μαστιγα, γαμησε τα…
Καλά, μη βαράς, είπα κ γω την αποψάρα μου, δν έγινε τπτ
Επειδή με τρώει, θα απαντήσω (λίγο) πιο αναλυτικά. Κατ’αρχάς δν ξέρω αν έχεις δει το Big Sleep. Προσωπικά, αν και η επαφή μου με το σινεμά ακολουθεί μία εκθετική μείωση όσο πάμε πίσω στο χρόνο, τουλάχιστον σε όσες είχα δει πριν το Big Sleep και είχαν γυριστεί ας πούμε πριν το 90, δν είχα εντοπίσει κάποιο άλλο δείγμα τέτοιας -μη αναγκαίας κατ’εμέ- πολυπλοκότητας και ταχύτητας στην αφήγηση της πλοκής, τάση που έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια κ που παρατηρείται ακόμα κ στην τηλεοπτική παραγωγή. Αυτό αρκεί για να κάνω μια μάλλον απλοϊκή σύγκριση στο τότε και στο τώρα (σε φόρουμ γράφουμε που να πάρει, έχεις δει πολλές απόψεις να κουβαλάνε μεγαλύτερη βαρύτητα?). Αν προϋπόθεση της απόλαυσης που μου προσφέρει ένα έργο τέχνης είναι να ξετυλίγω το μίτο του Memento, ή να καταλαβαίνω στο τελευταίο λεπτό την πορεία σκέψης του House για να αισθανθώ έτσι κ γω λίγο πιο έξυπνος, τότε για μένα πάει κάτι στραβά. Τέσπα
καταρχας οποιος δει το memento και αισθανθει πιο εξυπνος επειδη ειδε μια πολυπλοκη ταινια και την καταλαβε, τοτε πρεπει να ειναι ντιπ για ντιπ λοβοτομημενος…
Εγω προσωπικα ειμαι μεγαλος φαν του εικονοπλαστικου κινηματογραφου, καθοτι θεωρω οτι η εικονα στο μεσο αυτο εχει τον κυριαρχο ρολο και οχι το κειμενο…οχι οτι δεν υπαρχουν -εκατομμυρια- εξαιρεσεις, αλλα ΔΕΝ με γεμιζει πχ τοσο το δαιδαλωδες σεναριο του Νονου ή το πολυπλοκο σεναριο του Big Sleep-ναι, το εχω δει-, οσο πχ αυτη η σκηνη http://www.youtube.com/watch?v=nV9CEmAMd0k ή άλλες παρόμοιου υφους ταινιες…οπωτε να πω ξανα, πιο καθαρα, οτι ΔΕΝ με νοιαζει και τοσο μια ταινια, να εχει ενα ‘πολυπλοκο’ ή δυσκολο στην παρακολουθηση σεναριο για να με πεισει, μετραω αλλα πραματα…
Ομως απο την αλλη, αμα τυχει και διαθετει ενα σεναριο το οποιο ξεφευγει απο τα τυπικα και απαιτει την προσοχη μου-την κερδιζει μαλιστα με τον τροπο που ειναι φτιαγμενο, οπως το Big Sleep- τοτε ειναι καλοδεχουμενο προφανως…Δεν ξερω, γενικα μαρεσει να βλεπω ταινιες για χαβαλε με μηδαμινο στορυ, ευκολη ροη και μηδενικη εγκεφαλικη προσπαθεια στην κατανοηση τους, αλλα προτιμω επισης-και εκτιμω- εργα τα οποια με αντιμετωπιζουν σαν εναν 26χρονο και οχι σαν 10 χρονων στο μυαλο…Επισης, μιας και ο συγχρονος κινηματογραφος εχει βαλτωσει στην μετριοτητα, τα τηλεοπτικα σεναρια, τις ποπ-κορν αφελειες και την fast food νοοτροπια, εχω αλλον ενα καλο λογο να εκτιμω τετοιες ταινιες…
Οπωτε αδυνατω να καταλαβω, γιατι πρεπει να αντιμετωπιζεται σαν ‘μαστιγα’ η προσπαθεια καποιων δημιουργων να δημιουργησουν κατι που θα δοκιμασει το μυαλο του θεατη-οπως η Τεχνη οφειλει να κανει-, διχως να πουλανε ψευτοδιανοηση ή επιτιδευση, ποσο μαλλον για μια ταινια οπως το ‘big sleep’ που αν και τοσο παλια και με τις τοτε περιορισμενες δυνατοτητες του μεσου, καταφερνει να ξεδιπλωσει τοσο ομορφα μια πολυπλοκη ιστορια…
Ε οκ, πασο εαν την βρισκεις με ταινιες τυπου πειρατες της καραιβικης αποκλειστικα και δεν ζητας απο τον κινηματογραφο κ ατι παραπανω απο απλη διασκεδαση, δεν μπορω να στο εξηγησω αλλιως…προφανως δεν ειναι ουτε αυτο κακο, απλα ειναι μια μονο επιλογη αναμεσα στις απειρες δυνατοτητες του μεσου
Μια που είμαι ντεφορμέ, δες καλύτερα κάποιες σκέψεις που συμβαδίζουν με τις δικές μου εδώ, http://anamorfosis.net/blog/?p=3526
Δεν ξέρω ακριβώς πως κατάφερε να δοκιμάσει το μυαλό σου το inception, ένα όμορφο πανυγηράκι ήταν, με ένα πολύπλοκο σενάριο για να το αναγάγει σε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά ήταν. Έπεσε η σβούρα ή όχι, ήταν όνειρο μέσα σε όνειρο; Πώς βρέθηκαν τελικά στο νησί του λοστ; Χου γκιβς ε φακ; Οι κόσμοι του Νόλαν, με τα παιδάκια τους μάγους να πειράζουν ο ένας τον άλλο, με τους μηδαμινού βάθους χαρακτήρες του inception να δρουν δίχως κίνητρα, είναι που θα σταθεί μπροστάρης του σινεμά της εποχής μας; Δυστυχώς δν έχω κάτι άλλο να γράψω, είπα είμαι ντεφορμέ, αλλά δν νομίζω πως υπάρχει κ κάτι άλλο που να αξίζει να σχολιάσω (Ταρκόφσκι, πειρατές, ποπ-κορν μούβις; που κολλάνε όλα αυτά;)
τεσπα γαμα το, μαλλον δεν καταλαβαινεις, δεν θες ισως κι ολας γιατι δεν βγαζω κανενα νοημα αποτι λες…πασο:)
(υπαρχει χολυγουντ αλα Νολαν, υπαρχει και αλλα πειρατες και τρανσφορμερς, τι δεν καταλαβαινεις?)
μοναχα ερωτηση, οταν εσυ θεωρεις τετοιου τυπου ταινιες ‘μαστιγα’ του Χολυγουντ, ποιες ακριβως αντιπαραβαλλεις? (μιλαμε για χολιγουντ παντα, ετσι?)
Σόρυ που δν έγινα κατανοητός, γενικά το’χω αυτό :lol:
Δε θεωρώ μάστιγα τις συγκεκριμένες ταινίες, αλλά την εξής σκηνοθετική τάση, που βλέπω να κυριαρχεί στις αμερικάνικες “ποιοτικές” ταινίες: Να προχωρά η δράση με ταχύτατες εναλλαγές διαλόγων, με την εσκεμμένη σπαγκετοποίηση της συνολικής ιδέας-σεναρίου, με τη διαρκή ανακάλυψη νέων “σκοπέλων” που απλά καθυστερούν την εξέλιξη της βασικής ιδέας και συνήθως ξεπερνιούνται με άστοχους ή άσχετους τρόπους. Λυπάμαι, δν μπορώ να το περιγράψω όπως θέλω κ από κινηματογραφικούς όρους δε σκαμπάζω μία, αλλά ελπίζω να έγινε λίγο πιο σαφές τώρα. Ίσως μπορείς κ να βρεις 1-2 παραδείγματα, για να με βοηθήσεις να στηριχτώ κάπου :lol: Νομίζω πως το φαινόμενο αυτό είναι κάπως καινούργιο, γι’αυτό κ μου κακοφάνηκε που το βρήκα σε ταινία του '46.
Πιο συνοπτικά, πριν πάω να δω σινεμά δε θέλω να πίνω δύο καφέδες για να μπορώ να παρακολουθήσω μία αχρείαστα επισπευσμένη ροή, αυτό.
Με πρόλαβες, εγώ είδα πρώτο το Yakuza Weapon, ενώ κυκλοφορεί και το Deadball! Φετινές ιαπωνικές καφροκωμωδίες. 
Yakuza Weapon λοιπόν για σήμερα, cool ιδέα, τσαμπουκάς χαρακτήρας, νόστιμες σκηνές δράσης, τα εφέ και το σενάριο ίσως θέλαν δουλειά αλλά οκ είναι το στυλάκι τέτοιο που θα μπορούσε να μπεί και στα b-movies.
[B]The guard[/B]
Εντάξει η ταινία τα 'σπασε. Βρετανικό μαύρο χιούμορ στα καλύτερα του, ατάκες και διάλογοι που σπάνε κόκαλα. Ερμηνεία ζωής ίσως από Gleeson και πολύ καλό δίδυμο με το Cheadle. Όποιος δεν την έχει δει το κάνει [B]τώρα[/B]
Ομολογώ ότι ο Jim Carrey μου είναι αρκετά συμπαθής και τον θεωρώ και πολύ καλό ηθοποιό… φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι διαφωνείτε αλλά δεν έχει σημασία!
Έχοντας δει εκτός τα Ace Ventura, The Mask, Dumb & Dumber και σοβαρές ταινίες όπως το Man On The Moon και The Truman Show, ήθελα να δω και την συγκεκριμένη και δεν απογοητεύτηκα. Πολύ καλή, με αρκετό συναίσθημα και μελαγχολία και με τρομερή ερμηνεία, αν και λίγο συγκρατημένη, από τον πρωταγωνιστή και με πολύ καλή ηθοποιία και από την Kate Winslet, ηθοποιό που επίσης συμπαθώ και που επίσης φαντάζομαι οι περισσότεροι διαφωνείτε μαζί μου, αλλά και που ΕΠΙΣΗΣ δεν έχει σημασία!!!
Anyway, πέρασα ενα πολύ ευχάριστο 2ωρο, με τα αυτιά μου ακόμα να βουίζουν από την ένταση της απογευματινής πρόβας (μπρο, στα έλεγα ότι είναι κωλοενισχυτής, μην τον βάζεις και τέρμα…).
Εεεεμ καμιά σχέση αυτά που λες για τους ηθοποιούς. Πολύ καλοί και οι 2 τους απλά τυγχάνει κάποιες από τις ποιο γνωστές ταινίες και των 2 να είναι απίστευτα σκουπίδια και ο πολύς κόσμος από εκεί τους θυμάται(της Winslet ειδικά μόνο η παλιομαούνα μου έρχεται στο μυαλό αλλά φτάνει αφού από εκεί τη θυμάται ο πολύς κόσμος). Όποιος τους έχει παρακολουθήσει ξέρει ότι είναι έχουν προσφέρει τρομερά δείγματα και ειδικά ο Carrey από ένα σημείο και μετά χαραμίζεται απίστευτα
Edit : Lupin δε μπορώ να καταλάβω που μπερδεύεσαι με αυτά που λέει ο Adaris. Γρήγορη σκηνοθεσία για να σου κοτσάρονται οι ανατροπές από εδώ και από εκεί, εντυπωσιασμοί σε φάση “τι λες ρε μαλάκα, τι παίχτηκε εδώ?” και διάφορα τέτοια που απλά επειδή κάτι σου έρχεται αναπάντεχα σκέφτεσαι ότι για να μην το ψιλιάστηκες παίζει να είναι και έξυπνο. Για εμπορική ταινία έξυπνο σενάριο είχε και ο Robocop ή ο Terminator αλλά δε χρειαζόταν να σε μπερδεύει και να σε εντυπωσιάζει με ξεμπαρκίλες κάθε λίγο και λιγάκι για να το αισθανθείς εξυπνότερο από εσένα ή από ότι είναι το ίδιο
αν και δεν συμφωνω με την ‘εσκεμμενη σπαγκετοποιηση’ διοτι ναι, συμβαινει, αλλα κανει μπαμ οταν γινεται λανθασμενα, βλεπε κατι στοιχηματα σλεβιν και λοιπες βλακειουλες…συμφωνω δλδ και με τον Νταρθ παραπανω και δεχομαι οτι τετοιου ειδους ταινιες υπαρχουν και ειδικα σημερα…
απο την αλλη, επειδη ανεφερες το Inception, θεωρησα πως εννοεις τα αμερικανικα μπλοκμπαστερ γενικα, ξερεις, αυτες τις ταινιες που βγαινουν για να κανουν επιτυχια κατα βαση, οπως τα αβαταρ, τους πειρατες, τα μπατμαν κτλ κτλ…
γιαυτο και το λινκ της προηγουμενης σελιδας λεει πιπες, διοτι ο τυπος καθετε και συγκρινει το Inception, μια κατεξοχην ταινια δραδης με επιστημονικη φαντασια, προιον κυριως προς τα μεγαλα κοινα, με το εγκεφαλικο-φιλοσοφικο Space odyssey…δλδ συγκρινει μηλα με πορτοκαλια, διοτι αλλο στοχο εχει η μια ταινια και αλλο η αλλη…
Οπωτε για να επανελθω, ναι, προτιμω σε ΤΕΤΟΙΕΣ ταινιες να εχω σφικτη πλοκη και μια ‘αχρειαστη επισπευσμενη ροη’ -που δεν νομιζω και παλι πως ισχυει αυτο, για τις ΚΑΛΕΣ ταινιες του χωρου- παρα μπαμ μπουμ action μαλακιες, οπου δεν χρειαζεται να πιω δυο καφεδες για να τις παρακολουθησω αλλα για να μεινω ξυπνιος…
Απο την αλλη, επειδη αναφερεις μια ταινια του '46, και παλι δυσκολευομαι να δεχθω οτι καποιος μπορει να μην θαυμασει μια υπεροχα σφιχτη πλοκη σε μια τοσο παλια ταινια, οταν οι ιδεες και τα μεσα για παρομοιου υφους φιλμς ηταν ακομα στην αναπτυξη…
υγ. Οι ταινιες του Νολαν, δεν νομιζω να θεωρουντε απο οποιονδηποτε νοημονα ανθρωπο, ταινιες υπαρξιακες ή αλληγορικα νεορεαλιστικα φιλοσοφικα πονηματα…ταινιες δρασης κατα βαση ειναι, οπου τηροντας τους βασικους κανονες αυτων των ταινιων-και ως προς την αναπτυξη χαρακτηρων αλλα και ως προς το υφος/στυλ- απλα επιχειρουν να εστιασουν στο μυαλο και οχι στο ματι, συνδιαζοντας και μια στοιβαρη σκηνοθεσια…δεν καταλάβαινω αυτο γιατι ειναι κακο…μονο κακο κανει στους φανς πειρατων, τρανσφορμερς, κτλ…
το [B]The Big Sleep[/B] η αλήθεια είναι πως έχει αρκετά δαιδαλώδες σενάριο, αλλά για μένα αυτό δε στερεί κάτι από την ταινία, αντιθέτως… μου άρεσε που έπειτα τη σκεφτόμουνα για 2-3 μέρες και έψαχνα από δω κι από κει μπας και ξεκαθαρίσει το τοπίο. όχι πως θα άντεχα να συμβαίνει με κάθε ταινία αυτό βέβαια :P. το σενάριο της ταινίας θεωρείται απλουστευμένο σε σχέση με την νουβέλα πάντως (άλλο βιβλίο, άλλο ταινία θα μου πεις). πάντως βαθύς ύπνος δε σε παίρνει με αυτή την ταινιάρα!
Νομίζω το σημαντικό είναι πως τελικά συνεννοηθήκαμε 
Φυσικά και αδικώ το big sleep όταν έχω την πρωθύστερη γνώση των σημερινών ταινιών και το συγκρίνω μαζί τους, αλλά ούτως ή άλλως το συγκεκριμένο ήταν απλά η αφορμή για να πω την εξυπνάδα μου για το ξεχείλωμα μιας κατά τα άλλα έξυπνης τεχνικής, όπως βλέπω να συμβαίνει σήμερα. Φαντάζομαι πως τελικά η διαφωνία μας έγκειται στο ότι εγώ δεν μπορώ να θεωρήσω το κάθε inception ένα βήμα μπροστά π.χ. από τους πειρατές, στη βάση μόνο του “έξυπνου” σεναρίου του κ δν το λέω με διάθεση απαξιωτική, απλά δε νομίζω πως τελικά υφίσταται κάποιος ουσιαστικός διαχωρισμός.
Και μια παρένθεση. Αν κ η απευθείας σύγκριση με το έργο π.χ. του κιούμπρικ σαφώς και χωλαίνει, αποκτά νόημα αν αναλογιστείς τον προεξέχοντα ρόλο που έχει σήμερα στον αγγλοσαξονικό κινηματογράφο ο Νόλαν, που θυμίζει εν πολλοίς την αντίστοιχη θέση που κατείχε κάποτε ο Κιούμπρικ. Κι ο Κιούμπρικ το Σπάρτακο γύρισε πριν αρχίσει τις Οδύσσειες και τα Λύντον, αλλά το σινεμά του Νόλαν αντί να εξελιχθεί στήνεται στον ίδιο σκελετό αλλάζοντας απλά περίβλημα. Τεσπά ξεφεύγω χωρίς ρόλο, είμαστε κ οφτόπικ, αν βαριέσαι άσε τη συνέχεια της κουβέντας για κάποια άλλη στιγμή.
νταξ, εφοσων δεν βλεπεις διαφορα σε ταινιες τυπου inception με ταινιες τυπου πειρατες, οντως δεν εχει νοημα να συνεχισουμε…
επισης και παλι, καμια σχεση δεν εχει ο Νολαν σημερα με την θεση που ειχε ο Κιουμπρικ τοτε…ο Νολαν σημερα εχει την θεση που στην εποχη του Κιουμπρικ ειχαν οι Σπιλμπεργκ και σια, δλδ τυποι που εφτιαχναν ΚΑΛΕΣ μπλοκμπαστερ επιτυχιες…ο Κιουμπρικ εκανε αλλου ειδους σινεμα, δεν μπορω να καταλαβω τη συγκριση-και γτ On the bottom line πρεπει να γινεται-…(κανεις απο τους δυο δεν ειχε προεξεχοντα ρολο στον αγγλοσαξονικο κινηματογραφο, οπως τον εννοεις…)
Καλά, δν έχω πρόβλημα να παραδεχτώ ότι η σύγκριση με τον Κιούμπρικ είναι μάλλον άτοπη, ο κιούμπρικ είναι κλασικό παράδειγμα που επικαλείσαι για να ρίξεις στο τραπέζι το χαρτί της ποιότητας κ έπεσα και γω στην παγίδια της ημιμάθειας μου, παμπαρακάτ.
Αλλά μη διαβάζεις ρε ό,τι θες στο αν inception και πειρατές είναι ίδιες ταινίες, δν είναι, εντάσσονται όμως στο ίδιο πλαίσιο που μπορεί εύκολα να τις αγκαλιάσει, αφήνει όμως απ’έξω ας πούμε ταινίες σαν το Drive ή το τρι οφ λάιφ, ίσως ακριβώς επειδή είναι και οι δυο blockbuster και παίζουν με συγκεκριμένους όρους. Είναι πολλές οι ομοιότητές τους για να εξυμνήσω τις επιπλέον αρετές της καλύτερης. (ρε εγώ σπάνια έγραφα όταν δν είχα καλό background στο θέμα, τώρα γιατί με κάνεις κ να συνεχίζω :p)
[B]Drug me to hell[/B]
Μαλακιάρα…δεν έχανα και τίποτα τόσο καιρό που δεν την είχα δει
…πολύ καλή ταινία, μαρέσει ιδιαίτερα το γεγονός ότο ο Χίτσκοκ, δεν μπαίνει στην λογική να εξηγίσει το γιατί τα πουλιά επιτίθονται στους ανθρώπους, και ξαφνικά σταματούν, κάτι που κάνουν στις περρισότερες αναλόγου θλεματος ταινίες, και εκεί είναι που γελειοποιούνται, με κάτι απίθανες, τραβηγμένες από τα μαλιά θεωρίες
…πολύ καλή και η Τίπι Χέντρεν
:):!:
- μακαροναδα με κιμα + μπυρα.
Μαιταλ \μ/
^και γαμω!
μολις τελειωσε δε μου φανηκε και τιποτα το ιδιαιτερο(παροτι ερμηνειες και σκηνοθεσια ηταν πολυ ωραια). αλλα οσο τη σκεφτομουνα τοσο πιο ωραια μου φαινοταν(ιδιως το δευτερο μερος)
την ειδα κυριως επειδη ηταν του τυπου που εκανε το oldboy αλλα δεν ειπε και τιποτα,ειχε ενα ενδιαφερον η πιο ρεαλιστικη προσεγγιση στα βαμπιρ, αλλα κλειν γενικα