Η μετριοφροσυνη και η ταπεινοτητα που με διεπουν δεν μου επιτρεπουν παρα να πω ενα απλο ??ευχαριστω??..
Αυτό το Aguirre πρέπει να το δω κάποια στιγμή επιτέλους (δηλαδή αυτό το καρέ του παραπάνω εξωφύλλου με τον Kinski πρέπει να είναι τόσο διάσημο όσο και αυτό με τον Jack στο Shining ξερωγώ).
Όπως και τις υπόλοιπες ταινίες του Herzog με μουσική Popol Vuh (μόνο το Nosferatu έχω δει από αυτές, αλλά δεν είμαι και τόσο φαν του είδους, οπότε πιο πολύ το soundtrack φχαριστήθηκα και την Isabelle Adjani ;p).
Ο Klaus Kinski ήταν εύκολα μέσα στους τοπ ηθοποιούς του περασμένου αιώνα.
Συγκλονιστικές οι ερμηνείες του. Ειδικά στο [B]Woyzeck[/B] είναι ασύλληπτος (αν και ως ταινία δε με ενθουσίασε όσο θα περίμενα).
Πάντως σα χαρακτήρας πρέπει να ήταν αρκετά δύσκολος και ιδιότροπος όπως ανέφερε και ο MyNameIsMud.
Δείτε εδώ φάση ~~> [I]http://www.youtube.com/watch?v=1Uwr9JT-nk4[/I] 
Κατά τα άλλα ψήθηκα με τη Σουηδική που πρότεινε ο φίλτατος NamelessDead πιο πριν.
Και μιας και είπαμε περί Σουηδίας, είδα άλλη μια Bergman χτες, το Jungfrukällan (The Virgin Spring) του '60.
Τα γνωστά, τί να λέμε τώρα, δεν πρόκειται να με απογοητεύσει ποτέ αυτός ο σκηνοθέτης.
Δεν γράφω όμως στο αντίστοιχο θρεντ μέχρι να δείτε το “Πρόσωπο με Πρόσωπο” ;p
Κι εγώ πρέπει Aguirre. Αυτή η καταραμένη watchlist μου, βλέπεις ένα και μπαίνουν 10. Σιχτιρ πια.
brein θεωρώ απίθανο να μην σου αρέσει το “Songs”, κυρίως λόγω της αγάπης σου για τον Bergman. Πιο πολύ βέβαια για αυτό το αποπνικτικό, αυστηρό feeling το λέω, παρά για την κινηματογράφηση που “πάσχει” από γνήσιο σουρεαλισμό. Νταξ, Σουηδοί, τι να λέμε τώρα. Βρίσκονται σε αυτή τη ζωή αποκλειστικά για να φτιάχνουν μουσική και σινεμά. Τίποτα άλλο.
To Aguirre το έχω σε ένα φάκελο με 75 άλλες ταινίες που δεν έχω δει ακόμα και περιμένει την σειρά του. 75 είπα; Λάθος 74 μιας και χθες είδα αυτό.
The hunger games
Το οποίο δεν με ενθουσίασε και ιδιαίτερα. Πολλές σεναριακές ευκολίες από την στιγμή που ξεκινάει ο αγώνας επιβίωσης, συμμαχίες από το πουθενά ανατροπές, έρωτες και συμπάθειες επίσης εύκολες, γενικά το κομμάτι αυτό ήταν απαράδεκτο. Πολλοί χαρακτήρες, βασικά όλοι οι δεύτεροι μένουν υπερβολικά πίσω και απλά περιφέρονται στην ταινία (πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο χαρακτήρας του Σαντερλαντ και ο άλλος με το περίεργο μούσι που ήταν και υπεύθυνος των αγώνων). Αυτό που μου άρεσε ήταν ο τρόπος που παρουσιαζόταν ως θέαμα στους έξω, από την είσοδο των αγωνιστών στην αρένα αρχικά ως τις συνεντεύξεις ήταν πολύ έξυπνο δοσμένο. Αδιάφορο δεν το λες πάντως και είμαι σίγουρος πως στο βιβλίο τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα.
Tόσοι πολλοί δεν έχετε δει το Aguirre; Asap λέμε!
Eν τω μεταξύ μόνο εγώ έχω την αίσθηση ότι για το εξώφυλλο δίσκου που απεικονίζεται στο avatar μου θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει έμπνευση το πρόσωπο του Kinski;:lol:
Η χθεσινή βραδιά είχε δυσκολάκια:
Το ντοκυμαντέρ του Kirby Dick [B]Sick: The Life & Death of Bob Flanagan, Supermasochist[/B] (το αποφεύγουμε αν δε μας νοιάζει ιατρικώς η [B][U]κυστική ίνωση[/U][/B], δεν το βλέπουμε ενώ τρώμε, ή αν δεν αντέχουμε ακραίες S&M σκηνές κτλ ) και το [B]Brick [/B]που πρότεινε ο Lupin.
Oπότε σήμερα ρομαντική κομεντί (!), το κλασικό και βραβευμένο με 5 όσκαρ [B]It Happened One Night[/B] του Frank Capra.
Καμμένο animation από τη Δανία. Παρά το κλισέ σενάριο (ο φλώρος ενός Βαρβαρικού χωριού της ΜΕΤΑΛΟΝΙΑ πρέπει να τους σώσει όλους) έχει αρκετό γέλιο, αναφορές στο LOTR και γενικά έχει μια αισθητική quest στο D&D. Αξίζει να τη δεις με παρέα για τις καφρίλες που έχει, τον σεξομανή βάρδο και το γκέι ξωτικό [B][SIZE=“4”]Elric[/SIZE][/B]:roll:
la confidential χτες το απογευμα…
[B]Arsenic and old lace[/B]
Κωμωδία του μεγάλου Frank Capra. Κριτικός τέχνης και φανατικός εργένης αποφασίζει να παντρευτεί, πριν ξεκινήσει για τον μήνα του μέλιτος περνάει από το σπίτι που μένουν οι 2 αγαπημένες του θείες που τις αγαπάνε όλοι και τις έχουν κάτι σαν άγιες. Μόνο που εκεί ο Μορτιμερ ανακαλύπτει κατά λάθος το μεγάλο μυστικό των 2 γυναικών and let the party begin. Από εκεί και μετά η ταινία είναι πραγματική απόλαυση με απίστευτες καταστάσεις να εξελίσσονται και να προσφέρουν απίστευτο γέλιο. Ειδικά ο Gary Grand δίνει μια απίστευτη ερμηνεία βοηθούμενος και από το πολύ καλό σενάριο (βασισμένο σε θεατρικό) με μερικούς σπαρταριστούς διαλόγους. Οι φαν του παλιού αμερικανικού κινηματογράφου δεν πρέπει να την χάσετε.
ταινιαρα, τοδα και το καλοκαιρι εδω Αθηνα σε επαναπροβολη, κλασσικο, οπως τα λες, απιστευτο γελιο!
Γαμώτο ένας λόγος που θα ήθελα να είμαι στην Αθήνα είναι για να βλέπω τέτοιες επαναπροβολές παλιών ταινιών σε κινηματογραφική αίθουσα. Εδώ που να δει κάτι ανάλογο.
+Original+2.jpg)
τι λέέι αυτό? καλό?
Μια ταινία που διαπραγματεύεται την απώλεια και τους δεσμούς μεταξύ της οικογένειας με διαφορετικό τρόπο. Δεν είναι κάτι το σπουδαίο, και να μην το δεις δεν θα χάσεις τίποτε, άλλες φορές είναι και στα όρια της αφέλειας και απλοικότητας. Ωστόσο το τέλος είναι πραγματικά ωραίο. Αδιάφορη η Πόρτμαν, γελοίος ο Λεβίτ, ωραίος ο πιτσιρικάς.
Σπουδαίο θρίλερ, σταθερά εξαιρετικός Μπεηλ. Το ταλέντο του δεν φαίνεται ούτε στο Prestige, ούτε στα Batman.
Χαχαχαχα! Μπα, μαλακία μωρέ. Κάποιου ατάλαντου Ridley λέει…
[U][B]Hunger[/B][/U]
Έχοντας δει πέρυσι το [B]Shame[/B] που με κέρδισε εικαστικά, οδηγήθηκα και στο Hunger. Διάβασα και τα σχόλια που έχουν γραφτεί εδώ για την ταινία… Προσωπικά χαίρομαι, που βρίσκω έναν σκηνοθέτη με σταθερή ματιά για το πως θέλει να προβάλει το όραμα και τις ιδέες του… Έχοντας επαγγελματική ενασχόληση με τη φωτογραφία αφήνει τα σώματα να διηγηθούν την ιστορία του (όσο κενή και αντισεξουαλική μπορεί να φανεί μια ερωτική πράξη στο Shame, άλλο τόσο απάνθρωπη και εμετική μια αστυνομική και πολιτική βία, συνηθισμένη πλέον στα μάτια μας)…
Διαφωνώ με κάποια παλιά σχόλια του Γράκχου και του jiopa… Δεν θεωρώ ότι η ταινία σε πρώτο ρόλο βάζει την αντι-θατσερική πολιτική χροιά που πάει να της αποδοθεί(ώστε να περιγράψει το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο)… Περισσότερο βλέπω την ανάδειξη της σωματικής βίας ως μέσο επικράτησης , και το σώμα ως μέσο επανάστασης ( ακόμα και μέσα απ’την αδυναμία του στην απεργία πείνας)…
Ως προς τον jiopa , προσωπικά δεν είδα κάποια προκλητική σκηνή… Αν υπάρχει κάτι που σοκάρει , αυτό είναι η πραγματικότητα…Και ο McQueen την αποδίδει πολύ πιστά μέσα απ’τον φακό…
Xαιρομαι που τεκμηριωνεις και ειναι απολυτα σεβαστη η αποψη σου,ασχετα αν εμενα η ταινια δεν με αγγιξε καθολου.
Εγώ πάντως δε θυμάμαι τί ακριβώς είχα γράψει για το Hunger, αλλά σίγουρα δεν είχε να κάνει με κάποια “αντι-θατσερική πολιτική χροιά”… :-k
Εκτός κι αν απλά έτσι ερμηνεύεις εσύ darksoul κάποια σχόλια που ενδεχομένως είχα κάνει για το αν εν τέλει η ταινία αποδίδει δικαιοσύνη στις επανασταστικές βλέψεις του IRA, πέρα από την απεικόνιση του σώματος ως μέσου επανάστασης όπως λες κι εσύ…
[B][SIZE=“5”]ΝΑΙ!ΝΑΙ!ΝΑΙ!!![/SIZE][/B]
Έπρεπε να το 'χα κάνει quote , sorry… H διαφωνία μου ήταν πάνω σε αυτό το σχόλιο σου…Στο ότι της αποδίδεις, κατ ‘εμέ, περισσότερη πολιτική χροιά απ’ ότι της αναλογεί… Oπότε περιμένεις και περισσότερες πολιτικές αναφορές…
edit: To “αντι-θατσερική” ήταν δική μου επιλογή όρου,για να συνοψίσει το όποιο πολιτικό νόημα θα λάμβανε κάποιος απ’την ταινία…Λανθασμένη και επιφανειακή επιλογή μάλλον, ομολογώ…