Rigor Mortis από το Hong Kong. Παράξενη ταινία που καταφέρνει να δημιουργήσει αρκετή ατμόσφαιρα και μας δείχνει πως αναστήσαν έναν πεθαμένο κάνωντας τον βρυκόλακα, χρησιμοποιώντας και δύο φαντάσματα. Δεν είναι καθαρόαιμο horror έχει λίγο δράμα και λίγο ξύλο αλλά δυστυχώς όσο καλογυρισμένη κι αν ήταν και με άριστα εφέ, μου φάνηκε αδιάφορη.
The Protector 2 από τη Ταϊλάνδη. Επιστροφή του Tony Jaa μετά από 3 χρόνια. Μαζί του η Jeeja Yanin απ’το πολύ καλό Chocolate, κι ο RZA των Wu-Tang Clan. Σεναριακά μη περιμένετε κάτι καινούργιο, πάλι ελέφαντα έκλεψαν. Η δράση και το ξυλάκι είναι που αξίζει κι ανεβάζει την αδρεναλίνη μας εδώ, όμως συγκριτικά με τα παλιότερα χάνει. Ο πρωταγωνιστής θα μπορούσε να παίξει και στο The Raid.
Robot από την Ινδία. Όχι δε το έριξα στο Bollywood, κανά δύο ταινίες ξέρω από εκεί (η μία το Ra.One). Έτυχε να δω το βίντεο και είπα ας τσεκάρω τι παίζει. Εξαιρώντας τα τραγούδια που δε ταιριάζαν με την αισθητική μου, τα CG εντυπωσιάζουν ειδικά προς το τέλος (διαρκεί πάνω από 2 ώρες). Πιο διασκεδαστική απ’τα τελευταία Terminator, κι αναρωτιέμαι πώς δε τη πήραν ακόμα οι αμερικάνοι.
Μια και άκουσα τόσα είπα να το δω κι εγώ χτες. Με μία λέξη… Α Ψ Ο Γ Ο! Και όντως, στη σκηνή όπου πάει πρώτη φορά σε punk live σχεδόν δάκρυσα. Όλη η ταινία σε διαπερνάει. Big time, you ain’t no friend of mine ρε βατζάιναζ!
Αριστούργημα; Οχι ακριβώς.
Ψαρωτική; Ναι.
Αδιάφορη; Καθόλου -ρέει νεράκι…
Θα το ξανάβλεπα (αφού το’χω δει ΚΑΙ σινεμά ΚΑΙ ντιβιντί); Ναι!
.[SIZE=4]…A Nightmare On Elm Street ~5~The Dream Child[/SIZE]
Αχ μου έεεεεελειψε πολύ ο Φρέντυ (σ.σ. δεν υπολογίζω το “ατυχές” πείραμα του Reboot! Ένας είναι και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ο Robert Englund -τέλος!!!) :roll: και κάπως κατάφερα και ξαναείδα τη ταινία μεταάαα πολλά χρόνια!!!
Εντελώς συνοπτικά, η ιστορία της άδικης καταδίκης τεσσάρων ατόμων για την επίθεση του IRA σε pub στο Guildford έξω από το Λονδίνο. Εξαιρετικός Daniel Day-Lewis (σχεδόν όπως πάντοτε), τα 130’ της λεπτά περνάνε σαν νεράκι, νομίζω απαραίτητη ακόμα και αν δε σας ενδιαφέρει το θέμα.
Γράκχε πες μας γνώμη για την ταινία ως πιο ειδικός περί Troubles (καμία ειρωνεία).
Αν και δεν είμαι καθόλου ειδικός περί Troubles, με βάση τα λίγα που έχω διαβάσει/ακούσει/μάθει για την Ιστορία τους, η γνώμη μου είναι ότι αν και όχι και τόσο πολιτικοποιημένη με τη στενή έννοια η ταινία (άλλωστε ουσιαστικά αποστασιοποιείται και από τα δύο “μέρη” της σύγκρουσης), καταφέρνει εν τούτοις να γίνει πανίσχυρη λόγω του ίδιου του θέματός της και της έντασης (και ταυτόχρονα της ευαισθησίας) με την οποία το προσεγγίζει, και κυρίως σε σχέση με τη βρετανική πολιτική στη Β. Ιρλανδία και τις “παράπλευρες” απώλειές της. Πιο αναλυτικά:
Και
ΧD
edit
Α, παρεπιπτόντως, η τελική δικαίωση για τους Conlons ήρθε πολλά χρόνια μετά - και σχετικά πρόσφατα μάλιστα:
Συμφωνώ με κάθε λέξη. Η ταινία είναι αριστούργημα και αν ήμουν ίσως συγκρατημένος στο πρώτο ποστ, είναι γιατί αφορά ένα πραγματικό θέμα το οποίο είναι πολύ, πολύ, πολύ λεπτό. Φυσικά στο απολίτικο του πράγματος, πρέπει να συνυπολογίσουμε το ότι γυρίστηκε το '93, πολύ πριν την παράδοση όπλων του IRA, άρα σε καιρό “πολέμου”. Παρ’όλα αυτά, μέσω της όλης δικαστικής διαμάχης, προβάλλει τη Βρετανική εξουσία σαν τα μουνόπανα που πάντα αποτελούν μια “εξουσία” - επομένως μπορεί να μην παίρνει θέση μεταξύ πλευρών σε εθνικό επίπεδο, παίρνει όμως μια κάποια θέση στο πλευρό του άδικα καταπιεσμένου.
Νομίζω ότι πιάνω πού το πας, αλλά μην το απολυτοποιείς αυτό, είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι η, ούτως ειπείν, “ιδιοποίηση” αυτού του κομματιού της Ιστορίας από τη Βρετανία μετά την ειρήνευση (εντός και εκτός εισαγωγικών και με ή χωρίς ερωτηματικά και θαυμαστικά αμέσως μετά), μέσω κυρίως συμπαραγωγών αλλά και με την αντικειμενικά τεράστια επιρροή που άσκησε και ασκεί το επίσημο ιδεολογικό της πλαίσιο σε άπειρους Ιρλανδούς που έχουν ζήσει, εργαστεί και γαλουχηθεί εκεί, που έχει καταλήξει κατά καιρούς σε αποτελέσματα άκρως αμφιλεγόμενα από ιδεολογικής πλευράς, καθώς η πάλαι ποτέ ανοιχτή εχθρότητα μεταμφιέστηκε σε προσποιητή συμπάθεια και νερωμένη “αμεροληψία”. Βλέπε π.χ. τη συζήτηση και το διαφορετικό τρόπο προσέγγισης ανάμεσα στον Dead και μένα για το αρκετά παρεμφερές θεματικά Shadow Dancer (πάνω-κάτω ίδια εποχή που έγραψα το αποπάνω ποστ), ή βλέπε ακόμα και το πρόσφατο Good Vibrations (σε εντελώς διαφορετικό κλίμα), που τρέλανε πολύ κόσμο εδώ μέσα.
Προσυπογράφω, η τελευταία σκηνή είναι απίστευτα φορτισμένη.
Πολύ ωραία ταινία με ιστορικά κοινωνικοπολιτικά και πολιτιστικά στοιχεία στην Βόρεια Ιρλανδία των 70’ς-80΄ς.
Καταπληκτικός και ο πρωταγωνιστής.
Προσπάθησα να καταλάβω τι γούσταρε ο Tarantino και τη πρότεινε. Έχουμε έναν υποτιθέμενο απαγωγέα κοριτσιού, τον συλλαμβάνουν και τον σπάνε στο ξύλο όμως δε μιλά. Αφήνεται ελεύθερος, βρίσκουν το πτώμα, ο μπάτσος χάνει την υπόθεση, μπλέκει κι ο πατέρας του κοριτσιού, αλλά κι ο παππούς του. Δεν ήταν τόσο άσχημο, απλά όχι κάτι το συγκλονιστικό, δεν έχει γούστο ο σκηνοθέτης.
Τρεις διαφορετικές ιστορίες με κοινό παρονομαστή ένα ενεχυροδανειστήριο. Αρχίζει με Paul Walker σαν ένα απ’τα δύο τζάνκια να κλέβουν το ντιλέρι τους, συνεχίζει με Matt Dillon να ξαναβρίσκει το δαχτυλίδι και τη γυναίκα που του έκλεψε ο Elijah Wood, και τελειώνει με Brendan Fraser σαν Έλβις wannabe. Συμπαθητικό αλλά ενώ ξεκινά πολύ καλά, κάπου στο τέλος χάνεται το ενδιαφέρον.
Ο Michael Cera συνεχίζει με Sebastian Silva, δείχνωντας μας το ταξίδι-κυνηγητό για να δοκιμάσει κάκτους. Μαζί με τη παρέα του και το λάθος της προηγούμενης βραδιάς η Crystal Fairy, μία άσχημη κοπέλα με έντονα φρύδια, αξύριστες μασχάλες και μπουρδελέ μαλλί, που γουστάρει να ξεγυμνώνεται. Δε βρήκα και τόσο νόημα, ούτε καν σεξ δεν είχε, παιδάκια σε παραλία να παίρνουν μεσκαλίνη.
O Ελγουντ είναι ένας μεσήλικας που ζει με την αδελφή του και την κόρη της και έχει μια ξεχωριστή παρέα. Τον Harvey, ένα κουνέλι γύρω στα 2 μέτρα ύψος που βλέπει μόνο αυτός. Φυσικά όλοι τον έχουν για τρελό και η αδελφή του προσπαθεί να τον κλείσει στον ψυχιατρείο. Κωμωδία με τρελές καταστάσεις, βγάζει αρκετό γέλιο κυρίως με τις τρομερές ερμηνείες τόσο του James Steward όσο και της Josephine Hull και δεν χαλάει όταν αλλάζει ύφος ανά στιγμές σε κάτι πιο γλυκόπικρο. Θα είχε ίσως περισσότερο ενδιαφέρον αν ήταν καθαρά δραματική ταινία αλλά ακόμα και έτσι αξίζει και με το παραπάνω.
Είπα να ακολουθήσω τη πρόταση του ρόκινγκ.τζιάρ. Αν και δεν γνώριζα ποιός είναι ο Llewyn Davis, ούτε ένιωσα πως έμαθα μετά τη ταινία. Δεν είναι ακριβώς βιογραφία, μας δείχνει μόλις μιά βδομάδα απ’τη μίζερη ζωή του, που δεν έχει πού να κοιμηθεί, τρέχει για τη μουσική, και φυσικά κυνηγά τη γάτα. Ευχάριστη ταινία και περνά εύκολα η ώρα, σίγουρα τη προτιμώ απ’το αργό A Serious Man που δε θυμάμαι καν αν το τελείωσα (τα True Grit και No Country for Old Men εννοείται μου άρεσαν πολύ).
Kevin Spacey στο ρόλο του θανατοποινίτη David Gale. Δίνωντας συνέντευξη σε μία δημοσιογράφο, μαθαίνουμε την ιστορία του και πως του στήσαν παγίδα και τον κλείσαν φυλακή, με μόλις 4 μέρες να απομένουν πριν τον θανατώσουν. Ένα δράμα/θρίλλερ που στην ουσία αποτελεί μία προσπάθεια να βρεθούν τα στοιχεία και να αθωωθεί ο κατηγορούμενος, γλυτώνοντας τη ζωή του. Αρκετά δυνατή.
Πέθανε ο άνθρωπας απ’τη πρέζα και για να τον τιμήσω έπρεπε να δω κάτι παραπάνω, γιατί τα τελευταία που θυμάμαι ήταν τα Catching Fire και The Master. Εδώ στο ρόλο του Truman Capote, μία ξανθιά γεροντολούγκρα που γράφει βιβλίο για δύο δολοφόνους, αφού πρώτα αναπτύξει φιλική σχέση μαζί τους, και κάνει ότι μπορεί για να τους βοηθήσει. Καλή ερμηνεία, η ιστορία έτσι κι έτσι.
…ταινία με εκπληκτικές ερμηνίες του εκλιπόντος και της Μέριλ Στριπ, που έχει να κάνει με τις υποψίες μιας καλόγριας για τον Ιερέα που διδάσκει μικρά παιδιά, ότι τα κακοποιεί…πολύ καλό θρησκευτικό θρίλερ, με αρκετά καλή πλοκή
Τα εφφε(οπως και στην πρωτη ταινια) ειναι καταπληκτικα! Προσωπικα,δεν μου αρεση αυτη η “αμερικανοποιηση” του Thor,ο οποιος παρουσιαζεται σαν καποιος super hero τυπου Superman κτλ. Τα comics της Μarvel δεν τα εχω διαβασει.Η ταινια ειναι καλη,κυλαει ομαλα η υποθεση.
.jpg)
