Α γειά σου, θυμήθηκα τώρα, θενξ.
Ζητώ εκ των προτέρω συγνώμη αν δεν έχεις όρεξη για αναλύσεις, απλά εγώ για άλλη μια φορά έχω :p, οπότε ας γράψω κάποια πράγματα με αφορμή αυτά που λες.
Καταλαβαίνω αυτό που λες, ότι δηλαδή ασκώ κριτική στην ταινία για κάτι που δεν είναι καν στις προθέσεις της… Γενικά είμαι κι εγώ της άποψης ότι μια ταινία πρέπει να την κριτικάρουμε με βάση τους στόχους που η ίδια θέτει, δηλαδή μ’ αυτά που θέλει να πει κι όχι μ’ αυτά που δεν είπε ή δεν ήθελε να πει - άλλωστε δε θα είχε νόημα να πούμε σ’ ένα σκηνοθέτη “δεν είπες αυτό” απ’ τη στιγμή που αυτό δεν ενδιαφέρει τον ίδιο. Με μια σημαντική λεπτομέρεια: ο πολιτικός κινηματογράφος είναι για μένα η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Άλλη φάση, κοινώς. Ένας σκηνοθέτης που επιλέγει να γυρίσει μια ταινία γύρω από ένα πολιτικό/ιστορικό γεγονός πρέπει να κρίνεται όχι μόνο γι’ αυτά που λέει, αλλά και γι’ αυτά που επιλέγει να μην πει ή που ξεχνάει να πει ή που δεν ήξερε έτσι κι αλλιώς αλλά έπρεπε να πει. Ο πολιτικός κινηματογράφος από την ίδια τη φύση του δε γίνεται να έχει απεριόριστη ασυλία τέτοιου είδους. Αν ίσχυε αυτό, τότε κανείς δε μπορούσε να την πει στην ανεκδιήγητη Κόπολα για την ταινία που έκανε για τη Μαρία Αντουανέτα και τη Γαλλική Επανάσταση, όπου επέλεξε να σχολιάσει ένα κοσμοϊστορικών διαστάσεων πολιτικό γεγονός με εντελώς απολίτικους όρους. Φυσικά, η κριτική που δέχτηκε η Κόπολα γι’ αυτή την ταινία ήταν απόλυτα σωστή και δίκαιη. Απ’ αυτή την άποψη το ίδιο δίκαιη είναι για μένα και η κριτική που δέχτηκε για την ταινία του ο σκηνοθέτης του Hunger.
Kάνω και το τελικό μου σχόλιο , για να συνεχιστεί η αποθέωση του Cabin In The Woods ( που έκανα το λάθος να δω, ενώ βαριέμαι ατελείωτα τα horror films:p)…
Ίσως λανθασμένα εξισώνουμε εν τέλει την πολιτική χροιά/θέση, με τα ιστορικά γεγονότα και τις ιστορικές αναφορές… Κάθε ταινία σίγουρα θα κριθεί για τη θέση που παίρνει στην ιστορία και στα ιστορικά γεγονότα , για τα γεγονότα που ηθελημένα ή μη αποσιωπά και αυτά που διαστρεβλώνει… Αλλά μη λησμονούμε και την επιρροή που μπορεί να έχει σε συνειδήσεις και μια ταινία τύπου Hunger… Δείχνει ξεκάθαρα τον τρόπο που ασκείται η εξουσία, δείχνει τον/έναν τρόπο που χρησιμοποιήθηκε για να σπάσουν τα δεσμά… Κάθε πλάνο , είναι και μια πολιτική θέση… Δείχνει σε ποια πλευρά βρίσκεται ο αφηγητής/σκηνοθέτης…Μπορεί να μην δικαιώνει,στο βαθμό που θα θέλαμε, τον αγώνα των Ιρλανδών, αλλά όντας πιο “θεωρητική” , ίσως δικαιώνει περισσότερους αγώνες…
Πολύ ελεύθερος χρόνος τελευταία και βραδιά αφιερωμένη στα βαμπιρ χθες με double feature
[B]Twixt[/B]
Αυτή λοιπόν είναι η νέα ταινία του μεγάλου Coppola. Η μάλλον του κάποτε μεγάλου Coppola γιατί πλέον πρέπει να μας πει τι πίνει και δεν μας δίνει. Αδιάφορο θρίλερ, ασύνδετο με ανούσιους χαρακτήρες και ένα story που ανάθεμα με και αν βγάζεις κάποια άκρη. Ο Val Kilmer προσπαθεί αλλά… δεν.
[B]Abraham Lincoln vampire hunter[/B]
Ούτε εδώ κάτι το ιδιαίτερο αν και σαφώς πιο διασκεδαστικό. Ομολογώ το περίμενα λίγο περισσότερο χιουμοριστικό και κάφρικο αλλά δυστυχώς έπαιρνε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του ώρες ώρες και χαλούσε τις καλές εντυπώσεις που πήγαινε να φτιάξει αρχικά. Ο ηθοποιός πάντως που πήραν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο τα σπάει. Δεν θυμάμαι να τον έχω δει πουθενά αλλού. Η σκηνή στο τρένο και γενικά οι σκηνές μάχης του Lincoln με τα βαμπίρια όλα τα λεφτά στην ταινία.
[SPOILER]Harold, it’s Bateman, Patrick Bateman. You’re my lawyer so I think you should know: I’ve killed a lot of people. Some girls in the apartment uptown uh, some homeless people maybe 5 or 10 um an NYU girl I met in Central Park. I left her in a parking lot behind some donut shop. I killed Bethany, my old girlfriend, with a nail gun, and some man uh some old faggot with a dog last week. I killed another girl with a chainsaw, I had to, she almost got away and uh someone else there I can’t remember maybe a model, but she’s dead too. And Paul Allen. I killed Paul Allen with an axe in the face, his body is dissolving in a bathtub in Hell’s Kitchen. I don’t want to leave anything out here. I guess I’ve killed maybe 20 people, maybe 40. I have tapes of a lot of it, uh some of the girls have seen the tapes. I even, um… I ate some of their brains, and I tried to cook a little. Tonight I, uh, I just had to kill a LOT of people. And I’m not sure I’m gonna get away with it this time. I guess I’ll uh, I mean, ah, I guess I’m a pretty uh, I mean I guess I’m a pretty sick guy. So, if you get back tomorrow, I may show up at Harry’s Bar, so you know, keep your eyes open. [/SPOILER]
Ταινία που ασχολείται με προβληματική έφηβη στην Αμερική δεν είναι και κάτι καινούργιο για τον ανεξάρτητο κινηματογράφο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και όντως αν εξαιρέσει τα extreme όνειρα της Pauline όλα τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά και αναμενόμενα για ταινία του είδους. Η προβληματική σχέση με όλους όσους είναι γύρω της, από τους γονείς της, τους συμμαθητές της με τους οποίους αδυνατεί να αναπτύξει κάποια έστω υποτυπώδη φυσιολογική σχέση. Η εμμονή της με την ιατρική και το… αίμα φαίνεται να είναι το μοναδικό που την ενδιαφέρει.
Δεν είναι από τις ταινίες που περιμένεις ένα φυσιολογικό φινάλε αλλά κάπου το περιμένεις για να απογοητευτείς έτσι πως εξελίσσεται από ένα σημείο και μετά. Όταν όμως αυτό έρχεται και σοκάρει, καταλαβαίνεις πως εδώ έχεις κάτι ξεχωριστό. Εκπληκτική η ερμηνεία της AnnaLynne McCord στο ρόλο της Pauline.
Τα αντίστοιχα θρεντς δυστυχώς παραπαίουν, οπότε εδώ που γίνεται ακόμα ντόρος.
Προσπαθώντας να μην αναλωθώ πάλι στο πόσο φοβερά θαυμάζω τον μεγάλο Ρώσο, η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί -φυσικά- ένα ακόμα μάθημα πάνω στο σινεμά. Σκηνοθετικά άρτια με έναν τρόπο απλησίαστο στο 99% των σκηνοθετών ανεξαρτήτως εποχής, και την ίδια στιγμή χρησιμοποιώντας ένα τρομακτικό σεναριακό εύρημα, παραλληλίζοντας τον σκεπτόμενο πλανήτη με την ανθρωπότητα και τον ανθρώπινο ψυχισμό. Αν ήταν η πρώτη ταινία Tarkovsky που είχα δει ποτέ μου, τώρα θα έτρεχα γυμνός στο δάσος. Ο μόνος λόγος που [I]δεν[/I] το κάνω, είναι γιατί προηγήθηκε το άγιο δίδυμο Andrey Rublyev/Nostalghia, των οποίων η συγκινητική ικανότητα με υπερβαίνει ως άτομο και ως προσωπικότητα. Γι’ αυτό και μόνο το Solaris έρχεται “τρίτο” σε μια άτυπη κατάταξη προτίμησης. Αν φυσικά είναι ορθό και ηθικό να κατατάσσεις τα ποιήματα - που μάλλον δεν είναι.
Το τέλος του Solaris πάντως είναι σεμιναριακό, αξέχαστο και η ικανότητα του να σε σημαδεύει εγγίζει κάτι σαν πυρωμένο σίδερο. Όπως και η σκηνή με τη μάνα.
Ειδα Kiss Kiss Bang Bang,Taken και A-Team τις τελευταιες 4 μερες.Πολυ καλο το πρωτο,μια ακομα ταινια σε φαση Τζακ Μπαουερ το δευτερο,ψιλομουφα αλλα απλα ΟΚ για να περασει η ωρα το 3ο.
[B][SIZE=“4”]Ladri Di Biciclette[/SIZE][/B] (aka Bicycle Thieves) [1948]
[FONT=“Lucida Sans Unicode”]Είδα τον “Κλέφτη Ποδηλάτων” του Vittorio De Sica τις προάλλες.
Όντας φανατικός ποδηλάτης από μικρός, ένα έχω να πω: Η ταινία με ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΕ όσο λίγες.
Λυπήθηκα ειλικρινά τον βιοπαλαιστή πρωταγωνιστή που κάποιος κερατάς τού σούφρωσε το δίτροχο και του γάμησε τη ζωή ναπουμε. Να πεθάνουν όσοι κλέβουν ποδήλατα, καρκίνος!
Σοβαρά τώρα, πολύ συγκινητική ταινία με δυνατό μήνυμα. Το τέλος πραγματικά σε αποτελειώνει με τη μαυρίλα.[/FONT]
