ρεαλιστική θα έλεγα.
Και η ταινία είναι dvdscreener, αλλά εχεί πολύ καλύτερη ποιότητα εικόνας και ήχου, από τα συνήθη screener.
αρκετα καλο, με εξαιρετικο soundtrack! αν και παρομοιο στορυ με το despicable το βρηκα καλυτερο
Το ίδιο ακριβώς και με το ‘‘Τόη Στόρυ ΙΙ’’…το τραγούδι του Πανούση μαζί με τον Αλκίνοο, ακούγεται σκάλες ανώτερο:):!:
τόσο πολύ μωρέ?
ελπιζω:p
πολυ καλο μου φανηκε. εχει πολυ ωραια σκηνοθεσια, γρηγορο ρυθμο και ανα σημεια βγαζει πολυ συναισθημα. βγαζει εναν καταπληκτικο ρεαλισμο που σε μαγνητιζει. και φυσικα καταπληκτικες ερμηνειες (evan rachel wood, holly hunter)
περα απο αυτα ο ορισμος του jailbait ειναι η ταινια. ανεβασα δεκατα (ειδικα η 15χρονη e.r. wood κολαζει και αγιο , οχι πως η niki reed παει πισω)
Δεν την είχα δει ο βλάκας.
Απίστευτο soundtrack.
Γυναικάρα η Marisa Tomei.
.-
[COLOR=“White”]…[/COLOR]
^
- 1000
Εξ’ού και τα δικά μου “χαζά” σχόλια. Είμαι κάπως άφωνη.
Το είδα και εγώ…είναι ακριβώς όπως το λές:D
Είδα επίσης το [B]How to train your dragon[/B]
Μου άρεσε αρκετά…ήταν αρκετά επικό (τόσο που μετά ήθελα να ακούσω Amon Amarth:lol::lol: )
για το από πάνω(πολύ πιο πάνω) έχω να πω οτι , όποιον γνωστό έχω και μου λέει οτι είναι μάπα τον ξεγράφω…!! ο μικι γάμησε κώλους…(βέβαια τον πήγαινε και ο ρόλος)
απορώ τι ταινιες θέλουμε.
εγώ χθες είδα αυτό και είμαι λίγο διχασμένος
γτ διχασμενος?(και γω μαλλον θα ειμαι για παντα:p)
Eγώ όχι - από τις αγαπημένες μου ταινίες των Kοέν. Μαύρο χιούμορ που τσακίζει κόκκαλα, ύπουλη!
οπως τα λεει η ολμαιτι!! ξαναενωσου!!!