Γαλλική ταινία μυστηρίου. Αρκετά παράξενη. Ακολουθεί βέβαια γραμμική αφήγηση και καθαρά αστυνομική πλοκή γεμάτη με ανατροπές η μια πιο παλαβή από την άλλη, με χαρακτήρες το λιγότερο εκκεντρικούς. Η αστυνομική πλοκή πάντως προσφέρει πολλές ευκολίες, οι ανατροπές δεν είναι πάντα πετυχημένες ούτε οι χαρακτήρες και τόσο ολοκληρωμένοι. Σε κρατάει πάντως μέχρι τέλους, ενώ έχει τουλάχιστον 1-2 εξαιρετικές σκηνές (ειδικά η σκηνή του πάρτι στην αρχή σχετικά της ταινίας).
Αυτή είναι η 2η Γαλλική ταινία μυστηρίου της ίδιας εποχής που βλέπω, όπου οι Γάλλοι αστυνομικοί παρουσιάζονται λες και είναι διανοητικά καθυστερημένοι. Μπροστά στα μάτια τους να γίνει ο φόνος χαμπάρι δεν θα πάρουν. Αναρωτιέμαι αν αυτό αντικατοπτρίζει σε κάποιο βαθμό την γνώμη που υπήρχε στην Γαλλία για την αποτελεσματικότητα της αστυνομίας εκείνη την περίοδο.
Δεν ηταν ασχημο! Θα προτιμουσα να το κανανε λιγο πιο μουσικο και να βλεπαμε πιο πολυ υλικο απο πρωτες συναυλιες/προβες…ετc αλλα πιο πολυ θελαν να περασουν το μηνυμα " περασαμε πολλα and we are still standing".
Κατι δακρυα και ζουμια να κοβανε , λιγο παραπανω ψωμι απο τις φυλακες και θα ειμουν πολυ χαρουμενος. Must for metalheads rockymentary.
Του αγαπημένου σε πολλούς Kar Wai Wong. Ιστορία αγάπης επί της ουσίας. Βασικά μιας χούφτας ανθρώπων που ψάχνουν την αγάπη με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο ο καθένας, σε ένα μόνιμα νυχτερινό Χονγκ Κονγκ. Ένας επαγγελματίας εκτελεστής και η συνεργός του, ένας μοναχικός αλλά μόνιμα αισιόδοξος νεαρός που δεν μιλάει (από την στιγμή που έφαγε μια ληγμένη κονσέρβα ανανά!!!) και μερικοί ακόμα outcats που ερωτεύονται, πληγώνονται αλλά συνεχίζουν. Η κινηματογράφηση του Χονγκ Κονγκ το βράδυ με τα νεον φώτα από την μια, που καταφέρνει και βγάζει μια “γλυκεία” μελαγχολία και το θεοπάλαβο χιούμορ της ταινίας από την άλλη συνδυάζονται υπέροχα και δίνουν μια αρκετά ιδιαίτερη ταινία. Οι φαν θα λατρέψουν για τους υπολοίπους δεν ξέρω.
Επίσης έπεσε και Hollywood αυτές τις μέρες. Earthquake και San Andreas 2 blockbuster-ιες με σεισμούς. Η μια παλιά του '74 με τον Ιστον να έχει κάποιες καλές στιγμές και αρκετά πειστικά εφέ χωρίς να είναι πάντως και τόσο συναρπαστική, και το 2ο μια τσιχλόφουσκα με τον The Rock που ούτε στα εφέ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το παλιό. Επίσης είδα και Tomorrowland που ήταν απλώς κακό.
Είχα αρκετές προσδοκίες από αυτό, αλλά απογοητεύτηκα. Ο Gilliam έστησε ένα πολύ καλό dystopian σκηνικό, αλλά το σενάριο έμπλεξε τα μπούτια του και κατέληξε ένα εξαιρετικό θέμα (αναζήτηση της ύπαρξης) να το μεταφράσει σε απλοΪκές αλληγορίες χωρίς μάλιστα να αποφύγει και λίγες μελό σκηνές.
Άλλο ένα Love Story, αν και όχι τόσο βαρετό, γιατί προς το τέλος άρχισαν τα μελό, απλά[B] αγαπάμε Simon Pegg[/B] o οποίος είναι εξαιρετικός, όπως επίσης και η συμπρωταγωνίστρια του “κάποια” εν ονόματι Lake Bell… Πολύ ταιριαστό ζευγαράκι!
Μια παρέα φίλων, από μάνατζερ μέχρι και πρωταγωνιστή ηθοποιό, θέλουν να κάνουν το μεγάλο μπαμ με την νέα τους ταινία και εν τέλει … Ε δε θα σποιλάρω κιόλλας… Καλούτσικο, θα ταίριαζε άνετα στο thread “Βυζάκηδες VS Κωλάκηδες” (με την έννοια ότι θα σας ικανοποιήσει both :? ), ή σε κάποιο άλλο “Κοίτα να δεις την ειρωνεία της ζωής - meanwhile in Africa” ξέρω γω αλλά δεν ενθουσιάστηκα κατά τα άλλα…
Νεαρή κοπέλα γίνεται η 4η γυναίκα πλούσιου Κινέζου. Από την στιγμή που θα φτάσει στο νέο της διαμέρισμα θα ξεκινήσει ένα καθημερινό παιχνίδι εξουσίας μεταξύ αυτής και των 3 υπόλοιπων γυναικών για το ποια θα έχει αναμμένα τα κόκκινα φανάρια στο δικό της διαμέρισμά κάθε βράδυ, δηλαδή ποια θα προτιμήσει ο αφέντης του σπιτιού για να περάσει το βράδυ του (ευφυής η σκηνοθετική επιλογή το πρόσωπο του αφέντη να μένει εκτός κάδρου). Ο Γιμού ευτυχώς εδώ δεν παραμένει στις πανέμορφες εικόνες που πάντα δίνει στις ταινίες του (Hero, House of Flying Daggers), αλλά προχωρά βαθιά στους χαρακτήρες των 4 γυναικών (κυρίως των 3 βέβαια που έχουν και τον πιο σκληρό ανταγωνισμό) χτίζοντας σιγά σιγά μια τραγική ιστορία. Αν και δεν τις έχω δει όλες από Γιμού αυτή είναι άνετα η καλύτερη του. Παρόλο που όλη η ταινία διαδραματίζεται σε ένα σπίτι (ένα πολύ πολύ πολύ μεγάλο σπίτι βέβαια) δεν έχει χαρακτήρα θεατρικού έργου. Αριστουργηματική ταινία.
Μοναχικός σαμουράι προσπαθεί να βοηθήσει 9 συντρόφους για να γλιτώσουν συγγενή τους από ένα διεφθαρμένο καθεστώς. Όχι στις κορυφαίες του Κουροσάβα αλλά πολύ καλή none the less. Εμφανής η επιρροή της επίσης στα μετέπειτα γουέστερν με τον χαρακτήρα του Ιστγουντ. Εξαιρετικό και το χιούμορ.
Η ιστορία ενός ανθρώπου που αυτοκτόνησε με ανάποδη σειρά. Στυλ memento αλλά εδώ δεν υπάρχει κάποια αστυνομική πλοκή, η ταινία απλά εξετάζει τον χαρακτήρα και τις επιλογές της ζωής του σε 6 επεισόδια, που τον οδήγησαν σε αυτή την πράξη. Λίγο βαρέθηκα να πω την αμαρτία μου αφού στο μεγαλύτερο μέρος ακολουθούμε καταστάσεις που ελάχιστο ενδιαφέρον παρουσιάζουν. Είναι μέχρι να φτάσουμε στα 2 τελευταία επεισόδια όπου και η ιστορία παίρνει τα πάνω της και μας αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο.
Γενικά δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του Ang Lee, αν και έχω δει τις περισσότερες ταινίες του. Αυτή εδώ παίζει να είναι και καλύτερη που έχω δει εγώ. Το love story εν καιρώ πολέμου είναι μάλλον κάτι τετριμμένο σε ταινίες σαν αυτή, αλλά εδώ δίνεται με διαφορετικό τρόπο, πιο ερωτικό καταρχήν (όλες οι ερωτικές σκηνές είναι πανέμορφες και όχι απλά για να πάρεις μάτι) αλλά και πιο ρεαλιστικό χωρίς ροματζάδες. Μια φράση, μια κίνηση, ένα βλέμμα αποκτούν ξεχωριστή σημασία (όπως και στο Red Lantern και γενικά στον ασιατικό κινηματογράφο). Πολύ όμορφη ταινία.
Είδα κι αυτό χτες, που δείχνει τα πειράματα υποταγής του Stanley Milgram. Θα τη λέγαμε και βιογραφία του, ξεκίνησε καλά αλλά κατάντησε λίγο επαναλαμβανόμενο και βαρέθηκα. Σαν εσένα Μπάφο Γρακέφ.
