Για Rock of Ages συμφωνώ 100%, μόνη διαφορά ο Cruise. Μου φάνηκε πολύ λίγος για το ρόλο, ή απλώς δε του ταίριαζε. Ενώ από εμφάνιση ήταν κομπλέ, κάτι στις ερμηνείες δεν…
Άντε ρε, εγώ τον βρήκα μια χαρά να σου πω και ήμουν και αρνητικά προκατειλημμένος με την πάρτι του όταν έβαλα να δω την ταινία. Γενικά οι ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς ήταν πολύ καλές ή τουλάχιστον καλύτερες από ότι περίμενα. Το μόνο παραπάνω που ήθελα είναι η Καθριν αφού γενικά το έχει στο είδος, αν την έβαζαν σε πιο ροκ ρόλο θα έσκιζε πιστεύω.
Ταινιαρα, γαμησε. Κλασσικος Burton οταν κεντουσε και να μην ηξερα καν την ταινια, μυριζε Τim απο μιλια! Θεος ο Keaton ως Beetlejuice, καφρος και προστυχος οσο δεν παει και η Winona Ryder στην ηλικια μου πανω κατω τοτε και δεν με χαλαγε καθολου 
Baldwin σε εναν ρολο που δεν τον περιμενα, αλλα αψογος, γενικα την ευχαριστηθηκα τερμα την ταινια, ατακες, σκηνες που σου μενουν, ο Burton, ολα οπως επρεπε!
^^^
ΕΠΟΣ ΕΠΩΝ
…το τελευταίο ''Χάρι Ποτερ VII2, τώρα στη νόβα:):!:
Ειδα και το τριτο Godfather το απογευματακι…Ισως, συνολικα, μισο σκαλι κατω απο τα προηγουμενα, πιο “τυπικη” ταινια του ειδους ΑΛΛΑ το τελευταιο μισαωρο περιπου [SPOILER]με τις δολοφονιες και τον απεριγραπτο Πατσινο στις 2 τελευταιες σκηνες που ειχα ανατριχιασει ολοκληρος και σχεδον βουρκωσα[/SPOILER] απλα πρεπει να διδασκεται καρε καρε.
…ολόσωστος, συμφωνώ σε ότι γράφεις:):!:
[B]The girl who kicked the hornet’s nest[/B]
Τελευταία και μάλλον καλύτερη ταινία της σειράς. Αν και η εξέλιξη ήταν ίσως και too much αφού το story εδώ παίρνει τεράστιες διαστάσεις καταφέρνει παρόλα αυτά να μετατραπεί σε ένα πολύ ενδιαφέρον κατασκοπευτικό θρίλερ που κρατάει την αγωνία εύκολα μέχρι τέλους.
Συνολικά τώρα καλή τριλογία, πολλές φορές μου έδωσε την εντύπωση μίνι τηλεοπτική σειράς με την εξέλιξη που είχε (χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό). Δεν μπορώ να φανταστώ τι διαφορές μπορεί να έχει το αμερικάνικο remake αφού και οι 3 ταινίες είναι κάργα επηρεασμένες από ανάλογα θρίλερ/περιπέτειες του hollywood. Βασικά δεν βλέπω με τίποτα τον λόγο για remake.
double post αλλά μόλις είδα μια ωραία ταινία και επιβάλλεται να γίνει
Another year
Οι ανθρώπινες σχέσεις απασχολούν και πάλι τον Μαικ Λι που όταν μένει μακριά από το μελό (βλέπε Vera Drake) ξέρει να δίνει όμορφες γλυκόπικρες ταινίες που μπορούν και συγκινούν αβίαστα όπως κάνει αυτή εδώ. Παρότι στην μεγάλη διάρκεια της βλέπουμε συγγενείς και φίλους να μαζεύονται γύρω από το τραπέζι και να ανταλλάσσουν έξυπνες χιουμοριστικές ατάκες και ζεστές κουβέντες η κάμερα έξυπνα επικεντρώνεται στους πιο μοναχικούς από αυτούς. Σε αυτούς που έμειναν πίσω, στους “παρείσακτους” και ειδικά στην Μαίρη. Κλαψιάρα, πολυλογού, μόνη, ψάχνει απλά “κάποιον να μιλήσει” ο Λι την παρουσιάζει με όλα της τα ελαττώματα που δεν είναι και λίγα. Δυσκολεύεσαι να την συμπαθήσεις αλλά κάπου την καταλαβαίνεις. Μέχρι που έρχεται η τελευταία σκηνή της ταινίας όταν η κάμερα θα σταματήσει στο πρόσωπο της για να ελευθερωθεί όλη η μελαγχολία που έκρυβε η ταινία και να προσφέρει πραγματική συγκίνηση. Τεράστια η ερμηνεία της Manville στο ρόλο της Μαίρης. Πολύ όμορφη ταινία και πάλι από το Λι. Όσοι πιστοί…
Mολις ειδα το Μulholland drive και εχω παθει ΣΟΚ οχι αστεια…Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Α ταινια…
εχω κατι μηνες που την εχω δει και ακομα δεν εχω καταληξει αν ηταν επος ή απλα μια παπαρια.καψιμο οπως και να εχει.
Φορ δε σεηκ οφ κονβερσεησιον, θα θελα να ακουσω επιχειρηματα που μπορουν να στοχειοθετησουν κατηγορια “παπαριας” απεναντι στο Mulholland Drive.
To Mulholland όταν το είδα για πρώτη φορά είπα τι μαλακία είναι αυτή. Βασικά με το ζόρι έφτασα μέχρι το τέλος. Ήταν όμως από τις “μαλακίες” που με απασχολούσαν, με βασάνιζαν για αυτό και έπεσε και δεύτερη και κάποια στιγμή και τρίτη προβολή. Πρόκειται για εξαιρετική ταινία, δεν έχει νόημα να καταλάβεις τι γίνεται, σκηνή με σκηνή ποια είναι η υπόθεση και τα λοιπά. Το ζουμί είναι να ακολουθήσεις αυτό που θέλει να σου περάσει μέσα από όλο αυτό συνολικά.
Ρε, όχι ρε [-X Θα ετοιμάσω κάποια στιγμή ποστ για τον μαικι το λι και σίγουρα τη Vera Drake θα την έχω ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές του. Γνώμημου
Πραγματικά το μόνο που μου έμεινε είναι η εικόνα της Imelda Staunton να μυξοκλαίει από την αρχή της ταινία μέχρι το τέλος.
Πραγματικά, το υπαρξιακό σινεμά του Μάικ Λι είναι φανταστικό. Ενίοτε αστείο ή γλυκόπικρο (που λέει και ο Dead) και άλλοτε θεοσκότεινο και μηδενιστικό.
Για μένα η καλύτερη του και μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες έβα, είναι το Naked με έναν ανεπανάληπτο David Thewlis να δίνει την ερμηνεία της ζωής του, φτιάχνοντας έναν αντι-ήρωα που όμοιο του, δεν νομίζω να έχουμε ξαναδεί. Σκοτεινό, βαρύ και μηδενιστικό, με σχηματικό σενάριο που στηρίζεται στους φιλοσοφικούς διαλόγους και τις καυστικές ατάκες και ένα σχόλιο στην χαμένη επικοινωνία και την πλήρη αλλοτρίωση.
Ο Μακουίν για να κάνει το Shame πρέπει πρώτα να είδε το Naked γύρω στις χίλιες φορές για να πάρει έμπνευση.
κοιτα δεν εχω καταληξει ακομα.χαχα
θαυμαζω σε μεγαλο βαθμο τον Lynch,αλλα θεωρω προσωπικα τουλαχιστον οτι πρεπει να ειμαι σε ενα mood για να δω ταινια του.ε εκεινη τη βραδια δεν ημενα:roll:
πολλες φορες χανοταν η λογικη πχ(φυσικο θα μου πεις,αφου ολη η ταινια ειναι σ ενα ονειρικο επιπεδο),αλλα
ενταξει μου εκατσε στραβα τοτε.ισως να την ξαναδω οπως ο dead.
Τούμπανο το ταινιάκι μάγκες.
ΤΡΕΛΑ η Scarlet με το σκούρο κόκκινο μαλλί.:roll:
[B]Tyrannosaur[/B]
Την έχετε αποθεώσει πολλάκις εδώ μέσα, έβαλα να την δω και εγώ λοιπόν. Αν και στην πρώτη μισή ώρα με κούρασε αρκετά η εξέλιξη της ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Βασικά η ταινία είναι σαν να παίρνει μια κλασική ρομαντική κομεντι του hollywood και να τις αλλάζει τα φώτα. Ο τζόβενος της αμερικανιάς εδώ είναι ένας άξεστος τύπος που χάνει τον έλεγχο και επιτίθεται σε ότι αναπνέει και η αντίστοιχη μορφονιά εδώ έχει την μορφή μιας ταλαιπωρημένης παντρεμένης κοπέλας που υφίσταται καθημερινούς εξευτελισμούς από τον άντρα της. Θα βρουν παρηγορία ο ένας στον άλλον και την ηρεμία που έψαχναν ως ένα βαθμό. Κατα κάποιον τρόπο θα μπορούσε κάποιος να πει και ένα καλό τέλος τηρουμένων των αναλογιών και των δραμάτων που τους ακολουθούν σε κάθε βήμα τους. Η ταινία φλερτάρει λιγάκι με το να μετατραπεί σε παρέλαση μιζέριας αλλά το σώζει έστω και οριακά. Τελικά μου άρεσε αρκετά.