D’ you know what the trouble with you is? You are too violent.
Το λεει καποια στιγμη στον συνεργατη του 
.
2 Likes
Do you ever get involved?
With a woman?
(χα χα χα )
1 Like
Βρήκα την uncut έκδοση (2μιση ώρες), και από ό,τι διαβάζω στο διαδίκτυο, δεν είναι πιστή στο όραμα που είχε για την ταινία ο Tinto Brass και για αυτό το λόγο υπάρχει και αυτό
Είδα το Annihilation με την Natalie Portman, το οποίο δεν πήγε όσο καλά όσο ήλπιζαν σε εισπράξεις. Είμαι λίγο διχασμένος.
Από τη μία στηρίζω γενικά την απόφαση να δουλέψουν με ένα σχεδόν αποκλειστικά γυναικείο cast. Από την άλλη, θα μπορούσε να λείπει η σκηνή στην οποία τονίζουν ότι ο λόγος που διάλεξαν μια ομάδα που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες , είναι γιατί όλες οι αντρικές ομάδες ήταν υπερβολικά πολεμοχαρείς και στρατιωτικές. Αυτό το μοναδικό σχόλιο για τον επιτηδευμένο φεμινισμό. Θες να βγάλεις ταινία μόνο με γυναίκες? Μαζί σου 100%. Αλλα δε χρειάζεται αυτή η εχθρική σπόντα.
Στα πιο σοβαρά της ταινίας. Υπέροχη φωτογραφία με μοναδικά τοπία και ειδικά εφφε, πολύ καλή μουσική, πολύ καλή ηθοποιία και στην περίπτωση της Πορτμαν εξαιρετική όπως πάντοτε άλλωστε, μια πολύ καλή αρχική ιδέα όσον αφορά το σενάριο, και αρκετοί συμβολισμοί. Παρόλα αυτά ενώ υπήρχαν στοιχεία στο τελευταίο μισάωρο που λάτρεψα, υπήρχαν και στοιχεία που με εκνεύρισαν. Κάτι εξηγήσεις του στυλ “refraction of DNA” ήταν επιστημονικά γελοίες, ενώ η Φυσικός της παρέας ντρόπιαζε την ομάδα. Ο Oscar Isaac εντωμεταξύ στον μόνο σοβαρό αντρικό ρόλο, έχει μεγαλύτερη επίδραση στην ταινία ως παρουσία από ότι τουλάχιστον 2 από τα μέλη της ομάδας.
Θα δώσω συνολικά ένα 7.5 στην ταινία αν και ήθελα να δώσω 8, γιατί με χάλασε το δεύτερο μισό της ταινίας με τις υπερβολικά αφαιρετικές σαχλαμάρες που συνέβαιναν, κι ενώ στο πρώτο μισό ήμουν εντελώς απορροφημένος.
2 Likes
Το mad max 1, αν εννοούν το Αυστραλέζικο, τότε έχουν δίκιο. Αν εννοούν τις Αμερικάνικες παραγωγές τότε συμφωνώ μαζί σου.
έσκισε
1 Like
Το αποπάνω είναι πολύ καλό αν και μου έκανε εντύπωση πόσο Hollywood δράμα μου θύμισε σε σκηνοθεσία (που κόβει μερικούς πόντους αφού χάνει λιγο σε χαρακτήρα). Μετά είδα βέβαια πως είναι συμπαραγωγή Αμερική, Γαλλία αλλά και… Κύπρο!!
Μια ταινία που είδα τελευταία πάντως και μου έκανε τεράστια εντύπωση είναι το The Rider
Μια από τις πιο μελαγχολικές ταινίες που έχω δει ποτέ. Φανταστική σκηνοθεσία, βγάζει μια γνησιότητα, έναν ρεαλισμό που δεν τον βλέπεις εύκολα σε αμερικάνικες ταινίες σήμερα, χωρίς όμως να είναι απλά ντοκιμαντερίστικη καταγραφή γεγονότων, δεν θυμίζει δηλαδή Φαραντί για να το πως αλλιώς. Η κάμερα δεν κάθεται συνεχώς στο ύψος του βλέμματος ενώ δεν παραλείπει να εκμεταλλευτεί όσο περισσότερο αλλά και όσο καλύτερα γίνεται το τοπίο. Οι ερμηνείες μου έκαναν επίσης τεράστια εντύπωση και με λίγο ψάξιμο έμαθα πως πρόκειται για ερασιτέχνες ηθοποιούς που στην ουσία παίζουν ο καθένας τον εαυτό του!! Παρότι βγήκε και στα μέρη μας πέρασε στα ψιλά τόσο από πλευράς κριτικών αλλά και κοινού. Διαμαντάκι.
1 Like
^^Tαινιάρα το Rider, όπως ακριβώς τα γράφεις.
Χτες ειδαμε δυο πολυ ευχαριστα ταινιακια
Αγαπημενοι Φινλανδοι. Οι ρεντνεκς της Βορειας Ευρωπης
Και το πολυ εξυπνο και ενδιαφερον.
Φοβεροι διαλογοι και αφορμες για σκεψη
Eίχα δει αυτή τη ταινία το 2006 στις Νύκτες Πρεμιέρας νομίζω και έκτοτε δεν έτυχε να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας μέχρι προχτές το βράδυ, που επειδή ξαναείδα και πρόσφατα σε θερινό το Looking for Eric, είπα να τσεκάρω 2-3 ταινίες του Loach που δεν έχω δει ή έχω δει μια φορά μόνο και αρκετά μικρότερος…
Η ταινία, για να μην περιγράψω πλοκή κτλ και να πλατιάσω, είναι ένα αριστούργημα από την πρώτη σκηνή μέχρι την τελευταία της, μια συγκλονιστικά λεπτομερής καταγραφή του ποια στάδια χρειάζεται να περάσει κάποιος για να τον χαρακτηρίσουν ‘‘τρομοκράτη’’, τόσο ειλικρινών προθέσεων που η ταινία συμπορεύεται μαζί με τον ‘‘τρομοκράτη’’ και στην βάση του το δίλημμα του ‘‘απόλυτη ελευθερία > ελευθερία με συμβιβασμούς’’ …
Είναι τρομερό το πώς καταφέρνει ο Loach να κάνει την έννοια του ‘‘εχθρού’’ απολύτως αδύνατον να οριστεί -πλην των αρχικών προφανών εχθρών, δηλαδή τους Άγγλους-, όπως και το δίλημμα που θέτει και αποτελεί και τον πυρήνα του έργου, του αυτοσκοπού της Ανεξαρτησίας με μερικό συμβιβασμό, ή την Ανεξαρτησία μέσω της πλήρους συνειδητοποιημένης καταστροφής και αποκόλλησης από κάθε είδους καπιταλιστικό παράσιτο και καπιταλιστική κοινωνική δομή η οποία θα υπάρχει εναλλακτικά για πάντα εκεί και στο turn of time θα υποδουλώσει ξανά τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα…
Σπαρακτικό και λυρικό, πυκνό σε άλλα σημεία με εξαιρετικό σενάριο από τον σταθερό συνεργάτη Paul Laverty, ρεαλιστικό και καθόλου ενδιαφερόμενο να φανεί cool ή να συγκινήσει εύκολα ή με τρόπο τυπικό Δυτικό - προφανώς μιας και μιλάμε για τον Ken Loach-, με εξαιρετικές ερμηνείες από ολόκληρο το cast -highlight ο Cunningham/Kρομμύδης, ο Murphy και ο τύπος που παίζει τον αδερφό του-, η ταινία μοιάζει σε πολλά σημεία με το έτερο αριστούργημα του ιδίου σκηνοθέτη ‘‘Γη και ελευθερία’’, καθώς μοιράζονται θεματικές, κεντρική δομή και στήσιμο των πράξεων…
Μια ταινία για την Ιρλανδική επανάσταση και στη συνέχεια τον διχασμό που έσπειραν οι Άγγλοι για να υποτάξουν ξανά το νησί, προφανώς με πάμπολλες αναφορές και προεκτάσεις και σε άλλες χώρες που βίωσαν παρόμοιο παιχνίδι -δεν χρειάζεται να πάμε και μακρυά για το προφανές παράδειγμα- ή εξακολουθούν να βιώνουν και σήμερα, hands down ένα αριστούργημα από την αρχή έως το τέλος του.-
3 Likes
Ειδα χθες σε dvd που μου δωσε φιλος το Hereditary…ειχα διαβασει κατι σχολια και νομιζα οτι στα μισα θα με περνε ο υπνος και θα την εκλεινα εχοντας δει χιλια δυο θριλερ…παιδια δεν ξερω για αλλους εμενα η ταινια με φρικαρε πραγματικα και πιστευω οτι αμα το τελος ηταν πιο καλοφτιαγμενο θα μιλαγα για μεγαλο 10αρι(αν και μου μινανε καποιες στιγμες που σε προηδεαζουν οπως απτο πρωτο μισο στο Meeting η μανα λεει για τον αδερφο της που αυτοκτονησε και τον λογο που το κανε)η πρωτη μια ωρα με κρατησε κυριως σαν δραμα και το ολο σκηνικο που εχει παιχτει ενω η δευτερη οσο αρχιζαν να ενωνονται τα δεδομονα μεταξυ των προβληματων της οικογενειας οσο και της cult φασης με ειχε ψιλοφρικαρει…ειχα και γω δεν θυμαμαι ποσο καιρο να δω ταινια χωρις jump scares βραδυ μονος μου και να την ακουσω μαυτα που εβλεπα,ανετα απτις ταινιες που δεν θα ξαναβλεπα με την καλη ενοια παντα
1 Like
Πλάκα πλάκα επειδή δεν γουστάρω τη “φτήνια” των jump scares τολμώ να πω ότι ισχύει αυτό που λες για τέτοιες ταινιουλες που βασίζονται στο χτίσιμο και την ατμόσφαιρα
1 Like
Ναι ρε εχουμε πηξει στα jumpscares βαζεις να δεις ολη την ωρα horror πλεον και σε καταντανε νε νευριαζεις που χανεις τον χρονο σου…στο εντωμεταξυ εβλεπα στα comments του Hereditary καποιους να γραφουνε καλυτερα δειτε το νεο conjuring η κανα insidious αμα θελετε να τρομαξετε αυτο ειναι πατατα και διαφορα τετοια ομορφα.Δεν μπορω να πιστεψω οτι ανθρωπος τρομαξε με το conjuring που το βλεπα και εψαχνα να βρω κατι να με τρομαξει,(εστω και μια σκηνη) και δεν την ακουσε στερεοφωνικά με το Hereditary
1 Like
Σε αυτό το στυλ, λοιπόν, είδα πρόσφατα αυτή τη ταινία και ομολογώ με συνεπήρε η ατμόσφαιρα
1 Like
Θα το δω σημερα,μαλλον το ειχες αναφερει και παλιοτερα σε ενα ποστ και μου χε μεινει ο τιτλος αλλα δεν το χα τσεκάρει,θα το δω σημερα…αφου ειναι φαση ατμοσφαιρα και αυτο θα γουσταρω παλι!
Συμφωνώ 100%! Την είδα την ταινία και γω πριν μερικές μέρες, έχοντας πάρα πολύ καιρό να δω θρίλερ γενικότερα και στην αρχή νόμιζα ότι έφταιγε και αυτό που μου άρεσε τόσο. Χωρίς κανένα jumpscare, αλλά τόσο άρρωστη και με τόσο καλοφτιαγμένη ατμόσφαιρα που με είχε συνεχώς στην τσίτα… παρόλο που σε μερικά σημεία ήταν πιο αργή και από το θάνατο. Ειδικά σε 2-3 σκηνές η τρίχα είχε γίνει κάγκελο από τη φρίκη
2 Likes
Πείτε και κάνα δυο άλλες τέτοιες παιδιά…
1 Like
Ειδα το blackcoats daughter,εχει μερικα θεματακια στο σεναριο αλλα και αυτουνου η ατμοσφαιρα ειναι απιστευτη!Νομιζω οτι σιγα σιγα περνουν πρεφα οτι δεν τρομαζουν πλεον κανεναν εκτος απο 15χρονα τα jumpscares και το γυρνανε σιγα σιγα σε horror με δυνατη ατμοσφαιρα!!!μακαρι να συνεχισουν και αλλες ταινιες στο ιδιο mood
2 Likes
άλλα 2 είναι τα the wailing το κορεάτικο και το the witch , απλά έχουν αναφερθεί αρκετές φορές και λογικά τα έχουν δει οι περισσότεροι
το 1ο είναι έπος , το 2ο στα ίδια κυβικά με αυτά που συζητάμε