Μιας και είδα σχετικά πρόσφατα όλα τα Ράμπο ξανά μετά από αιώνες, το 3ο μου φάνηκε υπερβολικά κακό ακόμα και για την mindless cult-ο φάση του, δηλαδή ζορίστηκα να το τελειώσω σχεδόν (και είμαι και μέγας σκουπιδιάρης όταν χρειάζεται, κάτι Combra, Commando και σία τα έχω εικονίσματα ε )…
Σε σχέση ειδικά με το 2ο που είναι ο ορισμός της b-movi-ιάς που δεν παίρνεις στα σοβαρά τίποτα και περνάς γαμώ, το 3ο έδωσε μόνο στο τελευταίο μέρος με την μάχη λίγο αλλά σχεδόν τα 2/3 του ήταν ψιλοχάλια + πολύ βαρετό και κακογραμμένο… το πρώτο οκ, αντικειμενικά μια σχετικά καλή ταινία και αρκετά καλύτερη δη περιπετειάρα, ενώ το 4ο το καλύτερο μάλλον μετά το 1ο… γενικά 1>4>2>3
το 3ο εξιλεώνεται λιγάκι ελέω αυτού του έπους βέβαια:
Ρόκυ άλλη φάση, ακόμα και οι κακές τους στιγμές ή οι πιο παιδικές -δλδ σχεδόν όλα - είχαν κάτι, απλοϊκό παιδικό αμερικάνικο μεν, ειλικρινές μέσα στην αφέλειά τους να πούνε και να ταυτίσουν τον θεατή με τον ήρωα και τις κακουχίες του… ήταν ο ορισμός του πραγματικού λαϊκου american dream σινεμά της εποχής τους, πήγαινες σινεμά ή τα έβλεπες πιο μικρός σε κασέτα και το σινεμά/σπίτι γινόταν γήπεδο από τις φωνές και τα παλαμάκια όταν ο Ρόκυ σηκωνόταν με τη μούρη σαν κιμάς και έλεγε του μαλάκα του Mister T ‘‘Is this all you got?’’ , πριν με κάποιο μαγικό τρόπο ανακάλυπτε ξανά και ξανά το eye of the tiger και εκεί που είχε φάει ένα κουβά μπουκέτα ξαφνικά έβγαινε αντεπίθεση και τον άρχιζε στα μαπίδια:p
Επίσης τα Rocky έδωσαν κάτι που δυστυχώς, όσο και να στηρίζω/που στηρίζω και προτιμώ γενικότερα ούτως ή άλλως/ Ευρωπαικό σινεμά, δεν έδωσε ποτέ στις αντίστοιχες δικές του περιπέτειες: την δεύτερη ευκαιρία.
Ο Ρόκυ καλώς ή κακώς ήταν η επιτομή του American Dream έτσι όπως ήθελε το Hollywood να περάσει εκείνα τα χρόνια στην μετά - Βιετνάμ περίοδο και για ταινία τέτοιου είδους το έκανε σωστά και ορθά, εξού και η σχεδόν παγκόσμια ταύτιση σε τέτοιο βαθμό με τον ήρωά …
Το ότι στην πραγματικότητα ήταν ψέμα -βλέπε και το απόλυτο αντιπαράδειγμα το οποίο έχασε και το όσκαρ ης χρονιάς εκείνης από το Rocky, το Taxi - Driver- δεν αναιρεί την αξία μιας ταινίας που φτιάχτηκε για να σε ανεβάσει, να σε ψυχαγωγήσει, να σε κάνει να ξεφύγεις από τη σαπίλα της καθημερινότητας και να σε τονώσει, τονίζοντας σου ότι για κάθε σου πτώση θα έχεις μια ακόμα ευκαιρία να σταθείς στα πόδια σου.
Όταν εξαντλούσαμε όλη τη σκληράδα της ανθρώπινης φύσης στις περιπέτειες επί Ευρωπαικού εδάφους ή πολεμούσαμε ακόμα την παλιά αριστοκρατία, στην Αμερική η pop ταινία της εποχής διαλαλούσε το δικαίωμα να σταθείς ξανά στα πόδια σου και να βγείς νικητής…για αυτό το Ρόκυ και γενικότερη η σειρά αυτή ήταν είναι και θα είναι διαχρονική σημαντική, τουλάχιστον στο ηλικιακό επίπεδο που κάποιος θα χρειάζεται τζούρες τόνωσης της αυτοπεποίθησής του και θα τον παραδειγματίζει ένα τόσο απλοικό ή αφελές αλλά στοργικό έργο όπως πχ το Rocky…γενικά στηρίζω Ροκυ saga παρόλα τα προφανή κακά του -Rocky 4 και ψυχροπολεμικές ανοησίες- ή την τόση απλοική δομή τους και τις γραφικότητες ανα ταινία…και με soundtrack διαμάντι)
γενικά το saga του Ρόκυ δεν έχει καμία σχέση σαν ποιότητα -αλλά και παραγωγή γενικότερα- με τα Ράμπο…επίσης ψήθηκα να ξαναδώ Ρόκυ, μπράβο στα παραπάνω πόστ τελικά
επίσης ποστάρω από το κινητό σε παραλία άκρη θεού οπότε δεν είμαι σίγουρος ότι βγάζει νόημα ότι γράφω γιατί βουτάω σε 3-2-1…