το παραπανω δεν μου αρεσε σχεδον καθολου δυστυχως, αν και ηλπιζα…
απο την αλλη, οταν το ειδα δεν μπορω να αρνηθω οτι με προδιαθεσε αρνητικα το γεγονος, οτι ηρθε πολλακις στο νου μου αυτο
(με νεαρο Μιγιαζακι στο ανιμεησιον και τα σκιτσα παρακαλω)
και ‘επεσα’ λιγο οταν σκεφτηκα οτι η σημερινη γενια δεν θα γνωρισει ποτε τον Περο και θα ταυτισει τον μυθο με τετοιες cgi σαχλαμαριτσες…
επισης ναι, η Ναιτλη-για το αποπανω- ηταν εκτος τοπου και χρονου, τραγικη, με μονιμο υποκριτικο ‘μεσο’ και προσον την εξαρθρωση συαγωνα…μετριοτατη ταινια Btw
το ειδα ποσταρισμενο κανα 2-3 φορες εδω μεσα τον τελευταίο καιρο(και στα mindfuck) ειδα ειναι και απο τον σκηνοθέτη του αγαπημένου Severance ή αλλιως πολυ πετυχημένα “θα σου κόψω το κεφάλι”!!! και ειπα να το δω…
Μα αυτό είναι το mindfuck στο Triangle όπως και στο Timecrimes, ανοίξαν τρύπα στο χρόνο και επαναλαμβάνει συνεχώς το ίδιο ενώ εξελίσεται κανονικά η ταινία, με αποτέλεσμα να μη ξέρεις από που θα σου έρθει και θα συμβεί η εναλλαγή.
Συνεκδοχή για σήμερα, μία ταινία που έβλεπα συχνά σε λίστες sci-fi και με παράξενες ταινίες. Την είχα κατεβασμένη ήδη στα γαλλικά, δεν έβρισκα υπότιτλους όμως, και τη ξανακατέβασα και στα αγγλικά. Τελικά δεν κατάφερα να δώ ούτε το τέλος, με κούρασε αρκετά παρόλο που από Kaufman μου άρεσαν τα Being John Malkovich, Adaptation, και φυσικά Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Η καθημερινότητα που προσπαθούσε να περιγράψει ήταν ενδιαφέρον, και οι ρόλοι οκ, η ταινία όμως σαν ιδέα και σαν σύνολο δεν μου είπε κάτι. Μάλλον περίμενα περισσότερα.
ωραιο σπονδυλωτο εργο πανω στην μοναξια, τον θανατο και την απωλεια, δεν ειχε τυχει να το δω μεχρι τωρα,καλλιο αργα i guess…η πρωτη ιστορια ηταν η πιο αδιαφορη για μενα, η δευτερη αρκετα δυνατοτερη με τον Βεγγο+αρκετα πιο food for thought, η τριτη νταξ, οτι και να πω ειναι λιγο, απλα κορυφη, Pure τελειοτις, πραγματικος σπουδαιος ελληνικος κινηματογραφος…αν μπορουσα να την απομωνωσω θα ελεγα οτι ειναι μια απο τις καλυτερες, πιο αυθεντικες και πιο ειλικρινεις μικρου μηκους ταινιες που εχω δει ποτε…
γενικα παντως μετριες ερμηνειες, λιγο αφυσικο παιξιμο, αρκετα-οχι ενοχλητικα ιδιαιτερα- κλισε, τρομερο μουσικο χαλι απο τον Σπανουδακη, εν τελη καλη-οχι αριστη προσπαθεια, πλην του ‘Βιετναμ’ τριτου μερους, που ηταν αψογο…
η αγαπημένη μου ελληνική ταινία.
θέμα της η απώλεια και πως εκφράζεται απο διαφορετικούς χαρακτήρες(εστω και σε ανόμοιες καταστάσεις).
ειναι γεγονός οτι οι 2 πρώτες ιστορίες χάνουν σε σχέση με την τελευταία, αλλά και αυτές έχουν τις στιγμές τους(ειδικά η δεύτερη με τον διαφορετικό βεγγο).
[B]αλλά όπως τα λέει ο Lupin για το τρίτο μέρος.πουτάνα τελειότητα.τίποτα άλλο.![/B]
*το τριτο μέρος να πούμε οτι το έχουμε δει και live στην πολη της λαρισας με πρωταγωνιστές τον ρεμο και τον πηλαδακη σε απίστευτες στιγμές καφροσυνης
[B]edit[/B] να πω οτι γενικά δεν εμπιστεύομαι τις σπονδυλωτές ταινίες.πολλές χάνουν την ουσία και προσπαθούν απλά να δείξουν πόσο κοντά μπορούν να βρεθούν στο τέλος.
κωμική μαλακιούλα με ελάχιστα στοιχεία δράματος που θα ήθελε να είναι το Trainspotting, μόνο χωρίς ίχνος ναρκομανίας. Οι χαρακτήρες είχαν κάποιο βάθος, απλά άργησε να γίνει ενδιαφέρον (μετά τη πρώτη ώρα). Λόγο του ονόματος το κατέβασα.
Το “όλα είναι δρόμος” που λέτε λίγο πιο πάνω, το σκεφτόμουν σήμερα. Πόσο βαθυά ταινία, πραγματικά. Δίνουν πολύ και τα μουντά τοπία βέβαια, τα 'χουμε ξαναπει. Το βιετναμ είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχω δει και δε νομίζω να μπορεί να βγει από άλλον κινηματογράφο εκτός από τον ελληνικό προσωπική αδυναμία η τελευταία νανοχήνα με τον Βέγγο. Πραγματικά στενάχωρο, αλλά πολύ ποιητικό, κάπως έτσι φαντάζομαι το σινεμά ώρες ώρες.
Αυτό που ήθελα να μοιραστώ ομως μπαίνοντας δώθε, είναι ότι θέλω να βάλω τα κλάματα από απελπισία κάθε φορά που σκέφτομαι τον [B]Βασιλιά[/B] του Γραμματικού, πραγματικά. Ειδικά όταν ακούω [I]αυτό[/I], το οποίο μου έχει κολλήσει πολύ καιρό και το σιγοτραγουδάω άκυρες στιγμές. Και αμέσως σκέφτομαι τον Βαγγέλη.
θα μπορουσε να ειναι στις mindfuck.εξαιρετικη,με εναν κεβιν σπεισι απο αλλο πλανητη.η αληθεια ειναι οτι καταλαβα τι γινεται σχετικα νωρις,αλλα απλως δεν μπορουσα να συνδεσω τα γεγονοτα.
Αξιόλογη κι ενδιαφέρον ταινιούλα με τον Cillian Murphy (που έκανε και το Σκιάχτρο στο Batman Begins) και gay θεματολογία. Η ταινία όλη είναι gay, και ουσιαστικά μας δείχνει πως ξεκίνησε από μικρός τη ζωή του και ξεχώριζε, καθώς και τη περιπέτεια του αναζητώντας τη μανούλα που δεν τον αποδέχτηκε γι’αυτό που ήταν.
μολις ειδα το
8O8O
Μετα την αινιγματικη διαθηκη που τους αφησε η μανα τους, διδυμα αδερφια ερευνουν το παρελθον της τα χρονια του εμφυλιου στον Λιβανο.
Διαμαντακι απο τον Καναδα που αφηνει πολλα μετρα πισω Κυνοδοντες και Βiutiful και λοιπα συνυποψηφια περσι.
Ωραιο πολιτικο θριλερ, με εναν συγγραφεα που γραφει ενα βιβλιο γυρο απο ενα πολιτικο προσωπο.
Ο Πολανσκι, σου δημιουργουσε με λιτο τροπο μια ωραια αγωνια.
Η τελευταια σκηνη πιστευω ειναι αριστουργημα.
Το ‘’[B]Ιncendies[/B]’‘ειναι ενα τι πριν το αριστουργημα κυριολεκτικα.Απιστευτη ταινιαρα!!!
Το ‘’[B]Ghost Writer[/B]’’ και η memorable τελευται σκηνη του αξισου φοβερο!!!
προσωπική αδυναμία η τελευταία νανοχήνα με τον Βέγγο. Πραγματικά στενάχωρο, αλλά πολύ ποιητικό, κάπως έτσι φαντάζομαι το σινεμά ώρες ώρες.
