Unthinkable - 2010
Δυνατή ταινία βγήκε αυτή… Ο Michael Sheen παίζει φοβερά :!:
και ο Samuel Jackson καλά τα πάει… 8)
Συλλαμβάνεται ένας τρομοκράτης για την τοποθέτηση 3 πυρηνικών βομβών σε 3 διαφορετικές πόλεις των ΗΠΑ. Η όλη φάση (σχεδόν…) διαδραματίζεαι στο κελί ανάκρισης του τρομοκράτη όπου και προσπαθούν να τον κάνουν “να σπάσει” και να αποκαλύψει που βρίσκονται οι βόμβες…
[SPOILER]
[/SPOILER]
Όσο περνάει η ώρα καλυτερεύει μέχρι και την τελευταία σκηνή…
Απολαυστικοτατη ταινια, θυμιζει στην ατμοσφαιρα και το υφος τις ταινιες του Γκαη Ριτσι καπως. Το στορυλαην σε κραταει στην τσιτα κατα τη διαρκεια ολης της ταινιας, το χιουμορ ειναι οπως και οσο πρεπει, και οι ερμηνειες των πρωταγωνιστων πολυ καλες.
Απορω που η συγκεκριμενη ταινια δεν εχει γινει τοσο γνωστη οσο τα Snatch/Lock Stock/Rockarolla.
Χαηλαητ ο καταπληκτικος Μπεν Κινγκσλεη στο ρολο του σκληρου και επιβλητικου Βρετανου γκανγκστερ, πολυ καλος και ο Ian McShane στο ρολο του πρωην εγκληματια που προσπαθει να αποσυρθει και να αποκοπει απο το κυκλωμα και να ζησει με τη γυναικα του σε μια βιλλα στην Ισπανια.
Η ταινια παντως δεν εχει τοσο δραση, επικεντρωνεται κυριως στο “once you’re in, you’re never out” και στη “μαχη” μεταξυ Κινγκσλεη και Γουινστον. Προτεινεται ανεπιφυλακτα παντως.
Για ποιο μιλας ( γτ χαθηκε η φωτο) .
Sexy Beast?
Ναι, δε φαινεται η φωτο? Σε μενα εμφανιζεται. Κατσε να αλλαξω το λινκ
H Knightley είναι εξίσου διάσημη. Πέρα από αυτό η Domino ήταν αληθινός χαρακτήρας που πέθανε οπότε δε θα υπάρξει συνέχεια.
…αυτό το παλιό τρόμου
…δεν τό’χα δει, αρκετά καλό…θα δώ και τις δυο συνέχειες
:):!:
Το είδα και εγώ αυτό εχθές. Πολύ χαβαλετζίδικη ταινία και περνάει ευχάριστα η ώρα. Λέει ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Αν ισχύουν έστω και τα μισά από αυτά που έδειξε μιλάμε για του πιο ηλίθιους “εγκληματίες” στην ιστορία της γης.
το oblivion με τον τομ κρουζ το ειδε κανεις?
καλογυρισμενο μου φανηκε
αλλα με αρκετα Plot holes
Καλη ταινια του Τσακι αλλα οχι σαν αυτες που εβλεπες αρκετο ξυλο.
Τον Michael Youn τον γνώρισα μουσικά σαν Fatal Bazooka το 2007. Πρώτο άλμπουμ καλό, δεύτερο δεν έβγαλε ποτέ. Μετά αφοσιώθηκε στο σινεμά και μία ταινία σχετική με τίτλο σκέτο Fatal. Φτάνουμε στο 2013 σ’αυτή εδώ τη κωμωδία μαζί με τον Jose Garcia. Φανταστείτε 2 Borat να πηγαίνουν όχι στην Αμερική αλλά στη Γαλλία, με σκοπό να ανατινάξουν το πύργο του Άιφελ και να κάνουν γνωστή τη χώρα τους το Ταμπουλιστάν… αλλά στη πορεία μεταμορφώνονται μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ψιλοσυμπαθητική ήταν, όχι κάτι έντονο.
Γερή δόση σινεμά σήμερα.
[B]Η Γλώσσα της Πεταλούδας[/B]
[I]"Την άνοιξη, η αγριόπαπια επιστρέφει στη γη της για να ζευγαρώσει. Τίποτα και κανείς δε μπορεί να τη σταματήσει. Αν της κόψεις τα φτερά, θα φτάσει κολυμπώντας. Αν της κόψεις τα πόδια, θα χρησιμοποιήσει τα ράμφος της, όπως χρησιμοποιείται ένα κουπί στο ρέμα. Αυτό το ταξίδι είναι ο λόγος της ύπαρξής της.[/I]
…ή και όχι;
[SPOILER]Απ’ ότι φαίνεται, η εξέταση της Ισπανίας της δεκαετίας του '30 μέσα από την αθώα παιδική ματιά και με άφθονες αναφορές στη φύση ως σύμβολο ελευθερίας και δημοκρατίας, είναι ένα θέμα πολύ προσφιλές στους Ισπανούς σκηνοθέτες. Πάντως, για όσους η θεματική αυτή είναι πολύ γνώριμη από την πιο γνωστή ταινία που έχει γυριστεί ποτέ για την Ισπανία του Φράνκο, δηλαδή το Λαβύρινθο του Πάνα, η εμπειρία εδώ είναι κάπως διαφορετική - τα παραπάνω προσεγγίζονται με έναν πολύ πιο υπαινικτικό τρόπο και αντικαθιστώντας το ονειρικό στοιχείο με μια καθαρά ρεαλιστική ματιά.
Όσο για τη φιλία ανάμεσα στο ανήσυχο πιτσιρίκι και τον ηλικιωμένο διαφωτιστή-μέντορα (εδώ, τον προοδευτικό δάσκαλο), ναι, σαν θέμα είναι πολυφορεμένο, αλλά εγώ προσωπικά δεν έχω δει και πολλές φορές το ξετύλιγμα της ιστορίας να καταλήγει σε μια έκβαση που αρνείται εντελώς τους μελοδραματισμούς και τις εύκολες δικαιώσεις και αντ’ αυτών επιλέγει να μας δώσει ένα φινάλε που σίγουρα δε μας “αρέσει” αλλά δίνει στο σκηνοθέτη το έναυσμα να σχολιάσει την πραγματική Ιστορία και όχι την “εναλλακτική”, αυτή που “έπρεπε να λάβει χώρα”.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο σκηνοθέτης Χοσέ Λουίς Χουέρδα εικάζω ότι θέλησε να διαφοροποιηθεί από την πεπατημένη της απλής εξύμνησης του χαμένου αγώνα των Δημοκρατικών και να πει κάτι πιο φρέσκο και ίσως πιο χρήσιμο - κι αυτό που διάλεξε ήταν, όπως το κατάλαβα εγώ, να κάνει ένα πικρό σχόλιο πάνω στη συλλογική ντροπή της Ισπανίας για το συμβιβασμό με το φασισμό και την υπερβολικά εύκολη εγκατάλειψη του αγώνα για δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα. Πράγματι, το βλέμμα του μικρού στην τελική (πανέμορφη) σκηνή δε φανερώνει ούτε ηθική ικανοποίηση, ούτε ψυχική ανάταση για την επίγνωση του τι ήταν σωστό και τι λάθος. Το μόνο που βλέπεις είναι ενοχή. Και βέβαια (ούλτρα-κλισέ αλέρτ)… το βίαιο τέλος της αθωότητας και τη συσχέτιση με το συλλογικό υποσυνείδητο μιας ολόκληρης χώρας. Yeah, yeah…
Είναι γεγονός ότι, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες ταινίες, ο σκηνοθέτης για δραματικούς και “καλλιτεχνικούς” λόγους αφηγείται την ιστορία του μέσα σε ένα σκόπιμα γενικόλογο πλαίσιο, κάτι που εδώ σίγουρα μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να “διαβάσει” κανείς την ταινία στη νερόβραστη και απλοϊκή λογική του “χρέους του κάθε πολίτη να υπερασπίζεται τη δημοκρατία, κάτι που όταν δε συμβαίνει οδηγούμαστε δίκην τιμωρίας στην εκτροπή” μπλα μπλα μπλα. Ευτυχώς, η Ιστορία είναι πάντα η Ιστορία και όποιος την ξέρει, γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά και βολικά. Βέβαια απ’ αυτή την άποψη δε νομίζω ότι η ταινία έχει κάτι να προσφέρει στο θεατή που δεν έχει ιδέα τι σκατά έγινε στον Ισπανικό Εμφύλιο, σε στυλ “επιμόρφωσης” ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Περισσότερο θα εκτιμηθεί από όσους ήδη γνωρίζουν έστω τα βασικά γι’ αυτή την ιστορία - και ίσως και κάτι παραπάνω απ’ αυτά.
Παραμένει πάντως μια πολύ όμορφη ταινία που αντιστέκεται στο μοίρασμα “δημοκρατικών” άλλοθι και που λέει αλήθειες. Πάντα βέβαια μέσα από μια αρκετά στριφνή αφήγηση και με διάφορα “επίπεδα” στις επί μέρους πτυχές/υποϊστορίες της, και γι’ αυτό μπορεί και να κουράσει κάπως. Στο τέλος, πάντως, ανταμείβει.[/SPOILER]
Και λίγο νωρίτερα
Χωρίς πολλά-πολλά, Simon Pegg, Dylan Moran και άντε γειά γατάκια ξέρω γω. Τίποτα το σπέσιαλ απολύτως: τυπική γλυκερή κωμωδιούλα με πανεύκολα “μηνύματα”, προβλέψιμο τέλος, “συγκίνηση” και όλα τα γνωστά. Αλλά πολύ γέλιο ρε.
Το απαράμιλλο κωμικό ένστικτο των δύο κατεργάρηδων εκατέρωθεν της Ιρλανδικής Θάλασσας είναι πάντα εγγύηση γι’ αυτό.
καταπληκτικη ταινια
και ιδεα να μην εχεις για τον εμφυλιο, αν νιωθεις εστω και λιγο, θα μπεις στο τρυπακι να διαβασεις και 5 πραγματα για την περιοδο εκεινη!
Τι να πω. Ίσως.
ή τουλαχιστον ετσι θελω να ελπιζω!
οτι καπως ετσι λειτουργει η τεχνη…
Τον τελευταίο καιρό:
This Is Spinal Tap
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Απολαυστικό και ιστορικής σημασίας.
Falling Down
Αυτό.
Πολύ καλή ταινία, κλωτσιά στ’αρχίδια στην αμερικανική ταινία με έναν τραγικό ήρωα που καταφεύγει σε ακραίες πράξεις να βρει το δίκιο του.
Falling down falling down…
Pineapple Express
Η πιο επικερδής μπαφοταινία. Παντελώς καθυστερημένο αλλά ίσως με ουσίες το απλαμβάνεις καλύτερα.
Απολαυστικός όπως πάντα ο McBride.
Frailty
Φλερτάρει με b’movie και 90’ς αισθητική αλλά δεν είναι.
Καλούτσικη ταινία με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο μέσα και αφήνει στον θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του. Με περισσότερο badget θα ήταν καλύτερη.
Και δύο βιογραφικές γκαγκστερικές.
Kill the Irishman
Η ιστορία του Danny Greene, από τα συνδικάτα σε εκτελεστή της μαφίας. Στο τέλος δεν μπορούσαν να τον σκοτώσουν με τίποτε, να και ο τίτλος.
Χωρίς να ναι κάτι το εξαιρετικό περνάς ευχάριστα, οι Irish fans θα γουστάρουν παραπάνω.
Τhe Iceman
Η ιστορία του Richie Kuklinski, εκτελεστή της Μαφίας που μόνο όταν συλληφθηκε έμαθε η οικογένεια ποιος ήταν, έχοντας διαπράξει πάνω από 100 φόνους.
Κάπου χάνεσαι στην μέση με το σενάριο, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Θαυμάσιος ο Shannon με το τρομερό παρουσιαστικό και το παγωμένο βλέμμα του, είναι ο Iceman τέλος.
