Μια χαρά ταινία είναι το now you see me! Πολύ διασκεδαστική, όμορφα γυρισμένη, οι ηθοποιοί κανένα πρόβλημα, όλα καλά κ ωραία… τουλάχιστον μέχρι τη σκηνή στον αυτοκινητόδρομο που η κατάληξη της ήταν πιο προβλέψιμη και απ το ελληνικό πρωτάθλημα. Για να μην αρχίσω να λέω για το τέλος…
[SPOILER]Ζούμε στο 2013, και πας και μου βάζεις στην ανατροπή υπεύθυνο τον ένα και μοναδικό χαρακτήρα με τον οποίο μπορείς να συνοδεύεις μία αντικειμενική (neutral) στάση μέσα σε μία τέτοια ταινία που το χρειάζεται αυτό. Τον πέρα κάθε υποψίας ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΝΕΙΣ, αλλά γιατί τέτοιο προφανές τέλος είχαμε να δούμε από περασμένες δεκαετίες, αποφασίσαμε ότι είναι χαζό σαν επιλογή και το αφήσαμε στην άκρη. Περίμενα κάτι απείρως πιο έξυπνο. Μέγιστο fail λοιπόν εκεί. #-o[/SPOILER]
Έπεσε στο μάτι κάτι φρέσκο οπότε είδα το [B]The Bling Ring[/B] - 2013
[SPOILER][/SPOILER]
Σε σκηνοθεσία Sofia Coppola με Emma Watson. 4 κορίτσια επηρεασμένα από το Lifestyle τα βρίσκουν με έναν γκευ και αρχίζουν να ληστεύουν σπίτια διάσημων. Είναι αληθινή ιστορία λέει.
Μακριά. Απαίσια!Χάλια ερμηνείες. Η Watson προσπαθούσε να υποδυθεί το π@υτανάκι της παρέας και αποτύγχανε τόσο πολύ. Κακή σκηνοθεσία.
Το μόνο αξιόλογο στην ταινία ήταν τα παπούτσια μιας πρωταγωνίστριας που έχω ίδια. Θα πάρει 3 μόνο γιατί είδα ωραία ρούχα, παπούτσια και κοσμήματα. :roll:
Τα πρώτα της Coppola σου είχαν αρέσει; ρωτάω γιατί οι 2 πρώτες ταινίες τις The virgin suicides και Lost in Translation είναι εξαιρετικές (Γκρακχέ επιμένω για lost…) αλλά μετά απογοήτευση. Από αυτό είχα αρκετές προσδοκίες και ήταν να το βάλω να το δω αυτές τις μέρες.
Εκεί σκάλωσα και εγώ. Πόσο μου άρεσε στο Lost in Translation και τι έγινε εδώ. Το Virgin δεν το έχω δει, όπως και άλλες ταινίες της για να κρίνω αυστηρά την μετά κακή εποχή της.
Θυμίζωντας λιγάκι Cronenberg με το στοιχείο του body-horror που χρησιμοποιούσε αρχικά, εδώ έχουμε ένα γερμανικό drama/thriller με θέμα γιατρό πατερούλη ο οποίος αφού έχασε το γιό του από μία σπάνια ασθένεια, μεταφέρθηκε σε ένα εργαστήριο που ψάχνουν θεραπεία. Όμως τα συναισθήματα του και οι αναμνήσεις απ’το παρελθόν τον κάνουν να μπλέκει, καθώς συνδέεται με τους άλλους δύο συναδέρφους επιστήμονες εκεί. Τίποτα σπουδαίο αλλά είχε ενδιαφέρον, περισσότερο σε φοιτητές ιατρικής ταιριάζει, αφού ασχολείται με τη γενετική και τις μεταλλάξεις.
Τελευταία φαίνεται έχω πάρει σβάρνα ταινίες που δεν είδα από ηθοποιούς που συμπαθώ. Έτσι κι εδώ έχουμε ξανά τον Jeff Bridges να ζει το δράμα του, σαν μουσικός της country κι αλκοολικός. Διάσημος αλλά μοναχικός, αφού έχει χρόνια χαθεί με την οικογένεια του, γνωρίζει μία ασήμαντη τιποτένια δημοσιογράφο και τη φροντίζει. Η μέχρι τώρα ζωή που έκανε όμως σαν πότης-μπεκρής-λεχρίτης-μεθύστακας δεν τον αφήνει να χαρεί. Πολύ καλή ταινία και ανθρώπινη, τέτοιες ταιριάζουν στον ηθοποιό, μπράβο του!
Έτυχε να δω κι αυτό του Woody Allen, το πρότεινε μία γνωστή σε φάση θέλεις να σε μάθω τέννις. Όμως η ταινία ήταν 2 ώρες και κουράστηκα, μιάμιση με σαλιαρίσματα, μετά που πήρε το όπλο πήγε κάτι να κάνει. Αλλά τζίφος, δεν ήμουν στο mood γι’αυτά, δε μπόρεσα να συγκεντρωθώ στην ιστορία, ξενέρωσα και είπα καλύτερα να έβλεπα καμιά μαλακία με ζόμπι. Κρίμα και το Midnight in Paris μου άρεσε.
Και σε μένα δεν άρεσε το Match Point…
Aν και γενικά δεν έχω ιδιαίτερη εκτίμηση στις τελευταίες του ταινίες (και το καινούργιο δεν μ’άρεσε καθόλου).
[B]Moon[/B]
Σκηνοθετημένο από τον γιο του David Bowie, με σχετικά χαμηλό μπατζετ.
Στο μέλλον όπου η ανθρωπότητα παίρνει μεγάλο μέρο της ενέργειας από το φεγγάρι, δείχνει τον Rockwell πριν γυρίσει στην Γη μετά από 3 χρόνια να δει γυναίκα και κόρη να μην είναι στα καλύτερά του, έχοντας σαν συντροφιά ένα ρομπότ (με φωνή του θεού Spacey).
Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία με ιδιαίτερο σενάριο πάνω στο ανθρώπινο συναίσθημα.
Καταπληκτικός ο Rockwell σε one man show, ενώ και ο Spacey αν και δανείζει την φωνή του νιώθεις ότι τον βλέπεις κανονικά.
[B]Capote[/B]
Δεν είναι ακριβώς βιογραφικό αλλά εστιάζει στα 6 χρόνια πριν γράψει το κύκνειο άσμα και μεγαλύτερη επιτυχία του για τον φόνο εξαμελούς οικογένειας και αλλάξει την γραφή μυθιστορημάτων για πάντα.
Οπως το περίμενα είναι, πολύ ωραάι ταινία με καλή σκηνοθεσία, χωρίς να έχει τα ξεσπάσματα αλλά με δυνατές σκηνές και για τις ερμηνείες δεν χρειάζονται πολλά να πεις, ο Hoffmann είναι από τους καλύτερους Αμερικάνους ηθοποιούς όλων των εποχών. Και η Keener καταπληκτική.