[B]The Incredible Burt Wonderstone[/B]
Λοιπόν είδα αυτό. Κακός Carell, κακός Buscemi, κακή Wilde. Μόνο ο μεγάλος Carrey έσωσε την κατάσταση και ωραίος ο Arkin. Η ταινία ήταν λίγο “ξινή”. Μόλις ξεκίνησε φάνταζε καλή κωμωδία αλλά καθώς συνέχιζε δεν έδειχνε αστείες σκηνές, οι διάλογοι πάλευαν να γίνουν πιασάρικοι. Κάπου εκεί εμφανιζόταν λίγο ο Τζιμάκος και σου έφτιαχνε το κέφι. Δείτε οτιδήποτε άλλο και αφήστε τη για μέρες τρομερής σαπίλας. Αλλά και πάλι μην την προτιμήσετε.
φφφ…κρίμα…και την είχα στα υπόψιν 
Ειμαι ο μονος που κοιμηθηκε στην αποπανω? :-k
Πλακα κανεις?
Ισως η καλυτερη ταινια του [B]Haneke[/B] για μενα.
Και εμενα μου αρεσε παρα πολυ. Καλα που το ειπατε, θα κανονισω επαναπροβολη συντομα!
Δεν χω θεμα με αργες ταινιες αλλα πραγματικα ειχα βαρεθει τη ζωη μου…πολυ ανοστη 
Δηλαδη ουτε καν να σκεφτομαι επαναπροβολη για επανεκτιμηση και ετσι…
Η λευκή κορδέλα είναι από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών. Θα κανονίσω και εγώ επαναπροβολή. Private μάλλον θα πρέπει να κανονίσεις και εσύ μια
Να το ξαναδείς.
Από τις καλύτερες ταινίες των 00’ς.
Μια ματιά στο πως ανέχθηκαν τον ναζισμό οι Γερμανοί.
Αργή αλλά στο τέλος καταλαβαίνεις πόσο μεγάλος παίκτης είναι ο Χάνεκε με την φοβερή σκηνοθεσία του.
Πρέπει να δω και το Amour.
ειδα το Clerks
νταξει παιζει να ειναι η καλυτερη κωμωδια που εχω δει εδω και πολυ καιρο
στη σκηνη με τον αλλο που παραγγελνει τις τσοντες μπροστα στη μανα με το παιδι της κατουρηθηκα :lol:
σημερα θα δω και το 2ο ελπιζω να μην ειναι μουφα και ξενερωσω
Το 2ο ειναι πιο αρρωστο !
δεν ξερω, δε μ αρεσε καθολου.
με εξαιρεση ενα δυο σημεια βαρεθηκα τη ζωη μου, καμια σχεση με το πρωτο…
Η ιστορία ενός μάλλον αποτυχημένου τύπου (όχι σαν τον Άριεν Ρόμπεν όμως, τελείως αποτυχημένου μιλάμε τώρα =Ρ) ο οποίος χάρη σε κάτι μυστηριώδη χάπια ευφυίας, που βοηθάνε, λέει, να χρησιμοποιείς το 100% του μυαλού σου από το συνηθισμένο 20%, βλέπει τη ζωή του να αλλάζει δραματικά… πότε προς το καλύτερο, πότε προς το χειρότερο.
Θα αντισταθώ στον πειρασμό να καταχεριάσω τους δημιουργούς της ταινίας για τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτού του έργου τους, και θα περιοριστώ να αναφέρω ότι οι περίπου δύο ώρες που διαρκεί αυτό το φιλμ περνάνε πολύ εύκολα και ευχάριστα, με μια πολύ καλή ισορροπία αγωνίας/δράσης και χαλαρής διάθεσης/χιούμορ (κι όμως, ναι - και δεν του φαίνεται). Σφιχτοδεμένο σενάριο, σκηνοθεσία/κινηματογράφηση με άφθονο στυλ και άποψη, και ένας Bradley Cooper που αν και δε μ’ έχει πείσει 100% (…ως ερμηνευτής, ως “ζαν-πρεμιέ” ή δεν ξέρω κι εγώ ως τι άλλο), εδώ είναι εμφανές ότι βρίσκεται στο στοιχείο του. Έχει και Ντε Νίρο εδώ, αν και (ω! τι έκπληξη) πάλι δείχνει να βαριέται τη ζωή του, γενικά.
Εν ολίγοις, καμία απολύτως σχέση με αριστούργημα, αλλά καθ’ όλα αξιοπρεπέστατη ταινιούλα που προτείνεται, και δε θα απογοητεύσει όσους τη δουν χωρίς τίποτα τεράστιες προσδοκίες.
Από τις καλύτερες - δοασκεδαστικές περιπέτειες το Limitless και αν το πάρει κάποιος στα σοβαρά είναι αφελής.
Πιστεύω και οι ίδιοι δημιουργοί θέλησαν να υπερβάλουν.
Η χημεία Ντενιρο - Κουπερ καλή πάντως και φάνηκε και στο διφορούμενο Silver Linings.
Εμένα πάλι αυτό το Limitless μου είχε φανεί εντελώς αδιάφορο. Από ότι κατάλαβα μόνο σε έμενα όμως 
Βαριόμουν. Βαριόμουν πολύ. Τόσο που το ξανάριξα μέχρι και στη γυμναστική. Ε και δεν είχα τι να δω. Και βρέθηκε αυτό μπροστά μου. Περίμενα να είναι μιά άδεια ταινία δράσης σαν τη τελευταία του Μπρους Γουίλις. Τελικά η ιστορία προσπαθεί να φάνει και λίγο σαν δράμα. Αναγκάζεται να κάνει το καρφί σαν νταλικέρης για να βγάλει το παιδί του απ’τη φυλακή. Γενικά τίποτα το σπουδαίο, τον The Rock θα τον ξαναδώ στο Pain & Gain.
[B]Cloud Atlas:[/B]
Μια φιλότιμη -αλλά όχι επιτυχής- προσπάθεια μίξης The Fountain με Jodorowsky. Αυτό που μου έμεινε στο τέλος είναι η συνομωσιολογική κατάληξη από το επίθετο των 3 δημιουργών (Jodorowsky, Aronofsky & Wachowski) και βεβαίως η επανεμφάνιση του Agent Smith ωσάν άλλος Dr. Spock.
[SIZE=“4”][B][COLOR=“DarkRed”]O Homem do Futuro(The Man from the Future)[/COLOR][/B][/SIZE] B[/B]
[B]http://www.imdb.com/title/tt2027178/[/B]
ο “zero” είναι ένας μεγάλος επιστήμονας αλλά ένας διαλυμένος συναισθηματικά άνθρωπος καθώς μέσα σε μια νύχτα, 20 χρόνια πριν, βρήκε και έχασε τον έρωτα της ζωής του.
τωρα, εστω και κατά λάθος, εχει τη ευκαιρία να αλλάξει το παρελθόν και να σώσει τον ερωτά του αλλά να χάσει τον εαυτό του.
ωραίο συναισθηματικό και κωμικό sci fi απο την βραζιλια. δεν εχει κατι το τρομερά ανατρεπτικό, ούτε εχει πολλά σκοτάδια και αγωνίες. αλλά βλέπεται κάτι πάνω απο ευχάριστα και εχει όμορφη ιστοριουλα.
Οκ…Αν έχετε καιρό να γελάσετε, τότε ανεπιφύλακτα:
From Paris with love
[SPOILER]Έχουμε έναν “κλασσικό γ@μ@w-τα0 και τα λοιπά… FBI agent” :lol: (Travolta) [SPOILER]Παίζει πολύ καλά στον ρόλο αυτό[/SPOILER] ο οποίος έρχεται στο Παρίσι για να σταματήσει έναν τρομοκράτη…
Μαζί ο “νέος” (Jonathan Rhys Meyers) ο οποίος πάει να “μυηθεί” στο πως να γίνεις πράκτορας ακολουθώντας τον Travolta στην αποστολή του.
Σε αρκετές σκηνές έχει πολύ γέλιο όχι τόσο από την ΥΠΕΡΒΟΛΗ αυτή καθ’ εαυτή (που εννοείται), αλλά επειδή είναι “κωμικά” δωσμένες… :lol:
παράξενο που στην περιγραφή δεν περιλαμβάνει “comedy” μαζί με το action και τα άλλα… [/SPOILER]
“wax on, wax off…” :lol:
[B]44 inch chest[/B]
Παράξενη ταινία, από αυτές που κανονικά πρέπει να περιμένεις 2-3 μέρες να κάτσουν μέσα σου πριν αποφασίσεις αν σου άρεσε η όχι.
Η υπόθεση θέλει έναν απατημένο σύζυγο (Ρέι Γουίνστοουν) να μαζεύει την παρέα του (που θα μπορούσαν να είναι και συμμορία γκάγκστερ) για να βρει τον εραστή της γυναίκας του και να πάρει την εκδίκηση του. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινία λαμβάνει χώρα σε μια παλιά αποθήκη (η κάτι τέτοιο τέλος πάντων). Κάπου εκεί ξεκινάει ένα ρεσιτάλ διαλόγων μεταξύ των φίλων που είναι απολαυστικό. Με εξαιρετικούς ηθοποιούς να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους ( Ίαν ΜακΣέιν, Τζον Χαρτ, Τομ Γουίλκινσον και Στεφάν Ντιλεϊν) η ταινία θυμίζει θεατρικό έργο σε μεγάλο βαθμό και σε κερδίζει εύκολα καταρχήν (δείτε την ταινία με αγγλικούς υποτίτλους καλύτερα μερικές ατάκες δεν πρέπει να χαθούν στην κακή ελληνική μετάφραση).
Το κακό είναι μετά τα μισά όταν και ο απατημένος σύζυγος προσπαθεί να πάρει μια απόφαση για το τι θα κάνει με τον εραστή της γυναίκας του που έχουν απαγάγει. Κάπου εκεί ο σκηνοθέτης μπαίνει μέσα στο μυαλό του και προσπαθεί να γίνει κάτι σαν Άγγλος David Lynch, σουρεάλ καταστάσεις που όμως δεν πείθουν απόλυτα.
Bottom line η ταινία σίγουρα αξίζει να τις δώσεις τα 94 λεπτά προσοχής που απαιτεί έστω και αν δεν είναι τελικά η ταινιάρα που θα ήθελα και σου υπόσχεται σχεδόν πως θα είναι στο πρώτο μισό της.
