—>
Επίσης, δεν μπορεί να είμαι ο μόνος που το διάβασε “Fucking Anal (show me love)” :-s
Όχι, δεν είσαι. 
Το Fucking Amal είναι πολύ όμορφη ταινία. Αλλά το blue is the warmest color είναι ταινιάρα και σαφώς ανώτερη. Προσωπικά για μένα η μεγαλύτερη έκπληξη για την περσινή χρόνια. Ούτε η διάρκεια με πείραξε και τόσο. Το μοναδικό αρνητικό που τις βρήκα όταν την είδα για πρώτη φορά είναι πως από ένα σημείο και μετά γίνεται τυπικό love story. Από την άλλη βέβαια αυτό είναι που σε κάνει να ξεχνάς ότι βλέπεις ένα ομοφυλοφιλικό ζευγάρι στην οθόνη, αλλά απλά δύο ατελή πλάσματα που ερωτεύονται και κάνουν λάθη.
περίμενα το πρώτο κουοουτ απο γρακχο, και περίμενα το δεύτερο απο…όλους :lol:
Εντάξει, βαριέμαι να γράφω πάλι τα ίδια για την Αντέλ. Η γνώμη μου συνοπτικά είναι ότι η ταινία χαντακώνεται από α) την άπειρη σοβαροφάνειά της και β) την υπέρμετρη αυταρέσκεια της τύπισσας που έγραψε το κόμικ όπου βασίστηκε η ταινία, η οποία apparently είναι lgbt ακτιβίστρια (she must be fun at parties…) και την έχει δει τόσο “γαμάτη λεσβία” που δεν μπορεί να καταλάβει πόσο αστείο φαίνεται ορισμένες φορές το γράψιμό της στο μέσο ετεροφυλόφιλο ακροατήριο. Άρα το πρόβλημα πρέπει να είναι με μας τους “κλειστόμυαλους”. Αυτά.
Ξαναειδα αγαπημενη σκηνη
…και δικιά μου αγαπημένη…πρόσφατα είδα από ‘‘Ανθρωποκυνηγό’’ μέχρι και το remake του ‘‘Red Dragon’’…άλλη αγαπημένη σκηνή που καίει τον δημοσιογράφο:):!:
καιρό έχω να ποστάρω εδώ.
Τρίτη ταινία του wes που βλέπω (μετά το moonrise kingdom και το fantastic mr fox) και γενικά έχω καταλήξει ότι είναι ένας σκηνοθέτης που με αφορά.
Οι δύο προηγούμενες ήταν εξαιρετικές, Εδώ βέβαια δεν πέταξα και τον κόκκινο μπερέ μου, αλλά ρε γαμώτο ήταν ενδιαφέρουσα. και μόνο για τον Μπίλαρο δηλαδή θα άξιζε.
Θα δω και τις άλλες του 
Το Mystic River είδα χθες το βράδυ, από τις αγαπημένες μου ταινίες εβερ με έναν φοβερό Sean Penn και γενικά με πάρα πολύ καλές ερμηνίες…αξίζει 101% για όποιον δεν το έχει δει.
[B]Barney’s Version[/B]
o Barney Panofsky είναι ένας μποεμ τύπος με αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα, με τις παρέες του, και τους έρωτες του. όταν θα έρθει η ώρα για τον μεγάλο του έρωτα, θα πρέπει να τον κερδίσει ζυγίζοντας πότε πρέπει να χρησιμοποιήσει την τρέλα του, και πότε να συγκρατηθεί. ακόμη και όταν θα το καταφέρει, θα πρέπει να μετριάσει εικόνες και συνήθειες που έχει μέσα του απο το παρελθόν…
πολύ καλό δράμα με μπόλικα κωμικά στοιχεία με τον [B]ΜΕΓΑΛΟ [/B]για μένα [B]Paul Giamatti[/B]. δεν θυμάμαι ποιοι ηταν στα όσκαρ εκείνη την χρονιά, αλλά μου φαινεται αστείο το οτι δεν ήταν μέσα ο giamatti μετα την ερμηνεία του στην ταινία.
[B][I]"…and I’m just going to keep talking because I’m afraid if I stop
there’s going to be pause, or a break, where you’ll say “it’s getting late” or, “I should probably get going” and I’m not ready for that to happen, I don’t want it to happen. EVER. "[/I][/B]
o John Hughes λιγο πριν σκηνοθετήσει το αγαπημένο [B]Breakfast Club[/B], παίρνει την claire([B]Molly Ringwald[/B]), της αλλάζει όνομα, και την έχει να είναι ερωτευμένη με το ομορφόπαιδο του σχολείου στο [B]Sixteen Candles[/B].
κλασική ιστορία κωμωδίας των 80’ς. άφθονο γέλιο, γκάφες παντού, και ένας απίστευτος κινέζος χαρακτήρας (*bonus η ύπαρξη στην ταινία του τζιν κιουζακ που είναι ακόμη με σπυράκια. θεός)
ένα χρόνο μετά, και ο [B]κιουζακ[/B](χωρίς σπυράκια, και κάπως μεγαλύτερος) είναι ερωτευμένος και σε σχέση με μια κοπέλα. αυτή τον παρατάει για τον γόη της περιοχής. θα προσπαθήσει να την κερδίσει ξανά με την βοήθεια μας γαλλιδας που έχει έρθει στην πόλη με το πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών.
guess what… ακόμη μια κωμωδία των 80’ς. λιγότερο καλή απο την προηγούμενη, αλλά με τις στιγμές της.
[B]Better Off Dead…[/B]
[B]Non-Stop[/B]
ένας αστυνομικός που επιτηρεί πτήσεις αεροπλάνων, εχει επιβιβαστεί σε ενα απο αυτά, και κάποια στιγμή αρχίζουν τα μηνύματα στο κινητό του για δολοφονίες επιβατών αν δεν πληρωθούν λύτρα. θα πρέπει να βρει ποιος είναι απο τους επιβάτες, πριν σκοτωθεί κόσμος
[B] Liam Neeson[/B] σε περιπέτεια απο αυτές που έχει συνηθίσει το κοινό τα τελευταία χρόνια, πάνω σε αεροπλάνο. ε στανταρακι οτι θα περάσεις καλά.
πάρτε ποπ κορν.
είδα και εγώ το [B]The Selfish Giant[/B] που λέγατε νωρίτερα.
ένα down to earth αγγλικό δράμα που ενώ βλέπεις μια από τα ίδια(περιθώριο, διαλυμένες οικογένειες, δυσλειτουργικοί άνθρωποι), δεν σε αφήνει να το αμφισβητήσεις. αγγλια ρε. εγγύηση .-
[B]Starred Up[/B]
ένας 19χρονος, περνάει απο το αναμορφωτήριο, σε φυλακές ενηλίκων. εκεί θα βρει και τον πάτερα του που είναι ήδη μέσα. ο χαρακτήρας που είναι πλασμένος από γεγονότα του παρελθόντος θα τον κάνει να μην μπορεί να εγκλιματιστεί εύκολα. ο πατέρας του θα τον πάρει απο το χέρι(με το ζόρι) για να επιβιώσει. αν και οι προθέσεις του δεν είναι τόσο πατρικές… θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει με τον χαρακτήρα του και κάποιος που δουλεύει στην φυλακή αφιλοκερδώς και προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τους ατίθασους φυλακισμένους, με τον δικό του τρόπο.
για όσους δεν κατάλαβαν , [B]ΤΑΙΝΙΑ , ΣΕ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ. τι άλλο θέλετε!!!?!![/B]
είδα και το [B]X-Men: Days of Future Past[/B] και μου φάνηκε ωραιότατο. ήθελα να είναι άλλες 3 ώρες.
*νιαου
Τον οποίο έχει (δικαίως) σε μεγάλη εκτίμηση και παίζει σε όλες του τις ταινίες νομίζω, ακόμα και για δυο-τρία πλάνα (βλ. Darjeeling Limited)
…τιμής ένεκεν
:):!:
Εδώ πετύχαμε διάνα.
Πόσο κοινό είναι σαν κωμικό gimmick το να βλέπουμε έναν κεντρικό χαρακτήρα ο οποίος είναι αυτό που λέμε socially awkward, δεν τα πάει καλά με τις γυναίκες, δεν μπορεί να σκοράρει με τίποτα και κάποια στιγμή οι φίλοι του επεμβαίνουν για να βοηθήσουν τα πράγματα; Ε, εδώ έχουμε ακριβώς το αντίθετο. Ο Peter Klaven μια ζωή τα πήγαινε περίφημα στον τομέα γκόμενες. Στον τομέα της φιλίας ήταν που δεν το χε!
Η απόλυτη αντιστροφή του κλισέ, η οποία αποδίδεται με τόσο πετυχημένο τρόπο που κάνει την ταινία απολαυστική. Κυρίως επειδή την κάνει βαθιά ανθρώπινη και αντι-rom/com, εστιάζοντας σε κάτι που οι περισσότεροι θεωρούν λίγο ως πολύ δεδομένο και βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον συνήθως “απόλυτο” στόχο της επιτυχίας σε προσωπικό/ερωτικό επίπεδο. Εδώ έχουμε τον ορισμό του bromance. Και έχουμε και κάτι άλλο: σωστή δοσολογία στο κάφρικο χιούμορ. Παλιά βλέπαμε μια ταινία του Appatow (ή που είχε βάλει το χέρι του ο Appatow) με τη γνωστή συμμορία και ενώ κλαίγαμε απ’ τα γέλια, κάπου το παρακάνανε με τις χοντράδες. Εδώ, όχι. Και η χημεία Jason Segel - Paul Rudd, δεν το συζητάμε, είναι φανταστική.
Όσοι δεν το χετε δει, να το κάνετε άμεσα.
Ειμαστε σε μουντ αρχαιολογικο, οποτε βλεπουμε παλιο υλικο.
Χθες ειδαμε το Guess Who’s Coming To Dinner το οποιο βρηκα απεριγραπτα ομορφο.
(εδιτ. λωλ υπαρχει και 'ρημεηκ΄με τον Αστον Κουτσερ, εμετος)
Γενικα γελαω πολυ με τον χυμα ‘ρατσισμο’ που βλεπεις σε ταινιες παλαιοτερης κοπιας καθως λεγονται πραματα που ουτε κατα διανοια θα μπορουσες να πεις σε πολιτκλη κορεκτ ταινια των ημερων μας.
Η ταινια απεκτησε ακομα πιο πολυ βαθος οταν διαβαζα στα τριβια το IMDB οτι το πρωταγωνιστικο ζευγαρι Hepburn και Tracy τα ειχαν στην πραγματικοτητα (Δεν μπορουσε να παρει λεει διαζυγιο ο Tracy ελεω καθολικισμου, γελαω) και οτι ο Tracy πεθαινε 2 βδομαδες μετα τα γυρισματα της ταινιας.
Πολυ ομορφη ταινια απλα και αρχιζω και γινομαι μεγας φανμποη του badass που ακουσει στο ονομα Σιντεη Πουατιε (αφου ειδα και το In The Heat of the Night τις προαλλες
Πολύ ωραία ταινία και με πολύ καλή μουσική να συμπληρώσω…
Nightmares & Dreamscapes: From the Stories of Stephen King
:):!:
Θέλει να βοηθήσει κάποιος; Έλεγα καιρό να το τσεκάρω και τελικά το είδα χτες το βράδυ. Εκτός από 1-2 πράγματα που κρατάω από την ταινία γενικά είναι η πρώτη φορά που δεν ένιωσα καθόλου τι ακριβώς ήθελε να κάνει και να πει ο Croneberg. Γιατρέ έχω πρόβλημα ή απογοήτευσε για πρώτη φορά ο τιτανοτεράστιος;
…καινούριο είναι αυτό?..δηλαδή του 2014?:):!:
Προπέρσινο, του 2012. Και όλο έλεγα να το δω από τότε.
πολυ ομορφη βιογραφικη ταινια…2 ωρες περνουν χωρις να το καταλαβεις