…ο Μελ Μπρουκς έχει κάνει πολύ καλές αλλά και μέτριες ταινίες…αυτή μάλλον είναι απ’τις πολύ καλές:):!:
Πολυ ωραια ταινια! Η υποθεση εμοιαζε καπως με αυτην της σειρας,αλλα δεν ειχε καμια συνδεση(πλην ποιανου ηταν τα λεφτα που βρηκε ο Σταυρος στο χιονι). Δεν εχει καμια σημασια με ποια σειρα δει κανεις την ταινια και το σηριαλ.
Είδα χτες το ζηρο θέορεμ του γκίλιαμ. Ωραίο καστ, ενδιαφέρουσα ιδέα,χρώμα παντού και ένας (δυο) αποξενωμένος κριστόφ βαλτς στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οκ ,έχουν περάσει 30 χρόνια από το Μπραζίλ, αλλά ο γκίλιαμ έχει πάντα μια ιδιαίτερη ματιά . Η κριτική που κάνει για θέματα ,όπως η διαφήμιση και το πως έχει μπλέξει με την ιδια μας την ύπαρξη, η υπερβολική χρήση της τεχνολογίας , η μοναξιά και η αποξένωση, η χωρίς νόημα εργασία ,δοσμένα μέσα σε ένα σουρεαλιστικό σύμπαν είναι πάρα πολύ εύστοχη.
Πανέμορφη η Melani Thierry (και) ως νοσοκόμα…
Πιο αταλαντους ηθοποιους και τετοια ελλειψη δρασης(σε Western) δεν εχω ξαναδει! Σκετη απογοητευση…
Πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα άποψη, ή για να το πω αλλιώς, πολύ σωστή παρατήρηση.
Άργησα να απαντήσω γιατί δεν ήξερα τί να πω, σκέφτηκα μέχρι και να την ξαναδώ -φυσικά και δεν το έκανα, δυο φορές σε μία εβδομάδα πήγαινε πολύ. ;p
Πάντως ναι, δε στάθηκα πολύ σ’ αυτές τις σκηνές. Όχι ότι δε με άγγιξαν, όχι ότι δεν λυπήθηκα για κάποιους εξ’ αυτών ή δε νευρίασα με κάποιους άλλους, νιώθω όμως ότι η ξιπασιά και η αναλγησία μας έχουν διαποτίσει σε τέτοιον βαθμό που ακόμα και αυτά τα περιστατικά - που δεν απέχουν και πολύ από την πραγματική ζωή - τα περνάμε στο ντούκου. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε ενσυνείδητοι, ακόμα και ως ακροατές μιας ταινίας. Και αυτό με τρομάζει, γιατί συνειδητοποιώ ότι κι εγώ κάνω αυτό το λάθος.
Τέλος πάντων, είναι λίγο προσωπική υπόθεση ο τρόπος που ο καθένας προσεγγίζει το νόημα/την ουσία μιας ταινίας. Αυτή η ταινία, αναμφίβολα, σηκώνει μεγάλη κουβέντα.
Άντε να ποστάρω κι αυτές που είδα τελευταία αν και το έχω ψιλοπαρατήσει το άθλημα:
Ένα ντοκυμαντέρ που δείχνει τη προσπάθεια του σκηνοθέτη να φτιάξει τη ταινία, που θα ήταν ότι καλύτερο βγήκε ποτέ και σαν να έχουμε πάρει lsd. Παρουσιαζεί τους ανθρώπους που είχε επιλέξει, εξηγώντας την ιστορία και πώς γνωρίστηκαν, μέχρι σκετσάκια. Αρκετά ονόματα που δε θυμάμαι, από Dan O’Bannon, Chris Foss, Giger, Dali, μέχρι το παραγωγό των Star Wars, τον σκηνοθέτη του Drive κ.α.
Αυτό το περίμενα μήνες γιατί ήξερα ότι θα περνά κάμποσα μηνύματα. Κυρίως ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα, ότι πνιγόμαστε στη δουλειά και τη τεχνολογία ξεχνώντας τα απλά κι ανθρωπινά, τη δύναμη της εικόνας, αλληγορικά μπλέκει το χριστιανισμό θα έλεγα με στοιχεία ελέγχου, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Παρόλη την έλλειψη βάθους στους ρόλους, μου άρεσε και θα το χαρακτήριζα και κάπως ψυχεδελικό.
Αυτό είναι από τα blockbusters του καλοκαιριού, ένα action / sci-fi με την επαναλαμβανόμενη ιδέα του Groundhog Day (που είδαμε και στο Source Code), ενώ στις μάχες θύμισε λίγο Starship Troopers. Αξίζει για τη δράση και τα εφέ, σεναριακά όμως περίμενα να είναι πιο περίπλοκο, με μεγαλύτερη ιστορία.
Αντιθέτως στη νέα ταινία του Arnold περίμενα λιγότερη ιστορία και περισσότερη δράση. Όπως ήταν το End of Watch, έτσι κάτι πιο άμεσο, απλό και ρεαλιστικό. Δε μας ενδιέφερε τόσο ποιός είναι ο προδότης στην ομάδα, ούτε καν μυστήριο δεν έβγαζε. Έφτιαξε λίγο στο τέλος, αλλά too late.
Calvary
[I]- There’s no point in killing a bad priest.
-Killing a good one? That would be a shock!
…
-
I’m going to kill you, Father.
-
I’m going to kill you 'cause you’ve done nothing wrong!
-I’m going to kill you because you’re innocent.[/I]
Κάπως έτσι σε ένα μικρό χωρίο της Ιρλανδίας ξεκινάει η ταινία. Ο “αμαρτωλός” εξομολογείται πως κακοποιήθηκε όταν ήταν μικρός από έναν ιερέα επανειλημμένα. Η απειλή έρχεται αμέσως μετά. Μαζί με μια διορία για να προλάβει ο ιερέας της μικρής ενορίας να κλείσει τις υποθέσεις του.
Η ταινία ακολουθεί τον ιερέα (ο φοβερός και τρομερός Brendan Gleeson) στη προσπάθεια του να ανακαλύψει ποιος βρίσκεται από πίσω, χωρίς ωστόσο να παραμελήσει τους αρκετούς προβληματικούς κατοίκους της περιοχής. Η πίστη του θα δοκιμαστεί, ειδικά όταν βλέπει πως δεν είναι αρκετή για να ανεχτεί όσα συμβαίνουν γύρω του.
Ωραίο έργο που ευτυχώς ποτέ δεν γίνεται μια απλοϊκή ταινία καταγγελίας, από τον σκηνοθέτη του φοβερού “The Guard” να πούμε, που αν και κάνει μερικές κοιλίες ανά σημεία κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε που σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Όχι τόσο κωμική όσο η προηγούμενη αν και δεν τις λείπουν μερικά απολαυστικά σημεία. Δεν είναι το αριστούργημα που περίμενα βέβαια αλλά ακόμα και έτσι δεν χάνεται.
Κι εκεί που είχαμε πήξει με τις αγγλικές μπλοκμπάστερ -και καλά- ταινίες μετά Ολυμπιακών Αγώνων με τα πανοραμικά πλάνα του Λονδίνου σε φάση αμερικάνικης μεγαλούπολης και προσπαθώντας να εκμηδενίσουν την μιζέρια που έχουν και δημιούργησε σχολή στον κινηματογράφο, σκάει μια μεγαλοπρεπής και ντομέστικ κλωτσιά στο μουνί τους, που ναι μεν θυμίζει πρωτεργάτες του είδους, αλλά γαμάει τόσο πολύ που της πρέπει standing ovation.
Φιλία, αλάνια του δρόμου σε φάση εκμετάλλευσης από τον τωρινό Φέιγκιν του Οσκαρ Ουάιλντ, δράμα του κερατά με πόνο στο στομάχι βασισμένο σε ιστορία του ίδιου!
Για ξεχαρμάνιασμα έπεται το:
Μεγάλη ταινία το selfish giant.
[B][U]Love Exposure[/U][/B]
Πραγματικα αυτη η ταινια,αν και ηταν 4 ωρες, ηταν πραγματικα φοβερη! Η υποθεση πολυ ωραια,ενδιαφερουσα,πολυ καλος ο τροπος με τον οποιο εθιγε διαφορα θεματα(αμαρτια,θρησκεια,λαγνεια,οικογενεια,ερωτας). Η ολη ειρωνεια της υποθεσης,απλα ευφυεστατη και ο τροπος που παιρναγε μηνυματα!
[B]Blended (2014)[/B]
Αυτή μπήκε για τον ύπνο. Εν τέλει την είδα ολόκληρη. Κλασικό στόρι αλλά δεν ήταν άσχημη.
Εάν συνεχίσεις με Sion Sono και Takashi Miike να ξέρεις θα σε λατρέψει ο Voider.:thumbup:
Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο
…πάντα αυτή η ταινία μου χαρίζει συγκίνηση, θυμό για το κράτος μας, αλλά και μια αισιοδοξία, μια ελπίδα
:):!:
Με προβλημάτισε λίγο. Περίμενα κάτι πιο συγκροτημένο και μου βγήκε ό,τι να’ναι. Μπλέκουν λίγο απ’όλα, πετάνε και λίγο μυστήριο και το αποτέλεσμα είναι γραφικοί διάλογοι, το πιο όχι και τόσο πειστικό πρεζάκι που έχετε δει και ένα ρευστό σενάριο. Neeeeeext…
Λύκαινες ή Λεσβιακός Αύγουστος (1974)
Σοφτ ελληνικό πορνό με γκέυ κατευθύνσεις…
Καλτίλα σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου και παραγωγή Τζέημς Παρις
Οι πρωταγωνιστές Δανδουλάκη - Χριστοδούλου συναντήθηκαν αργότερα και στη ΛΑΜΨΗ.
Είδα το [B]The Raid 2[/B] . Πολύ καλό, νομίζω μου άρεσε λίγο περισσότερο από το πρώτο μόνο και μόνο επειδή είχε δράση σε όλη την πόλη και όχι μόνο σε ένα κτήριο. Επίσης μου φάνηκε λίγο πιο gore και ωμό. Λογικά πάει και για τρίτη ταινία και είμαι περίεργος να δω πόσους παραπάνω τρόπους μπορεί να σκεφτούν για να σκοτώσουν κάποιον.
Είδα και το [B]Noah[/B]. Εντελώς διαφορετικό από αυτό που περίμενα, ο Aronovsky έκανε τα δικά του και το αποτέλεσμα (τουλάχιστον στυλιστικά) ήταν εξαιρετικό. Φοβερή σκηνοθεσία και φωτογραφία αλλά γενικά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Ήταν μια οκ ταινία.
Requiem for a Dream
Είχε μείνει πολύ καιρό στη watchlist και τώρα που κανονίζω εκκρεμότητες πριν τις διακοπές είπα να τη δω. Ήξερα πάνω-κάτω τι θα γίνει από συζητήσεις με φίλους και φανταζόμουν πώς θα πάει η ταινία. Πάρα πολύ δυνατά τα πλάνα του Αρονόφσκι τόσο στο να σε μεταφέρουν στον κόσμο του τοξικομανούς (με περίεργες γωνίες-φακούς, slow motion σε εναλλαγή με γρήγορα cuts, η αντίθεση στο τι φαντάζεται ο ήρωας ότι κάνει και τι κάνει τελικά) όσο και στο να σε αηδιάζουν για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένα εξαρτημένο άτομο. In your face ταινία, σου λέει όσα θέλει να σου πει χωρίς αλληγορίες ή πολλά περιθώρια για παρερμηνείες, και ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται και στο απίστευτο soundtrack του οποίου το main theme έχω βαρεθεί να ακούω σε ένα κάρο περιστάσεις (μέχρι και σε γιορτή του Πολυτεχνείου στο σχολείο θέλαμε να το βάλουμε).
ΥΓ Jennifer Connelly σ’ αγαπάω
Το “πρόβλημα” με το Ρέκβιεμ είναι ακριβώς ότι δεν αφήνει καθόλου περιθώρια για προσωπική θέση πάνω στο θέμα που πραγματεύεται. Αισθητικά είναι είναι άψογη ταινία (όπως οτιδήποτε έχω δει από Αρονόφσκι) αλλά αυτή η απόλυτη καθοδήγηση συναισθημάτων που επιχειρεί να προκαλέσει στον θεατή εμένα μου χαλάει αρκετά την εμπειρία.
Βασικά επειδή δεν πιστεύω πως υπάρχει διαφορετική θέση πάνω στο θέμα των ναρκωτικών (εκτός κι αν το πάμε στο ότι πολλές μουσικάρες και ταινιάρες βγήκαν μετά από χρήση ναρκωτικών :p) δεν με χάλασε ιδιαίτερα αυτό. Αυτό που ήθελα παραπάνω ήταν να μας δείξει λίγο το υπόβαθρο των 3 χαρακτήρων για τους οποίους δεν ξέρουμε γιατί μπήκαν στο τριπάκι να μπλέξουν με τα ναρκωτικά. Θα μου πεις “ε καλά φαντάσου το μόνος σου” και όντως αυτό έκανα αλλά θα ήθελα κάτι παραπάνω πέρα από νύξεις που γίνονται σε διαλόγους εδώ κι εκεί.
[SPOILER]Παρεμπιπτόντως, είδα και την Reddux έκδοση του “Apocalypse Now” που μου 'χες προτείνει σε άλλο thread αλλά βαριέμαι απίστευτα να σεντονιάζομαι. Με μια λέξη, συγκλονιστικό.[/SPOILER]
