[SPOILER]Λοιπόν αυτό εδώ το είδα χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος επρόκειτο (βασικά δεν έχω ιδέα γιατί το είδα… no, wait - ε για τη Megan μάλλον. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα).
Το θέμα είναι ότι στην αρχή νομίζοντας ότι βλέπω τελικά άλλο ένα teen horror flick δεν ήμουν απλώς ξενερωμένος, μου φαινόταν εύκολα η πιο ανεκδιήγητη παπαριά έβερ. Μέχρι να πάρω χαμπάρι τι παίζει ήμουν σε διαρκές wtf mode.
Όταν συνειδητοποίησα ότι στην ουσία επρόκειτο για σουρεάλ κωμωδία (προσοχή: όχι παρωδία) μεταμφιεσμένη σε ταινία τρόμου, η εικόνα άλλαξε.
Όχι άρδην, βέβαια.
Με άλλα λόγια, σε στιγμές έριξα αρκετό γέλιο, αλλά σε άλλες υπήρξε μια κάποια αμηχανία.
Π.χ. δε γίνεται να μη βγάλεις γούστα με τον τρόπο που η ταινία ουσιαστικά κοροϊδεύει την τάση των “νεανικών θρίλερ” να χρησιμοποιούν “ροκ” ήχους στο soundtrack, βάζοντας ακόμα και death metal ή sludge κομμάτια (!) εδώ κι εκεί, ή χρησιμοποιώντας ως στοιχείο της πλοκής μία από τις πιο γελοίες (πραγματικές ή fictional) indie μπάντες που έχουν ακουστεί ποτέ.
Ή να μην την καταβρείς με τις εξωφρενικά (και καταφανώς σκόπιμα) over the top ερμηνείες. Η σκηνή της κηδείας του emo π.χ. είναι αγνή ανόθευτη καβλάντα/μαλάκυνση - με πόναγε το στομάχι μου.
Απ’ την άλλη η ταινία κάπου κώλωσε να πάει αυτή τη λογική στα άκρα. Ίσως οι δημιουργοί της να φοβήθηκαν το ενδεχόμενο να αντιμετωπιστεί ως παρωδία/σάτιρα, που λέγαμε. Έτσι σε ορισμένες περιπτώσεις η κωμική διάθεση υποχωρεί και η ταινία γίνεται σχεδόν Twilight (μπλιάχ). Σα να πατάει σε δυο βάρκες δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο.
Όσο για κάποιες “αντικομφορμιστικές” νύξεις τύπου ειρωνεία για την αντιμετώπιση τραγικών περιστατικών από την αμερικάνικη κοινωνία, καλές είναι αλλά μάλλον υπερβολικά κραυγαλέες και obvious/επιφανειακές για να της πάρει κανείς στα σοβαρά.
Όπως και να χει εκτίμησα ως ένα βαθμό την προσπάθεια, έστω κι αν το αποτέλεσμα είναι ψιλοάνισο.
Διασκεδαστική ταινία εν ολίγοις, την οποία τη βλέπεις (κατά προτίμηση με αρσενική παρέα για γουρούνισμα), κάνεις χάζι και κατόπιν την προσπερνάς πάραυτα, χωρίς επουδενί να διεκδικεί οποιουδήποτε είδους “δάφνες” (π.χ. καλτίλας ή κάτι τέτοιο).[/SPOILER]
Αλλο ενα anti-superhero movie στα βηματα των KickAss / Defendor με Rainn Wilson και Ellen Page.
Ενας περιεργος burger flipper χανει τη φυναικα του για τον Kevin Bacon που τη ποτιζει ντρογκα.
Ο Rainn τα παιρνει και αποφασιζει να γινει εκδικητης και προστατης του δικαιου μαζι με τη νεα του φιλη. Συμπαθητικη dark indie comedy με αρκετη βια και comic-στοιχεια.
Η επιστροφή του τραμπάκουλα παρουσιαστή είδωλο της Αμερικής των 70s! 2 ώρες σχεδόν με μόνιμο γέλιο σε κάθε σκηνή, και μόνο που ξαναβλέπεις τους χαρακτήρες! Ο Ron Burgundy μετά το San Diego κατακτά και τη New York μαθαίνωντας και πώς να είναι σωστός οικογενειάρχης, με τον Brick Tamland να έχει λίγο πιο πολύ χρόνο απ’τους άλλους παραμένωντας το ίδιο καθυστερημένος. Εξωφρενικοί διάλογοι, θα μπορούσαν να τη κάνουν και σειρά με αυτοτελή επεισόδια, αλλά ας πούμε ότι δείχνει τα πάντα ενωμένα. Το τέλος πάλι μάχη με κάμποσους διάσημους γάμησε! Κρίμα που δε θα βγει και 3.
Ω πωπω πωπωπω πωπω τι πατάτα ήταν αυτό. Το διάβαζα τα χριστούγεννα και δε το πίστευα. Πώς τα καταφέραν με 5 απ’τα γνωστότερα ονόματα στη πιάτσα να φτιαχτεί τέτοια αποτυχία; Αδιάφορο σενάριο, χαρακτήρες που εμφανισιακά μπορεί να είχαν κάτι να πουν το χάνουν γιατί δεν υπάρχει βάθος, ένα background βρε αδερφέ να υπάρξει περισσότερο ενδιαφέρον. Μάπα υπόθεση, μάπα τέλος.
^^^Κι εγώ πριν ένα μήνα. Υπέροχη ατμόσφαιρα, και έξυπνος ο τρόπος που εξελίσσεται η σχέση μεταξύ τους (παράλληλα δηλαδή με την κατασκευή του ρομπότ). Γλυκιά ψυχική καταρράκωση.
Το πρώτο ξεκινά λίγο πριν το τέλος του δεύτερου, με τη πρωταγωνίστρια να αφηγείται την ιστορία της, πως τριβόταν από μικρή, γαμιόταν με τους πάντες παντού, από το τρένο μέχρι και το νοσοκομείο, ώσπου ερωτεύτηκε κάποιον που αρχικά είχε απορρίψει. Αν και δράμα φάνηκε αρκετά ευχάριστο και κάπως κωμικό λόγο των υπερβολών. Ίσως φταίει και η ηλικία της γλυκιάς Stacy Martin σαν μικρή Joe.
Το δεύτερο φάνηκε λίγο πιο βαρύ και περίπλοκο, σαν παντρεμένη με παιδί να καταλήγει ανοργασμική και να το γυρνά στο μαζοχισμό, κι αργότερα απ’τις πληγές να μη μπορεί πλέον να ασκεί το άθλημα. Εδώ παίζει μόνο η Charlotte Gainsbourg, που μπορεί να είναι άσχημη, αλλά έχει καλύτερη ερμηνεία. Το τέλος πάλι τραγική ειρωνεία, θέλει να μας δείξει ότι δεν υπάρχει φιλία ανάμεσα στα δύο φύλα.
Κακως τo ειχα ξεχασει το Stoker μιας και ειμουν σιγουρος οτι θα μου αρεσει…!
Σκοτεινο, twisted, με πολυ ομορφες εικονες και οπως γραφουν οι Τιμες, μια περιεργη αποψη του sexual awakening με πινελιες φετιχισμου. Η πρωτη αγγλοφωνη ταινια του Park και το αποτελεσμα ειναι ενα αρτιο gothic thriller.
Τεραστια απογοητευση…
Δε ξερω εαν φταιω εγω που δεν ευχαριστιεμαι το Αμερικανικο χιουμορ πλεον οσο παλαιοτερα αλλα μου φανηκε πολυ φθηνο και αφελες… Βεβεα να μου πεις αυτο περιμενεις να δεις οχι high concept art house ταινια αλλα εκανα πολλα διαλειματα μεχρι να τελειωσει…
Περα απο τη legendary σκηνη στο παρκο και ορισμενα gags απο δω κ απο εκει γενικα πολυ χλιαρο.
Είχα καιρό να ποστάρω ιαπωνίλα και είπα να δω το τελευταίο του Sion Sono. Το οποίο είναι κατά κάποιο τρόπο κωμωδία, με μία τετράδα (ο ένας Bruce Lee wannabe) που θέλει να γυρίσει ταινία και μπλέκει με τους Yakuza, για να καταλήξουν βοηθοί τους. Δε με τρέλανε και τόσο, προτιμώ τα δύο προηγούμενα του, κι εννοείται δε φτάνει το Love Exposure. Ελπίζω το Tokyo Tribes να είναι καλύτερο.
Είδα κι ένα κινέζικο με τον Donnie Yen στο ρόλο του Monkey King, περιπέτεια/φαντασίας με μαγικά στοιχεία και λίγο ξυλάκι, αλλά περισσότερο παιδικό έμοιαζε μ’αυτή τη γελοία στολή και την ανούσια υπόθεση. Αδιάφορη απ’το ξεκίνημα μέχρι το τέλος, παρ’όλες τις προσπάθειες και τα εφέ.
Νίκος Νικολαΐδης στο δεύτερο μέρος της άτυπης τριλογίας “Τα Χρόνια της Χολέρας”, η οποία ξεκίνησε με “Τα Κουρέλια” και τέλειωσε, είκοσι χρόνια μετά τη “Συμμορία”, με το “Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα”.
Η ιστορία μιας παρέας στριμωγμένης στο περιθώριο της ζωής, τεσσάρων τρυφερών παρανόμων που αποφασίζουν, τελικά, να την κάνουν ωραίοι και καθαροί. Να καούν πριν δουν τους εαυτούς τους να ξεθωριάζουν - όπως τα “Κουρέλια” - να “μη ζήσουν έτσι ρε φίλε”. Το κείμενο και η σκηνοθεσία του Νικολαΐδη είναι για άλλη μια φορά υπεράνω κριτικής, το ίδιο και οι ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως, ίσως με τον Τάκη Μόσχο να κερδίζει τους άλλους στο νήμα. Αυτό που σηκώνει φυσικά πολλή κουβέντα είναι η καλά κρυμμένη πολιτική πλευρά του σινεμά του Νικολαΐδη.
Δεν είναι ποτέ η ταινία που προτείνω σε κάποιον που δεν έχει ξαναδεί ΝΝ αλλά αυτό είναι κυρίως λόγω της διάρκειας της. Μιλάμε ασφαλώς για μια από τις δυσθεώρητες κορυφές του ελληνικού (και μη) σινεμά, οπότε το αν θα τη δεις πριν ή μετά τον “Χαμένο” μπορεί και να μην παίζει κανέναν ρόλο - αρκεί να τη δεις τελικά.
Πάτερ ημών, ο εν τοίς ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομα σου και τα ρέστα δικά σου.
Νικολαΐδης μεγάλη αγάπη! Ακόμα και στο Singapore Sling που δεν είναι ταινία που μου άρεσε, η κινηματογράφηση του είναι μοναδική.
Είδα προχθές τον Εφιάλτη (1961) του Ερρίκου Ανδρέου. Έπεσα πάνω του ψάχνοντας Ελληνικές ταινίες Θρίλερ/Τρόμου και διάβασα καλές κριτικές.
Πράγματι, δημιουργεί πολύ καλή ατμόσφαιρα (το ασπρόμαυρο φιλμ, ο ήχος της βροχής, οι αστραπές και βροντές πραγματικά ανατριχιάζουν, όσο κλισέ και αν είναι σε ένα Θρίλερ), η Βούλα Χαριλάου μάλλον δίνει την καλύτερη ερμηνεία της, το σενάριο είναι μεν επηρεασμένο από το Ψυχώ, αλλά αρκετά δυνατό και μάλλον τολμηρό για την εποχή του (η υπαινισσόμενη σχέση του αδερφού με το φωτογράφο Ζαννίνο κ.α.).
Δυστυχώς δεν έχει κυκλοφορήσει απ’όσο έψαξα σε DVD.
Προτάσεις για ανάλογα φιλμ, ελληνικής παραγωγής, θα ήταν ευπρόσδεκτες :yes:
alejandro την ίδια γνώμη είχα κι εγώ για το Singapore μέχρι που το είδα σε κινηματογράφο και τα 'κλασα πάνω μου. Παραμένει η πιο δυσπρόσιτη ταινία του, αλλά αγάπησα.
Και μετά την Ιαπωνία και Κίνα, πάμε στο Hong Kong με το Firestorm και τον Andy Lau, κλασικά ξανά σαν μπάτσος, και τα σχιστομάτικα κοριτσάκια να χύνουν κουβάδες. Ένα αστυνομικό με αρκετή δράση, ειδικά στο τέλος κάνει μεγάλο χαμό στο δρόμο. Σεναριακά είχε κάποιο ενδιαφέρον, θα ήθελε να είναι Infernal Affairs, αλλά πιστεύω μπορούσε να φανεί και πιο δεμένο. Γενικά όμως ήταν καλοφτιαγμένο.
Και τι απέμεινε; Η Κορέα! Είδα κι αυτό με τον εξελιγμένο ιό της γρίπης H5N1, το H7N9, να τους αναγκάζει να μπουν σε καραντίνα, ψάχνωντας αντίδοτο. Κάποιες σκηνές με συνωστισμό θύμισαν λίγο 28 Weeks Later, αλλά η αγαπημένη μου ήταν όταν γέμισε ένα στάδιο νεκρά κορμιά σε σακούλες. Δύο ώρες τίποτα καινούργιο, αλλά αρκετά οκ. Με ήδη 100+ νεκρούς πόσο απέχει να γίνει πραγματικότητα ;
.jpg)
