Ειλικρινές αλλά και κάπως αστείο κείμενο. :lol: Είναι σα να λέει “oh no, we’re BUSTED”.
Dead η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω Χριστό απ’ αυτό που θες να πεις ε.
Iσως δεν το έγραψα σωστά. Θα προσπαθήσω να πω λίγο διαφορετικά. Ταινίες σαν το funny games σκοπό έχουν να σοκάρουν με την ωμή αλήθεια, δεν λειτουργούν βάση κάποιου political corect αυτό που είναι να σου πουν θα στο πετάξουν στα μούτρα χωρίς ωραιοποιήσεις, σωστά; Πόσους πραγματικά σοκάρει και σε ποιον στοχεύσει πραγματικά το “σοκ”, εδώ είναι το θέμα.
Όσοι ξέρουν ποιος είναι ο Χάνεκε θα πάνε να δούνε περιμένοντας μια καυτή κοινωνική και πολιτική ταινία, οι υπόλοιποι; Σοκάρεται πραγματικά κάποιος από το funny games για να δει την βία στον κόσμο γύρω του; Εγώ δεν το είδα, όταν πήγα σινεμά ήμουν μαζί με άλλα 3 άτομα. Οι 2 είχαν συνηθίσει να πηγαίνουν μόνο στα blοckbusters και περισσότερο ήρθαν για την παρέα, εγώ και ο άλλος ήμασταν οι πιο σινεφίλ ας πούμε, συχνοί θαμώνες της σκοτεινής αίθουσας.
Ε λοιπόν ο κανιβαλισμός της ταινίας κατά την προβολή της ήταν απίστευτος, μόνο συνθήματα δεν φώναζαν, χαζογελάκια και κρύα αστεία που δεν θα τα έδινα σημασία αν δεν συμμετείχε και ο εν λόγω σινεφίλ, με αποκορύφωμα την απογοήτευση που δεν ήρθε σκηνή βιασμού. Μια ταινία που ήθελε να σε σοκάρει να σε ξυπνήσει με βίαιο τρόπο να δεις μερικά πράγματα λίγο διαφορετικά αντιμετωπίστηκε λες και ήταν ένα b-movie της συμφοράς με ολίγον softcore porn. Και δεν είναι φυσικά μόνο η εν λόγω ταινία, παρόμοια περιστατικά και μάλιστα πολλά υπήρχαν και στο irreversible, η σκηνή του βιασμού της Belluchi έγινε κανονικό αστείο σε πολλούς χώρια που έχει ξεσκιστεί στα hits σε διάφορα porn site (και μην ρωτήσεις κανείς πως το ξέρω αυτό).
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως όλο αυτό το κινηματογραφικό σοκ ταινιών σαν το funny games δεν περνάει παρά μόνο σε κάποιους πιο συνειδητοποιημένους θεατές που όμως άπλα δεν το χρειάζονται, το όποιο μήνυμα του Χάνεκε ο θα το πιάσει είτε πρόκειται μια μια ταινία χαμηλών τόνων όπως η λευκή κορδέλα είτε το funny games.
I hear you. Λοιπόν κοίταξε να δεις πώς το έχω καταλάβει εγώ: στόχος του Χάνεκε δε νομίζω ότι ήταν και τόσο να “ξυπνήσει κόσμο”. Προσπαθώ να τον φανταστώ να είναι από μια γωνιά στην αίθουσα που είδες το Funny Games με τους κάφρους τους φίλους σου, και για κάποιο λόγο δεν τον βλέπω να παρατηρεί τις κάφρικες αντιδράσεις και να σκέφτεται “ρε γαμώτο τί συμβαίνει εδώ πέρα”. Αντίθετα τον βλέπω να χαμογελάει σαρδόνια και να σκέφτεται “το ήξερα”.
Αυτό πιστεύω ότι είναι το στοίχημα του Funny Games: μπορεί μια ταινία να είναι τόσο επιτηδευμένα και απροκάλυπτα αντι-δραματική και κυνική στο στόχο της να προκαλέσει πόνο και δυστυχία σε κάποιους χαρακτήρες, μ’ έναν τρόπο που να κάνει σαφές ότι ο σκηνοθέτης δε λέει μια απλή “ιστορία” που μπορεί να εξελιχθεί έτσι ή αλλιώς, ούτως ώστε και ο θεατής να πιστεύει, ίσως, ότι αυτό που βλέπει είναι “απλώς” δραματουργία, αλλά αντίθετα παρουσιάζει ένα “θέαμα” με προδιαγεγραμμένη έκβαση, και παρ’ όλα αυτά ο θεατής να τσιμπήσει και να γίνει ο θεατής του Κολοσσαίου στην αρχαία Ρώμη, που μπορεί να αποθεώσει εξ’ ίσου και το μονομάχο που σκοτώνει έναν άλλο μονομάχο, και το λιοντάρι που στο τέλος τρώει το μονομάχο;
Ο Χάνεκε, είναι φανερό, γυρίζοντας το Funny Games πίστευε ότι η απάντηση είναι “ναι” και φυσικά εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε. Γι’ αυτό το λόγο το Funny Games είναι, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, ένα σχόλιο πάνω στο ίδιο το σύγχρονο σινεμά και τους θεατές που αυτό έχει δημιουργήσει. Δεν είναι για μένα σχόλιο πάνω στη “βία της σύγχρονης κοινωνίας” και λοιπές αηδίες που κατά καιρούς έχουν γραφτεί γι’ αυτή την ταινία, όχι, σε καμία περίπτωση. Γιατί η βία του Funny Games είναι αδικαιολόγητη και μη-ρεαλιστική, απεκδύεται ακόμα και τα προσχήματα, τους “λόγους” για βία που υπάρχουν στην πραγματική ζωή. Σου λέει, “εδώ δεν υπάρχει κίνητρο, μη δεις αυτά που βλέπεις και πάει το μυαλό σου στην τάδε ιστορία φόνου που διάβασες τον περασμένο μήνα στην εφημερίδα, εδώ απλά μαζευόμαστε εγώ ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί και εσείς, το κοινό, και παριστάνουμε ότι γαμάμε τέσσερις ανθρώπινες ζωές για να δούμε τί λέει αυτό στην τελική για μας ως κινηματογραφόφιλους”.
Ο Χάνεκε απ’ την άλλη ξέρει ότι το αντίκτυπο της “ιστορίας” του δε θα μπορούσε να είναι μονόπλευρο. Ότι πολλοί απλά θα αρχίσουν τις καφρίλες σα να παρακολουθούν μονομαχίες στο Κολοσσαίο, αλλά άλλοι όντως θα σοκαριστούν, άλλοι θα νιώσουν προσβεβλημένοι, άλλοι - όπως φαίνεται από την κριτική του b-movies - θα νιώσουν ενοχές και θα προσπαθήσουν αυτό να το καλύψουν φωνάζοντας “ρε συ Χάνεκε! είπαμε, καλή η βία αλλά κάντηνα τουλάχιστον λίγο πιο ελκυστική ρε άνθρωπε, άσε μας να προσποιηθούμε ότι είναι επιφανειακή και “ψεύτικη”, ήμαρτον!” Δε νομίζω όμως ότι ηθικολογεί. Απέναντι και στις δύο πλευρές είναι καλυμένος. “Ρε μαλάκες, σας το λέω στον ίδιο τον τίτλο ξέρω γω. Funny Games. FUNNY. GAMES. ΠΑΙΖΟΥΜΕ. ΣΠΑΜΕ ΠΛΑΚΑ”.
Τρομερή ταινία, πάω να την ξαναδώ.
Μόλις την εκτίμησα ακόμα περισσότερο. Και φαντάσου την είχα ήδη πολύ ψηλά…
Δεν θα διαφωνήσω βασικά και έχεις απόλυτο δίκιο για το funny games και την πιθανή αντίδραση του Χάνεκε. Απλά με αφορμή το funny games θυμήθηκα και τις αντιδράσεις σε ταινία όπως το irreversible και την σκηνή βιασμού της Μπελούτσι που αν και η ταινία δεν νομίζω πως σε καμιά περίπτωση ήθελε να προκαλέσει με τον ίδιο τρόπο τον θεατή παρόλο αυτά οι αντιδράσεις δεν είχαν και μεγάλη διαφορά. Πόσοι σοκαρίστηκαν με τον βιασμό και σκηνή με τον πυροσβεστήρα και πόσοι από αυτούς που σοκαρίστηκαν κατάλαβαν γιατί ο σκηνοθέτης έβαλε τέτοιες σκηνές στην ταινία του; (προσωπικά η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου, σε αντίθεση με το funny games αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Απλά όλο αυτό το σοκ στις ταινίες όποιον σκοπό και αν έχει δεν βλέπω να περνάει σε πολλούς, οκ ο Χάνεκε ήθελε να δει τις κάφρικες αντιδράσεις, τις πέτυχε αλλά όταν οι κάφρικες αντιδράσεις δεν έχουν και τόση διαφορά από το αν ο θεατής βλέπει το funny games, το irreversible η το… hobo with a shotgun εγώ νομίζω υπάρχει πρόβλημα στο πως αντιλαμβάνεται ο θεατής μια τέτοια ταινία. Εννοείται φυσικά πως δεν εννοώ πως κανείς δεν πρέπει να βάζει ακραίες σκηνές στις ταινίες του επειδή κάποιοι “δεν το πιάνουν”. Περισσότερο ένας προβληματισμός μου είναι όλο αυτό και τίποτα περισσότερο.
Έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά ουσιαστικά το λες και μόνος σου: αυτό δεν είναι πρόβλημα του Χάνεκε και του οποιουδήποτε Χάνεκε.
Btw, το Irreversible είναι ταινιάρα. Και όντως υπάρχει μια παράξενη ηδονή στις σκηνές τόσο του βιασμού της Μόνικα, όσο και του πυροσβεστήρα.
Τα ζωώδη ένστικτα που λέγαμε.
Να πω κι εγω την αποψη μου παλι.
Η ταινια εχει δυο σκηνες που πραγματικα αποδεικνυουν περιτρανα τα οσα υποστηριζει ο GRACCHUS BABEUF.
Περισσοτερο τον προβληματισμο θελει να επiφερει ο Haneke κι αυτο με μη λεκτικα και οπτικα μεσα,καθως τα περισσοτερα πραγματα υποννουνται.
Αυτο ειναι το θεμα,οτι η βια δεν ειναι παρουσιασμενη ευθεως,περα απο λιγοστες στιγμες!!!
Οσον αφορα στο Irreversible,το εχω ξαναγραψει πολλες φορες οτι το θεωρω ενα απο τα αισχη της κινηματογραφικης τεχνης,μπορω να πω την ντροπη του κινηματογραφου μαζι με το ‘‘Αnticristo’’.
Γουστα ομως ειναι ολα!!
Αλήθεια jiopa, γιατί τόση απέχθεια για το Irreversible, again?
Θα σου πω.Θεωρω οτι η βια που υπαρχει στην ταινια ειναι εντελως επιτηδευμενη και αναιτια και μου φανηκε περισσοτερο ως το τρικ πανω στο οποιο βασιστηκαν οι διαφημιστες για να προμοταρουν την ταινια ως ταινια με πολυ sex,βιασμους,μαλακιες,πυροσβεστηρες κλπ.Δεν θεωρω οτι αποσκοπει πουθενα κι αυτο γιατι η ταινια με τον τροπο που παρουσιαζεται,αναποδα δλδ χρονικα,περισσοτερα μπερδευει το θεατη και αυτοκαταστρεφεται,παρα βοηθα στο να αποκτησει ρυθμο και κορυφωση.
Οι ερμηνειες ειναι τραβηγμενες απ’τα μαλλια,ο τυπος που βιαζει την Belluchi παιζει να πληρωσε για να μαμησει τετοιο νιμου,δεν εξηγειται αλλιως και θυμαμαι χαρακτηριστικα οτι την ειχα δει με μια φιλη στα Village στο Μαρουσι,φοιτητης ων, και μολις τελειωσε η ταινια μουτζωσα την οθονη και με ακολουθησαν κι αλλοι.
Το μονο καλο που της προσδιδω ειναι το οτι τα πεντε κομματια της ταινιας αυτονομα στεκουν αρκετα
καλα,αλλα σαν συνολο πραγματικα με αηδιαζει!!!
Την ιδια και χειροτερη αποψη εχω και γι αυτο το εντελως επιτηδευμενο ‘‘Αnticristo’’,
Ποιος πιστευει πραγματικα οτι αυτο το αισχος ειναι τεχνη,δλδ ελεος!!!
Συμφωνώ για το irreversible σε ότι αφορά το θέμα της επιτήδευσης, η ταινία σχεδόν φώναζε “θέλω να προκαλέσω, θέλω να προκαλέσω” και αυτό ήταν που δεν μου άρεσε. Τώρα για μεγαλύτερο αίσχος… είμαι σίγουρος πως όλο και κάτι χειρότερο μπορεί να βρει κανείς. Εμένα μου φάνηκε απλά αποτυχημένη.
Νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ το Irreversible, αλλά για να μην επαλαμβάνομαι, ορίστε κάτι που είχα γράψει παλιότερα:
Άλλωστε jiopa δεν είναι λογικό να λες ότι η δομή της ταινίας και το “αντίστροφο” του πράγματος ενισχύει την πεποίθησή σου ότι η βία είναι αυτοσκοπός στην ταινία, αφού (ελπίζω να το καταλαβαίνεις) αν η βία ήταν αυτοσκοπός δε θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να μην ακολουθήσει ο Νοέ μια εντελώς τυπική ευθύγραμμη αφήγηση και να πετάξει τη βία στα μούτρα του θεατή ως το καθοριστικό στοιχείο, αυτό που ΔΕΝ ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ… Έτσι δεν είναι;
Επίσης jiopa το ξέρεις ότι ο τύπος που βιάζει το χαρακτήρα της Μόνικα δεν τη γαμάει πραγματικά, ώστε να θέλει να πληρώσει κιόλας… έτσι δεν είναι; :roll:
Γρακχε,καταλαβαινεις τι εννοω,ετσι?
Ξερω κοσμο που θα πουλουσε και τη μανα του για να πιασει εστω το βυζι της Μπελουτσι!!!
Ρε, ηθοποιός είναι ο άνθρωπος. :?
Κατ’ αρχήν, Γράκχε, γράφεις ωραία. Κατά δεύτερον, για το Funny Games, δεν βρίσκω κάτι το ρεαλιστικό(εν αντιθέσει με το ωραιοποιημένο που μπορεί να ζητάει το κοινό και, υποτίθεται, ο Χάνεκε το ξέρει και δεν το δίνει) ή που να σου προκαλεί ενοχές. Συμφωνούμε πάντως όλοι πως δεν είναι βία για τη βία η πρόθεση του. Αν είναι πείραμα, τότε η θέση μου σαν θεατής είναι ψεύτικη και αν είναι κινηματογραφικό δημιούργημα, τότε απευθύνεται σε μία κάστα που έχει συνειδητοποιήσει τη ζωώδη φύση της και ξέρει πώς να τη χειρίζεται; Η βία, όσο υπάρχει, για να σοκάρει ή για να δημιουργήσει το χαμόγελο, μπορεί να το κάνει πολύ πιο απλά ή πιο εικαστικά(όπως το καταπληκτικό για μένα"μη αναστρέψιμος" που λέτε). Δηλαδή ή πολύ κοντά στη φύση της ή σ’ έναν άλλο κόσμο, χωρίς πολλά πολλά. Μπορεί να είμαι κοντόφθαλμη, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο κάθε Χάνεκε έχει πάει κάτι σε ζωώδες επίπεδο και ταυτόχρονα μπορεί να μιλάει γι’ αυτό. Δηλαδή, αντιμετωπίζει τη βία ως ταμπου;
Προς Gracchus:Ρε συ το ξερω,απλα λεω…
Τες πα,η γνωμη μου για το ‘Ιrreversible’’ δεν αλλαζει.Εν τω μεταξυ αυτη τη στιγμη βλεπω ταινια(δεν θα πω ποια),κι απλα εκανα ενα διαλειμματακι.
Αν εισαι σε καμμια ωρα ακομη συνδεδεμενος ,μπες να τη σχολιασουμε.
εχω πέσει στο πάτωμα και χτυπιέμαι. :lol:
ωραία συζήτηση…ρε δείτε κάμποσοι το cache(hidden) να γίνει μάχη με τις διαφωνίες για το πόσο ταινιαρα ή άπατη είναι
@Τζιόπας
Ναι, αμέ.
Επίτρεψέ μου να πω κατ’ αρχήν πως κι εσύ γράφεις ωραία. 
Είναι σωστό αυτό που λες ότι η βία στο σινεμά για να συγκινήσει πρέπει να είναι απεικονισμένη είτε μέχρι-εκεί-που-δεν-πάει ρεαλιστική, είτε καθόλου ρεαλιστική. Συμφωνώ. Αλλά δε νομίζω ότι ο Χάνεκε έχει ως στόχο να συγκινήσει με τη δική του βία. Στη δική του βία δεν τον ενδιαφέρει να τονίσει ούτε την ασχήμια της, ούτε κάποια ποιητική ομορφιά ή κάτι τέτοιο - η βία του είναι απροκάλυπτα ψεύτικη και γι’ αυτό, εντελώς ουδέτερη, η φύση της αυτή καθαυτή δεν απασχολεί τον Χάνεκε. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι αυτό που κάνει: πετάει το μπαλάκι στον ίδιο το θεατή. Σου λέει, “ορίστε, έτσι έχουν τα πράγματα σ’ αυτή την “ιστορία” που δεν είναι καν ιστορία, και δεν πρόκειται να αλλάξουν ούτε αν η ταινία κρατήσει 10 χρόνια - από κει και πέρα είναι δικό σου θέμα πώς θα τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά”. Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν ο Χάνεκε έχει καταφέρει να ταυτιστεί με τη βία και ταυτόχρονα να αποστασιοποιηθεί πλήρως απ’ αυτήν, και πώς σκατά γίνεται αυτό, όπως ρωτάς (στην πραγματικότητα, νομίζω, ο Χάνεκε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη βία), αλλά πώς εξηγείται το ότι παρά τη συγκεκριμένη απεικόνιση της βίας στο Funny Games πάρα πολλοί θεατές “τσίμπησαν” και έγιναν κάτι σαν τα πειραματόζωα αυτού του υποθετικού πειράματος του Χάνεκε.
Και σ’ αυτό το ερώτημα, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω σίγουρη απάντηση.
Έχω μια υποψία ότι έχει να κάνει με την ίδια την αυθυποβολή που ασκεί ο Χάνεκε στο θεατή.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο πάντως, κάνει την ταινία ακόμα πιο συνταρακτική.
το cache είναι ταινιάρα εννοείτε. Ίσως και η καλύτερη του Χάνεκε
Η σκηνή της αυτοκτονίας, μείνει καρφωμένη στο μυαλό
ω ρε μαλακαααα…
το cache το είπα χωρίς να σκέφτομαι οτι πάλι λέμε για χανεκε.! 
και εγω με αυτούς που λένε για ταινιαρα είμαι…τέρμα έξυπνη ταινία…όποιο δρόμο να διαλέξεις στην κατανόηση του τι έγινε, τι είδες, και τι ήθελε να πει ο ποιητής, σε αφήνει με πολύ γλυκιά(που λεει ο λόγος) γεύση…αυτές είναι ταινίες
*πάντως εχω δει και πολλούς που λένε τα χειρότερα
Έχει όντως πολλά επίπεδα ανάγνωσης, αν και τα βασικά σχόλια που κάνει είναι σχετικά σαφή.