Εννοείται ότι θα το δω με την πρώτη ευκαιρία.
Εν τω μεταξύ ξέχασα να πω δυο λόγια, έτσι μια και δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, για άλλη μια ταινία που είδα χτες νωρίτερα από το Spiderman.
Ε, ντάξει, ακόμα κι όσοι δεν έχουν ακούσει τίποτα για τούτο δω, από τους άλλους τίτλους που φιγουράρουν στην αφίσα ξέρουν ακριβώς τι παίζει εδώ πέρα.
Richard Curtis, με όλα όσα συνεπάγεται αυτό.
Δηλαδή, κατεβάζουμε μια έξυπνη ιδέα (όχι απαραίτητα πρωτότυπη αλλά ντάξει), και χτίζουμε γύρω της μια ολόκληρη ταινία βασισμένη σε τόνους σοροπιού, good feeling με ολίγη από ελαφρά μελαγχολία (μη μας πάθουνε και τίποτα), αγαπησιάρικων χαρακτήρων και χαριτωμένων διαλόγων.
Και όπως πάντα, το αποτέλεσμα είναι σαφώς ανώτερο από το average rom com από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που ανταγωνίζεται παραδοσιακά ο Curtis, αν και κάπου σου τη σπάνε όλοι αυτοί οι συναισθηματισμοί.
Πάντως αν κάτι αναγνωρίζω στον Curtis, είναι ότι έχει διαχρονικά την ικανότητα να διηγείται ζεστές, πειστικές ερωτικές ιστορίες με τρόπο που μπορεί να σε αγγίξει ακόμα κι αν συνήθως ξερνάς με κάτι τέτοια. Η σχέση του Tim και της Mary εδώ είναι ένα παράδειγμα. Και υπάρχει ξεκάθαρη χημεία, και δεν τρώμε και κάνα μορφονιό στη μάπα.
Αν και το πιο δυνατό σημείο της συγκεκριμένης δουλειάς του Curtis είναι μάλλον η σχέση ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και τον πατέρα του (θεός όπως πάντα ο Bill Nighy).
Απλά θα ήθελα ρε γαμώτο να δω λίγο περισσότερο τον Tom Hollander στο ρόλο του Harry. Είναι με διαφορά ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας, αλλά ο μαλάκας ο Curtis κλασσικά τον περιορίζει στα πλαίσια του απόλυτα δευτερεύοντος χαρακτήρα, με πολύ λίγες ατάκες. Πάλι καλά τουλάχιστον που δεν έδωσε περισσότερο χρόνο στον έτερο και καλά “αστείο” χαρακτήρα, αυτόν του uncle Desmond, γιατί μάλλον θα είχα ξεπαγιάσει.
Α, btw, το κεντρικό θέμα είναι το ταξίδι στο χρόνο μέσα σε ένα αυστηρά προσωπικό/οικογενειακό πλαίσιο δυνατότητας παρέμβασης στα γεγονότα…
:whatever: