Το πρώτο ήταν καλτ ταινιάρα.
Το δεύτερο αντικειμενικά μέτριο ως κακό αλλά στα όρια του guilty pleasure.
Για τούτο δω λέω να εκφράσω οπτικά τη γνώμη μου.
[SPOILER][/SPOILER]
Το πρώτο ήταν καλτ ταινιάρα.
Το δεύτερο αντικειμενικά μέτριο ως κακό αλλά στα όρια του guilty pleasure.
Για τούτο δω λέω να εκφράσω οπτικά τη γνώμη μου.
[SPOILER][/SPOILER]
Μην βάζετε φώτο από imdb δεν τις εμφανίζει ποτέ.
Έφτιαξε?
yeap!
πάντως αυτό το ninth gate πολύ love/hate περίπτωση ταινίας. Δεν έχω βρει κάποιον που να μου πει, οκ μωρέ συμπαθητικό είναι. Η θα το θάψει η θα το αποθεώσει. Εγώ μάλλον ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
έφτιαξε , αλλά δεν είναι και τόσο κακή
και έρχεται ο crimson να με διαψεύσει :lol:
:lol: ε το είπα περισσότερο για να πλησιάσω τον chrisp. για μένα καλή είναι.οχι κανα αριστούργημα προφανώς, αλλά μια χαρά
πολυ καλη ταινια η ενατη πυλη. εχει φοβερη ατμοσφαιρα.
ταινιάρα!
Εμένα πάντως μαλακία μου φάνηκε :-s
Έλα για το μπούτσο είναι η Ένατη Πύλη, σοβαρευτείτε. Είναι τώρα ταινία Πολάνσκι αυτό το πράμα;
για ταινία πολανσκι, μπορεί να είναι για τον πούτσο. γενικά, μια χαρα την βρίσκω
Πέφτεις έξω, αλλά δεν πειράζει.
Χριστούγεννα ε?
εχει καινούργια?χαμπάρι δεν πήρα!
Mόνο και για τις σκηνές με τη Σενιέ να το δεις, γαμεί.
Mια χαρα ταινια ειναι το ‘’[B]Ninth Gate[/B]’’!
Τελικά μέσα έπεσα. Οι μισοί το λένε μαλακιά οι άλλοι μισοί ωραία ταινία. :lol:
Το μόνο σχετικά καλό που είχε η Ένατη Πύλη είναι η ερμηνεία του Ντεπ και αυτή στα περισσότερα σημεία, σε μερικά μάλλον κι ο ίδιος καταλάβαινε σε τι μούφα έπαιζε και έμοιαζε σχεδόν να βαριέται.
Από κει και πέρα, μιλάμε για μεταφυσικό θρίλερ με σενάριο για γέλια, επιπέδου κατώτερου και από τον “σατανισμό” των MERCYFUL FATE ενώ από ατμόσφαιρα τι να πω, αν το πρώτο μισό είναι κάπως (λέω κάπως) υποφερτό, το δεύτερο (που είναι και το σημαντικότερο) ήταν τέτοια πίπα που παρακαλούσα να τελειώσει.
Τώρα όσοι την βρήκατε καλή δεν ξέρω, κάποιον λόγο θα είχατε…
Πολύ πράμα χριστουγεννιάτικα.:bounce:
Ο Jean Claude Van Damme είναι γνωστός για το ξυλάκι του επίσης. Εδώ δεν έχουμε όμως κάτι τέτοιο, τουλάχιστον σε υπερβολικό βαθμό. Παίζει τον εαυτό του, σαν ηθοποιός που μπλέκει σε μία τραγελαφική κατάσταση, άλλοτε για γέλια κι άλλοτε για κλάματα. Θα το χαρακτήριζα ανάλαφρο δράμα, αν και κρίνωντας απ’το εξώφυλλο αρχικά περίμενα κάτι πιο βιογραφικό και σε φάση The Wrestler. Τελικά δεν απογοήτευσε τόσο γιατί δεν ήταν απ’τα συνηθισμένα του.