Οι ταινιες που ο Βεγγος παιζει δραματικο ρολο ειναι εθνικο πολιτισμικο μνημειο.
Σχετικα με την ταινια τωρα, μου την ειχαν στειλει καποιοι συμφοιτητες για να γελασω με την τελευταια σκηνη, [SPOILER] Ξερετε, την κλιμακωση μεχρι το ιστορικο “Ηλια ριχτο”, ως trash υπερβολη [/SPOILER]. Νομιζω δε χρειαζεται να πω οτι οταν τελειωσε και αυτη η σκηνη εγω ακομα αναρωτιομουν που - και κυριως γιατι- επρεπε να γελασω με τετοιες ερμηνειες και καταστασεις.
Νομίζω υπερβάλλεις. Η Μ. Αγγλία δεν ήταν τόσο κακή. Στο ίδιο επίπεδο με το Ψυχή Βαθιά είναι και καλύτερη από τις Νύφες.
Το απαράδεκτο σενάριο είναι που με ενόχλησε κατά βάση, όχι η σκηνοθεσία καθαυτή.
το ζήτημα της απώλειας παίζει να μην εχει δοθεί ποτέ καλύτερα σε ελληνική ταινία.
και το τρίτο μέρος αν και ο ίδιος ο αρμενης το αντιμετώπισε σαν ανέκδοτο οταν του προτάθηκε και συμμετείχε σε αυτό εξαιτίας της προσωπικής του σχέσης με τον βουλγαρη, είναι η κορύφωση της ταινίας. και ας έχει 3 κορυφές.
βασιλιάς
όλα είναι δρόμος
στρελλα
Δεν ξέρω τι σου φάνηκε απαράδεκτο, αλλά η ιστορία είναι από το βιβλίο Μικρά Αγγλία που το έχει γράψει η γυναίκα του, έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και γενικώς θεωρείται καλό βιβλίο. Καθότι εμένα η ιστορία (που είναι σε μεγάλο βαθμό πραγματική) μου άρεσε πολύ, εκπλήσσομαι που την βρήκες απαράδεκτη. Από την άλλη, επειδή κατάγομαι κι από την Άνδρο και πολλά τα ήξερα ήδη, ίσως να μην είμαι κι εγώ ο ιδανικός για να κρίνει το σενάριο.
Να υποθέσω πως είμαι για ντομάτες που δεν έχω δει ακόμα το [B]Όλα είναι δρόμος[/B] ε :-s
Anyway στο top 3 των ελληνικών εγώ σίγουρα θα έβαζα την Στρέλλα και τον Βασιλιά, μετά έχει υπάρχει ψωμί.
Ωστόσο προχθές είδα την πρώτη ταινία της κόρης του Παντελή Βούλγαρη [B]Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους[/B]
Στην οποία ταιριάζει ο χαρακτηρισμός που διαλέγει ο Jarmous για τις δικές του ταινίες. Χειροποίητη,
Η υπόθεση έχει να με μια κοπέλα που προσπαθεί να βρει τον εαυτό της στην σημερινή Αθήνα της οικονομικής κρίσης. Δύσκολο να μην συμπαθήσει την ταινία βασικά, λίγο που ασχολείται με το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα με τρόπο που μάλλον καμιά άλλη ταινία δεν έχει κάνει ως σήμερα, λίγο ο χαρακτήρας της Ηλέκτρας που έχει παρόμοιες ανησυχίες με πολλούς κοντά στην δική μου ηλικία ε και φυσικά ο do it yourself τρόπος που είναι γυρισμένη με αληθινά πλάνα από πορείες στην Αθήνα. Φανερό επίσης πως όλες οι σκηνές έγιναν προφανώς με την μια και όσο πιο αυθόρμητα γινόταν, κάτι που ίσως να μην λειτουργεί πάντα υπέρ την ταινία. Για ντεμπούτο είναι πολύ καλή πάντως και αξίζει να την δείτε.
Μήπως τα τελευταία ποστ μαζί με αυτό να μεταφερθούν στο thead του ελληνικού κινηματογράφου;
@ κάρβου:
Ξέρω από πού είναι η ιστορία, δεν έχω διαβάσει το βιβλίο γι’ αυτό και δεν το κρίνω, κρίνω όμως τη μεταφορά του ως κινηματογραφικό σενάριο.
Είναι λοιπόν μια γλυκανάλατη ερωτική ιστορία με πλοκή όπως έχουμε δει άλλες μύριες φορές σε ελληνικά σενάρια ταινιών ή ακόμα και τηλ. σειρών (συνήθως γραμμένα από γυναίκες), η οποία καπελώνει την όποια προβολή της “μοναξιάς της γυναίκας του ναυτικού”.
Η μισή ταινία συμβαίνει στα χρόνια της Κατοχής και η Κατοχή δεν υπάρχει πουθενά, όλοι ζουν μια ζωή χαρισάμενη (εννοώντας σε σχέση με τις εξωτερικές συνθήκες) με ερωτικές μονάχα έγνοιες. Τουλάχιστον οι διηγήσεις που έχω εγώ από εκείνα τα χρόνια είναι πολύ διαφορετικές. Είναι διηγήσεις από την κατοχική Αθήνα βέβαια.
Και βέβαια η σκηνή-φλασμπακ προς το τέλος, με την αποκάλυψη της παράνομης συνεύρεσης καταστρέφει και την εικόνα αυτοπειθαρχίας και βουβού πόνου είχε προσπαθήσει να χτίσει η μία από τις δύο πρωταγωνίστριες.
Ακόμα και αν πρόκειται για μεταφορά αληθινής ιστορίας, δεν αλλάζει κάτι τις παρατηρήσεις μου.
Για να σου δώσω να καταλάβεις, εγώ περίμενα με την ταινία αυτή να “μπώ μέσα στην Άνδρο” και τελικά απλώς είδα άλλη μία βαρετή ιστορία αγάπης.
Αντίθετα με το “Ταξίδι στη Μυτιλήνη” (πρωταγωνιστεί ένας καταπληκτικός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης και ερμηνεύει με απίστευτο τρόπο έναν από τους δεύτερους ρόλους ο προαναφερθείς Καταλειφός, δείτε τη), όπου έγινα για λίγο κάτοικος του νησιού μεταφορικά.
Τι να σου πω; Διαφωνώ σε πάρα πολλά σημεία. Ούτε γλυκανάλατη την βρήκα, ούτε πως καπελώνει τη ζωή του ναυτικού, ούτε μου φάνηκε πως η μισή ταινία ήταν στα χρόνια της Κατοχής, ούτε το ότι ωραιοποίησε τα χρόνια της κατοχής, ούτε κάτι από αυτά που λες.
Για την ιστορία, οι οικογένειες των καπεταναίων στην Άνδρο ήταν αυτές που πείνασαν πρώτες στην Κατοχή, γιατί δεν είχαν κτήματα και ζώα. Αυτό η ταινία το δείχνει αλλά δε χτίζει πάνω του. Γιατί έτσι κι αλλιώς, η πείνα που βίωσαν σε ένα πλούσιο σε παραγωγή νησί όπως η Άνδρο, που το έλεγχαν οι Ιταλοί, δε συγκρίνεται με την πείνα που βίωσαν στην Αθήνα της γερμανικής κατοχής.
πως που ποτε ?
It’s official το American Hustle νικά το The Wolf of Wall Street8O:!:
Καινούργια ταινία του Scorsese με 5η φορά πρωταγωνιστή τον DiCaprio. Μαζί του πολλοί αλλά οι πιο γνωστοί είναι ο Jonah Hill, ο γάλλος Jean Dujardin (που ξεχώρισα στο 99 Francs του Jan Kounen), κι ο Matthew McConaughey (παίζει λίγο στο ξεκίνημα). Για όσους δε ξέρουν, πρόκειται για βιογραφία του Jordan Belfort, βλέπουμε την άνοδο και τη κάθοδο του. Όπως και στο American Hustle, κανονικά είναι crime-δράμα, υπάρχει όμως το κωμικό στοιχείο πολύ έντονο, εδώ χρησιμοποιώντας υπερβολές. Βλέπουμε στο γραφείο πχ να παρτάρουν, γιατί ο ματεριαλιστής πρωταγωνιστής πιστεύει ότι μέσω του συγκεκριμένου lifestyle, κόκα και σεξ, γίνεσαι πετυχημένος και πας μπροστά. Μία ταινία με γενικά πολύ χλιδή στις 3 ώρες σχεδόν που διαρκεί, σε κολλάει χωρίς να θες να κάνεις παύση καθόλου. Εννοείται ότι θα τη δείτε.
Κι αφού ανέφερα το 99 Francs συνεχίζω με μία γαλλική, το Polisse της Maϊwenn που δεν είναι και τόσο αστυνομικό, μας δείχνει πως αντιμετωπίζουν υποθέσεις με παιδόφιλους, κακοποιημένα παιδάκια κ.α. στο τμήμα προστασίας ανηλίκων. Αν και περίμενα σαν δράμα να είναι κουραστικό και κάπως ανούσιο, φάνηκε πιο ανάλαφρο κι ευχάριστο, οι 2 ώρες πέρασαν αρκετά γρήγορα χωρίς να βαρεθώ.
Είπα να δω ποιός είναι ο καταραμένος Kline. Και θυμήθηκα ότι η ταινία αυτή πρέπει να έχει παίξει και στην tv. Επίσης τον είχα δει και στο Ροζ Πάνθηρα (του 2006), επιμένω όμως ότι δεν είναι τόσο γνωστός όσο οι άλλοι τρεις στο Last Vegas. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο γι’αυτή τη ταινία, μόνο για την Curtis ότι είναι αντιπαθέστατη σκατόφατσα αν και παίζει καλά. Τι μανία κι αυτή με τα κοντά μαλλιά.
Και τέλος ένα action-thriller με τη Gina Carano να σπάει στο ξύλο όποιον βρει μπροστά της. Με τέτοιο καστ θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι πάει στραβά; Εκτός του ότι οι άλλοι ηθοποιοί παίζουν σε λίγες σκηνές, το σενάριο δε πρέπει να πήρε πολύ για να γραφτεί. Η κάβλα της πρωταγωνίστριας όμως να παίξει περισσότερο ξυλάκι φαίνεται και στα μάτια της. Της το εύχομαι για την επόμενη ταινία.
The Butler 2013
Επιτέλους μια αξιόλογη ταινία. Αληθινή ιστορία που μας διηγείται τη ζωή ενός Αφροαμερικάνου μπάτλερ στον Λευκό Οίκο μαζί με διάφορα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που σημάδεψαν την εποχή εκείνη, αλλά παράλληλα φαίνονται και οι έμμεσες επιδράσεις στην οικογένεια του. Παρέλαση μεγάλων ονομάτων. Μου άρεσε πάρα πολύ!
Το είδα επιτέλους και μπορώ να πω ότι με κράτησε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Πολύ όμορφη ταινία με δυνατές ερμηνείες και ένα μουσικό χαλί που μόνο προσθέτει στο τελικό αποτέλεσμα. Νομίζω πάει στις top της χρονιάς που πέρασε.
[B]The Outsiders [1983 - F.F. Coppola][/B]
Στην πρώτη από τις δύο μεταφορές μυθιστορημάτων του S.E. Hinton ο Coppola δημιουργεί ένα εξαιρετικό gang drama, εμβαθύνοντας στους χαρακτήρες (με φοβερές ερμηνείες από Dillon, Estevez, Macchio και ειδική αναφορά στον 16χρονο τότε C. Thomas Howell) χωρίς όμως να ωραιοποιεί καμία περσόνα και αποφεύγοντας βαρετά μελό σημεία και ανούσιους διδακτισμούς.
Αμέσως μετά καταπιάνεται και πάλι με τον S.E. Hinton και τα gang themes του και οι θεοί του σινεμά συνομωτούν έτσι ώστε να παραχθεί το σινεφίλ μνημείο που φέρει το όνομα “Rumble Fish”.
Είδα κι εγώ το [B]Rush[/B] χθες το βράδυ. Μου άρεσε πάρα πολύ, κατάφερε να παρουσιάσει πολύ πειστικά τις διαφορές στο χαρακτήρα των δύο πρωταγωνιστών. Πολύ καλές ερμηνείες επίσης, με κορυφαία σίγουρα αυτή του Bruhl.
το her όπως και σχεδόν όλα τα οσκαρικά υπάρχουν σε screener απλά δεν έχουν όλα ακόμα υπότιτλους
on topic
The Butler
Με το ζόρι το τελείωσα. Κουραστικό μελόδραμα στην γνωστή μανιέρα των εκβιαστικών συναισθηματικών ταινιών που βγαίνουν σχεδόν κάθε χρόνο στην Αμερική με στόχο τα oscar. Μιμητικές κινήσεις και προφορές σε μια προσπάθεια να παρουσιάσουν σωστά την εποχή με τον Whitaker να μοιάζει λες και θα μπήξει τα κλάματα μετά από κάθε λέξη που προφέρει. Πολλές μεγάλες guest εμφανίσεις από γνωστούς ηθοποιούς με τους περισσότερους να προσπαθούν να μιμηθούν όσο χειρότερα γίνεται μερικούς από τους πιο γνωστούς προέδρους των ΗΠΑ. Η ταινία μάλλον έρχεται ως απάντηση σε μένα όταν μετά το “The past” αναρωτιόμουν αν χρειάζεται τόσος ρεαλισμός στις ταινίες. Όταν το ανάποδο είναι αυτό ε ναι χρειάζεται. Κρίμα γιατί και ενδιαφέρουσα ιστορία είχε και καλό σκηνοθέτη.
Dallas Buyers Club
Μια ακόμα inspired by true events ταινία. Εδώ έχουμε ένα redneck με μόνο σκοπό στην ζωή του να πίνει και να γαμάει, μέχρι που θα μάθει πως έχει AIDS. Από εκεί και πέρα και μετά το πρώτο σοκ και αφού διαπιστώσει πως οι γιατροί δεν μπορούν να τον βοηθήσουν να ξεκινήσει ολόκληρη εκστρατεία κατά του συστήματος της Αμερικανικής φαρμακοβιομηχανίας. Και εδώ ενδιαφέρουσα ιστορία, πιο ωραία δοσμένη αν και ακολουθεί αρκετά κλισέ του είδους (ο μέσος αμερικανός που βρίζει, είναι λίγο ρατσιστής αλλά κατά βάθος έχει καλή καρδιά τα βάζει με όλους και νικάει… ηθικά τουλάχιστον). Ξεχωρίζει λόγω ερμηνειών τόσο του McConaughey όσο και το φοβερού και τρομερού Leto που μάλλον κερδίζει τις εντυπώσεις.
Saving Mr. Banks
Αληθινή ιστορία μέρος 3ο. Εδώ έχουμε τα παρασκήνια της μεταφοράς της Mary Poppins στην μεγάλη οθόνη και την κόντρα μεταξύ του Disney και της συγγραφέα της Poppins που δεν ήθελε η ιστορία της να καταλήξει ένα γλυκανάλατο cartoon. Αν και σε μεγάλο βαθμό ακολουθεί την λογική του The Butler καταφέρνει να είναι αρκετά πιο συγκρατημένη στο μελό. Το side story που παίζει παράλληλα με την παιδική ηλικία της P.L. Travers (συγγραφέα της Poppins) και δίνεται σε υπέροχο παράλληλο μοντάζ που μας δείχνει το δέσιμο της με τον χαρακτήρα που έχει δημιουργήσει, ανεβάζει σημαντικά την ταινία. Μαζί με την καταπληκτική ερμηνεία της Emma Thompson (αν δεν υπήρχε Cate Blanchet θα έπρεπε να είχε σίγουρο το οσκαρ) αφήνουν καλές εντυπώσεις στο τέλος.
Περιττό να πω εντυπώσεις όταν το είδα (πρώτη φορά) στο Άστυ, στο Ταινιόραμα 2012.
Ωραία, τώρα που διανύουμε τον μήνα του μέλιτος πήγαινε σε παρακαλώ στο θρεντ του τελευταίου δίσκου των MAEL MORDHA και ξεκίνα τις χριστοπαναγίες για τις “μέταλ” λίστες του '13.
Άντε πες του τα. Μας έχει γράψει στ’ αρχίδια του. Μα να μην έχει ούτε ένα ποστ στο θρεντ του νέου Μόργκα;
Όλη η ταινία ήταν υπέροχη, αλλά πραγματικά αυτή η σκηνή στο λάιβ ήταν το κλάμα το ίδιο, την είδα 3 φορές πριν συνεχίσω με την ταινία και άλλες 6-7 από τότε :"")