Το Shame πιστεύω πως αξίζει να το δει κανείς. Συντάσσομαι λίγο με crimson εδώ. Όταν είχε τελειώσει η ταινία είπα οκ δεν πολυάξιζε, αλλά truth be told είχε μείνει αρκετό στο μυαλό και όσο την σκεφτόμουν άλλαζα γνώμη. Πολύ ενδιαφέρον σκηνοθέτης ο McQueen πάντως. Μετάνιωσα που τις τελευταίες μέρες που ήμουν Θεσσαλονίκη δεν είδα το 12 years…
Πούτσες μπλε και πράσινα άλογα.
Τη ταινία αυτή δεν ήθελα να τη δώ για πολλούς λόγους. Διάβασα ότι δε διαφέρει και τόσο απ’το 1, είναι πάλι παραπάνω από 2 ώρες, για το ψώνισμα της Lawrence, κυρίως γιατί θυμίζει Battle Royale meets Twilight. Αναγκάστικα και την είδα τελικά, ήταν καλά γυρισμένη, μου άρεσε ο δυστοπικός κόσμος αυτός που προσπαθεί να μας μεταφέρει, οι χαρακτήρες, και η ιδέα της ιστορίας. Αυτό που δε μου άρεσε εκτός απ’τη μάχη στο τέλος που πάλι δε φάνηκε κάτι σπουδαίο, ήταν οι διάλογοι κι ο τρόπος που παίζαν οι ηθοποιοί. Δε κάναν για πρωταγωνιστές τα παιδιά, ο Hemsworth μυρωδιάς, κι αυτός ο Hoffman χειρότερος όλων. Κατά τ’άλλα ελπίζω στο επόμενο να δείξουν κάτι διαφορετικό.
Ο Harrison Ford εκτός απ’το φετινό Paranoia που προσωπικά βρήκα μάπα, έπαιξε και σε ένα sci-fi, για να μας θυμίσει λίγο τα StarWars. Βέβαια δεν έχουν καμία απολύτως σχέση, εδώ συμπεριφέρεται περισσότερο σαν γλυκός πατερούλης-συνταγματάρχης, αφού έχουμε πιτσιρικά πρωταγωνιστή να το ρίχνει στην εκπαίδευση για τον υποτιθέμενο πόλεμο στα άστρα. Μία αξιότιμη προσπάθεια που δε καταφέρνει να μεταδώσει τόσο το βιβλίο απ’όπου προέρχεται. Πιο πολύ μου άρεσαν τα εφέ, υπερβολικό κίτρινο-μπλε, αλλά οκ δεν είναι δα και το Tron.
Κρίμσον, μάντεψε τι έπαιξε απόψε :!:
Εχω δει απειρες τελευταια, αλλα η καλυτερη απολες :
.jpg)
χααχαχα. γαμω τωρα το είδα…
περιμένω ανάλυση/τοποθέτηση ανάλογη με jiopa και μετά να χαθείτε στο ηλιοβασίλεμα!!!
Εγώ με τον Τζιόπα να χαθούμε στο ηλιοβασίλεμα;
Ε όχι ρε συ. Θα ήταν το χειρότερο και πιο κλισαρισμένο romcom έβερ. “Οι πρωταγωνιστές αντιπαθούν ο ένας τον άλλο και συγκρούονται συνεχώς, αλλά στο τέλος ενδίδουν στον έρωτα, καταλήγουν μαζί και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”.
Τώρα, για την Πέτρα του Σκανδάλου…
Shame;
Μόνο shame;
Shame και αίσχος!
…όχι ντάξει, δεν θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη πίπα που έχει βγει ή ότι είναι απαραίτητα μιάμιση χαμένη ώρα, αλλά ούτε μπορώ να πω και με σιγουριά αν πετυχαίνει τους στόχους που βάζει (τους καλλιτεχνικούς εννοώ προφανώς).
Ο McQueen σίγουρα είναι ταλαντούχος/μάστορας σ’ αυτό που κάνει. Όπως και ο “μούσος” του ο κωλογερμανοϊρλανδός είναι χαρισματικός πρωταγωνιστής από κάθε άποψη.
Απλά έχω την αίσθηση ότι οι δουλειές αυτών των δύο κάπου υποφέρουν λίγο απ’ τη σοβαροφάνεια του πρώτου.
Δηλαδή πώς να το πω.
Πάρε για παράδειγμα αυτόν εδώ, τον Μπράντον “γειά σας είμαι ο γαμιάς της γειτονιάς σας”.
Έλα ρε παιδί μου, σου χει δημιουργήσει πρόβλημα ψυχολογικό το πόσο πολύ γαμάς, έτσι;!
Μη μου το λες!
Δε λέω ότι είναι και τελείως για πέταμα το θέμα της συναισθηματικής κενότητας ως προϊόντος της υπερσεξουαλικότητας. Μάλιστα αν το σκεφτείς είναι πολύ ενδιαφέρον, ειδικά σε μια κοινωνία που μόνιμα αποθεώνει και στέλνει στην κορυφή τους “σταρς” που πλασάρουν με τη μεγαλύτερη συστηματικότητα την εικόνα του γαμίκουλα.
Απλά πώς να το κάνουμε, είναι λίγο αστείο να δραματοποιείται τόσο αυτό το πράγμα.
Κατά τη γνώμη μου αν ήταν το θέμα μιας μαύρης κωμωδίας ή τέλος πάντων μιας ταινίας που κάπου θα ισορροπούσε μεταξύ δράματος και γέλιου (για να μην πω, με έμφαση στο δεύτερο σκέλος), θα ήταν πολύ καλύτερο το αποτέλεσμα.
Στα χέρια του McQueen όμως που μάλλον την έχει δει και λίγο Αισχύλος, φαίνεται κάπως επιτηδευμένο και υπερβολικό.
Αυτά εν ολίγοις!
Λοιπον ,εγω δεν ειπα οτι ειναι η μεγαλυτερη πιπα που εχει βγει,αλλα οτι ειναι πιπα.
Η μεγαλυτερη πιπα που εχει βγει,ειναι ομως παλι ταινια του [B]Steve McQueen[/B] και λεγεται ‘’[B]Hunger[/B]’’.
.
Στα του ‘’[B]Shame[/B]’’ τωρα ,οριστε η αποψη μου οπως την ειχα γραψει περισυ…
‘‘Shame’’(2011) του Steve McQueen
‘‘To δις εξ αμαρτειν ουκ ανδρος σοφου’’.
Στην χαρισα ρε μεγαλε Steve McQueen μια με το απαραδεκτο ‘‘Hunger’’ ,στη χαρισα δευτερη με το σημερινο,ε τριτη ταινια σου θα δυσκολευτω να ξαναδω.
Δλδ το να κανεις sex η το να βλεπεις τσοντες σε dvd και porno-sites ειναι προκλητικο?Sorry,αλλα ειναι ενα καθημερινο φαινομενο,απoλυτα φυσιολογικο για μενα το οποιο εχει εξηγηση βεβαιως.
Στην αυτοαποκαλουμενη ως αριστουργημα και πολυδιαφημισμενη αυτη ταινια ομως,δεν ειχε εξηγηση.
Γιατι ο Fassbender εχει εμμονη με το sex?Επειδη ειναι σεξιστης η επειδη θελει να αγαπησει ,αλλα δεν μπορει.Εξηγηση δεν δοθηκε σε αυτην την και καλα κουλτουροτσοντα με τις υπερβολικα μεγαλες σε διαρκεια σκηνες και την επιπεδη αφηγηση και την ανυπαρκτη κορυφωση.
Aυτα ειναι τα αρνητικα.Εχει και θετικα.Εξαιρετικη ερμηνεια απο Fassbender,πολυ ωραια νυχτερινη απεικονιση της Νεας Υορκης με νυχτερινα πλανα στο κεντρο,σε μαγαζια,στο metro κλπ.Αυτα ολα και καποιες πολυ δυνατες σκηνες(ο διαλογος με την αδερφη για παραδειγμα) κανουν την ταινια αστικο δραμα που πραγματευεται την μοναξια και την αποξενωση/απομονωση του κατοικου των συγχρονων/μεγαλων και απροσωπων αστικων κεντρων.
Η ταινια πραγματικα δεν ξερω αν δεν μου αρεσε η απλα βλεποταν,αυτο που ξερω ειναι οτι διαφημιστηκε υπερβολικα,την προμοταρανε σαν αριστουργημα και απεχει παρασαγκας απο κατι τετοιο.
Μου θυμισε σε συλληψη και πραγματωση το ετερο υπερτιμημενο υπερβολικο αισχος,το ‘‘Antichrist’’.
Υπερβολικο χωρις λογο.Δεν καταλαβα γιατι επρεπε να βλεπω τριλεπτες και τετραλεπτες σκηνες sex για να καταλαβω οτι ο αλλος θελει ολη την ωρα να κανει αυτο και τιποτε αλλο.Το γιατι δεν εμαθα ομως…
Εν τω μεταξυ,[εθανε και ο [B]Peter O’Toole[/B],ο μοναδικος παλιος [B]Αγγλος[/B] ηθοποιος για τον οποιο δεν τρελαθηκα ποτε,αν και στο ‘’[B]The Night of the Generals[/B]’’ του εβγαλα πραγματικα το καπελο.
R.I.P.
Ξέρεις μπάλα γαμώ την πουτάνα τη ζωή :thumbup:
Εκπληκτική ταινία…πολύ καλός και ο Omar Sharif…
Αιωνία του η μνήμη 
r.i.p. κι απο μενα . ακουγεται λιγο περιεργο, αλλα αντι να ανοιγουμε θρεντ για καθε εναν που μας “αφηνει” θα ελεγα να ανοιξουμε ενα θρεντ για ολους οσους εχουν φυγει, με ταινιες τους, ρολους κτλ και απλα να ανφερουμε εκει τετοιες ασχημες περιπτωσεις οταν τυχαινουν.
R.I.P. για Peter O’ Toole και νομίζω ότι επιβάλετε thread για ηθοποιούς που έχουν φύγει.
on topic
[B]Captain Phillips[/B]
Αν και ξεκινάει με υποσχέσεις ενός δυνατού δράματος που δεν θα παρουσιάσει του Σομαλούς πειρατές απλά ως καρικατούρες κακούς μιας ταινίας δράσης, τελικά μένει στο χτίσιμο του σασπένς αφήνοντας τους χαρακτήρες πίσω. Ακόμα και έτσι ωραία ταινία, ο Greengrass είναι μανούλα στο να δημιουργεί ένταση σε μια ταινία και εδώ τα καταφέρνει εύκολα, Αυτό που δίνει το κάτι παραπάνω στην ταινία είναι οι ερμηνείες του Barkhad Abdi, Σομαλού πειρατή και ο Tom Hanks σε μια από τις καλύτερες του ερμηνείες ever. Ειδικά στις τελευταίες σκηνές δίνει μαθήματα υποκριτικής τέχνης, αν τσιμπήσει το οσκαρ θα είναι δίκαιο.
[B]Frances Ha[/B]
Σε μια υποθετική συνεργασία του Woody Allen με τον Jim Jarmusch και σενάριο παρόμοιο με αυτό της Amelie (στο πιο ρεαλιστικό) το αποτέλεσμα θα ήταν αυτή εδώ η ταινία. Η όποια είναι ένα μικρό αριστούργημα. Η Frances μια χορεύτρια που ζει στην Νέα Υόρκη, ξαφνικά θα χρειαστεί να αποχωριστεί από την καλύτερη της φίλη, τους γνωστούς της και την μποέμικη ζωή που έκανε ως τότε, να δει τα όνειρα της να γκρεμίζονται και σταδιακά θα προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια της χωρίς να χάσει την αισιοδοξία της και την ανεμελιά της. Με πολύ όμορφους διαλόγους και μια φανταστική ερμηνεία από την Greta Gerwig (που συνυπογράφει και το σενάριο) εδώ έχουμε έναν από τους πιο όμορφους κινηματογραφκούς χαρακτήρες που είναι απλά αδύνατον να μην ερωτευθείς. Παίζει να είναι και η ταινία της χρονιάς.
Εμένα πάλι μου έδινε την αίσθηση στους διαλόγους της πρωταγωνίστριας με τους άλλους χαρακτήρες, πως μίλαγε σε ντουβάρι και όχι σε άνθρωπο (όταν ήταν μονόπλανο η ίδια κι όχι δίπλα δίπλα με άλλον). Χαρακτηριστική σκηνή, ο διάλογος με την δασκάλα χορού στο γραφείο της.
Νομίζω καταλαβαίνω τι εννοείς αν και δεν θα χρησιμοποιούσα αυτήν την περιγραφή. Αυτό είναι μέρος του χαρακτήρας της, αν προσέξεις αυτό βγαίνει όταν βρίσκεται μακριά από τους φίλους της και είναι ανάμεσα σε άτομα πιο… “σοβαρά”. Έχει ένα τύπο πιο άτσαλο, παράξενο, έναν ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης που δείχνει πιο φυσικός όταν είναι με το φιλαράκι της και γενικά με άτομα που την καταλαβαίνουν περισσότερο. Αυτή την αντίθεση ήθελε να δείξει ο σκηνοθέτης για αυτό και τα περισσότερο πλάνα που η κάμερα εστιάζει μόνο στο δικό της πρόσωπο σε κάποιους διάλογους είναι όταν βρίσκεται σε διαφορετικές παρέες από αυτές που έχει συνηθίσει.
Oh boy (2012)
το 24ωρο ενος Γερμανου 30αρη που χωριζει με τη κοπελα του, χανει τα λεφτα που του στελνει ο πατερας του επειδη παρατησε τις σπουδες του ακουγοντας και το αναλογο κηρυγμα, συναντα μια παλια συμμαθητρια πρωην χοντρη αλλα το ιδιο νευρωτικη, παρακολουθει το γυρισμα μιας ταινιας στη ναζιστικη περιοδο και καταληγει σ ενα μπαρ να ακουει τις αναμνησεις ενος γερου απο τη νυχτα των κρυσταλλων. Μεσα σ ολα ψαχνει απεγνωσμενα να πιει…εναν καφε
τζαζ, τσιγαρο, μελαγχολια, περιπλανησεις στο Βερολινο,
Τζαρμους + Γουντι Αλεν δυο σ ενα νοικοκυρεμενα
Ταινιαρα.
? υπάρχει εκει εξω??
Και πήραν τα screener φωτιά…
la vie d’ adele
Από αυτό περίμενα πολλά μιας και είχαμε τον σκηνοθέτη της Μαύρης Αφροδίτης. Μου άρεσε αλλά δεν με ενθουσίασε. Πολύ ωραία αρχή βασικά, η πρώτη ώρα είναι απλά υπέροχη με την Adele να αρχίζει να συνειδητοποιεί τη σεξουαλικής της ταυτότητα, υπέροχη η ερμηνεία της… Adele (όνομα χαρακτήρα και ηθοποιού το ίδιο) που βλέπεις στο πρόσωπο της τα συναισθήματα που την γεμίζουν, Αυτό που ξεκινάει ως περιέργεια φέρνει την πρώτη αμηχανία, την θλίψη, τον φόβο, τα νεύρα, την σύγκρουση και τέλος την αποδοχή της δικής της διαφορετικότητας. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί όλα αυτά στριμωχνονται στην πρώτη από τις 3 ώρες διάρκειας. Αποτέλεσμα είναι στις υπόλοιπες 2 να βλέπουμε ένα προβλέψιμο αν και αρκετά συναισθηματικό (αλλά και άκρως ερωτικό) love story που σεναριακά πάει εντελώς by the book. Αυτό που κερδίζει με αυτή την επιλογή είναι ότι ξεχνάς πως βλέπεις ένα λεσβιακό ζευγάρι και στην οθόνη υπάρχουν απλά 2 ερωτευμένα πλάσματα. Οι ερμηνείες και απλά υπέροχες πάντως και σηκώνουν όλη την ταινία από ένα σημείο και μετά.
Άι νιντ σεχ μπάντλι.
Ο Gordon-Levitt μάλλον είχε απωθημένα. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τον εθισμό σ’αυτό το ρόλο, όπου πηδάει διαφορετική κάθε βδομάδα, ΑΛΛΑ επιμένει να βλέπει πορνό και να αυνανίζεται; Ίσως γιατί αν πετύχει η μαλακία, τύφλα να 'χει το γαμήσι. Εκτός απ’αυτή του τη παραξενιά είναι και φανατικός χριστιανός, εξομολογείται συνέχεια. Το πακέτο συμπληρώνει η Johansson και η Julianne Moore, που αντιλαμβάνονται τις… παρενέργειες. Μία ταινία με πολλά βογκητά, αλλά σχεδόν καθόλου γυμνό.
Τη ταινία αυτή την είδα για τη Kat Dennings! Είναι ο τελευταίος μου έρωτας κι έπρεπε να τσεκάρω κάτι παραπάνω. Παίζει κι ο Michael Cera, απ’τον οποίο αν και λάτρεψα το Scott Pilgrim (που εξαιρώντας τα εφέ μοιάζει λίγο σ’αυτή εδώ), δε μπορώ να πω ότι τον εκτιμώ και τόσο σαν ηθοποιό. Τώρα για την υπόθεση δε χρειάζεται να γράψω τίποτα, παρά μόνο ότι η μουσική τους έφερε κοντά.
…αγάπη απ’τα παλιά και παντοτινή
…η καλύτερη αυτής της σειράς ταινιών, και ότι πρέπει για σκότωμα μιαμισης ώρας, χωρίς πολλές έννοιες
:):!: