Εγώ επιτέλους είδα αυτούνο. Ε, δε νομίζω ότι χρειάζεται να σχολιάσω κάτι.
Aπό τις πιο αντιαισθητικές ταινίες που έχω δει ποτέ μου. Εκνευριστική, τα νεύρα τσατάλια με αυτή την αποκρουστική μουσική που είχε συνέχεια, βλακειούλες συμβολισμοί με τα πιανάκια λες και είναι ο μονόλιθος του Κούμπρικ και γενικά δεν καταλαβαίνω τι αρέσει αυτό το πράμα σε πολλούς. Πιο δήθεν ίσως και από το Tree Of Life ένα πράμα.
Καταλαβαίνω την αγωνία του Χολυγουντ να “σπρώξει” κάποια ονόματα, άνετα το πετυχαίνει όταν και όποτε γουστάρει, καλός ο Άντερσον αλλά λίγο κράτει.
μια που το ειπε και αλλος χρηστης ([B]Hellena[/B]). ρε συ [B]lupin[/B]… σε ολη την διάρκεια της ταινίας εσένα σκεφτόμουνα… δεν σου άρεσε το [B]Seven Psychopaths[/B]?! μου κάνει περίεργο
και όμως, ζορίστηκα πολύ να το τελειώσω…θα το ξαναδώ βέβαια καμιά μέρα σύντομα μπας και, διότι όπως είπα, το περίμενα πως και πώς και είχα και πολύ θετική προδιάθεση πριν το δω-δλδ πήγαινα για να μαρέσει όπως και νάχει…δεν νομίζω πως έπεσα θύμα του δικού μου hype ή περίμενα κάτι το σούπερ και δεν ήρθε ποτέ, απλά δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου =/
Γεια σας παιδια! Παρακολουθω χρονια το φορουμ αλλα δεν εχει τυχει να γραψω ποτε μεχρι σημερα που νιωθω να με τρωει! Πραγματικα τι το τοσο κορυφαιο βρισκετε στο there will be blood; Σε ολη την ταινια στην ουσια δεν υπαρχει ιδιαιτερη εξελιξη, ειναι υπερβολικα αργη και στο τελος πεταει ενα i’m finished now και μας χαιρετα! Ειλικρινα το λεω καλοπροαιρετα την ταινια την εχω δει 2 φορες μηπως και επεσα τοοοσο εξω την πρωτη αλλα δεν μου ειπε και πολλα πραγματα, δηλαδη σε καμια περιπτωση δεν ειναι κακη εχει τρομερες ερμηνειες και σκηνοθεσια, αλλα με αφησε με μια αμηχανια αν και γενικοτερα παρακολουθω και απολαμβανω τετoιου στιλ ταινιες!
Περί Seven Psychopaths που λέτε, ο μαλάκας ο Farrell φταίει, αντιπαθέστατος και κουραστικός, χαλάει τη ταινία.
Κάπου δεν μας τα λες καλά εσύ βασικά. Γιατί μου φαίνεται κάπως να λες απολαμβάνεις “τέτοιες ταινίες” και από την άλλη αυτή δεν είχε εξέλιξη. Για δώσει παραδείγματα ταινιών που μπαίνουν κάτω από την ταμπέλα “τετoιου στιλ ταινιες”
Τετοιου στιλ ταινιες εννοω ψυχογραφηματα-ταινιες χαρακτηρων οπως πχ dog day afternoon, taxi driver τα πρωτα που μου ερχονται στο μυαλο.
το There will be Blood όμως είναι ψυχογράφημα ανθρώπινης υπόστασης και ουσίας, δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένους χαρακτήρες, όπως και μια κριτική ματιά απέναντι στην Αμερική του 20ού αιώνα…
Προσωπικα το αντιληφθηκα ως ψυχογραφημα συγκεκριμενου χαρακτηρα, ενος αδιστακτου, μισανθρωπου και απληστου πετρελαιανθρωπου. Ο χαρακτηρας αυτος δεν ειναι καθολου συμβατικος και δεν μπορεσα να ταυτιστω μαζι του, γι αυτο ισως δεν αντιληφθηκα την πραγματευση της ανθρωπινης φυσης και ουσιας που επισημανες… Τωρα για την κριτικη της Αμερικης εκεινης της εποχης αλλα και της φυσης του καπιταλισμου συμφωνω οτι δοθηκε πολυ ωραια. Θες να μου πεις τι σε κανει να θεωρεις την ταινια τοσο αριστουργηματικη; Ειλικρινα ρωταω χωρις καμια διαθεση ειρωνιας και με μονο σκοπο την ανταλλαγη αποψεων.
90’ς τις τελευταίες μέρες.
Ωραία δραματική ταινία με έξοχες ερμηνείες που την απογειώνουν.
Δεν την βρήκα αριστούργημα όπως θεωρείται αλλά αναγνωρίζω την σπουδαιότητά της και την ιστορικότητά της. Οταν βγήκε πρέπει να είχε προκαλέσει πάταγο.
Γενικά είναι μια σπουδή στην διαφορετικότητα και την επιλογή του καθενός να νιώθει ωραία με ότι και να χει δίπλα του.
Πιο συγκεγκριμένα ηξερα την μινι ανατροπή αρκετό καιρό πριν και δεν μου προξένησε εντύπωση. Φυσικά δεν εστιάζει σ’αυτό οπότε φαντάζομαι δεν θα με επηρρέαζε διαφορετικά. Κάνει μπαμ εξάλλου.
Α και ο Φορεστ Γουιτακερ πόσο ηθοποιάρα είναι, κρίμα που δεν τον βλέπουμε συχνά.
Ο Depp παίζει τον Gilbert Grape, νεαρός που μένει σε μια μικρή πολη "που τίποτε δεν γίνεται και τίποτε δεν θα γίνει ποτέ (το μόνο που αλλάζει στην ταινία είναι ότι φεύγει το μιλφ που δίνει ο Depp μετά όταν χηρεύει και η άφιξη μεγαλοαλυσίδας φαστ φουντ στην πόλη) κρατιέται με αόρατα δεσμά καθώς πρέπει να φροντίζει τον καθυστερημένο και προσεχώς ενήλικα μικρό αδερφό του (Di Cabrio) και να προσέχει τις δύο αδερφές του (μικρή και μεγάλη) και την υπερβαρη παχύσαρκη ακίνητη μάνα του. Εργάζεται σε ένα μικρό μαρκετ και πλήττει αφάνταστα. Γνωρίζει και την Juliette Lewis (σε όποιο δράμα - περιπέτεια ψάξεις στα 90’ς θα την βρεις, Cape Fear, Natural Born Killers, Kalifornia κλπ και είναι πάντα περίεργη και κατεστραμένη όπως και δω) και αλλάζει κάπως η ζωή του.
Ωραίο οικογενειακό δράμα, δεν κουράζει παρά την μεγάλη διάρκειά του (δύο ώρες) και έχει 3-4 σκηνές πολύ δυνατές (πχ όταν η μάνα αποφασίζει να κουνηθεί από το σπίτι της και να πάει να βγάλει τον καθυστερημένο γιο της από το τμήμα, αψηφώντας τα σχόλια γύρω από αυτήν για το υπερβολικά σάπιο πάχος της, το χαστούκι του Ντεπ στον Ντικαμπριο όταν μαλακίστηκε δις και η επανένωσή τους) χωρίς να γίνεται μελόδραμα.
Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο και είναι λόγος να το δεις είναι ο Ντικαμπριο, στον καλύτερο ρόλο του που έχω δει μέχρι στιγμής. Απίστευτη ερμηνεία, ευτυχώς ανέκαμψε μετά την παρακμή του στα 90’ς και τώρα τον χαιρόμαστε περισσότερο.
Ο Ντεπ επίσης είναι καλός, από τους λίγους δραματικούς ρόλους του που δεν είναι καρικατούρα - αντικείμενο της Ντισνεη και του Τιμ Μπαρτον κλπ.
Δεν θα το ξανάβλεπα αλλά την συστήνω. Κρίμα να μην δει κάποιος την ερμηνεία του Ντικαμπριο.
Οτι είπατε…Ανθρώπινος και πολύ καλός Σταλονε σε χαμηλών τόνων αστυνομικό δράμα - θρίλερ.
Κυλάει πολύ εύκολα, ουσιαστικότατο, γενικά πολύ καλό.
Μέτρια ρώσικη περιπέτεια που παρουσιάζει με παράξενο τρόπο το κόσμο της διαφήμισης και του μάρκετινγκ.
Μου άρεσε σαν ιδέα και τα γραφικά, δε με τρέλανε η ερμηνεία της Dunst και γενικά των ηθοποιών.
Μόνο ο Ρόκγουελ άξιζε, μέτρια ταινία και για το είδος της.
Ο Φάρελ έχει καταστρέψει ταινίες και ταινίες, μόνο στο In Bruges τον άντεξα
Ο Φάρελ έχει καταστρέψει ταινίες και ταινίες, μόνο στο In Bruges τον άντεξα
και εκει επειδη παιζει σε μεγαλο βαθμο το ρολο που του ταιριαζει. του μ…α δηλαδη.
άμα γυρίσω από τη δουλειά και δεν το ξεχάσω, ισως ανοίξω τόπικ για PTA να τα λέμε εκεί 
Κι ο Harrelson, από το Natural Born Killers του πάει γάντι ο ρόλος του ψυχοπαθή.
Μπα ούτε κι εκεί, κουραστικό επίσης ήταν. Άντε μόνο στο Phone Booth ν’αξίζει.
Όπως και να έχει, ο Φάρελ κοντράρει στα ίσα τύπους σαν τον Άφλεκ στο μεγαλείο της υποκριτικής του.
Άμα υπάρχει κανένα τόπικ με τον χειρότερο ηθοποιό σφυρίξτε το να φχαριστιθώ θάψιμο.
Πόσταρες δύο από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες.
Το Gilbert Grape το είχα δει στο σινεμά και είχα εντυπωσιααστεί πάρα πολύ από τον (παντελώς άγνωστο τότε) Ντικάπριο, γιατί ήμουν σίγουρη ότι ήταν όντως καθυστερημένος, και σκεφτόμουν τι σπουδαίο πράγμα να καταφέρνει να παίζει σε ταινία… 
ok! σημαντικοτατος σκηνοθετης σιγουρα αξιζει δικο του τοπικ!
Ρε’σεις, εμένα μου άρεσε το “Seven Psychopaths”. Και ο Φάρελ ο άμοιρος που έχει φάει τόσο κράξιμο μια χαρά ήταν. Βέβαια Γουόκεν γαμούσε τα πάντα (όπως πάντα).