[SIZE=“4”][COLOR=“DarkRed”][B]Safety Not Guaranteed[/B][/COLOR][/SIZE] B[/B]
[B]http://www.imdb.com/title/tt1862079/[/B]
[B][I]
ποιος ειναι πιο τρελος? κάποιος που λεει θα παω στο παρελθόν να αλλάξω τα πράγματα ή κάποιος που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα στην ζωή του αλλά δεν το κάνει?[/I][/B]
περιοδικό εχει ξεμείνει απο θέματα και ψάχνει εναγωνίως να βρει κάτι να γεμίσει τις σελίδες του. οτι και αν είναι αυτό.ετσι οταν κάποιος προτείνει να ερευνήσουν μια παράξενη αγγελία που ζητά βοηθό για ταξίδι στον χρόνο, το περιοδικό στέλνει εναν δημοσιογράφο, και 2 μαθητευόμενους να ανακαλύψουν τι τρεχει.
εκει θα βρουν εναν πραγματικά ιδιόρρυθμο τύπο που εννοεί οτι γράφει στην αγγελία.
η μόνη που μπορεί να τον προσεγγίσει ειναι η Darius. μια μαθητευόμενη, μαζεμένη κοπελίτσα.
η ταινία ΔΕΝ είναι sci-fi. ουτε κωμωδία είναι παρόλο τις κάποιες εύθυμες/ευχάριστες στιγμές που εχει. και γενικα δεν μπορώ να την κατατάξω κάπου ξεκάθαρα.
η ταινία μιλάει για τις χαμένες ευκαιρίες και πως την στιγμή που αρνούμαστε απο ατολμία/φόβο/μη κατανόηση της πραγματικότητας να κάνουμε δικιά μας μια απο αυτές μένουμε στην ιδια κατάσταση για πάντα.
γιατι να ειναι τρελός κάποιος που θελει να ταξιδέψει στο παρελθόν, και οχι ενας επιτυχημένος δημοσιογράφος που εχει σταματήσει να ζει, ενας ινδος που ζει και εχει τόλμη για οτι μόνο ειναι στην οθόνη ενος λαπτοπ, και μια κοπέλα που δεν εχει πίστη και ταυτότητα εξαιτίας μιας απώλειας που την εχει κρατήσει στάσιμη.?
η ταινία ήταν καλύτερη απο οτι περίμενα αν και σχετικά απλή, και οι 4 βασικοί ηθοποιοί πολύ καλοί.
*ο τίτλος πολυ εύστοχος σε σχέση με το μήνυμα. ε εντάξει. δεν υπάρχει δίχτυ ασφάλειας. ε και?! [B][I]I break, I bleed, like anyone you know[/I][/B] που θα έλεγε και ο ποιητής…
και τραγουδάκι έχει.
3 τυποι κανουν διαρρηξη σε ενα σπιτι για να παρουν μια κασετα , επειδη εχει πολλες καθονται και τις βλεπουν. Γενικα, η ολη ταινια αποτελειται απο μικρες ιστοριες δε θα τις ελεγα τρομακτικες, μονο η τελευταια ηταν ωραια. Συνολικα, μετρια ταινια
[B]Modigliani /B
Του Mick Davis, βασισμένη στα τελευταία χρόνια του Modigliani, σε ένα Παρίσι που ήταν γεμάτο από κάποιους άγνωστους όπως ο Πικάσο και σία. Αν και την είδα με ευχαρίστηση είναι γεμάτη ιστορικά λάθη και θα προτιμούσα το soundtrack να είναι βασισμένο στο τότε. Αλλά μιας και μιλάμε για ταινία και όχι για ντοκυμαντέρ πάω πάσο… Andy Gracia στο βασικό ρόλο και σχετικά άγνωστοι σε όλους τους άλλους.
με την λατρεία τον Ed Harris, την αδυναμία μου Michelle Monaghan και τον εξαιρετικό στο ρόλο Casey Affleck.
ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται και ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ αναλαμβάνει να βρει μια άκρη με τη βοήθεια 2 αστυνομικών. τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, ακολουθεί σπόιλερ για όσους το έχουν δει,
[SPOILER]η τελευταία σκηνή που ο Affleck κάθεται με τη μικρή και αυτή του λέει το αληθινό όνομα της κούκλας της που τελικά δεν το θυμόταν η μάνα της, και αυτό το βλέμμα του Affleck που δεν ξέρει αν τελικά άξιζε που έκανε το σωστό, ε γαμώτο δηλαδή. :([/SPOILER]
Ενδιαφερουσα ταινια! King-ικο σεναριο και πλοκη, ειχε ατμοσφαιρα, τα παιδια που παιζανε (ειδικα ο μικρος Fenton) ξεχωρισαν μαλλον και οι ανατροπες στο τελος πετυχημενες. Μπλεκει ενα καρο στοιχεια, θρησκευτικα (που φτανουν στο υπερφυσικο), αστυνομικο-μυστηριο και μια τζουρα δραματος. Δεν ειναι κακο…
Σαιξπηρ μεταφέρει στον κινηματογράφο ως Φαινς που εκτός από πρωταγωνιστής είναι και σκηνοθέτης εδώ. Η δράση απλά μεταφέρεται στο σήμερα και οι διάλογοι παραμένουν ως έχουν στο κείμενο (φαντάζομαι δηλαδή). Αν είναι λίγο παράξενο να βλέπεις σημερινούς στρατόκαυλους στρατηγούς να μιλάν με αυτόν τον τρόπο συνηθίζεις γρήγορα. Κατά τα άλλα του παραλληλισμούς με την σημερινή εποχή τους περνάει ο Φαινς αν και με σχετικά απλοϊκό τρόπο.
The Mist (2007). Φώτο κάτι γίνεται και δε μου την εμφανίζει.
Την είχα ξαναδεί προς το τέλος πολύ λίγο απ’ όσο θυμάμαι. Αρκετά συμπαθητική. Δηλαδή για κλασικό σκηνικό που 3 η ώρα το πρωι ψάχνετε με την παρέα σας μια κωλοταινία να δείτε την προτείνω ανεπιφύλακτα, είναι πολύ αξιοπρεπής για τέτοιες φάσεις
[SPOILER]πιο άρρωστο τέλος σε ταινία που θυμάμαι να χω δει. ίσως να φταίει και το ότι μόλις την είδα[/SPOILER]
Αρχιτέκτονας χάνει την γυναίκα του και μένει με μια κόρη ψυχικά ανάπηρη μετά από επίθεση ληστών σε μια Νέα Υόρκη που ο επιθέσεις σαν αυτές είναι μέρος της καθημερινότητας. Σιγά σιγά μετατρέπεται από αντιρρησίας συνείδησης που δεν έπιανε όπλο στα χέρια του σε οργισμένο εκδικητή. Εδώ ουσιαστικά έχουμε την γέννηση ενός εκδικητή αφού ακόμα ο Bronson δεν ήταν ο απόλυτος kick ass που ξεπάστρευε εύκολα όποιον του χωνόταν. Ενδιαφέρον έχει στην ταινία το πως αλλάζει ο κεντρικός χαρακτήρας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ταινία όταν ο Bronson ξεκινάει το μακελειό. Δεν είναι πάντως η καφρίλα αλλά Σβαρτζενεγκερ και αυτό πιθανόν θα χαλάσει μερικούς ως ένα βαθμό.
