DESPERADO (1995)
Οταν θελω να δω πιστολιδι θελω να ειναι ετσι!!!
και γαμω!!!
αν και αστείο, ΝΑΙ!!
Πολύ παρανόμα μαρνέ. :-k
Φακλάνα μπατσίνα του δρόμου αναγκάζεται να συνεργαστεί με μία καλομαθημένη του FBI για να συλλάβουν έναν βαρόνο των ναρκωτικών. Η μία αντιδρά στους επαγγελματικούς τρόπους της άλλης, και μπλέκουν σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Από τη περιγραφή ο συνδιασμός μπορεί να θυμίζει λίγο Φονικό Όπλο, αλλά ήταν κάπως φτωχότερο, πιο πολύ με καφριλίκια και βρισίδια τη βγάζει.
Ο Μπεν Στίλλερ είναι ένας αδιάφορος κωμικός, που τον θυμάμαι περισσότερο λόγο Mystery Men. Είπα να τσεκάρω κι αυτό γιατί το ανέφεραν εδώ δύο-τρείς και φαινόταν ενδιαφέρον. Και τελικά δεν ήταν και τίποτα τραγικό, ψιλοπαρεΐστικη ταινία με λίγη δράση κι εξωγήινους, καλή για να φάτε τη πίτσα σας.
Και ξανά Μπεν Στίλλερ, παρέα με Έντι Μέρφι αυτή τη φορά, προσπαθώντας να πάρει πίσω τα λεφτά που του έκλεψε ένας ενοικιαστής σ’αυτόν τον ουρανοξύστη. Νόμιζα θα στήναν καμία κομπίνα τύπου The Town ή Ocean’s Eleven αλλά μπα, τίποτα το σπουδαίο, καλή σε περίπτωση που δεν έχετε τι άλλο να δείτε.
Rain Man
Εξαιρετικό, δεν μπορείς να πεις πολλά για τον απίθανο Hoffman. Δεν μ’αρεσε η ερμηνεία του Tom (γενικά αρκετά ταλαντούχος και μου αρέσει σαν ηθοποιός αλλά περισσότερο ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΣ που συνεργάστηκε με τέρατα του κινηματογράφου) αλλά η πιστευτή εξέλιξη του χαρακτήρα του. Αυτό είναι και το μεγάλο ατού της ταινίας μετά την καταπληκτική ερμηνεία του Hoffman, ότι δεν εστιάζει σε αυτόν να γίνει μελό αλλά μέσω αυτής εστιάζει στην πλοκή και στην σχέση των πρωταγωνιστώ - αδερφών.
Και από τα καλύτερα soundtrack όλων των εποχών.
The Conversation
Ηταν να βγει κάπου στα μέσα των 60’ς αλλά δεν είχε την χρηματοδότηση και αφού έβγαλε τον Νονό μπόρεσε να ολοκληρώσει την ταινία ο Coppola. Ετσι βγήκαν μαζί κιόλας, το 2ο μέρος και αυτη το 1974.
Κοινωνικό, δραματικό, θρίλερ περισσότερο είναι από τις καλύτερες ταινίες των 70’ς.
Ως κλασική ταινία των 70’ς έχει πολύ αργό ρυθμό που σε κάποια βάση γίνεται βαρετό και λες ότι θα μπορούσε να χει λιγότερη διάρκεια. Στο τέλος συνειδητοποιείς ότι είναι σπουδαία ταινία τελικά. Ο Hackman όπως πάντα καλός με την καθοδήγηση του Coppola αλλά αυτό που απογειώνει την ταινία είναι το σενάριο.
Ο χαρακτήρας του Harry Caul έχει τρομερό ενδιαφέρον: όσο προσεκτικός και εξαιρετικός είναι στην δουλειά του άλλο τόσο σάπιος και απρόσεκτος είναι στην προσωπική ζωή του. Στο τέλος με την ανατροπή γίνεται θύμα της δουλειάς του.
Από κει και πέρα, περνάνε σε μικρότερους ρόλους ο 32χρονος τότε Harrison Ford (άλλος ΠΟΛΥ τυχερός ηθοποιός), ο Cazalle (ο Φρεντο) και ένα cameo του Robert Duvall.
The Killing (1956)
Ελεγα να το γράψω στο τοπικ του τεράστιου Stanley αλλά θα γράψω εκεί αργότερα.
Φανταστική film - noir ταινία, οδηγός για πολλές παρόμοιες ταινίες (αποτυχημένη ληστεία, κατεστραμένοι χαρακτήρες, μοιραίες γυναίκες) που γράφτηκαν αργότερα.
αυτο ειναι που λεμε ταινια με αυτοπεποιθηση…χωρις να ναι τιποτα το συγκλονιστικο,ο τροπος που την παρουσιαζει ο σκηνοθετης και το ωραιο καστ την κανουν πολυ ευχαριστη καθολη τη διαρκεια της!
προσωπικα εγκρινω!
Και εγω ειδα το [B]Now You See Me[/B] πριν καμια βδομαδα και μ’αρεσε.
Ειναι μια ταινια που αν δεν την παρεις στα σοβαρα μιας και μιλαει για ταχυδακτουλουργους,
την βλεπεις πολυ ευχαριστα.Ωραια εφε και τα κολπακια και εν τελει δεν ειναι και η πρωτη ταινια
που δεν μου αρεσε το τελος.
Ειδα χτες το [B]This Is The End[/B].To καψιμο πηγε συννεφο,οι περισσοτεροι ηθοποιοι παιξανε πολυ
ωραια αν και Σερα και Μακ Μπραηντ ηταν αυτοι που μ’αρεσαν περισσοτερο.Επισης εχω να δω τον
Σεθ Ροτζεν σε καλο ρολο πολλα χρονια τωρα.
Και γαμω η ταινια…!!!
Αυτές που πόσταρα χτες δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, οπότε να το διορθώσω λιγάκι με το blockbuster του καλοκαιριού. Pacific Rim λοιπόν επιτέλους και Kaiju (τέρατα) εναντίον Jaegers (ρομπότ). Η ταινία είναι μία εντυπωσιακή sci-fi περιπέτεια, με τρελά εφέ και χρώματα (γι’αυτό και μόνο αξίζει να τη δει κανείς και στον κινηματογράφο), τιτάνιες μάχες και καταστροφές που θυμίζουν Godzilla. Έχουμε και το σεναριάκι ταυτόχρονα με τους ανθρώπους να προσπαθούν να επιζήσουν, τις διαφωνίες και τις συμπάθειες τους, και συμπληρώνεται το πακέτο, αποκτά νόημα αυτό που βλέπουμε. Δε νομίζω να απογοητεύσει κανέναν, το μόνο αρνητικό για μένα είναι ότι περίμενα περισσότερα ρομποτάκια (η ώρα πέρασε γρήγορα και είπα μόνο αυτά ήταν), κι ότι όλες οι μάχες γίνονται βράδυ οπότε χάνουμε λεπτομέριες. Άξιος ο Del Toro, κατάφερε να κάνει το είδος των Tokusatsu ταινιών γνωστό και εκτός Ασίας.
[B]Reversal of Fortune /B
καθηλωτικο απο την αρχη μεχρι το τελος δεν χανει καθολου το ενδιαφερον…
φοβερος ο ιρονς που φτανει - ισως και να ξεπερναει - επιπεδα ερμηνειας του dead ringers…
[B]Torn Curtain[/B] (1966)
Έλα ρε συ, πώς και δεν σου άρεσε ? Τι σόι diehard fans είμαστε ? ;p
Σωστή η ανάλυση που κάνεις πάντως και ο παραλληλισμός με τις άλλες δύο ταινιάρες. Ίσως να έχεις τα δίκια σου αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα ότι είναι κουραστικά γυρισμένη. Καλά τα είπε κι ο Dead . Μπορεί να μην ήσουν στο mood, παίζει πάντα ρόλο αυτό.
Όπως και να έχει, βάλε στο πρόγραμμα και τις άλλες δύο της άτυπης “τριλογίας”. Γράψε στο θρεντ του κανα σχόλιο αν έχεις όρεξη.
Bergman writes, "These three films deal with reduction. Through a Glass Darkly ? conquered certainty. Winter Light ? penetrated certainty. The Silence ? God’s silence ? the negative imprint. Therefore, they constitute a trilogy."
In an interview in 1969 Bergman stated that these three films had originally not been intended as a trilogy, he only regarded them as such in retrospect due to their similarity.
Το “Through a Glass Darkly” είναι αυτό που ξεχωρίζει για μένα. Η ερμηνεία της Harriet Andersson συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές σε ταινία του Bergman κατά την ταπεινή μου γνώμη. Και το “Winter Light” είναι πολύ καλό, με έναν εξαιρετικό Gunnar Björnstrand. Η “Σιωπή” είναι ίσως η πιο αδύναμη από τις τρεις, θα το δεχτώ αυτό.
Πάντως ο Bergman είναι μάλλον ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Καμία ταινία του δε με έχει απογοητεύσει μέχρι στιγμής. Τα έργα του είναι τόσο ολοκληρωμένα και άρτια από κάθε άποψη που δε μπορείς να βρεις ψεγάδι.
Ωραίο ποστ Scourge, μπράβο. Αξιόλογες ταινίες και οι τρεις. Καθεμία στο είδος της. Δίχως αμφιβολία, αξίζει να τις δείτε.
Eνώ το νιώθω αυτό που λες όταν βλέπω τις ταινίες του, αυτός ο περφεξιονισμός και αυτή η “ψυχρή” εγκεφαλικότητά του εμένα προσωπικά ενώ δεν θα πω ότι με ενοχλεί τόσο, ωστόσο με κρατάει σε κάποια απόσταση από το έργο του. Δεν εμπλέκομαι τόσο συναισθηματικά στα έργα του ειδικά όταν συγκρίνω με άλλους μεγάλους δημιουργούς.
Με εκπλήσσει αυτό που λες. Σε εμένα συμβαίνει το εντελώς αντίθετο μπορώ να πω. Ο Μπέργκμαν παίζει να είναι και ο μοναδικός από τους παλιούς ευρωπαίους δημιουργούς που καταφέρνει να με εμπλέξει συναισθηματικά στις ταινίες του. Σε αντίθεση με Φελινι π.χ. που ποτέ δεν “ένιωσα” και τόσο. Βέβαια από την άλλη είμαι φαν κυρίως του αμερικάνικου κινηματογράφου αρα…
Μια από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς για μένα αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να τη δώ σε σινεμα της προκοπής οπότε με το που leak-αρε την κατέβασα αμέσως σε BR-rip και παρέα με πατατάκια και μπίρα έκατσα να τη δω όπως της αρμόζει. Οι συγκρίσεις με το Neon Genesis Evengelion είναι αναπόφευκτες μιας και ο φόρος τιμής στα mecha anime περιστρέφεται γύρω από αυτό αλλά ο Del Toro καταφέρνει και δίνει μια πολύ καλή ταινία. Δράση από το ξεκίνημα της ταινίας, χιούμορ εκεί που χρειάζεται και φοβερά χρώματα και εφέ. Kaiju και Jaegers ήταν πολύ καλοφτιαγμένα και πιστεύω πως με άλλο σκηνοθέτη θα βλέπαμε μια εντελώς διαφορετική ταινία. Φαντάζομαι πως στο σινεμά θα ήταν δέκα φορές καλύτερη με τα εφέ και τον ήχο. Επίσης είχε πολύ καλή μουσική από τον Ramin Djawadi (game of thrones, prison break) που έδενε με την ταινία. Από άποψη ηθοποιών ο Idris Elba είναι σταθερή αξία ενώ οι Charlie Hunnam και Rinko Kikuchi ήταν απλά καλοί. Ο θεούλης της ταινίας ήταν ο Charlie από It’s always sunny in Philadelfia o οποίος (όπως πάντα) ήταν μες την μαλακία. Γενικά η ταινία ήταν ένα όνειρο όλων των fans των mecha anime μια τέτοια ταινία και ο Del Toro τους αποζημίωσε με το παραπάνω. Αν έπρεπε να γκρινιάξω για ένα πράγμα αυτό θα ήταν το τέλος που -σε αντίθεση με τα περισσότερα anime- παραήταν happy.
Είχα τη φαεινή ιδέα να δω το A Serbian Film.
Μία αηδία ήταν.
Εξαιρετικά, υπέροχα καλογυρισμένη + φωτισμένη αηδία.
Τώρα πάντως έχει το Los Olvidados του Luis Buñuel στην τηλεόραση της ΝΔ, εξαιρετικό δείγμα σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
Good Will Hunting (1997)
[SPOILER]Λοιπόν…Μάλιστα…Εμ… Θα το θέσω κάπως έτσι:
μετά την απώλεια του πατέρα μου πριν κάποια χρόνια, μπορώ να πω πως (πλέον) δεν είμαι άνθρωπος που συγκινείται εύκολα… Ωραία. Πάει αυτό στην άκρη (στ’ α@χίδια μας, πάρακατω Μήτσοοοο)
Η συγκεκριμένη ταινία είναι η 3η στο σύνολο που με έχει (φέρει κοντά στο)/(κάνει) να δακρύσω…
Ρε παιδί μου όχι να πεθάνω στο κλάμα αλλά αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση που σου αφήνει είναι κάπως σπάνια.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις και κυρίως [B][U]Η ΦΙΛΙΑ[/U][/B] είναι μεγάλο πράγμα τελικά… Φοβερό, φοβερό, τι να πώ… Αυτή η μικρή λεπτομέρεια μιας ίδιας ουσιαστικά σκηνής [SPOILER]της αρχής και του τέλους[/SPOILER] αλλά με διαφορετική εξέλιξη, ήρθε και έκατσε σαν κερασάκι στην τούρτα…
Την είχα δει και πιο μικρός αλλά ούτε που θυμόμουν και τίποτα… Συν το ότι είχα εστιάσει στο genius-kid της ταινίας που ακούει εις το όνομα του Ματ Dέϊμον και δεν είδα το βαθύτερο νόημα της…
Το σενάριο είναι γραμμένο από τους Afleck-Damon, κάτι για το οποίο ήμουν επιφυλακτικός… Αλλά τελικά ήταν Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο.
Όπως και οι Ε-Ρ-Μ-Η-Ν-Ε-Ι-Ε-Σ.
Must see. :!:[/SPOILER]
^ εξαιρετικη!!!
εγω ειδα αυτη την τιμια καλτιλα… στα συν η μουσικη…