Θα προτείνω ένα thriller/horror (πολύ περισσότερο thriller) που προσωπικά μου πήρε τα μυαλά:
Ψυχολογικός τρόμος, “ενοχλητικά” θέματα, ο κλασικός μπαμπούλας, η αστική/οικογενειακή παράνοια, εξαιρετικές επιρροές από μεγάλους του είδους και να σου ένα διαμαντάκι από το πουθενά για μια νεο-εμφανιζόμενη σκηνοθέτιδα από την Αυστραλία…ψάχνοντας μετά για την ταινία διαπίστωσα με χαρά μου ότι τρόμαξε μέχρι και τον William Friedkin ο οποίος το χαρακτήρισε ένα από τα καλύτερα θρίλερ που είδε ποτέ. Εκεί γύρω στη μέση της ταινίας ασυναίσθητα σηκώθηκα και χειροκροτούσα σαν χαζός…Ένα-δυο μόνο πραγματάκια δεν έπεισαν κατά τ’άλλα διαμάντι λέμε.
Studio Ghibli, Isao Takahata (σκηνοθέτης του Grave of the fireflies). You can’t go wrong.
Η ιστορία θέλει μια κοπέλα εκτός αυτού του κόσμου να έρχεται στη γη από επιθυμία να γνωρίσει την χαρά του να είσαι άνθρωπος και να ζεις αυθόρμητα. Σύντομα θα ανακαλύψει όμως και την θλίψη της ζωής. Ειδικά όταν κληθεί να ζήσει χωρίς αυτά που επιθυμεί, σε ένα τρόπο ζωής διαφορετικό από αυτόν που φαντάστηκε και τραγούδησε.
Με τα σκίτσα να είναι μια ομορφιά και πολύ διαφορετικά από όσα έχουμε συνηθίσει, η ταινία σε συνεπαίρνει και σε βάζει στον κόσμο της με μεγάλη ευκολία. 137 λεπτά μοιάζουν πολλά για μια animation ταινία αλλά περνάνε χωρίς να το καταλάβεις. Οι Ιάπωνες έχουν πάει την τέχνη του animation σε άλλο επίπεδο
Χωρίς διανομή στην Ελλάδα βέβαια, όπως και η τελευταία του Miyazaki, The Wind Rises. Τι να τα κάνεις αυτά όταν υπάρχει η Barbie ε;
Το [B]Birdman [/B] είδα χθες, δεν μπορώ να καταλάβω τον πάταγο που έχει γίνει, πέρα από το φοβερό casting δεν με εντυπωσίασε σαν ταινία, και ειδικά το τέλος με έκανε να γαμηθώ στα facepalm.
Το είδα σήμερα το whiplash. Νταξ απλά έμεινα μαλακας. Τρομερή ταινία.
Για το birdman που λέτε πιο πάνω, το είδα πριν καμιά βδομάδα και ήταν ο ορισμός της χαιπαρισμενης μπουρδας. Ιστοριουλα της πλάκας, τελείωμα για πολλα facepalm και ο Κιτον να παίζει απλά τον εαυτό του.
Αναρωτιέμαι πόσο ψηλά θα ήταν το interstellar(το είδα χτες) αν είχε έναν κανονικό ηθοποιό ( όπως π.χ. στο πολύ δυνατό whiplash) αντί του υπερμέτριου Μακόναχι . Στο πρώτο μισό ειδικά χαντακώνει την ταινία. Πολλά εύγε στο Νόλαν που “τόλμησε” να πλησιάσει τον Κιούμπρικ . Τρομερή η μουσική και μαγικός ο τρόπος απεικόνισης του διαστήματος
Δεν είναι biopic του King αλλά περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τα γεγονότα της Selma και συγκεκριμένα την ειρηνική πορεία των αφροαμερικανών από την Selma στο Montgomery σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την άρνηση ψήφου. Συμπαθητική αλλά μέχρι εκεί.
Γενικά φέτος σχεδόν όλες οι biopic/based on true events ταινίες περισσότερο φαίνεται να καταγράφουν περιστατικά με μια όσο γίνεται πιο απλοϊκή δραματουργία, χωρίς οι δημιουργοί τους να ενδιαφέρονται για το κάτι παραπάνω. Τόσο το Selma όσο και τα Immitation game, The theory of everything μοιάζουν στην μεγαλύτερη διάρκεια τους σαν τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ του bbc. Αυτό που κρατάμε είναι οι ερμηνείες. Εδώ ο David Oyelowo σε πείθει πως είναι ο Martin Luther King.
Καμιά ταινία δεν εμβαθύνει στους χαρακτήρες της. Περισσότερο ακολουθούν τα ίδια τα γεγονότα. Σε αντίθεση με το εκπληκτικό Foxcatcher του Bennet Miller που παρότι αληθινή ιστορία κανείς δεν ενδιαφέρθηκε αν όντως ήταν πιστή στα γεγονότα. Ο Miller στάθηκε στην ψυχολογία των χαρακτήρων του και όχι στο αν κατέκτησαν τα μετάλλια ή όχι στην πάλη.
Βέβαια τον σκοπό τους τον πετυχαίνουν. Μετά τις προβολές των ταινιών έψαξα να βρω παραπάνω στοιχεία για τις πραγματικές ιστορίες πίσω από κάθε ταινία. Ωστόσο τις ταινίες δεν νομίζω πως θα κάτσω ποτέ να τις ξαναδώ.
Η Alice είναι μια 50χρονη καθηγήτρια που ξαφνικά μαθαίνει πως έχει alzheimer. Φοβερή ερμηνεία από την Julian Moore, η ταινία ωστόσο είναι φοβερά προβλέψιμη σε όλα της. Περισσότερο δείχνει να έγινε με σκοπό να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον του κόσμου για την ασθένεια. Σε αρκετά σημεία δίνει αρκετές πληροφορίες για το alzheimer, την κληρονομικότητα κτλ. Ευγενής ο σκοπός, απλά συμπαθητική η ταινία.
[B]Foxcatcher[/B] πολύ δυνατή ταινία, με ωραίες ερμηνείες και έναν ΑΓΝΩΡΙΣΤΟ σε όλους τους τομείς Steve Carell! Αν και γενικά πάει αργά το τέλος σκάει σαν βόμβα και σε αποζημιώνει για τα τα 130 λεπτά που διαθέτεις.
Foxcatcher και εγώ, βαρέθηκα την ζωή μου. Ανυπόφορα αργό, κάκιστοι ανούσιοι διάλογοι μεταξύ Κάρελ και Τέιτουμ και ερμηνείες αν όχι μέτριες τότε σίγουρα οχι για όσκαρ (Τουλάχιστον αστεία η απουσία του Φίνιξ).
Ότι είδαμε έχει παρουσιαστεί πιο επιτυχημένα σε Fighter και Warrior
