Αγαπημένη σκηνή κι από τις καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου είναι η σκηνή με τον δονητή. Δάκρυα γέλιου…
Τον ‘‘Ασυμβίβαστο’’ 21 χρόνια μετά τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου
…περίεργη ταινία, αλλά πραγματικά σε κερδίζει
:):!:
‘’[B]The Loved Ones[/B]’’(2009)του [B]Sean Byrne[/B]
To ??[B]Τhe Loved Ones[/B]?? είναι ένα αυστραλεζικο film και πρωτη ταινια του σκηνοθετη [B]Sean Byrne[/B].Ενα ομορφοπαιδο του σχολειου,που προσφατα εχει χασει τον πατερα του από δικο του λαθος και που κυκλοφορει με μπλουζα ??[B]Master Of Puppets[/B]??,δεχεται προσκληση από το nerd γκομενακι του σχολειου για τον ετησιο χορο,αλλα αρνειται.Απο εκει και περα αυτή η αρνηση εχει τραγικα και ακραια επακολουθα.
Η ταινια του [B]Byrne [/B]είναι εξαιρετικα βιαιη,αλλα ας δουμε τι είναι αυτό που τη διαφοροποιει από τις άλλες ταινιες με αφθονο gore.Οι πρωταγωνιστες που επιδιδονται σε βιαιες πραξεις,δειχνουν να το απολαμβανουν,εμεις όμως όχι!Υπαρχουν ταινιες τρομου οπου παιρνουμε πατατακια και κοκα κολα και καθομαστε να δουμε μακελειο για να γουσταρουμε.Εδω βλεπουμε μακελειο,αλλα προβληματιζομαστε, καθως βλεπουμε τις τραγικες καρικατουρες των ηρωων μας να παραλογιζονται και να κουβαλανε ένα σωρο κομπλεξ και ανασφαλειες και να βρισκουν αδιεξοδο στη βια και την εγκληματικη εκτονωση.Η nerd τυπισσα,ερμαιο και θυμα μιας απροσαρμοστης οικογενειας και της αποριψης στο σχολειο,βγαζει τα σπασμενα της πανω σε ένα άλλο θυμα μιας επισης περιεργης καταστασης.Αυτο που κανει εντυπωση είναι η δημιουργια πραγματικων πορτραιτων από το σκηνοθετη και το σκοτεινο/βιαιο περιβαλλον που δημιουργειται με εντυπωσιακες,σκοτεινες και κατακοκκινες/καταμαυρες εικονες.
Y.Γ.Αν σας τα ειχα πρηξει με το ‘’[B]Drag Me To Hell[/B]?? ηταν επειδη δεν ειχα δει ακομη το ??[B]The Loved Ones?[/B]?!
πσσ, αυτο το ειχα δει στις νυχτες πρεμιερας, οντως τρομερη ταινια με εντονο προβληματισμο πισω απο το αιμα και τη σκληρη βια…
Σκληρη εμμεση κριτικη στη σημερινη γενια εφηβων-ζομπι με κανενα μελλον, ονειρο, φιλοδοξια αλλα και θυματα της εποχης τους…απο ενα σημειο και μετα δλδ σταματουσε να ειναι ταινια του στυλ ‘μωρη καριολα ΨΩΦΑ’ αλλα αγγιζε Χανεκε και ψυχαναλυτικης μορφης τρομο και φοβο…ω ναι, τι μου θυμησες τωρα, να το κατεβασω να το ξαναδω γιατι δεν το θυμαμε τοσο καλα οσο πρεπει, οι γνωστοι-αγνωστοι εδω μεσα να τσεκαρουν αμεσα, μιλαμε για διαμαντι πολλων καρατιων…
τρέμω.! θα το δω πριν αρχίσεις 
*νομίζω οτι το εχω
Bricks were shat.
Θα μπει στο πρόγραμμα γι απόψε.
Κατά τ άλλα, έχω πάρει σερί τον Αρονόφσκι τούτη τη βδομάδα.
Ναι, είχα περάσει την τρυφερή ηλικία των 16 δίχως να δω το Requiem for a Dream. Και το δα τώρα, κι έμεινα να χάσκω από ΔΕΟΣ ιερό κι οι φίλες να με δουλεύουν.
Το Pi είναι ένα μίνι ποίημα.
Τo Fountain επιμένω να το βλέπω χωρίς υπότιτλους, γίνεται καλύτερο κάθε φορά. Ίσως κάποτε το καταλάβω κιόλας.
Το Black Swan, απόλαυση μονάχα.
Ένα παράδοξο μ αυτόν τον τύπο είναι, πώς καταφέρνει να χρησιμοποιεί πάνω κάτω το ίδιο βασικό μοτίβο στις ταινίες του (το θέμα των εμμονών, σε διάφορες παραλλαγές), χωρίς να γίνεται κουραστικός ή μονότονος.
Επίσης με βοηθά να καταλαβαίνω τα πράματα που κάνουμε στη σχολή - όλα εξηγούνται, ο κύριος Ντάρρεν έχει ΚΑΙ diploma ανθρωπολογίας. 
Μου μένουν τα wrestler και fighter, αν δεν κάνω λάθος. Μακάρι ν απατώμαι και να μην έχουν σχέση με μποξ και τέτοια, θα τρέξουν σάλια.
Ενα ειναι,το ‘‘Wrestler’’,δεν υπαρχει και ‘‘Fighter’’.Mαλλον εννοεις το ‘‘The Fountain’’.Ενταξει δεν θα πω μεγαλες κουβεντες,απλα την αληθεια.
Μια απο τις καλυτερες ταινιες της τελευταιας 20ετιας,για να μην πω και βαλε…
Εχει σχεση με το ‘‘κατς’’,την ποζερια (θεικο soundtrack)και την καταστροφη που εφερε ο Cobain στη μουσικη(η ατακα χαρακτηριστικοτατη!).
Και συ χαρηκες ε?Κατω τα χερια απ’τον Cobain ρε αμπαλα ποζερια!
Wrestler…μεγάλη αγάπη.όποιος δεν το έχει δει, να το κάνει.
ρόλος που παει γάντι στον ρουρκ
Xαχαχαχαχ, σωστός!!! Ευτυχώς που εμφανίστηκαν οι Nirvana και εξαφανίστηκαν οι λακ και το make up απο τη μουσική.
Για να δεις οτι δεν το λεω μονο εγω,αλλα και ο Aronofsky μεσω του Μickey Rourke!
Πως να το πω ευγενικά… Α ναι, το βρήκα! Γ Α Μ Α Ε Ι ! ! !
All Good Things = All Things Good. Με πρωταγωνιστές δύο απ’τους αγαπημένους μου ηθοποιούς τελευταία, τον μέν Ryan Gosling (που είδαμε και στο Drive πρόσφατα), και το μουνί μουνιών Kirsten Dunst (που είδαμε και στο Melancholia πρόσφατα). Το ταινιάκι περίμενα να είναι πιο ρομαντικό/κωμωδία φάση, αλλά τελικά ήταν πιο πολύ μυστηρίου, αφού βασίζεται σε πραγματικό γεγονός. Άξιζε ειδικά για το ρόλο του Gosling, αλλά σίγουρα δε τη λές και ταινία της χρονιάς.
Κι όμως υπάρχει, --> [B]The Fighter[/B]. Μόνο που σε τούτο είναι απλώς παραγωγός.
(χμ χμ, και μια καινούρια μορφάρα στους ζήτουλες του wikipedia, η καστανή κατσικοcutie με το γαμάτο πίρσινγκ)
Και αυτό έχει σχέση με μποξ, χμ.
Μυστήρια και πιπεράτα τα λόγια του jiopas περί wrestler, quite intriquing.
Αυτο ελεγες?
Nαι σωστα,αν και δεν το εχω δει!
Τα λόγια είναι περιττά που λέει και το γνωστόν άσμα…
Αρχίζει να μου κάνει τεράστια εντύπωση η αποδοχή της Dunst ως γκόμενα. Σιγά ρε παιδιά
αυτό το σύγχρονο b-movieακό διαμαντάκι που βάζει κάτω το 80% των σημερινών ταινιών με βρυκόλακες…Μου αρέσει που πλέον γίνεται σωστό revival αυτού του είδους ταινιών (κωμωδίες-τρόμου).
[SPOILER]πέθανα στα γέλια στη σκηνή με τον δονητή. απλά έπος. :lol:[/SPOILER]
:thumbup: voider!! συνέχισε να ποστάρεις γαμάτες ταινίες 
Φωτιά και τσεκούρι…