το γαμησες 
πολυ όμορφη ταινία. τελειώνει και νιώθεις πράγματα. δεν ξέρω τι, αλλά κάτι είναι
ε εσύ είπες “να το πιάσεις” 8)
όντως το γάμησα, υπέροχη ταινία, αυτό ακριβώς, ότι τελειώνει και κάθεσαι και κοιτάς τα κρέντιτς και νιώθεις πράγματα και γενικά δείτε την όλοι
[SPOILER]άλλη μια ταινία στην οποία σκοτώνεται ο συμπαθής sean bean :p[/SPOILER]
αυτό ακριβώς. νιώθεις κάτι αλλά δεν ξέρεις τι. γενικά από τις πιο όμορφες και πικρές ταινίες που έχω δει έβα και σίγουρα στο τοπ-5 μου.
Θα συμφωνήσω για Vedder. Long Nights και society παίζει να τα άκουγα για κανά μήνα συνεχόμενα όλη μέρα.
Safe επιλογή για βραδιά ταινίας με άτομα που δεν τα λες και σινεφίλ, αλλά κι εσύ ο ίδιος δε ψήνεσαι να κάτσεις να δεις “Μις με το Ζόρι” ξέρω γω. Τα της ταινίας λίγο πολύ γνωστά, αριστουργηματικός Sam Mendes σε μια ταινία καθ’ όλα προσιτή, γραμμική, αμερικάνικη και την ίδια στιγμή με βάθος και ουσία. Επίθεση άνευ προηγούμενου (για Hollywood) στο Αμερικάνικο Όνειρο και την υποκρισία που το αποτελεί, δραματικοί χαρακτήρες-καθημερινοί άνθρωποι σπρωγμένοι στα όρια από τους ρόλους που αναγκάζονται να υποδυθούν και τελικά, μια μικρή ή μεγάλη φυγή για τον καθένα από αυτούς. Ταινία απαραίτητη για τους πάντες, ανεξάρτητα της σχέσης τους με το σινεμά. Ταινία που την είδα πρώτη φορά στα 15 (και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το ότι αγάπησα την έβδομη τέχνη) και που όσο μεγαλώνεις γίνεται αφόρητα και τρομακτικά επίκαιρη - να βλέπεις πώς δεν θες να καταλήξεις.
Πάμε για τα άλλα τώρα.
Είχα την απαίσια εμπειρία να έχω για παρέα στην ταινία ένα υπεράνω πάσης περιγραφής άτομο, το οποίο απλά ΔΕΝ ΕΒΑΛΕ ΓΛΩΣΣΑ ΜΕΣΑ. Δυστυχώς, γνωριστήκαμε εκείνο το βράδυ και ήταν φίλη φίλης, οπότε δεν μπορούσα να πω αυτό το “ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ” που σιγόκαιγε μέσα μου. Μιλάμε για το είδος ανθρώπου που φαντάζομαι ότι χειροκροτάει στο τέλος μιας ταινίας στο σινεμά, αφήνει τα ποπκορν στο κάθισμα και φεύγει χασκογελώντας. Στη σκηνή με το όπλο στο τέλος (προσπαθώ να μη σποηλάρω), ούρλιαξε μέσα στο αυτί μου (λες και βλέπαμε Saw) και αποφάσισε ότι δε θέλει να κοιτάει για να αποφύγει την…ωμότητα, ενώ αμέσως μόλις ακούστηκε ο πυροβολισμός άρχισε να ρωτάει με μανία “ποιος τον σκότωσε”. Ο κολλητός μου που μυρίστηκε το κανιβάλισμα προσπάθησε να ξεκινήσει φιλοσοφική συζήτηση περί ύπαρξης και ευτυχίας μετά την ταινία, αλλά προτίμησα να πάω για ύπνο. Η ηλιθιότητα των ανθρώπων δε σταματά να με εκπλήσσει ποτέ και ειλικρινά, μου χάλασε αρκετή από την εμπειρία της προβολής παρ’όλο που την έχω δει πάμπολλες φορές, ίσως και διψήφιο αριθμό.
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι εναλλακτικές της βραδιάς ήταν η Σιωπή (Bergman), το “Θα σε Δω στην Κόλαση Αγάπη μου” (Νικολαΐδης) και το Mulholland Drive. Ντάξει, θα την πηγαίνανε τέσσερις κι ένας ο παπάς πέντε.
να μια ιστορία που θα ειχε ακόμη πιο ενδιαφέρον.
*για 13 χρόνια εχω περάσει τα ίδια με την οικογένεια και τους συγγενείς της πρώην κοπέλας μου. οι άνθρωποι ειναι ΖΩΑ όρθια.
13 χρόνια με ανθρώπους που δε θα έχεις ποτέ τα θάρρητα να τους πεις “σκάσε”. 8O You, sir, are a hero.
ειμαι. και επειδή δεν την πάλευα άλλο, το έκανα ήρωας κατηγορίας παιξτονμονοσου και ησύχασα.
*αντιδρούσα κλείνοντας τηλεόρασης ή φεύγοντας, αλλά μέχρι εκεί.
μπροστά στους άλλους. γιατί μετά γίνονταν ένας πόλεμος.
Είναι στοιχειώδης σεβασμός στον άλλο, δε χρειάζεται να είσαι ο Τιμογιαννάκης.
καλα. να σου δώσω τα τηλέφωνα τους, να τους πεις την λέξη, να πάθουν εγκεφαλικό
4 σπονδυλωτές ιστορίες που ενώνονται, έχοντας κοινό παρονομαστή την χρήση του internet. Θυμίζει το Crash στην δομή του, αλλά ως εκεί. Ωραίοι όλοι οι ηθοποιοί, δράμα του κερατά κι ενίοτε μελό, εξαιρετικό στην σύνδεση των ιστοριών και με την κομματάρα για soundtrack:
το ηρωικο στην υποθεση του κριμσον δεν ειναι αυτο με τους γονεις, αλλα οτι εμεινε 13 χρονια με την ιδια κοπελα χωρις να παντρευτει ή να τρελαθει/αυτοκτονησει. αιωνιος σεβασμος
Ποιά είναι η 4; Εγώ 3 είδα, μία με δύο πιτσιρικάδες που παριστάναν τη κοπέλα σε κάποιον άλλο μέσω facebook, μία με τη πιστωτική κάρτα και τον κλεμμένο κωδικό, και μία με τη δημοσιογράφο και τον έφηβο που έκανε sex cam shows.
Έχεις τα δίκια σου φίλος :thumbup:
Από τις ταινίες εκείνες του Nότου, που βλέπεις λόγω poster και ύστερα τις προτείνεις χωρίς να σχολιάσεις και να αναλύσεις. Απλώς αναφέρεις πως παίζουν Billy Bob Thornton και ο Ragnar Lothbrok από τους Vikings και πως η ταινία μπαίνει με το “Electric Worry”. Στη συνέχεια βέβαια ακούγονται μεταξύ άλλων Grace Potter και το solo του “Freebird”. Υπεραρκετά.
[B]Martha May Marcy Marlene[/B]
Η Μάρθα θα δραπετεύσει από ένα κοινόβιο που από τις 2-3 πρώτες σκηνές που βλέπουμε στην αρχική σκηνή της ταινία φαίνεται να λειτουργεί με κάποιους αυστηρούς κανόνες πειθαρχείας και χαμένη σε μια πόλη ψάχνει για ένα στήριγμα. Θα το βρει στην αδελφή της. Η Μάρθα όμως φέρεται παράξενα και λειτουργώντας σε μια σχεδόν διαφορετική πραγματικότητα. Το παρελθόν στο κοινόβιο όπου ζούσε θα μας αποκαλυφθεί σιγά σιγά μέσα από flash back για να δώσει μερικές απαντήσεις. Μεταξύ θρίλερ και ψυχοδράματος η ταινία μιλάει για την χειραγώγηση αλλά και την έλλειψη επικοινωνίας με τα πιο κοντινά μας πρόσωπα. Μεγάλη ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια. Φοβερή όμως και η σκηνοθεσία ειδικά στο δεύτερο μέρος όταν αρχίζει να δίνει στοιχεία τρόμου με κάποιες σκληρές σκηνές (όχι splatter για να σας προλάβω). Αν δεν θέλετε να χαλάσετε το βράδυ σας με κάτι που μάλλον θα σας ρίξει ψυχολογικά μείνετε μακριά. Αν είστε in the mood για κάτι τέτοιο σαφώς προτείνεται.
Παρακολουθώ κάτι χρόνια μοντέρνο ασιάτικο κινηματογράφο. Τον προτιμώ απ’τον αμερικάνικο και τον ευρωπαϊκό. Αλλά δεν έτυχε ποτέ να δω κάποια ταινία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Είπα να τσεκάρω το Drug War και λόγο θεματολογίας. Με ανατροπή σε ανατροπή, καταλήγωντας να μη ξέρουμε αν ο undercover μπάτσος είναι με τη μεριά των cartel ή όχι. Δεν ήταν κι άσχημο, πέρασε γρήγορα η ώρα, αλλά εμένα όλα αυτά μου θυμίζουν πάλι Infernal Affairs.
Η ταινία αυτή έχει να κάνει με μεταμόσχευση καρδιάς. Μόλις την απόκτησε ο πρωταγωνιστής μας, και αρχίζει να νιώθει τον προηγούμενο που την είχε, να ακούει και να βλέπει πράγματα σχετικά. Ψάχνει λοιπόν το παρελθόν του, και μαθαίνει ότι είχε πέσει θύμα εγκλήματος με άγνωστους δράστες. Το οποίο βοηθά να λυθεί, με έναν εκδικητικό τρόπο. Ίσως ακούγεται ενδιαφέρον, αλλά δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε και τόσο.
Άλλη μία ταινία με Γαλιφιανάκη, και πολύ επίκαιρη αφού μας δείχνει πως μία ελεγχόμενη κοινωνία είναι έτοιμη να εκραγεί από τη πίεση που της ασκείται. Ο πρωταγωνιστής μας δουλεύει σε γραφείο, η προσωπική του ζωή με τη γυναίκα του δεν πάει καλά, το παιδί του δε το βλέπουμε ποτέ. Άνθρωποι γύρω του χάνονται, κι αρχίζει να αναρωτιέται πότε θα έρθει η σειρά του, κάνωντας ότι μπορεί για να το αποτρέψει. Αν και χαρακτηρίστηκε κωμωδία δεν έχει τόσο γέλιο, πιο πολύ σαν σάτυρα λόγο υπερβολής μοιάζει.
με πηρε ο υπνος κανα δυο φορες αλλα το ειδα ολο στο τελος. Μερικες ωραιες σκηνες
αλλα κατα τα αλλα κλαιν
μην το δει ο razoreater αυτό… :lol: