Το θάψανε αυτό…τελικά λέει τίποτα…εγω δεν τό’χω δει, αλλά απ’το καστ, μου φαίνεται καλό:):!:
Βασικά όντως το The Tree Of Life δε συζητήθηκε όσο θα περίμενα. Δεν το έχω δει βέβαια αν και το έχω στο pc (αλλά που να βρει κανείς χρόνο για ταινία μέσα στην εξεταστικη:wacko: ). Για πείτε όσοι είδατε ντε!
προτιμώ του 2007 που παίζει και ο θεούλης Peter Dinklage!!
Ναι για πείτε κάποιος για το Tree Of Life γιατί θέλω να το κατεβάσω.
Ον-τοπικ: Είδα πριν λίγο το [B]Caché[/B] του '05 με Juliette Binoche και Daniel Auteuil.
Σε γενικές γραμμές μου άρεσε η σκηνοθεσία αλλά κάποιες στιγμές το παρατράβαγε με τα “Αγγελοπουλικά” πλάνα.
Λιτή ταινία, με αργή πλοκή που δεν κατέληγε κάπου συγκεκριμένα αλλά παραδόξως σε κράταγε με ενδιαφέρον.
Το τέλος σε άφηνε με το πουλί στο χέρι.
Όποιος την έχει δει και έχει βγάλει κάποιο συμπέρασμα ας ξηγηθεί ένα σπόιλερ γιατί η δική μου φαντασία είναι στο off τώρα…
πωωωωω…θεϊκό το απο πάνω.
και με τέλος που σε άλλη ταινία θα έσπαγα την οθόνη
για μένα πολύ ΜΕΓΑΛΗ ταινία(και ιδιαίτερη φυσικά)
τίποτα δεν είναι στην τύχη και το τέλος δεν είναι μια μπούρδα και μισή.
ακόμη και εγω θα μπορούσα να βάλω ενα τέλος που να κατέληγε σε φουλ περιπέτεια, ή φουλ θρίλερ(και φυσικά να τα έχανε όλα)
ακόμη και τα άσπρα γράμματα σε άσπρο φόντο που σου φτάνουν τα νεύρα στο ταβάνι δεν νομίζω να είναι στην τύχη
*θα την ξαναδώ και θα ξαναποσταρω
[SPOILER]στην ουσία δεν υπάρχει τέλος, ούτε και εξήγηση…
απλά θίγει θέματα όπως οι φυλετικές διακρίσεις, την οικογένεια σε σχέση με την ατομικότητα, το πως θα συμπεριφερόμασταν αν κάποιος ήταν από πάνω μας και παρακολουθούσε το κάθε τι που κάνουμε(ακόμη και ο θεός), θυμίζοντας μας το πως πρέπει να είμαστε με βάση αυτά που έχουμε κάνει μέσα στο χρόνο.
τον επηρεασμό σε μικρή ηλικία αυτών που έχουμε ζήσει
*ακόμη οι κασέτες μπορεί να είναι μια μεταφορά…η ζωη τους μετά απο τις τύψεις
όπως επίσης μπορεί να είναι κάτι που γινεται μέσα από την ίδια την οικογένεια…(το έχει και απο κάτω)…ίσως και ο ίδιος ο διαταραγμένος/ενοχικός εαυτός του
[B]μερικά ερωτήματα και υποθεσεις[/B]
But aren’t the quick clips we see of the child with the bloody mouth also suppose to be coming from the mind of George, rather than this being something that is actually seen on the tapes by his wife?
Otherwise, wouldn’t his wife also have asked who the child was on the tape?
Please also note how “One” of these tapes wasn’t sent to George.
Because it was left by the front door during the dinner party.
So this also means placing it there has to have been an “Inside Job,” especially with that front gate to the front door also being locked.
So, imo, George being the nearest one to that front door also makes him the most likely suspect to have placed it there.
Then he could also merely pretend as if he’s found it there.
If not George, then perhaps his son puts it there?
One of the dinner guests may have also left the table to place it there, but one also doesn’t get that kind of an impression that’s what’s happened after George returns to the dining room.
And what about that other shot that we see that’s taken from INSIDE of the MOVING car? It’s raining, so the windshield wipers are also seen moving back and forth in this scene, where someone drives up to take the shot of the home of George’s mother (which also sits over to the left side of the car).
What’s also interesting is how George NEVER explains anything about this matter to his mother, or warns his mother than her life may also be at risk or in danger?
Even when she senses something is wrong, and she repeatedly questions him - by asking him what’s wrong - he still feels no need to tell her what’s been going on or what’s wrong?
Yet George was also alarmed enough to file a POLICE report regarding these tapes?
See the reason why this doesn’t make sense?
The life of his wife and son are in danger - but not the life of his mother - who’s also had the OUTSIDE of her home filmed as well?
Once again, doesn’t this situation, where George feels no need to tell his mother that her life may also be in danger, also seem to point to George as being the one who’s sent himself these tapes? And/or George may also pretend to place this other tape by his front door during the dinner party?
Of course he’d also need someone to KNOCK on the door as well?
So perhaps his son also does this for him - and he also Knocks on the door from INSIDE of the house - when he knocks on the front door?
Or what about all of that GRASSY area that we see on top of the roof area of the house? That would also be a good place for someone to hide - if they’d KNOCKED on the front door?
Another interesting thing to note is the writing that we see on top of that mystery vehicle - the one that we see sitting there - OUTSIDE the FRONT steps to the school - in the final closing shots - at the very end of the story.
[/SPOILER]
και ενα λινκ - ποτάμι
Ε είσαι μεγάλο αλάνι [B]crimson[/B] !
Θενξ που κάθησες και τα έγραψες όλα αυτά ρε συ. 
Ναι, πάνω-κάτω κι εμένα τέτοιοι προβληματισμοί μού βγήκαν.
Και όντως τίποτα δεν ήταν στην τύχη. Είναι από τις ταινίες που αφήνουν επίτηδες αρκετά κενά για να τα γεμίσεις εσύ με τη σκέψη και τη φαντασία σου.
[SPOILER]Βασικά στο τέλος πιο πολύ έμεινα με την απορία ποιός έστελνε τελικά αυτές τις αναθεματισμένες κασέτες, αλλά ίσως δεν έχει και τόση σημασία τελικά.
Τα μηνύματα που ήθελε να περάσει η ταινία τα πέρασε ούτως ή άλλως.
Ίσως τις έστελνε ο Μαγίντ λέω εγώ και αυτός ήταν ένας τρόπος να ταρακουνήσει τον Auteuil ώστε να αναθερμάνει τις σχέσεις του μαζί του. Κάτι που δεν πέτυχε…
Πάντως η σκηνή που διαδραματίζεται στο σπίτι του όταν ο ίδιος ο Μαγίντ τον καλεί εκεί, ήταν αρκετά σοκαριστική και απρόσμενη.[/SPOILER]
Ωραία ταινία όπως και να’χει.
Το ‘‘Κλέφτης Ψυχών…My Soul To Take’’
…στο πρώτο μισάωρο, έχω ήδη βαρεθεί, αλλά θα δω σε λίγο το υπόλοιπο
[SPOILER]...αν δεν με πάρει ο ύπνος [/SPOILER]
:):!:
Καλο ητανε αλλα θυμισε παρα πολυ τον κυνηγο με τον Σβαρτζενεγκερ
Με τη σειρά παιδιά μου. Δεν συζητήθηκε τόσο γιατί έχει ορισμένα πειραματικά στοιχεία όπως γράφει και το wiki, δηλαδή η ταινία θα ήθελε να είναι το The Fountain και να έχει ένα πιο βαθύτατο νόημα για τη ζωή και το σύμπαν. Εντούτις φαίνεται να έχει κι ένα σενάριο μέσα που μας δείχνει τη ζωή της οικογένειας Ο’Μπράιεν, με τον Μπράντ Πίτ σε ρόλο αυστηρού μπαμπάκα. Ο συνδιασμός αυτών των δύο την κάνει κάπως αργή (2 ώρες και κάτι), και ίσως αφηρημένη, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι να ακολουθήσεις και να πιάσεις το νόημα. Ας πούμε σε κάποια φάση δείχνει πως ξεκινήσε η ζωή, δείχνει μέχρι και δύο δεινοσαύρους (!!!), και μετά ξανασυνεχίζει με τα της οικογενείας. Το τέλος δε, μοιάζει ακόμα πιο αφηρημένο και ξεκάρφωτο, αλλά άμα θυμηθούμε το αρχικό quote καταλαβαίνουμε λιγάκι περί τίνος πρόκειται. Δεν σας τη προτεινώ εκτός άν έχετε υπομονή, από Μπράντ Πίτ μου άρεσε πολύ περισσότερο το The Curious Case of Benjamin Button και μακάρι να είχαν παρόμοιο στόρυ κι εδώ, αλλά είπαμε θέλανε πειραματισμό. Τέλος ο Sean Penn σε μιά-δύο σκηνές παίζει μόνο, μην νομίζετε ότι συμμετέχει κι αυτός κανονικά όπως ο Πίτ…
Rise Of The Planet Of The Apes
Δεν μου άρεσε…όχι ότι περίμενα και τίποτα ιδιαίτερο
Ίσως να έφταιγε το ότι ήμουν λίγο πτώμα όταν την είδα αλλά με πήρε και ο ύπνος σε κάποια φάση
- [B]Its A Mad Mad Mad Mad World[/B] : από τις πιο κλασσικές all-star κωμωδίες καταστάσεων ever, με cameo που άφησααν ιστορία.
[B]Βαθμός : 8[/B]
- [B]Black Christmas[/B] : αυτή ήταν μια από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις για εμένα, καθότι αφενός μεν ανακάλυψα ένα απο τα πιο υποτιμημένα αλλά εξαίρετα slasher θρίλερ, αφετέρου είδα μετά από πάρα πάρα πολύ καιρό μια από τις πιο όμορφες και εξίσου υποτιμημένη ηθοποιό την Olivia Hussey.
[B]Bαθμός : 8[/B]
- [B]Τeeth[/B] : νουνί με “δόντια”…
[B]Βαθμός : 7[/B]
Οι ταινίες του σαββατοκύριακου:
Ιαπωνικό comedy / drama που λαμβάνει χώρα μέσα σε νοσοκομείο. Μετά από το συνδιασμό αλκόολ και χαπιών, η πρωταγωνίστρια ξυπνά δεμένη χωρίς να θυμάται τίποτα. Σιγά σιγά προσπαθεί να μάθει τι ακριβώς συνέβη, και κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο νοσοκομείο γνωρίζει και τις άλλες που νοσηλεύονται εκεί, όλες ξεχωρίστες προσωπικότητες! Έψαχνα κάτι παρόμοιο με το θεϊκό I Am A Cyborg But That’s OK, και που να εξελίσεται σε νοσοκομείο σαν το It’s Kind Of A Funny Story, και βρήκα αυτό. Καλό για να περάσετε το (σχεδόν) δύωρο σας.
Άλλο ένα comedy / drama με ρομαντικά στοιχεία τούτη τη φορά. Ο πρωταγωνιστής λόγο του πρόσφατου χωρισμού προσπαθεί να ξεχάσει τη πρώην. Με τα χίλια ζόρια πιάνει μιά δουλειά στο σούπερ μάρκετ να προχωρήσει με τη ζωή του. Εκεί γνωρίζεται σιγά σιγά με τους συναδερφούς, ανάμεσα τους κι ο καινούργιος του έρωτας. Όμορφο εργάκι που προσωπικά εμένα με διδάξε ότι πρέπει να αφήνουμε τη ζωή να κυλάει και να μην κολλάμε σε καταστάσεις χωρίς λόγο, γιατί οι ευκαιριές έρχονται από εκεί που δε το περιμένεις.
Το cashback μου άρεσε πολύ και εμένα αν και έχει καιρό που το είδα. Το cache από την άλλη όταν το είδα ήθελα να σπάσω την οθόνη στο τέλος αν και είναι από τις ταινίες που επιβάλετε και δεύτερη προβολή ακόμα και αν την έχεις μισήσει (βασικά ειδικά αν την έχεις μισήσει)
Ωραιο το Cashback οντως.Πανε καποια χρονια που την εχω δει βεβαια αλλα ηταν καλο.
:lol:
απ τους άλλους…
Πολύ ωραίο. Οι ποδοσφαιρόφιλοι το έχουν δει / να το δουν οπωσδήποτε.
Οι υπόλοιποι αξίζει να το δουν έστω και για τις ερμηνείες, ή εστω να εκτιμήσουν πόσο ωραίο είναι το ποδόσφαιρο.
Τον τελευταίο καιρό κάνω ένα αφιέρωμα σε ταινίες που έχουν βασιστεί σε βιβλία του King. Παρόλα τα καλά σχόλια που διάβασα και Παρότι σκηνοθέτης είναι ο Romero, η ταινία μου φάνηκε μετριότατη και με ένα τέλος…για γέλια. Κρίμα…
Ρε συ μαζι το ειχαμε δει και μας ειχε αρεσει.Μαζι με το ‘‘Monkey Shines’’.
Σίγουρα; Αν το είδαμε πριν 10 χρόνια μπορεί να μου άρεσε εκείνη την εποχή :lol:!!
Είδα επιτέλους και το τελευταίο μέρος της (αποτυγχημένης) τριλογίας. Πρώτα απ’όλα να πούμε ότι η ταινία προσπαθεί σκληρά να γίνει επικών διαστάσεων, και προσθέτει ορισμένες ενδιαφέρουσες ιδέες (όπως πρός το τέλος με τις πολυκατοικίες) έτσι ξεπερνά το 2ώρο! Δυστυχώς όμως για άλλη μιά φορά βλέπουμε τους ανθρώπους σε πρωταγωνιστικό ρόλο, κι όχι τα αγαπημένα μας Τρανσφόρμερς! Αυτό είναι το λάθος που βρίσκω ότι συνεχίζουν να κάνουν ακόμα, η σειρά έδειχνε τις περιπέτειες του Όπτιμους, εδώ βλέπουμε περισσότερο τον φίλο μας τον Σάμ Γουιτγουίκη κλασικά με το ενοχλητικό ξανθό μουνί με τα πειραγμένα χείλια που δηλώνει παρών σχεδόν σε κάθε σκηνή ανίκανη να παίξει σημαντικό ρόλο, και τους υπόλοιπους συμπεριλαμβανομένου και του στρατού. Εάν αφήναν στην άκρη αυτές τις μαλακίες και μας συστήναν απ’το ξεκίνημα τους Ότομποτς και τους Ντισέπτικονς έτσι ώστε να ξέρουμε και ποιόν βλέπουμε, θα καταλαβαίναμε καλύτερα. Οι μοναδικοί που ξεχωρίζουν για άλλη μιά φορά είναι ο Όπτιμους, ο Μέγκατρον, ο Μπάμπελμπι, κι ο Σεντινέλ. Λόγο του τελευταίου γίνεται ότι γίνεται στο έργο, κατατάλλα το σενάριο μοιάζει λιγάκι παιδικό κι ανούσιο, και τελικα φτάνουμε να νιώθουμε ότι βλέπουμε μιά απ’τα ίδια. Ευτυχώς από εδώ και πέρα αλλάζει χέρια η σειρά, οπότε ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο στο μέλλον…